Θόρυβος, ένα πρόβλημα της εποχής…

…αλλά έχετε προσέξει πόση ησυχία μπορείτε να βρείτε μέσα στο θόρυβο; Έχετε προσέξει πόσο μπορεί να σας βασανίζει ο θόρυβος μέσα στην ησυχία; Κάποτε με ενοχλούσε πολύ ο θόρυβος, τώρα όχι και τόσο.

Παλιότερα, είχα ανεβάσει αναρτήσεις για το θόρυβο, πόσο με ενοχλούσε, πόσο με εξόργιζε. Τις προάλλες, αργά το βράδυ, κάπου διασκέδαζαν. Πήγα να ενοχληθώ πάλι, για μια στιγμή πήγα να σηκωθώ και να φωνάξω σαν τρελός από οργή, όπως έκανα κάποτε, αλλά μετά γέλασα συγκαταβατικά. Κατάλαβα, ότι δεν ήταν ο ήχος που με ενοχλούσε στην πραγματικότητα. Ήταν ο θόρυβος του νου που με ενοχλούσε, του νου που γραπωνόταν στον ήχο και μετά ενοχλούσε εμένα με μύριες εικόνες, αισθήματα, σκέψεις και ανακλαστικά. Άνοιξα το χέρι του νου και άφησα το θόρυβο να φύγει, κατάλαβα πόση ησυχία υπήρχε αν ήθελα να αφεθώ σε αυτήν, ευχήθηκα νοερά καλή διασκέδαση στους διασκεδαστές, γύρισα από την άλλη και αποκοιμήθηκα σχεδόν αμέσως, δεν μπήκα καν στον κόπο να βάλω τις ωτασπίδες που έχω στο κομοδίνο (κάποτε τις έκανα συλλογή).

Παντού υπάρχει ησυχία, όσοι ήχοι και αν υπάρχουν.

Θυμήθηκα το παρακάτω:

Ένα δέντρο πέφτει στο δάσος και δεν υπάρχει κανένας κοντά για να το ακούσει, παράγει ήχο;

Ίσως να είμαι κάπου αλλού από εκεί που ήμουν.