Ο συνήθης φασισμός

Ο φασισμός κερδίζει έδαφος όταν πείθει ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσεις, να προστατεύσεις τον εαυτό σου και τους δικούς σου, είναι να γίνεις παλιάνθρωπος. Να γίνεις, δηλαδή, δήμιος ή τουλάχιστον αδιάφορος για τον «άλλο». Ο φασισμός λέει στον φοβισμένο άνθρωπο ότι, για να σωθεί, πρέπει «να σπάσει αβγά» και εννοεί κεφάλια. Ο φασισμός διαιρεί τον κόσμο σε «εμείς» και σε «άλλους». Δεν αφήνει κανένα περιθώριο για άλλες λύσεις ή για την οποιαδήποτε μικρή παραχώρηση. Η λογική του είναι «ή μαζί μας ή εναντίον μας». Αν πεις «μια στιγμή, εντάξει, αλλά μήπως να δούμε πώς θα βοηθήσουμε λίγο και αυτούς», ή αν σε δουν να δίνεις ένα κομμάτι ψωμί, μια κουβέρτα, θέτεις εαυτόν στους «εναντίον μας».

.

Η ευσπλαχνία είναι αδυναμία, βλαπτική για την κοινωνία και απόδειξη κατωτερότητας και ο σημαντικότερος λόγος για αυτό είναι ότι αν οι φασίστες παραδεχθούν ότι αυτό που κάνεις είναι σωστό, τότε αυτομάτως είναι σαν να παραδέχονται ότι αυτός που βοηθάς είναι και αυτός «εμείς», οπότε αυτοί, που του επιτίθενται, που τον αντιμετωπίζουν σαν πράγμα, είναι παλιάνθρωποι. Όλο το οικοδόμημα καταρρέει. Ο οίκτος που δείχνεις είναι από μόνος του προσβολή για τους φασίστες. Αν μια μητέρα που είναι φασίστρια σε δει να βοηθάς τον ξενο/το πρεζόνι/το αδέσποτο σκυλί, θα θεωρήσει ότι με αυτή σου την πράξη επιτίθεσαι στα παιδιά της. Ο φασίστας δεν δέχεται ως λύση την ένταξη και ενσωμάτωση του άλλου, αλλά μόνο την εξόντωση ή εκδίωξή του και αυτό έχει να κάνει και με την αποστροφή του για την αλλαγή.

.

Ο φασισμός είναι εξαιρετικά λογικοφανής και απλοϊκός και για αυτό δεν δυσκολεύεται να πείσει αρκετούς σε περιόδους κρίσης και ριζικών ανακατατάξεων. Έχει μια ισχυρότατη εσωτερική λογική και συγκρότηση με βάση τον εγωισμό και την αποδοχή ότι το παρελθόν, αυτό που επικρατούσε ως τώρα, είναι η «φυσική τάξη». Η λογική του φασισμού είναι αυτή των κλειστών συστημάτων. Κατά τον φασισμό, μια κοινωνία σε κρίση είναι σαν μια βάρκα με ναυαγούς. Προκειμένου να μην εξαντληθούν τα τρόφιμα και το νερό, πρέπει να εντοπιστεί αυτός που μπορεί ευκολότερα να διαχωριστεί από τους άλλους με βάση κάποιο χαρακτηριστικό, αυτός που θα βαπτιστεί ξένος/ αντικοινωνικός/ μίασμα/ απειλή για τη βάρκα. Οι άλλοι ναυαγοί θα πρέπει τότε να συνασπιστούν εναντίον του και να τον πετάξουν στη θάλασσα.

.

Αν κάποιος φέρει αντιρρήσεις, ο φασίστας αρχικά θα του ζητήσει επίμονα να προτείνει άλλη λύση και, φυσικά, δεν θα δεχθεί ότι αντί να γίνεις δήμιος είναι προτιμότερο να βρεις ένα τρόπο να ψαρεύεις, να προσανατολιστείς προς την πλησιέστερη στεριά, ούτε και φυσικά να κάνεις κάποια οικονομία περιμένοντας ότι θα φανεί κάποιο πλοίο. Συμβιβασμοί για τα μιάσματα δεν γίνονται, η λύση πρέπει να είναι άμεση και εύκολη και η βάρκα δεν πρέπει να μετακινηθεί προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. (Εξάλλου, άλλα πλοία και στεριές δεν υπάρχουν.) Αν αρνηθείς το έγκλημα ή προτείνεις εναλλακτική λύση, ο φασίστας θα σε περιγελάσει και θα πει ότι βάζεις σε κίνδυνο την ομάδα. Αν επιμείνεις, θα σε θέσει και εσένα εκτός των ορίων του «εμείς» και θα πει να πετάξουν και εσένα στη θάλασσα. Ο φασίστας ζει σε ένα εξαιρετικά κλειστό, πεπερασμένο κόσμο που λειτουργεί αποκλειστικά με επιλογές του τύπου «ή το Α ή το Β». Όλα τα άλλα είναι αερολογίες, μπούρδες, φαντασιοπληξίες.

.

Ο φασισμός, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, βασίζεται στην αποστροφή των ανθρώπων για την αλλαγή. Όταν προκύπτει ένα πρόβλημα, μια κρίση, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αναζητούν το νέο σημείο ισορροπίας, δεν εξετάζουν τη νέα κατάσταση για να αναζητήσουν τη διέξοδο της εξέλιξης, τις νέες ευκαιρίες, την καλύτερη δυνατή εκδοχή του μέλλοντος, αλλά πασχίζουν απεγνωσμένα να κρατήσουν αυτό που ήταν πριν, ακριβώς όπως το ήξεραν, το παρελθόν. Αυτό είναι κάτι φυσιολογικό μέχρι ένα σημείο, αλλά όποιος διαθέτει κάποια σοφία καταλαβαίνει ότι από ένα σημείο και πέρα η προσαρμογή και η αλλαγή είναι προτιμότερα, ότι αν συνεχίσει να προσπαθεί μάταια να υπερασπιστεί το παλιό, το κόστος θα είναι δυσανάλογα μεγάλο. Το παλιό όχι μόνο δεν θα σωθεί, αλλά και το μέλλον που θα γεννηθεί δεν θα είναι το καλύτερο, θα είναι ένα μέλλον παραμορφωμένο, δηλητηριασμένο.

.

Αν ένας άνθρωπος δεν θέλει να γίνει φασίστας, πρέπει να δέχεται την αλλαγή ως αναπόφευκτο συστατικό της ύπαρξης, πρέπει να αναγνωρίζει ότι κάθε αγώνας για να κρατήσεις το παρελθόν, όσο αγαπημένο και αν ήταν αυτό, είναι μάταιος. Αν ένας άνθρωπος δεν θέλει να γίνει φασίστας, πρέπει να εγκαταλείψει τους διαχωρισμούς, πρέπει να βλέπει τον εαυτό του στο πρόσωπο του άλλου, πρέπει να σκέφτεται τη μοίρα του αν ερχόταν αντιμέτωπος με αυτά που αντιμετώπισε ο άλλος και να είναι σεμνός για το ότι είχε την καλή τύχη να γεννηθεί από αυτή και όχι από την άλλη πλευρά της όποιας νοητής ή υπαρκτής διαχωριστικής γραμμής. Αν ένας άνθρωπος δεν θέλει να γίνει φασίστας, πρέπει να έχει πίστη, όχι σε θρησκείες και σε ιερά και όσια, αλλά πίστη στο αύριο, πίστη και επίγνωση ότι και αύριο θα ανατείλει ο ήλιος, πίστη ότι ο κόσμος είναι ανοικτός και θαυμαστός.

.

Σε τελική ανάλυση, φασισμός είναι να ανάγεις σε ιδεολογία και υπέρτατη αξία το γεμάτο ψυγείο σου ή/και το να αρπάζεις τη μερίδα του διπλανού σου και μετά να επαίρεσαι για το πόσο αξιότερος και ανώτερος είσαι, δείχνοντάς τον με περιφρόνηση να λιμοκτονεί.