Οι συνταξιούχοι της ιστορίας

«Όταν εμείς κτίζαμε παρθενώνες αυτοί τρώγανε βελανίδια,» «Δεν πα να λένε οι ανιστόρητοι, εμείς δώσαμε τα φώτα στον κόσμο,» «Μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε.»

Ίσως να έκανα λάθος νομίζοντας ότι η σύγχρονη Ελλάδα μόνο κρέμεται υπαρξιακά από το παρελθόν χωρίς κανένα στίγμα στο παρόν και κανένα όραμα για το μέλλον. Λοιπόν, πιστεύω όλο και περισσότερο ότι έχουμε όραμα, ότι τελικά βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν ένα είδος συνταξιούχου της ιστορίας. Θεωρούμε ενδόμυχα ή και φανερά ότι ως λαός/έθνος/φυλή, ή με όποια συλλογική ταυτότητα προτιμάει ο καθένας, κάναμε τόσα και προσφέραμε τόσα πολλά στην ανθρωπότητα, στον πολιτισμό, στο σύμπαν, ώστε οι άλλοι, οι αγνώμονες, οι απολίτιστοι, θα έπρεπε να μας… δώσουν μια συνταξούλα. Θα έπρεπε για το υπόλοιπο της ιστορίας και μέχρι το τέλος των ημερών να μας επιτρέψουν να υπάρχουμε χωρίς να έχουν πολλές απαιτήσεις από εμάς, τσοντάροντας για να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας και επιδοτώντας την αφασία μας, θεωρώντας τιμή τους και καμάρι τους και μόνο που καταδεχόμαστε να ανήκουμε στις οικονομικές και άλλες ξεφτιλο-ενώσεις τους, αφού χωρίς εμάς θα ήταν πολιτισμικά λειψοί και πελεκυφόροι, ωμοφάγοι βάρβαροι.

Δυστυχώς όμως για εμάς, συνταξιοδοτικά ταμεία εθνών δεν υπάρχουν ακόμη και όσο για τη δόξα και τα κατορθώματα του παρελθόντος, αυτά όσο πιο παλιά είναι τόσο πιο πολύ περνούν στην κυριότητας της μπάγκας του παγκόσμιου πολιτισμού και γίνονται κτήμα όλης της ανθρωπότητας και όχι μόνο του νεοέλληνα που πολύ θα ήθελε να κατοχυρώσει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το σύνολο των επιστημών ώστε να λύσει το οικονομικό του πρόβλημα.

Το πρόβλημά μας δεν είναι ότι λησμονήσαμε κάποιο ένδοξο παρελθόν, αλλά, αντιθέτως, ότι έχουμε βουλιάξει στην πολυθρόνα του ανήμπορου συνταξιούχου που αναμασά ώρες ατελείωτες τα όσα έκανε στα νιάτα του μπας και κερδίσει λίγο ενδιαφέρον ή λύπηση. Μόνη ελπίδα μας είναι να ξεκουνηθούμε λίγο, να μαζέψουμε ό,τι αποθέματα ενεργητικότητας έχουμε. Μέχρι τότε, κάποιοι θα προσπαθούν να επιβεβαιώσουν την εθνοφυλετική τους ανωτερότητα κτυπώντας μετανάστες που πωλούν ελληνικές σημαίες στο Σύνταγμα υπό τα απαθή βλέμματα των αρχών του τόπου, φαντασιωνόμενοι ίσως ότι είναι «οι τριακόσοι».

Υ.Γ. Θα κλείσω με λίγες σχετικές αναφορές στη βιογραφία ενός ανθρώπου που έφυγε πρόσφατα, ένα αντισυμβατικό πνεύμα που έλεγε κάποια πράγματα με το όνομά τους:

…αρνείται την πρόσκληση της Μελίνας Μερκούρη να παρουσιάσει έργο του στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα Αθήνα, επειδή θεωρεί πως «η Αθήνα δεν αξίζει να είναι πολιτιστική πρωτεύουσα».

…µιλάει στα «ΝΕΑ» για την «ελληνική κοινωνία που ζει στην απόλυτη αφασία» και ζητάει «να µην υπερασπιζόµαστε πανεθνικώς σε διεθνείς διοργανώσεις το Καρβελιστάν».

Δεν µπορείς να λες φέρτε πίσω τα Μάρµαρα του Παρθενώνα και η Βανδή να κλείνει τη Σταδίου. Αυτά είναι γκραν γκινιόλ».

Αν δεν καταλάβατε, εδώ.