Κάθε φορά που στεκότανε μπροστά σε καθρέπτη τον έπιανε ένας κάποιος φόβος. Ήταν άραγε εκείνος ο πραγματικός εαυτός του ή μήπως ήταν το είδωλό του, που θα χανόταν μόλις έκανε ένα βήμα στο πλάι;Ο Μπόρχες μισούσε τους καθρέπτες διότι πολλαπλασιάζουν τους ανθρώπους, όπως και η τεκνοποίηση, και καταπιάνεται με τους καθρέπτες αρκετές φορές στο έργο του, «...ένας από τους αιρεσιάρχες της Uqbar είχε διακηρύξει πως οι καθρέφτες και η συνουσία είναι απεχθείς, γιατί πολλαπλασιάζουν τον αριθμό των ανθρώπων.» (Από το διήγημα TLON, UQBAR, ORBIS TERTIUS», μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης)
.
Από την άλλη πλευρά, το να φαντάζεσαι μπροστά στον καθρέπτη ότι είσαι το είδωλο που κοιτάζει τον αληθινό είναι μια ωραία, απελευθερωτική εμπειρία. Τη διάβασα αυτή τη μέθοδο σε ένα βιβλίο με διαλογισμούς, αλλά με θυμάμαι μικρό κάτι ήσυχα μεσημέρια να κοιτάζω μαγεμένος τον καθρέπτη και να παρατηρώ με προσοχή εκείνον, τον άλλο, περιμένοντας να δω πότε θα κάνει κάτι απρόβλεπτο, πότε θα βαρεθεί να με μιμείται.
1 σχόλιο:
Ακριβώς τούτες οι σκέψεις με απασχολούν από το 1985.
Εάν είμαστε είδωλα αυτού που βλέπουμε στον καθρέφτη, τότε ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙ μέσα από τον καθρέφτη;
Και πώς αναδύθηκε σε είδωλα, όπως είμαστε εμείς, η συνείδηση ώστε να σκεφτούμε πως είμαστε είδωλα; Ή μήπως μάς εμφυτεύθηκε; Από ποιόν ή ποιούς;
Δημοσίευση σχολίου