Είδα πάλι το γεροντάκι
(εδώ και εδώ) ένα απόγευμα που γυρνούσα στο σπίτι. Έκανε τον μικρό περίπατό
του. Χαιρετηθήκαμε, μου παραπονέθηκε για την κατάστασή του - πράγματι, φαινόταν
ακόμη πιο αδυνατισμένος και ταλαιπωρημένος, τα μάτια του με δυσκολία έμεναν
μισάνοιχτα - μα πιο πολύ για τη μοναξιά του. Με ρώτησε τι να κάνει, λες και
στην απελπισία του να ήλπιζε ότι θα μπορούσα να έχω απάντηση στα προβλήματα του
γήρατος. Προσπάθησα να είμαι ειλικρινής, αλλά συμπονετικός. Του είπα ότι δεν
νομίζω ότι υπάρχουν λόγια τέτοιας σοφίας που να δίνουν λύση στην ανθρώπινη
κατάσταση. Του είπα για την περιπέτεια της δικής μου υγείας (πρέπει έτσι και
αλλιώς να την ξέρει όλη η πολυκατοικία) και ότι είδα ανθρώπους μικρότερους και
από εμένα να είναι καταδικασμένοι και ότι το μόνο που μπορεί να κάνεις ένας άνθρωπος,
ανεξαρτήτως ηλικίας, είναι να ζει τη ζωή του μέρα με την ημέρα, στιγμή με τη
στιγμή.
7 σχόλια:
Κι εγώ τελευταία έχω γίνει πολύ επιεικής με τους μεγάλους ανθρώπους.
Παλιά δεν ήμουν έτσι.
Συχνά με εξόργιζε η συμπεριφορά του τύπου "είσαι υποχρεωμένος, μου οφείλεις σεβασμό" μερικών ηλικιωμένων, αρχίζοντας από τους γονείς μου.
(Το "πρέπει" που λέγαμε...)
Το λογύδριο της παλιάς σας ανάρτησης θα με κάλυπτε πλήρως , αν με βρίσκατε σ' εκείνη τη φάση της ζωής μου.
Σήμερα μου φαίνεται σκληρό...
Τώρα πια θ έ λ ω να βοηθήσω μεν, δεν είμαι όμως πάντα διαθέσιμη εν λευκώ προς εκμετάλλευσιν.
Πιστεύω στην αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων υπό όρους: χωρίς υστεροβουλία, χωρίς κατάχρηση, χωρίς απαιτήσεις.
Ζητάω πολλά;
κ.κ.
Ακριβώς αγάπη χρειαζόμαστε όλοι... μια αίσθηση πως σου προσφέρουν βοήθεια κι ας είναι μόνο λόγος. Εξάλλου αυτός που βοηθάει λαμβάνει από την πράξη του.
Τουλάχιστον εσύ του μιλάς. Σκέφτομαι πόσοι δεν ανταλάσσουν ούτε μιά καλημέρα με τους άλλους εκτός αν τους είναι χρήσιμοι! Στους ηλικιωμένους αρέσει να τους αγγίζεις, έστω κι' ένα φευγαλέο άγγιγμαμιάς χειραψίας τους δίνει μεγάλη χαρά.
Εμένα πάντως πάντα με συγκινούσαν οι ηλικιωμένοι.
κ.κ., και εγώ δεν θα έλεγα τα λόγια εκείνης της ανάρτησης ποτέ σε κάποιον, ήταν δικές μου σκέψεις. Κατανοώ έναν άνθρωπο που ζητά βοήθεια, αλλά δεν αντέχω αυτούς που ζητούν λύπηση. Ξέρω, μπορεί να φαίνομαι σκληρός και κανένας δεν ξέρει σε τι κατάσταση θα είναι σε αυτή την ηλικία, αλλά ελπίζω να είμαι κάπως αλλιώς, πιο ώριμος, να έχω αυτό που λένε σοφία της ηλικίας… Συμφωνώ μαζί σου σε όλα τα άλλα. Ναι στην αλληλεγγύη, ναι στη βοήθεια, αν είδες τη μία από τις προηγούμενες αναρτήσεις μου, είχα προσπαθήσει να βοηθήσω με κάποιο τρόπο.
Ανώνυμε, σωστά.
ellinida, ευτυχώς στην πολυκατοικία μας είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα.
Σκέφτομαι ότι η εμπειρία που είχα με τις παρενέργειες της χημειοθεραπείας, συνεχής εξάντληση, αδυναμία, ανικανότητα για μεγάλη προσπάθεια, πόνοι, μου έδωσε μια πρόγευση των γήρατος.
κ.κ., και εγώ δεν θα έλεγα τα λόγια εκείνης της ανάρτησης ποτέ σε κάποιον, ήταν δικές μου σκέψεις. Κατανοώ έναν άνθρωπο που ζητά βοήθεια, αλλά δεν μπορώ αυτούς που ζητούν λύπηση.
Μια δοκιμασία υγείας, όπως η δική σας, σίγουρα δημιουργεί σε κάποιους την ανάγκη να επαναπροσδιορίσουν τις σκέψεις τους, τη στάση ζωής , τις πράξεις τους, τα πάντα, (επειδή ακριβώς φέρνει το πάνω κάτω).
Πόσω μάλλον στον παθόντα...
Κυρίως μας φέρνει αντιμέτωπους με τη θνητότητα, που όσο πιο νέοι είμαστε, πολύ λίγο λαμβάνουμε υπόψη μας.
ΥΓ. Φυσικά τα της ανάρτησης ήταν σκέψεις κι όχι λόγια.
Το κατάλαβα πολύ καλά γιατί τις έχω κάνει κι εγώ στο παρελθόν, αλλά ευτυχώς έχω αναθεωρήσει πια.
(Βέβαια, οι σκέψεις μας όταν γραφτούν γίνονται λέξεις.)
κ.κ.
Δεν θέλω να γεράσω. Πειράζει; Προτιμώ να πεθάνω σχετικά νέα. Η ζωή εξάλου όπως έλεγε νομίζω και η Μαλβίνα δεν είναι για χόρταση. Βέβαια αν κάποιος θέλει να φθάσει μέχρι τα βαθειά γεράματα του το εύχομαι, αρκεί να μην το κάνει επιβαρύνοντας τις ζωές των άλλων.
κ.κ., η περιπέτειά μου περισσότερο επιβεβαίωσε κάποια πράγματα και τα μετέτρεψε από θεωρία σε βίωμα.
zizugataki, και εγώ δεν θα ήθελα να ζήσω πέρα από το σημείο όπου θα έχω μια ελάχιστη ποιότητα ζωής, αλλά δεν εξαρτάται από εμάς η διάρκεια του φυσικού μας βίου, εκτός αν προβούμε στο απονενοημένο διάβημα. Δεν κατηγορώ όσους θέλουν να ζήσουν πολύ και φοβούνται το θάνατο, αλλά δεν τους συμμερίζομαι.
Δημοσίευση σχολίου