Το ήθος...

- Μακριά από τα προνόμια και την περιουσία μου, αλλιώς σας τον πετάω στα μούτρα!

...της εκκλησίας

Αφού πρώτα ο αρχιεπίσκοπος μίλησε για αιχμάλωτη και υπό ομηρία περιουσία (ενδιαφέρουσα επιλογή επιθέτων για να χαρακτηρίσεις οικόπεδα και άλλα ακίνητα), μπήκε και στο ζουμί: «Αν πει η Εκκλησία αυτή τη στιγμή 'έχουμε εμείς 500 ιδρύματα και αυτά τα ιδρύματα τα κλείνουμε και ελάτε να πάρετε τους ανθρώπους οι οποίοι είτε είναι κατάκοιτοι είτε είναι ηλικιωμένοι' (...) τότε πώς θα τα βγάλει πέρα η κοινωνία;» Δεν ξέρω αν είμαι μόνο εγώ που θεωρώ αυτή τη φράση ωμό εκβιασμό προς το σύνολο και παντελώς ανάρμοστη για έναν «άνθρωπο του θεού» ή γενικά για οποιονδήποτε άνθρωπο με ήθος. Το ήθος αυτό είναι το ήθος κάθε πλούσιου και δυνατού που χρησιμοποιεί τις αγαθοεργίες για να δημιουργεί στρατιές εξαρτημένων από αυτόν απόκληρων και άλλων πολιτών, αναλαμβάνοντας ένα ρόλο που ανήκει στο κράτος ή γενικά σε συλλογικούς φορείς της κοινωνίας, ώστε να έχει πολιτική δύναμη και προνομιακή αντιμετώπιση έναντι όλων των άλλων φυσικών ή νομικών προσώπων. Παρόμοια επιχειρήματα χρησιμοποιούν πλούσια και ισχυρά άτομα, από εφοπλιστές και εργοστασιάρχες έως μαφιόζους και βαρόνους καρτέλ των ναρκωτικών σε τριτοκοσμικές χώρες με αδύναμο κράτος «ξέρετε πόσα καλά κάνει ο άνθρωπος, πόσους βοηθά, πόσους ελεεί, πόσα νοσοκομεία κτίζει, σε πόσους δίνει ψωμί; Γιατί τον πειράζετε;» Ο σκοπός αυτών δεν είναι άλλος, παρά να γίνουν οιονεί ή de facto κράτος, πέρα από το κοινωνικό άλλοθι που αποκτούν με αυτό τον τρόπο για τον πλούτο και την ισχύ τους (δώσε μερικά ψίχουλα για να μην αναρωτιούνται αν πρέπει να έχεις όσα έχεις). Η απόσταση από το «Εγώ κάνω τη δουλειά του κράτους» μέχρι το «Εγώ είμαι το κράτος» είναι μικρή. Αλλά, θα μου πείτε, η εκκλησία στη χώρα μας είναι έτσι και αλλιώς κράτος.

Η φράση αυτή, η αλαζονεία και η οίηση που φανερώνει δείχνει πόσο σημαντικό είναι επιτέλους να γίνει ο οριστικός και πλήρης χωρισμός κράτους και εκκλησίας και η εκκλησία να φορολογείται κανονικά έτσι ώστε το κράτος να είναι καλύτερα σε θέση να φροντίζει τους αναξιοπαθούντες και υπερήλικους πολίτες του. Δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρχει όταν ένα άτομο ή ένας φορέας συγκεντρώνει δυσανάλογα μεγάλη περιουσία και ισχύ ή αναλαμβάνει ρόλους του ίδιου του κράτους. Η εκκλησία και οι φορείς της πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως κάθε άλλος οργανισμός ή ιδιώτης, με τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις, και στο ίδιο πλαίσιο με οποιονδήποτε άλλο οργανισμό αναπτύσσει αγαθοεργό δράση. Πέρα από αυτό, αν έπρεπε να επιλέξω ποιος θα φροντίζει τους ηλικιωμένους, το κράτος ή η εκκλησία, σίγουρα θα προτιμούσα το πρώτο. Καμία ένδειξη δεν υπάρχει ότι η εκκλησία λειτουργεί πιο αποδοτικά από το Δημόσιο. Αδιαφάνεια, σκάνδαλα, καταχρήσεις, κακομεταχείριση ευάλωτων ανθρώπων και άλλα που βλέπουν τη δημοσιότητα δεν αφήνουν πολλές αμφιβολίες. Επίσης, δεν είναι ωραία σκέψη ότι αν γίνεις γέρος και ανήμπορος μπορεί να πέσεις στα χέρια των ρασοφόρων (που μπορεί να σε ξαλαφρώσουν και από κανένα σπιτάκι/οικοπεδάκι άμα λάχει να έχεις, για να το προσθέσουν στην «αιχμάλωτη και υπό ομηρία περιουσία»).

Φυσικά, η υπόθεση της εκκλησιαστικής περιουσίας πρέπει να τακτοποιηθεί, μαζί με το χωρισμό κράτους και εκκλησίας. Δεν μπορεί κάθε τρεις και πέντε ένας παπάς ή ηγούμενος να βγάζει από ένα σεντούκι βυζαντινά χρυσόβουλα, οθωμανικά φιρμάνια ή να απαιτεί να δεχτούν οι άλλοι το λόγο του ότι η τάδε ή η δείνα περιουσία ανήκει στην εκκλησία ή στην τάδε μονή. Πρέπει με κάποια διαδικασία όλα αυτά τα θέματα να ξεκαθαρίσουν, ελπίζω όχι στο γνωστό πλαίσιο της διαπλοκής εκκλησίας-δικαιοσύνης-κρατικών και πολιτικών λειτουργών που τα κάνουν πλακάκια μεταξύ τους, και να φτάσουμε σε μια κατάσταση σημείου μηδέν, από το οποίο εφεξής η εκκλησία θα κάνει τη δουλειά της (τις μπίζνες της) όπως νομίζει, υπαγόμενη στους ίδιους νόμους όπως όλοι εμείς, και το κράτος τη δική του.

Για να κάνουμε και το χωρατό μας, δεν ξέρω αν θα ήταν άσχημη ιδέα μια λύση αλά Ερρίκος ο 8ος, που κατήργησε τα μοναστήρια και κατέσχεσε την περιουσία τους στο άψε-σβήσε, αλλά ας όψεται η κακή Ευρώπη του αντιχρίστου που προστατεύει την ιδιοκτησία και την οποία η εκκλησία μας, όσο και αν απεχθάνεται, καθόλου δεν διστάζει να επικαλείται όταν είναι προς το συμφέρον της.

Το κρατάμε όμως και αυτό. «Ή αφήνετε ήσυχα τα συμφέροντά μας ή πετάμε τους σκατόγερους στο δρόμο και κάντε τους ό,τι θέλετε. Είμαστε δυνατοί, είμαστε δεσποτάδες, έχουμε περιουσία, λεφτά, ξεμωραμένους που μας χαρίζουν ακίνητα! Όλη η χώρα σε εμάς ανήκει, να σηκωθείτε να φύγετε κύριοι, όσοι δεν σας αρέσει!» Εγώ, αυτά καταλαβαίνω από τις δηλώσεις του αρχιεπισκόπου. Κανονικά, θα έπρεπε να είχαν σηκωθεί και οι πέτρες.

...των εφημερίδων

Έχει βουίξει ο κόσμος, κυρίως εξαιτίας των κακών μπλόγκερ και του κακού Internet, από τα καμώματα των εφημερίδων, και κυρίως του «σοβαρού» Βήματος, που ξεμπροστιάστηκαν άθελά τους για το πώς κατασκευάζουν δήθεν ρεπορτάζ και ειδήσεις με αφορμή το ρεπορτάζ από την επίσκεψη Ερντογάν... που δεν έγινε. Η είδηση εδώ. Ο Διευθυντής του Βήματος δημοσίευσε μια επιστολή αναγνωρίζοντας την «γκάφα». Μεταξύ άλλων γράφει: «Φυσικά δεν υπήρχε πρόθεση παραπλανήσεως των αναγνωστών, καθώς είναι φανερό ότι η αποκάλυψη της γκάφας δεν θα αργούσε.» Λάθος, η πρόθεση υπήρχε, τι είδους δεν ξέρω, αλλά κάποιος κάθισε και έγραψε ένα φανταστικό ρεπορτάζ, απλώς η επίσκεψη δεν έγινε και κάποιος ήταν απρόσεκτος, με αποτέλεσμα εκ των υστέρων η υπόθεση να καταλήξει σε γκάφα, αν η επίσκεψη είχε γίνει, θα είχαμε απλώς... παραπληροφόρηση. Για ένα πραγματικό συμβάν, θα είχαμε μια ψεύτικη ή προκατασκευασμένη, αν προτιμάτε, περιγραφή και κανένας δεν θα το έπαιρνε χαμπάρι! Πολλά ερωτήματα εγείρονται για σκοπιμότητες και για άλλη μια φορά θυμόμαστε ότι πρέπει να δυσπιστούμε σε ό,τι γράφουν, λένε και δείχνουν οι θαυματοποιοί της σκοτεινής σπηλιάς. Πόσα άλλα φανταστικά ρεπορτάζ και ειδήσεις κατάπιαμε και καταπίνουμε άραγε αμάσητα; Αυτά, από μια εφημερίδα που με απαράδεκτες γενικεύσεις εξαπέλυε μύδρους εναντίον του ύποπτου ρόλου «των blogs» (sic) στις εκλογές. Όλα εδώ πληρώνονται.

Δεν είμαστε ελεύθεροι πολίτες, είμαστε καθοδηγούμενα ανδράποδα, ζητάμε την ελεημοσύνη του παπά για να τελευτήσουμε με αξιοπρέπεια και μας στρέφουν οι δυνατοί των ΜΜΕ κατά κει που φυσάει ο άνεμος των συμφερόντων τους. Αν αυτά αποτύχουν, αν σηκώσει κάποιος κεφάλι, υπάρχει και ο αστυνόμος και η σάπια δικαιοσύνη και οι χίλιοι άλλοι τρόποι με τους οποίους μπορούν να σου κάνουν τη ζωή κόλαση. Ελευθερία, δημοκρατία, ας γελάσω.