Τις μούσες τις ανησυχαστικές
συνάντησα μικρό παιδί στις σελίδες μιας πινακοθήκης.
Ολοφέρνηδες και Ιουδήθ
και Ιωάννηδες και άλλα κομμένα κεφάλια, και εγκλήματα και σφαγές πολλές της αναγέννησης
και του μπαρόκ δεν με ανησυχούσαν όσο οι μούσες οι ανησυχαστικές και πάντα με
δέος, αλλά και προσμονή, γυρνούσα τις σελίδες μέχρι να φτάσω σε αυτές, προς το τέλος
του βιβλίου. Ήταν οι μούσες οι ανησυχαστικές σαν φαντάσματα και σαν δαίμονες ή
σαν πλάσματα υπερφυσικά που μετέφεραν ένα μήνυμα σημαντικό που δεν μπορούσα να
αντιληφθώ, μα έμοιαζαν λίγο και σαν κουλουράκια που έπλαθε η μητέρα μου με
πλεξούδες από ζύμη και χάραζε σε διάφορα σχήματα, με αυτό τον υπόλευκο
χρωματισμό τους, ιδίως εκείνη η δεξιά, η στρογγυλεμένη.
Τόσο δυνατό το βλέμμα τους.
Μου μιλούσαν με ανύπαρκτα
στόματα, με κοιτούσαν με ανύπαρκτα μάτια, με οσφραίνονταν με ανύπαρκτες μύτες,
με άγγιζαν με ανύπαρκτα δάκτυλα και περπατούσαν γύρω μου με ανύπαρκτα πόδια.
Πάντα φανταζόμουν τη φωνή τους, ανάμεσα σε ένα διαρκές σάλπισμα και μια σειρήνα
συναγερμού και σφύριγμα καραβιού, άλλοτε βαθιά, άλλοτε ψιλή, ή και σαν
εκκωφαντική σιωπή, μα πάντοτε ανησυχαστική, βγαλμένη από κοιλότητες βαθιές.
Μεγαλώνοντας, έμαθα κατά
κάποιο τρόπο να αγαπώ τις μούσες τις ανησυχαστικές και τη φωνή τους την
ανησυχαστική και λίγο να νομίζω ότι το μήνυμά τους καταλαβαίνω, μα μη μου
ζητήσετε εγώ να σας το μεταφέρω. Μόνο οι ίδιες μπορούν να σας το πουν με τη
φωνή τους την ανησυχαστική. Αν θέλετε λοιπόν να μάθετε τι έχουν οι απόκοσμες
μορφές τους να σας πουν, μπροστά τους σταθείτε και αφουγκραστείτε μέχρι να
ακούσετε τη φωνή τους ή τη σιωπή τους, τη σιωπή σας.
Και κάτι σχετικό, εδώ.
Πολύ τσατίλα και σήμερα, για αυτό το έριξα στο σκίτσο,
για να μην πετάω σαγιονάρες.
10 σχόλια:
Αν ήσουν σαρανταποδαρούσα, μπορεί και να ηρεμούσες πετώντας σαγιονάρες. :)
Εγώ προτιμώ τις μούσες σου, πάντως!
Αγαπημένο μου έργο κι εμένα από παλιά, με πολύ παρεμφερή ανάμνηση, έτσι να κολλάει το βλέμμα στη σελίδα το βιβλίου.
Έμαθα, έμαθα, έμαθα απ' αλλού,
από μούσες που δε νοίκιασες εσύ, αγαπητή μητέρα...
ΣΥΛΒΙΑ ΠΛΑΘ
Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να ξορκίζουμε τους φόβους μας, να παλεύουμε τους δαίμονές μας, να συμφιλιωνόμαστε με όσες απειλητικές δυνάμεις υψώνονται μπροστά μας και μέσα μας.
Αν μπορούμε βέβαια να κοιτάζουμε κατάματα κάθε φορά τις "Ανησυχαστικές Μούσες" της ζωής μας....
Όσο πιο πολύ τις κοιτάμε, τις συνηθίζουμε και όλο και λιγότερο μας τρομάζουν.
Γιατί, κατά βάθος, ο καθένας μας κρύβει μέσα του ένα παιδί, που στέκεται με δέος αλλά και τρόμο (με μόνα σύνεργα δυο μάτια) μπροστά σε όσα συμβαίνουν ή βλέπει για πρώτη φορά...(παρά τις φροντίδες της μητέρας να του εξασφαλίσει την αμεριμνησία της παιδικότητας, ώστε να περάσει αλώβητο προς την ενηλικίωση.)
"Κάτω απ᾿ τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά..."
Εμένα τώρα, ο βαθύτερος φόβος μου ως μητέρας πάντα ήταν ότι κάτι μου διαφεύγει, ανεπανόρθωτα.
Μαθαίνω να ζω και με τις παραλείψεις μου ωστόσο...
Με άλλα λόγια, ξε-μαθαίνω να θέλω να έχω τον έλεγχο.
Μεγάλο μάθημα για μένα...
"Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή."(Μπόρχες)
Πολλά είπα και σώνει...
(Ευχαριστώ για το φιλόξενο βήμα!)
κ.κ.
Ελα πάει, πέρασε τώρα. Είναι Ιούνιος και επιτέλους μπήκε κι' επίσημα το καλοκαίρι. Απαγορεύονται διά ροπάλου αι κακαί σκέψεις. Αντε καιρός κι' αυτές οι Μούσες να πάνε στον αγύριστο! Εν ανάγκη κλείσε τα μάτια σου βρε αδελφέ, σκέψου κάτι ωραίο (εγώ πάντα σκέφτομαι τα τυρκουάζ νερά από τις Κολυμπήθρες) κι΄όταν τ' ανοίξεις θα έχουν φύγει. :)
eilidh, και εσένα λοιπόν σε τράβηξαν οι μούσες, δύσκολο νομίζω να σε αφήσει αδιάφορο αυτός ο πίνακας, αλλά και γενικά τα έργα του ντε Κίρικο έχουν αυτή την απόκοσμη αύρα που τραβά το βλέμμα.
κ.κ., παρακαλώ, εκφράσου ελεύθερα :)
ellinida, μα δεν είναι ωραίες οι καημένες οι μούσες; :)
θυμώνεις,ε?
ωραία!
πα να πει πως η υγεία σου έχει ουσιαστικά αποκατασταθεί
υ.γ. δεν έχουμε την ηρεμία των δέντρων
χωρίς μούσες ανησυχαστικές είμαστε σαν τα άνευρα κλαδιά,
τα σπάει ο πρώτος άνεμος
melen, έχεις ένα κάποιο δίκιο. Πριν ήμουν ψόφιος κοριός. Τώρα έχω πάρει και βάρος. Καλή και η αταραξία πάντως.
... σαν ένας περιοδεύων θίασος, μετανάστης του χρόνου. Πάνω στο βάθρο το θεατρικό, πριν τη παράσταση, στο λιτό σκηνικό τους με το μπαουλάκι, τα κιβώτια και τακτοποιημένα εκεί μέσα τα μυστικά·
της ιστορίας των σχημάτων, των ήχων, των στίχων, των αστεριών... Τα δικά μου. Και τα δικά σου.
Τα κουστούμια των ρόλων με τα σημάδια της αφετηρίας αλλά και της μεγάλης πορείας, εκείνη η στέρνα ή νιπτήρας με τη μαύρη τρύπα,-σου'ρχεται να βάλεις το κεφάλι σου εκεί μέσα -, στο διάφραγμα της καθήμενης. Κι ένα πορφυρό όργανο, δίπλα, σαν τοτέμ, σιωπά.
Το μικρό παιδί έρχεται, πίσω, απ' τη μεγάλη πόλη,καί απαρατήρητα, ανεβαίνει στη σκηνή. Με θαυμασμό με δέος, βλέπει: τις Μούσες . - Ψιθυρίζουν τα λόγια τους..
- Έκανες πολύ καλά που μπήκες στο κάδρο.
Οι Μούσες μαζί σου! Ακόμα και στο παράφωνο
σήμερα.
Ρίνα, καλησπέρα, ευχαριστώ για το ωραίο κείμενό σου.
προτείνω αυτή την ομιλία για τα δαιμόνια της έμπνευσης http://www.ted.com/talks/elizabeth_gilbert_on_genius.html
Νομίζω, εξαιρετική!
Δημοσίευση σχολίου