Οριζοντιωμένος
Εχθές
πήγα στους γιατρούς για επανεξέταση. Όλα καλά τα βρήκαν, αλλά παρά το ότι
επέμεινα ότι δεν χρειάζομαι πλέον τη γαστροστομία αρνήθηκαν να συμφωνήσουν στην
αφαίρεσή της. Θέλουν να περιμένουν μέχρι τη μαγνητική, να είναι σίγουροι ότι
δεν υπάρχει πιθανότητα να χρειαστεί πάλι. Σήμερα εκνευρίστηκα σκεφτόμενος ότι
αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν ότι υπάρχει περίπτωση να δεχτώ ποτέ, ακόμη και αν
δεν έχω θεραπευτεί, να υποβληθώ πάλι σε όσα πέρασα, σε χημειοθεραπείες ή ακτινοβολίες,
στα μεσαιωνικά βασανιστήριά τους. Λες και υπάρχει περίπτωση να δεχθώ να ξαναπεράσω
έστω μία ώρα σε αυτά τα δωμάτια νοσοκομείου. Χίλιες φορές να αποσυρθώ κάπου αφήνοντας
τα πράγματα στη φυσική τους πορεία. Σχεδόν έχω μετανιώσει και για όσα τους επέτρεψα
να μου κάνουν ήδη, για τον έλεγχο στη ζωή μου που τους παραχώρησα τους προηγούμενους
μήνες. Από το θυμό μου πέταξα τη σαγιονάρα μου στη βιβλιοθήκη και, δεν ξέρω
πώς, έχασα την ισορροπία μου και βρέθηκα οριζοντιωμένος στο πάτωμα.
9 σχόλια:
ελπίζω να μην πέτυχες τον λάρι..
όντας παλιός αναγνώστης μου φάνηκε περίεργο που επέτρεψες να σε υποβάλλουν σε τόσα βασανιστήρια, αυτό το ποστ ξαναβάζει τα πράγματα στη θέση τους
welcome back
poplar,συγνωμη που επεμβαινω αλλα χωρις τα βασανιστηρια ελπιζω να ξερεις τι θα ειχε γινει σιγουρα.Αν ξερεις τοτε τι να πω,ειναι και αυτο μια αποψη.Δεν ειμαι κατα ,ουτε υπερ απλα να ξερουμε τα αποτελεσματα των αποφασεων.
όλα θα πάνε καλά, Περαστικέ!
έχεις δικιο σε όλα όσα σκεφτεσαι, αλλά όλα θα πάνε καλά, κι ευτυχως που ειχες το θαρρος να περασεις τα προηγουμενα βασανιστηρια
Λογικά θύμωσες.
Όταν πιστεύεις ότι έχεις φτάσει στο τέλος της ταλαιπωρίας είναι δύσκολο να μην εκνευριστείς και σου λένε ότι πρέπει να περιμένεις κι άλλο, έστω και λίγο.
Αυτή τη φορά προσπάθησα να αποφύγω τη λέξη "υπομονή" στο σχόλιο για να μη φάω εγώ την άλλη σαγιονάρα στο κεφάλι :D
Θα έλεγα πως αφού μαζέψεις την σαγιονάρα μάλλον θα πρέπει να σκεφτείς πως αφού έφαγες τον γάιδαρο, έφαγες και την ουρά αν η ουρά έχει και φούντα στην άκρη μάλλον δεν πρέπει να την αφήσεις και αυτήν παραπονεμένη!
Το συναίσθημα δεν λέει πάντα την αλήθεια, παρόλο που είναι αληθινό (και ακριβό!)
Απλώς κι αυτό θέλει το χρόνο του...
Ουδέν εν θερμώ...
ΥΓ1. Εκ του ασφαλούς(;;;) ο καθένας μας μπορεί να λέει όποια μ..... του κατέβει!!!
(Συμπαθάτε με αν σας εξοργίζω...)
ΥΓ2. Τελικά, υπάρχει πάντα ένα θέμα με τα "σωστά" λόγια τη "σωστή" στιγμή.
(Το αιώνιο πρόβλημα με την κόρη μου, που ισχυρίζεται ότι δεν έχω αίσθηση του timing).
ΥΓ3. Μήπως η σιωπή είναι χρυσός σ' αυτές τις περιπτώσεις;
κ.κ.
Ευπρόσδεκτοι όλοι, αλλά δεν θα απαντήσω σε σχόλια σε αυτό το ποστ.
"Looking through my living room window, I suspect being outside would feel wonderful, but I really wouldn't know. As I write this from my bed, my entire body feels saturated in a sticky, toxic nausea, with chemotherapy pumping through my 18-year-old veins. Like Michael Jackson's moonwalk, chemotherapy has this strange way of moving a person another step towards life and death at the same time.
Twenty three months ago, I was diagnosed with stage IV rhabdomyosarcoma, a rare pediatric muscle cancer affecting only 350 children a year. With odds like that, and with a 20 percent chance of survival, I can only deduce two possibilities about the universe: God's plan is evident in every little shifting of the breeze, or it's totally random. I don't see how there could be much middle ground.
I remember my first chemo round, staring at the ceiling and trying not to cry. The agony was stunning. I've long since learned to go ahead and cry. How could this have happened? Yet as with anything that happens, it happens, and then suddenly you find it has happened, and more things keep continuing to happen. Chemotherapy has instilled in me a visceral understanding that all bad things will pass in time ... but that all good things will too.
I set out on a 19-month course of treatment, chronicling the journey on an online blog. Little did I know that my little Web site intended to keep extended family and friends informed would find readers all across the country and even the world, including such countries as Japan, Australia, Germany, Brazil.
My journey became our journey, with treatment finishing last December. For a brief, hopeful month in January, it appeared to have been successful. My scans were clear. But, as is so common with cancer, there were still sub-detectable rogue cells lurking in distant corners of my body. Within weeks, they swarmed forth again and my body was infested once more.
A recurrence of my kind of cancer has been hitherto incurable, although I still cling to a slim ray of hope. But in all likelihood, I am in the last few months of my short life.
Unlike many cancer patients, I don't have much anger. The way I see it, we're not entitled to one breath of air. We did nothing to earn it, so whatever we get is bonus. I might be more than a little disappointed with the hand I've been dealt, but this is what it is. Thinking about what it could be is pointless. It ought to be different, that's for sure, but it ain't. A moment spent moping is a moment wasted.
I accept what is to come, but I cannot rid myself of a deep mourning for all those experiences -- college, marriage, children, grandchildren -- that will probably never be mine to celebrate. What solace I do find is in the knowledge that I have done everything I can to transmute this terribleness into something positive by showing as many people as I can how to endure it with a smile.
I don't believe you can ask for any more, but if I could ask for something, it would be to be able to go outside into the glorious spring air, feeling healthy and blissfully clueless as to how lucky I was for it, if only just for an hour."
http://edition.cnn.com/CNN/Programs/anderson.cooper.360/blog/2007/05/whatever-life-we-get-is-bonus.html
Δεν γινόταν ν' αφεθείς στην μοίρα σου, είσαι πολύ νέος κι' έχεις μπροστά σου τόσα να ζήσεις ακόμα. Ισως ήταν ένα κάλεσμα αφύπνισης, το είδες ποτέ σου έτσι;
Πίστεψε με, όταν περάσει ο καιρός ούτε θα τα θυμάσαι! Οκ εγώ δεν είχα κάτι τόσο σοβαρό αλλά πέρασα μιά κόλαση και τώρα που όλα είναι καλά τα ξέχασα όλα! Αλήθεια!
Δημοσίευση σχολίου