Λα πιάτσα ντε λα πρεζόνε

Έχω μάθει να τους εντοπίζω εγκαίρως πια και να τους αποφεύγω. Κάποτε σύχναζαν μπουλούκι στην Τοσίτσα, ανάμεσα στο Πολυτεχνείο και το μουσείο. Τους βλέπανε και οι τουρίστες και κάποια στιγμή φαίνεται ότι τους διώξανε. Έκτοτε, περιπλανώνται, κάπου μεταξύ Πατησίων και Πανεπιστημίου, και κάποιες φορές επιστρέφουν στο αρχικό τους λημέρι. Μερικές φορές συχνάζουν μπροστά από το Πολυτεχνείο, άλλες φορές απέναντι, άλλοτε πάλι συχνάζουν λίγο παρακάτω σε κάποια από τις σκεπαστές διόδους. Σπάνια φτάνουν και μέχρι τις αρχές της Πανεπιστημίου. Ο κόσμος τους αντιμετωπίζει με τρόμο και αποστροφή και προτιμά το απέναντι πεζοδρόμιο. Όταν η αστυνομία αποφασίζει να τους δώσει σημασία και να τους διώξει από το ένα στέκι, πάνε στο άλλο στέκι και όταν τους διώξουν από το άλλο στέκι επιστρέφουν ξανά στο πρώτο στέκι και συνέχεια το ίδιο, σισύφειο έργο. Μία-δύο φορές από απροσεξία βρέθηκα να περπατάω ανάμεσά τους.

Ήταν σαν να βρέθηκα στην κόλαση, περιτριγυρισμένος από χαμένες ψυχές. Πρόσωπα παραμορφωμένα, αλλοιωμένα, άλλα απαθή, άλλα με την ένταση του ανεκπλήρωτου πάθους. Κορμιά, το ίδιο. Άνθρωποι που λύγιζαν τα γόνατα και ακουμπούσαν τα χέρα στο πεζοδρόμιο με κρεμασμένο το κεφάλι, σε αφύσικες στάσεις, σε απόλυτη ακινησία ή που ταλαντεύονταν αργά, μερικοί πεσμένοι κάτω, σαν πεθαμένοι. Άλλοι με επιδέσμους, άλλοι σε γωνίες έκαναν την περίεργη ιεροτελεστία τους κατά μόνας, άλλοι σε πηγαδάκια έκαναν τις συναλλαγές τους.

Βρώμικοι οι περισσότεροι, ίσως και άστεγοι, με σκισμένα ρούχα, όλων των ηλικιών, αρτιμελείς και ανάπηροι, ξεδοντιάρηδες, άλλοι σε καλύτερη κατάσταση, πιο φρέσκοι στη συνήθεια. Μια αδιόρατη απειλή στον αέρα, σαν να είσαι στο κλουβί μαζί με πεινασμένα ζώα που σε ζυγιάζουν. Κάποιες φορές διαπληκτισμοί και φωνές ακατανόητες, βρισιές, σπρωξίματα. Πλάσματα εκτός ελέγχου που τα περισσότερα δεν μπορείς πια να τα πεις ανθρώπους. Ένας άνθρωπος είναι κάτι πιο σύνθετο, αυτοί υπάρχουν μόνο για την επόμενη δόση τους, ζεμένοι σε ένα ζυγό που υποτάσσει όλη τους την ύπαρξη. Μιλούν, αλλά δεν έχουν λόγο. Δεν μπορείς να τους εμπιστευθείς, δεν μπορείς να τους πιστέψεις, ξέρεις ότι όλες τους οι ενέργειες, όλες τους οι πράξεις μόνο ένα σκοπό υπηρετούν, τα πράγματα είναι πολύ απλά και ξεκάθαρα, όλα τα άλλα και όλοι οι άλλοι είναι απλά μέσα για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Ζουν για τη σκόνη που θα τους ανοίξει λίγο την πόρτα του παραδείσου και θα τους αφήσει να κλέψουν μια ματιά από τις χαρές του, μα πριν προλάβουν να βάλουν μέσα το πόδι τους, η πόρτα κλείνει και γκρεμοτσακίζονται πίσω σε μια όλο και πιο άσχημη πραγματικότητα, αφού η σκόνη καίει κάθε άλλη χαρά, και το μόνο που μένει ο αγώνας για να εξασφαλιστούν τα είκοσι - τριάντα (;) ευρώ για να τους ανοίξει ξανά λίγο την πύλη ο κλειδοκράτορας Άγιος Πέτρος ο πρεζέμπορος. Ο παράδεισος βέβαια ξεθωριάζει σιγά-σιγά και μένει μόνο η δόση και ο πόνος από τη στέρησή της.

Νοιώθεις τα βλέμματά τους πάνω σου, προσπαθούν να καταλάβουν πώς θα μπορούσες να τους χρησιμεύσεις για τον υπέρτατο σκοπό τους. Η ψυχή γεμίζει με αηδία, κάπου νοιώθεις ενοχές που δεν μπορείς να αισθανθείς οίκτο ή λες ψέματα στον εαυτό σου ότι λυπάσαι κιόλας. Πώς να λυπηθείς αυτόν που δεν λυπάται ο ίδιος τον εαυτό του, αυτόν που είναι ανίκανος να λυπηθεί οτιδήποτε;! Ταχύνεις το βήμα, μα όχι πολύ, μη δείξεις στην αγέλη ότι φοβάσαι και ξυπνήσεις το ένστικτο του κυνηγιού, και απομακρύνεσαι.

Λίγο πιο πέρα, από μια τράπεζα ξεχύνονται κάτι γραβατωμένοι και γυναίκες με εμφάνιση μπίζνες, χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα περικυκλωμένος, κοίταξα γύρω μου με φρίκη και...