Οι θεούσες

Μου κτύπησαν την πόρτα. Ήταν μια μεσόκοπη και μια μικρή. Μιλούσε η μεσόκοπη. Κάτι με ρώτησε, αν πιστεύω… για τον θεό. Κάτι τους είπα… ότι πιστεύω, αλλά όχι σε κάτι, ότι κάθε συζήτηση για τον θεό είναι άνευ νοήματος διότι αυτό που καλείται έτσι, το(ο) Παν ή το μεγάλο Τίποτα, το κοσμικό «είναι», είναι αδύνατο να προσεγγιστεί θεωρητικά, δογματικά, και μόνο σε ατομική βάση μπορεί να το αναζητήσει κάποιος, μέσα του, πέρα από το λόγο και τη γλώσσα, μέσα στη σιωπή, τη σιωπή της γλώσσας και του νου. Τους είπα ότι, συνεπώς, οι θρησκείες, ως περιεχόμενο, καθώς είναι λεκτικές κατασκευές, αφηγήσεις και δόγματα, είναι εξ ορισμού αδύνατον να προσφέρουν αυτό που υπόσχονται και ότι εξυπηρετούν κυρίως κοσμικούς σκοπούς και σκοπούς χειραγώγησης. Τέλος πάντων, όπως καταλάβατε, είχα κέφια. Κρίμα που η μεσόκοπη, αφού αρχικά σάστισε, πήρε άρον άρον τη μικρή και φύγανε πριν να ολοκληρώσω την «κατήχηση». Δεν έμαθα και τι ήταν, μάρτυρες του Ιεχωβά; Κάτι άλλο; Ποιος ξέρει…

.

Γυρνούσα σήμερα από το πέτσοπ (που δεν πουλά ζώα) με καλούδια για τον Λάρι. Στο πεζοδρόμιο, από την αντίθετη κατεύθυνση, ερχόταν μια γάτα. Με είδε και σταμάτησε. Έκανα στην άκρη και με μια υπόκλιση της έγνεψα να περάσει. Πέρασε υπερήφανα και χάθηκε στα στενά της Κυψέλης. Οι γάτες και οι γυναίκες έχουν προτεραιότητα.

.

Παιχνίδι: εντοπίστε τη γάτα στην παρακάτω εικόνα: