Διαστημικό λεωφορείο

Περίμενε υπομονετικά στη στάση το λεωφορείο του για να πάει στη δουλειά, όπως κάθε μέρα. Όταν αυτό σταμάτησε επιτέλους μπροστά του, ανέβηκε αφηρημένα, διάλεξε μια θέση πίσω και αφέθηκε σαν σακί. Όταν το όχημα άρχισε να κινείται πάλι, ένοιωσε μια τεράστια δύναμη να τον ακινητοποιεί, όπως εκείνες τις φορές που είχε ταξιδέψει με το αεροπλάνο, αλλά ακόμη μεγαλύτερη. Έστρεψε με δυσκολία το κεφάλι και κοίταξε έξω πανικόβλητος. Το λεωφορείο απογειωνόταν σχεδόν κάθετα και βρισκόταν ήδη σε ύψος εκατοντάδων μέτρων πάνω από τη Γη. Ήθελε να σηκωθεί, να τρέξει μπροστά, στον οδηγό, και να ρωτήσει τι συμβαίνει, αλλά δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει. Πέρασαν μερικά λεπτά και ένοιωσε σιγά - σιγά τη δύναμη που τον κρατούσε ακινητοποιημένο να μειώνεται. Μπόρεσε να ανασάνει και να σηκωθεί αρπάζοντας μια χειρολαβή. Γύρω ο ουρανός ήταν σκοτεινός και μπορούσε να δει αστέρια. Στο πίσω παράθυρο, η Γη είχε απομακρυνθεί τόσο ώστε να φαίνεται σφαιρική και συνέχιζε να απομακρύνεται και άλλο. .

Το λεωφορείο συνέχιζε να τραντάζεται σαν να ανέβαινε κάποια ανηφόρα σε χωματόδρομο και αυτός, πιάνοντας τη μια χειρολαβή μετά την άλλη, κατάφερε να φτάσει μπροστά, παρατηρώντας ταυτόχρονα ότι μόνο πέντε ή έξι άλλοι επιβάτες υπήρχαν, κάπως περίεργοι, κλεισμένοι στον κόσμο τους, με ένα ή δύο να κρύβουν τα πρόσωπά τους, σκυμμένοι, κάτω από κουκούλες. Ο οδηγός έμοιαζε συνηθισμένος, ένας σαραντάρης, λαϊκός τύπος, με μουστάκι. «Συγγνώμη, αυτό δεν είναι το Α2, Ακαδημία – Βούλα;» ψέλλισε, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα το εξωφρενικό και γελοίο της φράσης του, δεδομένων των συνθηκών. Ο οδηγός απήντησε απαθής «Όχι, κύριε, αυτό είναι το Α-Α-2, Άλφα Κενταύρου – Άλφα Κασσιόπειας, δεν περνάμε πολύ συχνά και μερικοί αφηρημένοι μας μπερδεύουν… τώρα που το σκέπτομαι, εκείνος ο Πελασγός την τελευταία φορά είχε ταραχτεί πολύ.»

Ο αφηρημένος επιβάτης έμεινε να χάσκει με ανοικτό το στόμα. Ο οδηγός τον περιεργάστηκε για λίγο, κάπως υποτιμητικά, κάπως με συμπάθεια, και συνέχισε «Ακούστε, είναι αντίθετο στους κανονισμούς, αλλά όσο είμαστε ακόμη κοντά στη στάση, μπορώ να σας γυρίσω πίσω, αλλά πρέπει να το κάνουμε τώρα, όσο δεν έχουμε απομακρυνθεί, σε λίγο θα εισέλθουμε στη χωροχρονική δίοδο και θα είναι αργά». Για μια στιγμή ανακουφίστηκε, μετά δίστασε, μετά κοίταξε πίσω, το μπλε μπαλάκι που απομακρυνόταν..

Μία ώρα αργότερα έμπαινε στο γραφείο του. «Πρώτη φορά αργείς εσύ» του είπε περιπαιχτικά ένας συνάδελφος. Άνοιξε τον υπολογιστή του και σηκώθηκε να ετοιμάσει καφέ, όπως κάθε μέρα.