Με πλησίασε στον πεζόδρομο της Ερμού. Ήταν μικροκαμωμένη και αδύνατη, αλλά όχι χωρίς κάποια σπιρτάδα. Είχε έλθει από την επαρχία, μου είπε, αντιμετώπιζε προβλήματα στέγασης και έμενε στο δρόμο και να μην την περάσω για «πρεζάκι». Είχε, λέει, δεκαέξι (16) ευρώ και της λείπανε τέσσερα, διότι είχε κάνει συμφωνία με ένα ξενοδόχο να της παραχωρήσει ένα δωμάτιο έναντι 20 ευρώ για να πλυθεί και να φρεσκαριστεί λίγο. Τη διέκοψε κάποια στιγμή ένας νεαρός που μας ζήτησε μερικά λεπτά, τον έδιωξε, λέγοντάς του ότι την ίδια δουλειά κάνει, «πώς φαίνεται το πρεζάκι» μου είπε γελώντας πονηρά και συνωμοτικά μόλις απομακρύνθηκε ο νεαρός. Της αντιπρότεινα αντί να της δώσω χρήματα να πάμε μαζί στο ξενοδοχείο και να πληρώσω εγώ το δωμάτιο στη ρεσεψιόν και, εννοείται, να φύγω αμέσως. Αιφνιδιάστηκε, αλλά δεν τα έχασε. Είναι, λέει, κάθαρμα ο ξενοδόχος και σε μια κυρία που είχε κάνει το ίδιο της ζήτησε μετά σαράντα (40) ευρώ, διότι αυτή είναι η κανονική τιμή του δωματίου και η κυρία είχε τσατιστεί και είχε φύγει και ότι για είκοσι (20) ευρώ το άφηνε μόνο στην ίδια.«Εγώ πάντως ήμουν ειλικρινής!» φώναξε καθώς απομακρυνόμουν.
.
Υ.Γ. Μου κάνει εντύπωση που, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κανένας από αυτούς τους δυστυχισμένους δεν παραδέχεται την κατάστασή του, προσπαθώντας, μάταια, να σε ξεγελάσουν, με τα παραμορφωμένα κορμιά, τα παραμορφωμένα πρόσωπα, τα χαλασμένα δόντια, το ακόρεστο πάθος στα μάτια.
8 σχόλια:
Περαστικέ θα το γνωρίζεις βέβαια, αλλά το γράφω για όλους τους φίλους που μας διαβάζουν: Μην πιστεύετε λέξη απο όσα σας λένε τα πρεζόνια.
Όταν το άκουσα αυτό στην αρχή της επαγγελματικής μου καριέρας απο παλαιότερο συνάδελφο, σκέφτηκα ότι σίγουρα ήταν υπερβολικό και ότι το σωστότερο θα ήταν να κρίνω κατά περίπτωση. Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, συμφωνώ με το αξίωμά του και το προσυπογράφω με τα δύο χέρια....
Κανείς τρελός δεν παραδέχεται (σ)την τρέλα του.
Με κυριεύει απογοήτευση, όμως, όταν σκέφτομαι ότι κάτι πρέπει να γίνει και δε γίνεται. Από κανένα....
Dormammu, έτσι είναι, όλες τους οι ενέργειες και τα λόγια έχουν ένα και μόνο σκοπό, την επόμενη δόση.
Sag, το πρόβλημα έχει πάρει πια εκρηκτικές διαστάσεις. Είναι απίθανο να περπατήσεις στο κέντρο της Αθήνας για μία ώρα χωρίς να σε σταματήσουν περισσότερες από μία φορές για να σου ζητήσουν ψιλά ή να αρχίσουν να σου λένε κάποια απίθανη ιστορία για να σε πείσουν να τους δώσεις κάτι. Τους βλέπεις να παίρνουν τη δόση τους σε κοινή θέα, με την αστυνομία λίγα μέτρα πιο κάτω. Τους διώχνουν από τη μία γωνία και πάνε στην άλλη και ξανά το ίδιο. Το προηγούμενο Σάββατο, το μεσημέρι, στη Στουρνάρη, μπροστά από το Πολυτεχνείο, ένας άνδρας γυμνός από τη μέση και κάτω, με τα πόδια του γεμάτα μελανιές, τρίπαρε.
Ενοχές, φόβος και προκατάληψη. Η ζωή για πολλούς είναι πολύ πιο άθλια και βίαιη από το θάνατο.
Θα έπρεπε τα ναρκωτικά με βεβαίωση εξάρτησης να είναι ελεύθερα και να μπορεί ο κάθε ναρκομανής να παίρνει τη δόση του χωρίς κόστος ώστε να διαλυθεί το εμπόριο ναρκωτικών. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ασφαλώς πολύ άρρωστοι για να αντιμετωπίζονται ως παραβάτες.
Η αντιμετώπιση της αρρώστιας ως παράβαση απλά κρύβει τις δικές μας ενοχές απέναντι στα πρεζάκια.
Καλησπέρα!
Και πάντα θα έχουμε τέτοιες ιστορίες να λέμε...Όταν ξεκινάμε να λέμε για αυτά με τη παρέα μου πάντα κάποιος έχει κάτι να πει.
Εγώ μια φορά στα Εξάρχεια έτρωγα σουβλάκι και ήρθε ένας πανύψηλος και απίστευτα λεπτός τύπος να μου ζητήσει χρήματα. Έβγαλα απ'τη σακούλα ένα άλλο ενός φίλου μου και του το έδωσα.
Καλύτερα που δεν του έδωσα χρήματα.
Ο φίλος μου πήρε καινούργιο...
Ο τύπος το μοιράστηκε με έναν άλλο που ζητιάνευε λίγο πιο κάτω...
Greek Rider, νομίζω ότι συμφωνώ. Δεν πιστεύω στην απαγόρευση, αλλά στη σωστή ενημέρωση και από εκεί και πέρα, ας αναλάβει ο καθένας την ευθύνη της αυτοκαταστροφής του. Έτσι δεν κάνουμε και με το αλκοόλ; Υπενθυμίζω ότι και κατά την ποτοαπαγόρευση η χαμηλή ποιότητα του διαθέσιμου αλκοόλ ήταν εκείνη που ευθυνόταν για την πλειονότητα των θανάτων και των αναπηριών και, φυσικά, του εγκλήματος. Θα είχαμε να μάθουμε πολλά από αυτή την περίοδο.
Μικρέ Ινδιάνε, πολλές φορές έχω αγοράσει φαγητό για διάφορους που ζητούν χρήματα «επειδή πεινάνε». Προχθές προσφέρθηκα να κάνω το ίδιο για κάποιον που μου ζήτησε χρήματα για φαγητό. Απέρριψε την προσφορά μου, παρά το γεγονός ότι του είπα ότι θα αγόραζα όση ποσότητα φαγητού και αν ήθελε. Τελικά, αποδείχθηκε ότι ήθελε «ζεστά μετρητά».
Εκεινο που με φοβιζει ειναι οτι γινονται ολο και περισσοτεροι, ολο και πιο φορτικοι. Οι ιστοριες τους γινονται ολο και πιο επιτηδευμενες.
Και επειδη κανεις πια δεν τους πιστευει (η απλα δεν θελει να δωσει), σε λιγο απλα θα ανοιγουν εναν σουγια διπλα στον λαιμο σου και θα απαιτουν την δοση τους. Ενας απελπισμενος που εχει ξεγραψει την ζωη του, τι εχει να χασει; Αν υποθεσουμε οτι η αστυνομια τους πιανει, ποσους χωρανε οι φυλακές;
Προσωπικη και γρηγορη λυση: ταμπουρωνεσαι πισω απο τειχη, στρατιες σεκιουριταδων και συναγερμων. Αυτο υπαρχει ηδη (κανε μια βολτα στην πανω Κηφησια, Καστρι, Πολιτεια).
Γενικη και μακροπροθεσμη λυση: κοινωνικη πολιτικη
Jolly Roger, έτσι είναι, αυτή η πόλη γίνεται όλο και πιο εχθρική.
Δημοσίευση σχολίου