Τελικά, πόσο μας επηρεάζει η εικόνα κάποιου και πόσο εύκολα βγάζουμε συμπεράσματα... Ο πασαένας(!) που θέλει να λανσάρει τη διαφορετικότητά του και μάλλον να την κάνει παντιέρα (ρόσα!!!), συνήθως αποζητά να τον προσέξουμε με κάποιο τρόπο. Είναι σα να λέει: "Αγαπήστε με..."
Πολύ υψηλή φιλοσοφία, ε; (4ου ορόφου και πάνω...) Καλά, μη βαράτε...
Πάντως, ακόμα κι αυτοί με το μαλλί ράστα έχουν ψυχή...
(Ξέρω ότι μπορεί να υπάρχουν ενστάσεις, αλλά ας δείξουμε επιείκεια...)
ΥΓ. Σκέφτομαι ότι κάθε ποστ είναι ανοιχτό σε διάφορες ερμηνείες κάθε φορά. Και ο καθένας, που συμμετέχει σχολιάζοντας, το πάει όπου θέλει... Ελπίζω στη μεγαλοψυχία σας...
Α, εγώ συμφωνώ με τον Πικρόχολο! Επί των ημερών μας πιο πολύ φέρνουν σε emo. Βεβαίως, κατά τη διάρκεια ενυπνίων και λοιπών υπνοβασιών, μεταμφιέζονται σε ¨ Τζαμαικανούς ¨ και κάνουν τα μαλλιά τους ράστα...
Μου φτιάχνει κέφι και με χαλαρώνει το ¨παράλογο¨. - Έχεις διαβάσει, έχεις δει ¨θέατρο παραλόγου ¨; ( Ιονέσκο, Μπέκετ ) Αυτά τα έργα βέβαια δε θα τα έλεγα και χαλαρωτικά.
υγ: Πετυχημένες οι λεπτομέρειες του σκίτσου! Καλή σου μέρα
κ.κ., ευχαριστώ για τις προτάσεις. Το «πρέπει» έχει την έννοια ότι είναι από εκείνα τα πράγματα που θέλουμε, αλλά ξεχνάμε ή αναβάλλουμε καθώς βρισκόμαστε στη δείνη των άλλων πραγμάτων που μας απασχολούν.
κ.κ., ...ή ¨Το τέλος του παιγνιδιού¨´ του Σ. Μπέκετ. Μ' αυτά τα έργα , ίσως κάποιος εντυπωσιαστεί, ίσως πλήξει, αλλά πιθανόν να δει την εικόνα ενός κόσμου ανεστραμμένου και την αθέατη πλευρά της τάξης των πραγμάτων. Την αταξία της ύπαρξης και των σχέσεων, που γίνεται υπέρ- γλώσσα, παρα- γλώσσα: σιωπή και ψέλλισμα... Εξαρτάται ποιος διαβάζει, ποιος και τι βλέπει. Συμφωνώ. - Όλα στην ώρα τους. Καλή η παρεμβολή σου.
Είδες, Περαστικέ; Από το μαλλί (ράστα) ξεκινήσαμε, στη Φαλακρή τραγουδίστρια καταλήξαμε !
Διαισθάνομαι πως κάτι τέτοιο εννοούσατε, αλλά το επισημαίνω, επειδή συχνά τίθεται ως ηθική επιταγή (που το κάνει ψυχαναγκαστικό.) Προσωπικά, αποφεύγω να το χρησιμοποιώ -όσο γίνεται...
Κι επειδή καθετί μου θυμίζει στίχους, μουσικές και βιβλία, ιδού για τα ευήκοα ώτα σας το σχετικό άσμα -αν και κάτι μου λέει ότι δεν είναι το είδος της μουσικής που προτιμάτε...
http://www.youtube.com/watch?v=J1yQBL140dc
@Ρίνα: "Το τέλος του παιχνιδιού" πρώτα το είδα στο (Εθνικό) θέατρο γύρω στα 20 μου και έμεινα κατάπληκτη και μετά από χρόνια το διάβασα. Ωραίοι οι συνειρμοί...
(Δεν ξέρω βέβαια αν συμφωνεί και ο φιλόξενος Περαστικός...)
ΥΓ. Όταν μιλάμε για ...τρίχες, μπορούμε να φτάσoυμε μέχρι και το σχετικό μιούζικαλ (HAIR). Και όπου αλλού μας πάει...
κ.κ. δεν το πιστεύω, το τραγούδι που μου προτείνετε είναι από τις παιδικές μου μνήμες. Θυμάμαι να μην το πολυκαταλαβαίνω αλλά να με εντυπωσιάζει βαθιά. Μου ξυπνούσε μια ευαισθησία, μια αίσθηση ευθραυστότητας, ένα φόβο απώλειας αλλά και μια αίσθηση μαγείας. Όποτε το ακούω συγκινούμαι σε ένα πολύ βαθύ επίπεδο, όπως τότε που με μάγεψε παιδί. Θα ασχοληθώ με αυτά που μου προτείνετε, ελπίζω να τα δω στη σκηνή παρά να τα διαβάσω από κάποιο βιβλίο, νομίζω ότι ένα θεατρικό παίρνει πραγματική ζωή στη σκηνή (αν και διαβάζω τους κλασικούς και Σαίξπηρ).
Με συγκινείτε αφάνταστα... Συμφωνώ ότι είναι πολύ μελαγχολικό τραγούδι. Περιγράψατε θαυμάσια τα συναισθήματά σας που μοιάζουν πολύ με τα δικά μου. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να μάθω ότι οι στίχοι είναι του Χρονά από ένα μεγαλύτερο εξαιρετικό ποίημα, που αξίζει να διαβάσετε.
Ναι, είναι άλλο πράγμα στη σκηνή το θέατρο, ειδικά του παράλογου.
ΥΓ. Χτες είδα, από απλή περιέργεια και μόνο, τον "Έμπορο της Βενετίας" στην ΕΤ1, με έναν εξαιρετικό Αλ Πατσίνο στο ρόλο του Σάυλοκ. Με αποζημίωσε που του αφιέρωσα το δίωρό μου... Βλέπετε, ο χρόνος είναι ...κ ρ ί μ α!!!
@Περαστικέ @ κ. κ. Πολύ ωραία! Εξελίχθηκε τόσο δημιουργικά ο διάλογος, που έχω ξεχάσει την αφετηρία... -Το ποίημα του Χρονά ,που περιέχει τους στίχους αυτού του αισθαντικού τραγουδιού, και σου προτείνει η κ. κ., ανήκει στην πρώτη ποιητική του συλλογή ¨ Βιβλίο 1¨
Και εις άλλα, έλλογα και άλογα και με καλή διάθεση !
κ.κ., Ρίνα, το βιβλίο με το ποίημα του Χρονά θα το αναζητήσω, σκεφτόμουν ότι χρειάζομαι λίγη παραπάνω ποίηση στη βιβλιοθήκη μου. Αυτά παθαίνει κάποιος όταν έχει ενδιαφέρουσες αναγνώστριες, σαν και εσάς :)
κ.κ., μερικές φορές δείχνει και κάποια ταινία που αξίζει η τηλεόραση.
κ.κ., ωραίος ο Ελύτης, ωραίο το τραγούδι, αλλά είπαμε, για εμένα κανένα τραγούδι δεν θα έχει αυτό το ιδιαίτερο άρωμα που έχει το «Όχι δεν πρέπει», ένα μίγμα μαγείας, φόβου απώλειας και του αρώματος που φορούσε η μητέρα μου τότε, δεκαετίες πριν. Παρόμοια αίσθηση με αυτή που μου δημιουργούσαν οι πίνακες του Νταλί, του ντε Κίρικο και άλλων σουρεαλιστών που έβλεπα νήπιο ξεφυλλίζοντας εκείνη την πινακοθήκη. Τι αίσθηση αυτές οι ανησυχαστικές μούσες, ξεφύλλιζα ένα-ένα τα φύλλα ξέροντας ότι πλησίαζα σε αυτές τις εφιαλτικές σελίδες, μα δεν μπορούσα να αντισταθώ, με τι δέος τις αντίκριζα κάθε φορά, με τι δέος άκουγα αυτό το τραγούδι. Να ένα θέμα για ανάρτηση, οι παράξενες αισθήσεις της πρώτης παιδικής ηλικίας.
Η απάντησή σας μου έκλεψε την καρδιά. Εκφράσατε εξαίσια πώς νιώθατε ξεφυλλίζοντας τους σουρεαλιστές ή ακούγοντας το τραγούδι, ελκυστικών ήχων εραστής παιδιόθεν, απ' ό,τι φαίνεται. "Αναζητώντας το χαμένο χρόνο" μου θυμίσατε...
Ωραία ιδέα να κάνετε μια ανάρτηση για τα συναισθήματα και τις παιδικές σας μνήμες, (αν, βέβαια, δεν σας πονάει).
Οι The Disquieting Muses του De Chirico είναι δυνατόν να μην ανησυχούσαν ένα παιδί; Από την άλλη πάλι, πόσα παιδιά ασχολούνταν με πίνακες; Αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι (έως πολλά) για όσα σήμερα σας ενδιαφέρουν. Έτσι κι αλλιώς, όλα βρίσκονται εκεί: στα πρώτα 5 χρόνια της ζωής μας. (Όπως λένε οι επιστήμονες...)
κ.κ., ευχαριστώ και για αυτό το πολύ ωραίο τραγούδι. Η Sylvia Plath έχει γράψει και ποίημα για τις ανησυχαστικές μούσες: http://wings.buffalo.edu/english/faculty/conte/syllabi/377/Plath_Disquieting_Muses.htm
Α, πολλά ευχαριστώ για το ποίημα! Πολύ ενδιαφέρον...
Δυστυχώς, τα αγγλικά μου δεν έχουν επίπεδο τέτοιο, ώστε να πιάνω και την παραμικρή αποχρώσα λεπτομέρεια της ποίησης, (ως μάνιακ που είμαι). Έχω βρει αρκετά ποιήματα της Sylvia Plath σε μετάφραση, αλλά δυστυχώς όχι το συγκεκριμένο. Σο σπίτι τυχαίνει να υπάρχει μόνο "Ο πανικός και η βίβλος των ονείρων". Ωστόσο, δεν εγκαταλείπω την προσπάθεια... Ελπίζω ότι κάποιος (πιο...ειδήμων) θα το μεταφράσει.
29 σχόλια:
Ααααα παράγουμε και τέτοια "φρούτα"?
Εεεε σωστό, να μην στρεσάρουμε τα παιδιά.....
τρεις μέτρησα:
http://sdrv.ms/Ln24rD
τώρα είδα ρωτούσες για ποσοστό:
0,0000003%
Ginger, δεν ξέρω, απλώς αναρωτήθηκα :)
L'Enfant de la Haute Mer, είναι όμως Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι; Στη Τζαμάικα σίγουρα θα υπάρχει σημαντικό ποσοστό!
Κι εγώ, τυλίγοντας τα χαλιά (εαρινή φασίνα, γαρ) σκεφτόμουν τον Μεγάλο Λεμπόφσκι...
...γιατρέ, θα ζήσω;
Τελικά, πόσο μας επηρεάζει η εικόνα κάποιου και πόσο εύκολα βγάζουμε συμπεράσματα...
Ο πασαένας(!) που θέλει να λανσάρει τη διαφορετικότητά του και μάλλον να την κάνει παντιέρα (ρόσα!!!), συνήθως αποζητά να τον προσέξουμε με κάποιο τρόπο.
Είναι σα να λέει: "Αγαπήστε με..."
Πολύ υψηλή φιλοσοφία, ε;
(4ου ορόφου και πάνω...)
Καλά, μη βαράτε...
Πάντως, ακόμα κι αυτοί με το μαλλί ράστα έχουν ψυχή...
(Ξέρω ότι μπορεί να υπάρχουν ενστάσεις, αλλά ας δείξουμε επιείκεια...)
ΥΓ. Σκέφτομαι ότι κάθε ποστ είναι ανοιχτό σε διάφορες ερμηνείες κάθε φορά.
Και ο καθένας, που συμμετέχει σχολιάζοντας, το πάει όπου θέλει...
Ελπίζω στη μεγαλοψυχία σας...
κ.κ.
κ.κ., ελεύθερα! Εγώ πάντως δεν χαρακτήρισα θετικά ή αρνητικά το συγκεκριμένο χτένισμα, θα ήταν ίσως και μια ευχάριστη αλλαγή από τα συνηθισμένα :)
Avonidas, σοβαρή και η δική σου περίπτωση!
Α, εγώ συμφωνώ με τον Πικρόχολο! Επί των ημερών μας πιο πολύ φέρνουν σε emo. Βεβαίως, κατά τη διάρκεια ενυπνίων και λοιπών υπνοβασιών, μεταμφιέζονται σε ¨ Τζαμαικανούς ¨ και κάνουν τα μαλλιά τους ράστα...
Μου φτιάχνει κέφι και με χαλαρώνει το ¨παράλογο¨.
- Έχεις διαβάσει, έχεις δει ¨θέατρο παραλόγου ¨; ( Ιονέσκο, Μπέκετ ) Αυτά τα έργα βέβαια δε θα τα έλεγα και χαλαρωτικά.
υγ: Πετυχημένες οι λεπτομέρειες του σκίτσου!
Καλή σου μέρα
Ρίνα, και εμένα μου αρέσει λίγος παρα-λογισμός. Όχι, δεν έχω διαβάσει/δει θέατρο του παραλόγου, είναι κάτι που πρέπει ίσως να κάνω.
Δεν υπάρχει "πρέπει", κατά τη γνώμη μου...
Αν η διάθεσή σας λέει ναι, κάντε το.
Αλλιώς, αφήστε το για την κατάλληλη στιγμή.
Προτείνω το "Περιμένοντας τον Γκοντό" του Μπέκετ για ξεκίνημα
και καπάκι τη "Φαλακρή τραγουδίστρια" του Ιονέσκο,
που είναι κλασικά στο είδος τους.
Εμπρός λοιπόν, φίλτατε, επί το έργον...
Ή θα εντυπωσιαστείτε ή θα πλήξετε.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση...
(Συμφωνείτε, Ρίνα;)
κ.κ.
κ.κ., ευχαριστώ για τις προτάσεις. Το «πρέπει» έχει την έννοια ότι είναι από εκείνα τα πράγματα που θέλουμε, αλλά ξεχνάμε ή αναβάλλουμε καθώς βρισκόμαστε στη δείνη των άλλων πραγμάτων που μας απασχολούν.
κ.κ.,
...ή ¨Το τέλος του παιγνιδιού¨´ του Σ. Μπέκετ.
Μ' αυτά τα έργα , ίσως κάποιος εντυπωσιαστεί, ίσως πλήξει, αλλά πιθανόν να δει την εικόνα ενός κόσμου ανεστραμμένου και την αθέατη πλευρά της τάξης των πραγμάτων. Την αταξία της ύπαρξης και των σχέσεων, που γίνεται υπέρ- γλώσσα, παρα- γλώσσα: σιωπή και ψέλλισμα...
Εξαρτάται ποιος διαβάζει, ποιος και τι βλέπει. Συμφωνώ. - Όλα στην ώρα τους.
Καλή η παρεμβολή σου.
Είδες, Περαστικέ; Από το μαλλί (ράστα) ξεκινήσαμε,
στη Φαλακρή τραγουδίστρια καταλήξαμε !
Διαισθάνομαι πως κάτι τέτοιο εννοούσατε, αλλά το επισημαίνω,
επειδή συχνά τίθεται ως ηθική επιταγή
(που το κάνει ψυχαναγκαστικό.)
Προσωπικά, αποφεύγω να το χρησιμοποιώ
-όσο γίνεται...
Κι επειδή καθετί μου θυμίζει στίχους, μουσικές και βιβλία,
ιδού για τα ευήκοα ώτα σας το σχετικό άσμα
-αν και κάτι μου λέει ότι δεν είναι το είδος της μουσικής
που προτιμάτε...
http://www.youtube.com/watch?v=J1yQBL140dc
@Ρίνα:
"Το τέλος του παιχνιδιού" πρώτα το είδα στο (Εθνικό) θέατρο
γύρω στα 20 μου και έμεινα κατάπληκτη και μετά από χρόνια το διάβασα.
Ωραίοι οι συνειρμοί...
(Δεν ξέρω βέβαια αν συμφωνεί και ο φιλόξενος Περαστικός...)
ΥΓ. Όταν μιλάμε για ...τρίχες, μπορούμε να φτάσoυμε
μέχρι και το σχετικό μιούζικαλ (HAIR).
Και όπου αλλού μας πάει...
κ.κ.
Ρίνα, :)
κ.κ. δεν το πιστεύω, το τραγούδι που μου προτείνετε είναι από τις παιδικές μου μνήμες. Θυμάμαι να μην το πολυκαταλαβαίνω αλλά να με εντυπωσιάζει βαθιά. Μου ξυπνούσε μια ευαισθησία, μια αίσθηση ευθραυστότητας, ένα φόβο απώλειας αλλά και μια αίσθηση μαγείας. Όποτε το ακούω συγκινούμαι σε ένα πολύ βαθύ επίπεδο, όπως τότε που με μάγεψε παιδί.
Θα ασχοληθώ με αυτά που μου προτείνετε, ελπίζω να τα δω στη σκηνή παρά να τα διαβάσω από κάποιο βιβλίο, νομίζω ότι ένα θεατρικό παίρνει πραγματική ζωή στη σκηνή (αν και διαβάζω τους κλασικούς και Σαίξπηρ).
Με συγκινείτε αφάνταστα...
Συμφωνώ ότι είναι πολύ μελαγχολικό τραγούδι.
Περιγράψατε θαυμάσια τα συναισθήματά σας που μοιάζουν πολύ με τα δικά μου.
Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να μάθω ότι οι στίχοι είναι του Χρονά από ένα μεγαλύτερο εξαιρετικό ποίημα, που αξίζει να διαβάσετε.
Ναι, είναι άλλο πράγμα στη σκηνή το θέατρο, ειδικά του παράλογου.
ΥΓ. Χτες είδα, από απλή περιέργεια και μόνο, τον "Έμπορο της Βενετίας" στην ΕΤ1, με έναν εξαιρετικό Αλ Πατσίνο στο ρόλο του Σάυλοκ.
Με αποζημίωσε που του αφιέρωσα το δίωρό μου...
Βλέπετε, ο χρόνος είναι ...κ ρ ί μ α!!!
κ.κ.
@Περαστικέ
@ κ. κ.
Πολύ ωραία! Εξελίχθηκε τόσο δημιουργικά ο διάλογος, που έχω ξεχάσει την αφετηρία...
-Το ποίημα του Χρονά ,που περιέχει τους στίχους αυτού του αισθαντικού τραγουδιού, και σου προτείνει η κ. κ., ανήκει στην πρώτη ποιητική του συλλογή ¨ Βιβλίο 1¨
Και εις άλλα, έλλογα και άλογα
και με καλή διάθεση !
κ.κ., Ρίνα, το βιβλίο με το ποίημα του Χρονά θα το αναζητήσω, σκεφτόμουν ότι χρειάζομαι λίγη παραπάνω ποίηση στη βιβλιοθήκη μου. Αυτά παθαίνει κάποιος όταν έχει ενδιαφέρουσες αναγνώστριες, σαν και εσάς :)
κ.κ., μερικές φορές δείχνει και κάποια ταινία που αξίζει η τηλεόραση.
Να είστε καλά και οι δυο σας.
Ελπίζω να βοηθήσει λίγο η παρακάτω διεύθυνση:
http://toaromatoutragoudiou.blogspot.com/2008/05/blog-post_12.html
Καληνύχτα!
κ.κ.
Ευχαριστώ πολύ! Καταπληκτικό το ποίημα.
Xαίρομαι αληθινά πολύ που ξεκινώντας από
ένα σωρό μικρά "τίποτα"
φτάσαμε σε ένα (μικρό) "κάτι" (το ποίημα).
Πάμε παρακάτω...
Με άλλα λόγια:
http://www.youtube.com/watch?v=ZbX0AKHPDPA&feature=related
Σας λέει κάτι;
κ.κ.
κ.κ., ωραίος ο Ελύτης, ωραίο το τραγούδι, αλλά είπαμε, για εμένα κανένα τραγούδι δεν θα έχει αυτό το ιδιαίτερο άρωμα που έχει το «Όχι δεν πρέπει», ένα μίγμα μαγείας, φόβου απώλειας και του αρώματος που φορούσε η μητέρα μου τότε, δεκαετίες πριν. Παρόμοια αίσθηση με αυτή που μου δημιουργούσαν οι πίνακες του Νταλί, του ντε Κίρικο και άλλων σουρεαλιστών που έβλεπα νήπιο ξεφυλλίζοντας εκείνη την πινακοθήκη. Τι αίσθηση αυτές οι ανησυχαστικές μούσες, ξεφύλλιζα ένα-ένα τα φύλλα ξέροντας ότι πλησίαζα σε αυτές τις εφιαλτικές σελίδες, μα δεν μπορούσα να αντισταθώ, με τι δέος τις αντίκριζα κάθε φορά, με τι δέος άκουγα αυτό το τραγούδι. Να ένα θέμα για ανάρτηση, οι παράξενες αισθήσεις της πρώτης παιδικής ηλικίας.
Οι ανησυχαστικές μούσες μου έφερναν πραγματικά ανησυχία.
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/d/df/The_Disquieting_Muses.jpg
Η απάντησή σας μου έκλεψε την καρδιά.
Εκφράσατε εξαίσια πώς νιώθατε ξεφυλλίζοντας τους σουρεαλιστές ή ακούγοντας το τραγούδι, ελκυστικών ήχων εραστής παιδιόθεν, απ' ό,τι φαίνεται.
"Αναζητώντας το χαμένο χρόνο" μου θυμίσατε...
Ωραία ιδέα να κάνετε μια ανάρτηση για τα συναισθήματα και τις παιδικές σας μνήμες, (αν, βέβαια, δεν σας πονάει).
Οι The Disquieting Muses του De Chirico είναι δυνατόν να μην ανησυχούσαν ένα παιδί;
Από την άλλη πάλι, πόσα παιδιά ασχολούνταν με πίνακες;
Αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι (έως πολλά) για όσα σήμερα σας ενδιαφέρουν.
Έτσι κι αλλιώς, όλα βρίσκονται εκεί: στα πρώτα 5 χρόνια της ζωής μας.
(Όπως λένε οι επιστήμονες...)
κ.κ.
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ:
http://www.youtube.com/watch?v=BX3Ztxtm6F4
Τι στίχοι!
Με αγάπη
κ.κ.
κ.κ., ευχαριστώ και για αυτό το πολύ ωραίο τραγούδι. Η Sylvia Plath έχει γράψει και ποίημα για τις ανησυχαστικές μούσες: http://wings.buffalo.edu/english/faculty/conte/syllabi/377/Plath_Disquieting_Muses.htm
Α, πολλά ευχαριστώ για το ποίημα!
Πολύ ενδιαφέρον...
Δυστυχώς, τα αγγλικά μου δεν έχουν επίπεδο τέτοιο, ώστε να πιάνω και την παραμικρή αποχρώσα λεπτομέρεια της ποίησης, (ως μάνιακ που είμαι).
Έχω βρει αρκετά ποιήματα της Sylvia Plath σε μετάφραση, αλλά δυστυχώς όχι το συγκεκριμένο.
Σο σπίτι τυχαίνει να υπάρχει μόνο "Ο πανικός και η βίβλος των ονείρων".
Ωστόσο, δεν εγκαταλείπω την προσπάθεια...
Ελπίζω ότι κάποιος (πιο...ειδήμων) θα το μεταφράσει.
κ.κ.
κ.κ., ποιος ξέρει, αν βρω κάποια στιγμή χρόνο και όρεξη μπορεί να το παλέψω.
Δημοσίευση σχολίου