Η δημοκρατία στην Ευρώπη και η τύφλωση των ευρωσκεπτικιστών

Με αφορμή τη δήλωση της Μ. Γιαννάκου, ότι «Ούτε σοσιαλισμός υπάρχει, ούτε βαρβαρότητα στην Ε.Ε.» που άκουσα στον ΣΚΑΪ και παράκουσα ως «Ούτε σοσιαλισμός μπορεί να υπάρξει, ούτε βαρβαρότητα στην Ε.Ε.», που θεωρώ, τουλάχιστον ως πρώτο μέρος της, πιο σωστή εκδοχή προς το παρόν, έκανα κάποιες σκέψεις, χωρίς να είμαι «σοσιαλιστής», για το πώς η Ευρώπη σε κάποιο επίπεδο λειτουργεί ως μηχανισμός περιορισμού της βούλησης των λαών πάνω στον τρόπο με τον οποίο επιθυμούν να κυβερνηθούν και να ζήσουν, στερώντας τους παράλληλα τη δυνατότητα να έχουν άμεσο και ενιαίο λόγο στις πραγματικά σημαντικές αποφάσεις διακυβέρνησης της Ευρώπης.

Οι αποφάσεις που λαμβάνονται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είναι εξαιρετικά σημαντικές, σημαντικότερες και από τις αποφάσεις που λαμβάνονται σε εθνικό επίπεδο. Ωστόσο, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ο μόνος μηχανισμός που εκλέγεται άμεσα από τους λαούς της Ευρώπης, έχει περιορισμένες αρμοδιότητες. Οι πραγματικά σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται μέσω διαδικασιών διαπραγμάτευσης μεταξύ των εθνικών κυβερνήσεων και από μια γραφειοκρατία και καθορίζονται από τις τρέχουσες κρατούσες απόψεις της οικονομικής ελίτ.

Πόσο δημοκρατικό είναι αυτό; Σκεφθείτε πόσες φορές ακούτε πολιτικούς να χρησιμοποιούν ως άλλοθι «την Ευρώπη» για αυτά που κάνουν ή δεν κάνουν. Επειδή οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται στο πλαίσιο γραφειοκρατικών μηχανισμών ή είναι αποτέλεσμα διαπραγμάτευση με διάχυση της ευθύνης (άρα υποβαθμίζεται ο βαθμός υπευθυνότητας της κάθε μίας εκλεγμένης κυβέρνησης απέναντι στους πολίτες της) είναι σχετικά εύκολο για κάθε κυβέρνηση χωριστά να αποποιείται την ευθύνη για αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή μας. Πόσο δημοκρατικό είναι αυτό; Πού μπορούμε να στραφούμε ως πολίτες για να διεκδικήσουμε το δικαίωμα να συμμετέχουμε, έστω με άμεση εκλογή αντιπροσώπων και εκτελεστικών οργάνων, στις σημαντικές αποφάσεις; Πού βρίσκεται η δημοκρατία αν, εκτός από επιμέρους ζητήματα, ως πολίτης της Ευρώπης δεν μπορώ να επηρεάζω και τη γενική, συνολική της κατεύθυνση, παρά μόνο εμμέσως; Πόσοι πολίτες διαθέτουν το χρόνο ή το ενδιαφέρον για να παρακολουθούν αναλυτικά τα ευρωπαϊκά δρώμενα, τη συμμετοχή των αντιπροσώπων τους σε αυτά, παράλληλα με την πολιτική ζωή σε εθνικό επίπεδο;

Πρόβλημα δεν θα υπήρχε αν η Ευρώπη ήταν ακόμη ένας χαλαρός οικονομικός οργανισμός που λάμβανε αποφάσεις για το πόσο θα φορολογούνται τα τυριά και ασχολούταν μόνο με τη διακίνηση των αγαθών και των κεφαλαίων. Ωστόσο, από τη στιγμή που έχουμε και κοινό νόμισμα, κοινή κεντρική τράπεζα, κοινή εξωτερική πολιτική, κοινές αποφάσεις σχεδόν σε όλες τις σημαντικές παραμέτρους της δημόσιας και οικονομικής ζωής, απαιτώ να έχω και μια κοινή, υπόλογη ευρωπαϊκή κυβέρνηση (γκοντ ντάμιτ)! Απαιτώ ως πολίτης να μπορώ να ζητάω το λόγο για αποφάσεις που με αφορούν και όχι να έχω μια κυβέρνηση που μου λέει αμήχανα «η Ευρώπη το λέει...», προσχηματικά στις περισσότερες περιπτώσεις, απλώς και μόνο για να αποφύγει η ίδια το πολιτικό κόστος θέσεων και τις ευθύνες που η ίδια έχει. Μου φαίνεται, δηλαδή, ότι σε μεγάλο βαθμό όλο αυτό το οικοδόμημα της Ευρώπης, έτσι όπως είναι στημένο, αποδυναμώνει τη λαϊκή βούληση, μας υποβιβάζει από πολίτες σε υπηκόους ενός μη δημοκρατικά νομιμοποιημένου μηχανισμού εξουσίας και, τελικά, επιβάλλει τη βούληση ενός κατεστημένου, μιας νέας «ιεράς συμμαχίας» με τα δικά της δόγματα και ειλημμένες αποφάσεις.

Η μεγάλη ειρωνεία είναι ότι αν κάνεις λόγο για άμεσα εκλεγόμενη ευρωπαϊκή κυβέρνηση, πολλών οι τρίχες σηκώνονται κάγκελο, σε κατηγορούν για φεντεραλιστή (προσωπικά, δεν το θεωρώ κατηγορία) και εξεγείρονται για την αποδυνάμωση των εθνικών κυβερνήσεων στο όνομα της δημοκρατίας. Τι ειρωνεία! Στο όνομα της δημοκρατίας και του σεβασμού, υποτίθεται, της διαφορετικότητας των λαών, έχουμε λιγότερη δημοκρατία και λιγότερο σεβασμό στη βούληση του ευρωπαίου πολίτη και στη συλλογική βούληση όλων των λαών της Ευρώπης που αδυνατεί να εκφραστεί συνειδητά και ενιαία.

Δεν ξέρω αν μεταξύ όσων καλλιεργούν τον αντιευρωπαϊσμό υπάρχουν και συνειδητά κέντρα που δεν επιθυμούν ο πολίτης της Ευρώπης να εκλέγει άμεσα την κυβέρνησή του. Προσοχή σε αυτή τη διάκριση, στο άμεσα και στο έμμεσα. Αυτό που αποκρύπτουν οι αντιευρωπαϊστές είναι ότι οι αποφάσεις έτσι και αλλιώς, και σήμερα, λαμβάνονται σε υπερεθνικό επίπεδο, ευρωπαϊκή διακυβέρνηση υπάρχει ήδη de facto, απλώς, σε αυτό το επίπεδο εξουσίας δεν έχουμε άμεσο λόγο εσύ και εγώ και το επιχείρημα που δεν έχουμε άμεσο λόγο είναι... ο σεβασμός της διαφορετικότητάς μας και της εθνικής μας κυριαρχίας. Είναι γελοίο! Η Ευρώπη δεν μπορεί να μένει μετέωρη σε αυτό το στάδιο, είναι μια κατάσταση ανισορροπίας και έλλειψης δημοκρατίας. Είμαι βέβαιος ότι αυτή προωθείται από τις ΗΠΑ και τους πρόθυμους συμμάχους της στην Ευρώπη, με σκοπό να μην αποκτήσει ποτέ η Ευρώπη ενιαία, ισχυρή, δημοκρατικά νομιμοποιημένη φωνή, αλλά και από όσους χαίρονται που βρήκαν επιτέλους τρόπο να παρακάμπτουν τον πολίτη, κρυβόμενοι μάλιστα πίσω από λαϊκίστικα επιχειρήματα και παραπλανώντας τις μάζες.

Για να ξεφύγουμε από αυτό το τέλμα, δύο λύσεις υπάρχουν, ή θα διαλυθεί το μαγαζί (η τρέχουσα κατάσταση ενέχει κινδύνους για να διαλυθεί και από μόνο του) ή θα αποφασίσουν όσες χώρες θέλουν να προχωρήσουν στην πραγματική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση να συνεχίσουν, συστήνοντας μια Ευρώπη εντός της Ευρώπης, μια ενιαία ομοσπονδιακή οντότητα, αφήνοντας τους άλλους σε έναν εξωτερικό κύκλο. Το βέβαιο είναι ότι δεν μπορείς να έχεις το βαθμό της ενοποίησης και της μετάθεσης τόσων εξουσιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο που έχουμε σήμερα, να έχεις ένα κοινό νόμισμα, χωρίς παράλληλα να έχεις και μια δημοκρατικά εκλεγμένη ευρωπαϊκή κυβέρνηση. Είναι σαν ο ευρωπαίος πολίτης να δένεται, να φιμώνεται και να χάνει την υπόστασή του, και όλα αυτά στο όνομα του σεβασμού της εθνικής του ταυτότητας. Η απάντηση στο έλλειμμα δημοκρατικότητας της Ευρώπης δεν είναι λιγότερη, αλλά περισσότερη Ευρώπη, περισσότερη Ευρώπη με άμεσο έλεγχο από τον πολίτη. Φυσικά, προϋπόθεση για αυτό είναι μια γενική αποδοχή κοινών αξιών και ιδανικών, ενός ευρωπαϊκού πολιτισμικού κεκτημένου. Για αυτό το λόγο, όσοι προωθούν την υπερβολική διεύρυνση και την ένταξη στην ΕΕ χωρών όπως η Τουρκία θέλουν απλώς να βάλουν ταφόπλακα πάνω στην ευρωπαϊκή ιδέα. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι σκοπός από μόνη της, δεν είναι μέσο.

Θέλω να επισημάνω ότι τα παραπάνω είναι τοποθέτηση επί της αρχής και η θέση μου για την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει η Ευρώπη. Ναι, είμαι ένας φεντεραλιστής/ευρωπαϊστής. Νομίζω ότι τα ευρωπαϊκά κράτη από μόνα τους είναι πολύ μικρά και καταδικασμένα στο ρόλο του πιονιού. Είναι καρυδότσουφλα σε ένα ταραγμένο γεωπολιτικό/οικονομικό ωκεανό, με πολλά παγόβουνα και καταιγίδες. Δεν συμμετέχουμε, όπως παλαιότερα, σε ένα σχετικά σταθερό διπολικό παιχνίδι με γνωστούς κανόνες. Η Κίνα και άλλες ανερχόμενες δυνάμεις δεν είναι πλέον απλώς κλειστές χώρες με μερικά εκατοντάδες εκατομμύρια/δισεκατομμύρια φτωχούς, οι προκλήσεις έχουν πολλαπλασιαστεί και συνεχίζουν να αυξάνονται.

Πάντως, ως πολίτης της συγκεκριμένης χώρας, αισθάνομαι επίσης την ανάγκη να τονίσω ότι χαίρομαι πολύ που ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και να έχει. Ο βασικός λόγος είναι, πέραν των επιδοτήσεων και γενικά της αρπακτής που ενδιαφέρουν τους περισσότερους, ότι η δημοκρατία μας είναι έτσι και αλλιώς κολοβή, αν δεν είναι και εντελώς προσχηματική, ότι στερείται αξιόπιστων θεσμών, ότι δεν έχουμε δικαιοσύνη, ότι δεν υπάρχει σεβασμός στον πολίτη και ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό, προσβλέπουμε σε αυτή την, έστω ανεπαρκή και όχι όσο δημοκρατική θα θέλαμε, Ευρώπη για να μας τα εξασφαλίζει στοιχειωδώς. Χαίρομαι για την Ευρώπη και για τα περισσότερα από όσα μας επιβάλλει, με τα όποια ελαττώματά της, διότι φοβάμαι τους Έλληνες πολιτικούς και το ελληνικό κράτος περισσότερο.
.
Συνοψίζω: Ναι σε ένα ευρωπαϊκό σύνταγμα και ναι σε μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση που θα εκλέγεται άμεσα από τους ευρωπαίους πολίτες, ώστε να μπορούμε να ελέγχουμε και τη γενική πολιτικοοικονομική κατεύθυνση που διέπει τις αποφάσεις που έτσι και αλλιώς λαμβάνονται τώρα λίγο ή πολύ ερήμην μας. Η απλή συμμετοχή των εθνικών κυβερνήσεων σε αυτές τις αποφάσεις δεν αρκεί, καθώς οι μηχανισμοί αυτοί εξαντλούν τα όρια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, μεταφέροντας πολύ μακριά από τον πολίτη και πολύ πλησιέστερα σε ειδικά και οργανωμένα συμφέροντα τις αποφάσεις και ελαττώνουν τη λογοδοσία των αντιπροσώπων του.

Και ένα άλλο σχετικό με το θέμα κείμενο, εδώ.

Σε εθνικόφρονα ηγέτη

Γιώργο, Γιώργο, θα πάρεις με τον Άδωνη και την Αγιά Σοφιά,

Στο γυρισμό να φέρετε και κάνα μπακλαβάν!

.

Ανίερο

Τελικά, ίσως να πρέπει να οριστεί μια παγκόσμια εβδομάδα προσβολής των θρησκευτικών, ιδίως των ισλαμικών, συμβόλων. Μόνο μέσα από τον κορεσμό θα αντιληφθούν κάποιοι άνθρωποι πόσο γελοίο είναι να ξεχύνονται στους δρόμους κάθε φορά που ακούνε ότι κάποιος, σκιτσογράφος, αστυνομικός, ο τρελός του χωριού, ο Τραμπάκουλας προσέβαλε (πραγματικά ή όχι) ένα θρησκευτικό σύμβολό τους, κάπου, κάποια στιγμή. Πόσο σοβαρό είναι να είσαι μετανάστης σε μια ξένη χώρα, να τραβάς τα πάνδεινα, να σε εκμεταλλεύεται ο εργοδότης σου, να τρως ξύλο από την αστυνομία και εσύ να εξεγείρεσαι... γιατί δεν φέρθηκαν με το δέοντα σεβασμό σε ένα ματσάκι χαρτάκια; Κάποιοι μπορεί να το θεωρήσουν και ευγενικό αυτό και να το κατανοούν, ιδίως κάτι αντίστοιχοι ταλιμπανοχριστιανοί. Κάποιοι θα το εκλογικεύσουν λέγοντας ότι ήταν μια αφορμή, που σίγουρα είναι. Ωστόσο, εγώ, πάλι, το βλέπω πρωτίστως σαν κατάντια του ανθρώπου, σαν ένδειξη μιας εξανδραποδισμένης και εύκολα χειραγωγούμενης ανθρωπότητας. Τι θα κάνουμε για να προκαλέσουμε ταραχές στον ισλαμικό κόσμο; Α, γράψε σε μια εφημερίδα ότι ο τρελός ενός χωριού στη Δανία πάτησε στο κοράνι ή ότι κάποιος δημοσίευσε σκίτσα! Πώς θα προκαλέσουμε ταραχές στην Αθήνα; Θα πούμε ότι αστυνομικός έδειρε μετανάστη; Όχι, αυτό γίνεται κάθε μέρα, θα πούμε ότι πάτησε το κοράνι! Ο ορισμός, με αριστοτελικούς όρους, του κινούμενου ανθρώπου, του ανθρώπου που είναι φύσει δούλος.

Για να βάζουμε κάποια πράγματα στη θέση τους. Η θρησκευτική πίστη και τα θρησκευτικά σύμβολα δεν πρέπει να χαίρουν αυτοδίκαιης προστασίας, δεν είναι ιερός ο σταυρός, η βίβλος ή το κοράνι, αλλά ο άνθρωπος που μπορεί να πιστεύει σε αυτά. Αυτό είναι βασική αρχή του κοσμικού/δυτικού κράτους. Φυσικά και δεν προσβάλλεις τις πεποιθήσεις κάποιου μέσα στο ναό του ή όταν τον σταματάς για αστυνομικό έλεγχο ή γενικά στο πλαίσιο των κανόνων που προστατεύουν την προσωπικότητα κάθε ανθρώπου, αλλά δεν μπορεί και ο αστυνομικός έλεγχος να παρεμποδίζεται με θρησκευτικά προσχήματα. Δεν έχει επίσης ο θρησκευόμενος κανένα δικαίωμα να παρεμποδίσει κάποιον άλλο να συμπεριφερθεί με όποιο τρόπο θέλει σε αντικείμενα που δεν του ανήκουν επειδή αυτός τα θεωρεί ιερά σύμβολά του π.χ. σε ένα χώρο επιλεκτικής έκθεσης (θέατρο, καλλιτεχνική έκθεση, κινηματογραφική αίθουσα, σε ένα βιβλίο, σε ένα περιοδικό), ιδίως όταν υπάρχει προειδοποίηση για το περιεχόμενο. Δεν αποκλείω, φυσικά, στο πρόσφατο περιστατικό ο αστυνομικός να έκανε εσκεμμένα κάτι για να ενοχλήσει τον μουσουλμάνο μετανάστη. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, θα έπρεπε οι μετανάστες να απαιτήσουν το σεβασμό στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά τους και όχι να απαιτούν να ζητήσει η αστυνομία συγγνώμη για την προσβολή... στο κοράνι, προκαλώντας επεισόδια, κάνοντας σχεδόν όλη την κοινωνία να ανατριχιάζει, τους συμπαραστάτες των μεταναστών να παγώνουν και κάποιους θερμοκέφαλους να εξεγείρονται με τη σειρά τους εναντίον τους και να προχωρούν σε αντίποινα. Δεν είναι αυτή η στάση στο συμφέρον κανενός και κυρίως των ίδιων των μεταναστών.

Θα πρέπει οι μετανάστες να αντιληφθούν, όχι ότι βρίσκονται σε «χριστιανικό κράτος», όπως δήλωσε ο ανεκδιήγητος αρχηγός του λαϊκίστικου κόμματος, αλλά ότι βρίσκονται σε ΚΟΣΜΙΚΟ κράτος. Τα συγκεκριμένα αιτήματα που προβάλλουν με τις κινητοποιήσεις δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά. Η αστυνομία δεν πρέπει να ζητήσει συγγνώμη για την προσβολή του κορανίου, αν και χρωστάει άπειρα συγγνώμη για τον τρόπο που προσβάλλει ανθρώπους. Αναρωτιέμαι τι θα γίνεται κάθε φορά που ένας παράνομος θα χρησιμοποιεί θρησκευτικά σύμβολα για να καλύπτει τις παρανομίες του ή θα ισχυρίζεται ότι οι αστυνομικοί που τον ήλεγξαν ή τον συνέλαβαν προσέβαλαν δύο παλιόχαρτα πάνω στα οποία είχε σημειώσει τα λόγια του προφήτη.

Αναρωτιέμαι, σε σχέση με μια θεατρική παράσταση ή μια φωτογραφία σε έκθεση που μπορεί να θεωρηθεί ότι θίγει το Ισλάμ, ποια θα ήταν η στάση πολλών από αυτούς που εμφανίζονται εύθικτοι, και σωστά, όταν οι χριστιανοί με θρησκευτικά προσχήματα επιχειρούν να περιορίσουν την ελευθερία της έκφρασης. Πώς θα αντιμετώπιζαν τότε τη μήνη και τυχόν επεισόδια μουσουλμάνων μεταναστών; Θυμηθείτε, οι διαδηλωτές μετανάστες είχαν ως αίτημα το σεβασμό στο κοράνι, όχι στον κακομοίρη που υποβλήθηκε στον αστυνομικό έλεγχο - ποιος ξέρει με ποιο τρόπο. Θα δέχονταν την αποκαθήλωση ενός έργου τέχνης επειδή οι μουσουλμάνοι μετανάστες θεωρούν ότι τους θίγει;
.
Είχαμε στον παπά στο σβέρκο, χάρις στη μετανάστευση βάλαμε και τον μουφτή, τον μουλά ή όπως αλλιώς τους λένε. Το έχω ξαναπεί, με αφορμή την υπόθεση των σκίτσων, ότι πολλές φορές πολυπολιτισμική κοινωνία σημαίνει πολυπεριοριστική κοινωνία. Ιδίως κοινωνίες που είναι ήδη φιλελεύθερες, όπως αυτές της βορειοδυτικής Ευρώπης, πρέπει να κλονίστηκαν πολύ άσχημα όταν συνειδητοποίησαν ότι μετανάστευση δεν σήμαινε ακόμη μεγαλύτερο «άνοιγμα», αλλά «κλείσιμο», αυτολογοκρισία, φόβο και περιορισμό. Αυτό συμβαίνει όταν κατακλύζεσαι από ανθρώπους που δεν έχουν την ίδια αντίληψη περί ανοικτής κοινωνίας ούτε τη θεωρούν ιδανικό τους. Γενικά, δεν προβλέπω τίποτε καλό από τις δυναμικές που παρατηρώ να εξελίσσονται στην κοινωνία. Η διολίσθηση στη βία είναι φανερή.

Σε γενική γραμματέα

Αλέκα, Αλέκα, κυματοθραύστη εσύ της ιστορίας,
Τι κι αν η ουτοπία έγινε πρώτα εφιάλτης και μετά χαλάσματα;
Συ έχεις την ιδεολογική σου παρθενία και ένα πέντε τοις εκατό στο τσεπάκι!

Εγώ έχω μια βότκα στο ντουλάπι.

Νέοι δρόμοι - Κείμενο διολισθαίνον

Έχω ακούσει κάποιους να αναφέρονται στο οικολογικό κίνημα σαν μια νέα θρησκεία, πρόκειται βέβαια κυρίως για «δύσπιστους», «άπιστους» ή «αλλόπιστους». Προσωπικά, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα αν θρησκευτική και οικολογική συνείδηση συναντιόνταν και αν η θρησκευτικότητα εστίαζε στο συνολικό θέμα της παρουσίας και της δράσης μας σε αυτό τον κόσμο και στη σχέση μας με όλα τα πλάσματα. Θα το θεωρούσα αυτό μάλλον εξέλιξη, του ανθρώπου και της θρησκευτικότητας. Αν, τέλος πάντων, δεν μπορούμε να αποφύγουμε εντελώς τη θρησκεία, χίλιες φορές καλύτερα να έχουμε μια θρησκεία της οικολογίας, από όλες τις φριχτές δεισιδαιμονίες που είναι οι περισσότερες υπάρχουσες θρησκείες. Θα ήταν μια θρησκεία πολύ πιο «πραγματική» από τις υπάρχουσες, πολύ πιο χρήσιμη, ακόμη και αισθητικά ανώτερη (τη φαντάζομαι να μοιάζει σε ένα χαρούμενο παγανισμό και λατρεία της φύσης). Εξάλλου, τι άλλο είναι η θρησκεία από ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέσα για να εμφυσάς στους άλογους ανθρώπους (στους περισσότερους) τις αξίες της αγέλης (της κοινωνίας), εξασφαλίζοντας τη συμμόρφωσή τους χωρίς να χρειάζεσαι ένα πολύ μεγάλο όγκο κατασταλτικών μηχανισμών και μέσων - με το συνεπαγόμενο πολλαπλό κόστος;

Η οικολογία έχει ήδη κατακτήσει το κάστρο της πολιτικής - και καλά έκανε. Η οικολογία είναι οικονομία, είναι ισορροπία, είναι δημόσια και ιδιωτική συμπεριφορά, είναι ηθική, είναι αισθητική. Πρέπει όμως επίσης να πω ότι θεωρώ εσφαλμένη και ακρωτηριασμένη την αποκλειστικά ωφελιμιστική αντίληψη της οικολογίας. Η οικολογία δεν είναι απλώς ένας τρόπος να βλέπουμε πιο μακροπρόθεσμα το οικονομικό ή άλλο εγωιστικό συμφέρον μας, μένοντας φυλακισμένοι στο εγώ-δυνάστη που διαιρεί τον κόσμο με ομόκεντρους κύκλους και αυθαίρετα κριτήρια. Η οικολογία είναι για εμένα μια ευκαιρία να σπάσουν αποστήματα που κουβαλά ο άνθρωπος σε όλα τα χρόνια της ιστορίας του μέχρι σήμερα και να κάνει κάτι που ισοδυναμεί με ένα εξελικτικό βήμα.

Ζούμε σε μια εποχή μετα-ιδεολογική. Πάντοτε ήμουν δύσπιστος απέναντι στις ιδεολογίες. Πολλές φορές, όπως και οι θρησκείες, είναι μια καλή δικαιολογία για να ξεκινήσει το παιχνίδι της σφαγής. Θεωρώ ότι το επόμενο πεδίο στο οποίο θα στραφεί η προσοχή του ανθρώπου θα είναι αυτό που πάντα θεωρούσε δεδομένο, ταυτισμένο με την ίδια του τη φύση, το πεδίο της ίδιας της αντίληψης του κόσμου και του εγώ, το πεδίο της αυτεπίγνωσης ή η ίδια η συνείδηση- αναχωρώντας από τις ιδεολογίες και τους ισμούς που σε αφήνουν πάντα στο επίπεδο των λογικών/γλωσσικών κατασκευών/παιγνίων, που είναι θαυμάσια ως εργαλεία, αλλά σχεδόν άχρηστα ως μέσα διερεύνησης σε βάθος της ανθρώπινης κατάστασης και μέσα αυτογνωσίας. Τώρα που θεοί και σωτήρες, παράδεισοι και ουτοπίες έχουν ξεθωριάσει τόσο, ίσως να αποφασίσουμε επιτέλους να εξερευνήσουμε τη σκοτεινή σπηλιά.

Δεν είμαστε «μονάδες» που απλώς περιέχονται στον κόσμο, δεν είμαστε αφηρημένες μαθηματικές έννοιες, στοιχεία μέλη ενός μαθηματικού συνόλου, κουκκίδες, αδιαίρετα και σαφώς καθορισμένα σημεία που τοποθετούνται σε χαρτί μιλιμιτρέ. Είμαστε ο κόσμος. Το δέρμα μας δεν είναι τα σύνορα κάποιας απόλυτης ατομικότητας, είμαστε ένα φαινόμενο, ένα φυσικό φαινόμενο, όπως η βροχή, όπως το σύννεφο, όπως το χώμα, όπως το σκουλήκι που περιφρονούμε, όπως τα περιττώματά μας. Δεν έχουμε σύνορα με τον κόσμο. Για την ύπαρξή μας, ο ήλιος, ο αέρας, μας είναι εξίσου ή περισσότερο απαραίτητα από οποιοδήποτε όργανό μας. Μπορούμε να ζήσουμε για πολλές δεκαετίες αν χάσουμε ένα μέλος μας ή ακόμη και ένα όργανό μας, δεν μπορούμε να ζήσουμε όμως περισσότερες από μερικές στιγμές χωρίς τον αέρα που μας περιβάλλει, χωρίς τον ήλιο που απέχει εκατομμύρια χιλιόμετρα.

Νομίζουμε ότι ο θάνατος είναι ένα στιγμιαίο γεγονός που συμβαίνει μία φορά στη ζωή μας. Λάθος, ο θάνατος και η ζωή είναι αδιαχώριστα, διαρκώς παρόντα. Το κοινό τους όνομα είναι γίγνεσθαι. Το σώμα μας βιώνει ταυτόχρονα θάνατο και ζωή, κοιτάξτε πόσο μεγάλο μέρος του εαυτού σας αποβάλλετε καθημερινά στην τουαλέτα σας. Η σκόνη στο σπίτι σας αποτελείται, σε πολύ μεγάλο μέρος, από τα νεκρά κύτταρα του σώματός σας. Σκεφθείτε το νου και τη σκέψη σας, αναλογιστείτε τι είναι αυτό που σας συνδέει με αυτό που ήσασταν πριν από δέκα χρόνια, είστε πραγματικά ο «ίδιος»; Είστε πραγματικά ο ίδιος με αυτόν που ήσασταν μόλις πριν από μερικές στιγμές επειδή έχετε αυτή την αίσθηση της συνέχειας λόγω της μνήμης; Πόσο αξιόπιστη είναι η μνήμη σας; Αυτή είναι όλη η «ταυτότητα»; Αν παθαίνατε αμνησία θα γινόσασταν άλλος; Μήπως δεν υπάρχει ταυτότητα; Μήπως είναι μια ψευδαίσθηση, κάτι που υπάρχει και δεν υπάρχει, κάτι φευγαλέο, κάτι που ρέει συνέχεια σαν ένα ποτάμι που δεν είναι ποτέ «το ίδιο», αλλά με κάποιο τρόπο υπάρχει, ως φαινόμενο, αλλά δεν «είναι», αλλά μόνο γίνεται;
.
Σήμερα είμαι άνθρωπος, εχθές ήμουν φυτά και άλλα ζώα και νερό της βροχής και θάλασσα, υδρατμός και, φυσικά, χώμα και παλαιότερα ίσως δεινόσαυρος, αστεροειδής, κοσμική σκόνη, μέρος ενός άστρου. Είμαι παιδί του ήλιου, αφού χωρίς τις αχτίνες του η ύπαρξή μου θα ήταν αδύνατη, αυτός γέννησε στο καμίνι του τα άτομα των στοιχείων που με αποτελούν, από τα πρωταρχικά, απλά άτομα του σύμπαντος και μου στέλνει διαρκώς την ενεργειακή πνοή του. Αύριο, θα είμαι σκουλήκι, μύγα, χώμα, φυτό, ζώο, ξανά άνθρωπος, κάποιος «άλλος», μια χούφτα ύλης οργανωμένης από ένα κώδικα πληροφορίας, ζεσταμένης από ένα αστέρι, που θα διακηρύττει υπερήφανα την ατομικότητά της. Είμαστε (το εγώ μας) ο καπνός ενός τσιγάρου που στροβιλίζεται για λίγο πριν να διαλυθεί, είμαστε προσωρινά μορφώματα, φευγαλέες υπάρξεις που δεν είναι, αλλά που αποτελούν εκφάνσεις, φαινόμενα, πατημασιές του είναι πάνω στην άμμο, ενός ασύλληπτου θηρίου, ενός δράκου, που είναι παντού, του δράκου που μπορούμε να προσεγγίσουμε σε μερικά όνειρα, στη θέα του ηλιοβασιλέματος, σε κάποιες νότες, σε μερικές παράξενες στιγμές χασίματος, σε σκοτεινά σπήλαια, μέσα στην απελπισία και στην έκσταση - αν είμαστε τυχεροί. Είμαστε σε όλα ή δεν είμαστε πουθενά, είμαστε όλα ή δεν είμαστε τίποτε.

Διαμαρτυρία για την κακοποίηση των ζώων

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Αθήνα, 16 Μαΐου 2009

Η κακοποίηση των ζώων στην Ελλάδα έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Η άθλια συμπεριφορά εκ μέρους κάποιων συμπολιτών μας αλλά και η αδιαφορία εκ μέρους της πολιτείας θίγουν τη χώρα και τον πολιτισμό μας. Παρά τις μακροχρόνιες και έντονες διαμαρτυρίες χιλιάδων πολιτών και πολλών σωματείων, η πολιτεία δεν έχει λάβει μεχρι σημερα μέτρα που να βελτιώνουν τις συνθήκες διαβίωσης των ζώων και να ποινικοποιουν-καταργουν τα περιστατικά κακοποίησης.

Η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή 100 Ζωοφιλικών Σωματείων διοργανώνει εκδήλωση διαμαρτυρίας:

Τετάρτη, 20 Μαΐου 2009, ώρα 10:00

Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Αχαρνών 2, σταθμός ΜΕΤΡΟ Ομόνοια

καλώντας το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων να προχωρήσει άμεσα στη λήψη αποτελεσματικών μέτρων που θα συμβάλλουν στην προστασία των ζώων συντροφιάς, των παραγωγικών ζώων, των ελεύθερων ζώων στη φύση που αποτελούν το στόχο των κυνηγών, των ζώων στα τσίρκο που εξακολουθούν να περιοδεύουν στη χώρα μας. Η πολιτεία πρέπει να στείλει, εντός και εκτός Ελλάδος, ένα μήνυμα σεβασμού απέναντι στα ζώα και όχι να διαιωνίζει απαράδεκτες και βάρβαρες συνθήκες και συμπεριφορές.

Στο υπουργείο έχουν υποβληθεί συγκεκριμένες προτάσεις εκ μέρους των φιλοζωικών οργανώσεων οι οποίες περιλαμβάνουν καμπάνια ενημέρωσης, θέσπιση ελεγκτικού μηχανισμού για την εφαρμογή του νόμου, αύξηση των ποινών και προστίμων για τους παραβάτες, απαγόρευση της πώλησης ζώων συντροφιάς από καταστήματα, βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης για τα παραγωγικά ζώα, ενημέρωση για τις καταστροφικές συνέπειες του κυνηγιού και περιορισμό της δραστηριότητας, απαγόρευση των τσίρκο με ζώα στη χώρα, κ.α.

Η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή 100 Φιλοζωικών Οργανώσεων

Για περισσότερες πληροφορίες:
6976 489349

Σε πιθανό αυριανό πρωθυπουργό

Γιώργο, Γιώργο, κομψός, αθλητικός, ευθυτενής,

Να είχες και κάτι να μας πεις...

Σήμερα είσαι αρχηγός, αύριο πρωθυπουργός;

Μάμι! Μάμι!

Σε νέο ηγέτη προοδευτικού κόμματος

Αλέξη, Αλέξη, στο υπερήφανο, ορθό τσουλούφι σου κρεμάστηκαν οι ελπίδες της αριστεράς για αναγέννηση

και οι ανεκπλήρωτοι πόθοι/τα λάγνα βλέμματα σιτεμένων κορασίδων!

Θα αντέξει στο βάρος;

Προσφώνηση σε ηγέτη

Κώστα, Κώστα, αγέρωχος κινείς τα χέρια σου διαγράφοντας ορθές γωνίες,
Αεί γεωμετρώντας, αεί τεμαχίζοντας νοερά το χώρο σαν ένα ζουμερό, λαχταριστό μπιφτέκι,

Βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους μέσα στα μυαλά ταπεινών ψηφοφόρων!

Ο ιππότης Μπαλαφέτο και η αποφράς σελίς

Όταν ο βασιλεύ Αλφόνσο ο Άχαρος εκκίνησε να πολιορκήσει την Αυαγουλέτη με μεγάλο και λαμπρό στράτευμα, ο ιππότης Μπαλαφέτο ήτο από τους πρώτους που έσπευσαν. Επαρήγγειλε για αυτό τον σκοπό περίλαμπρη πανοπλία και όπλα από τον πλέον φημισμένο οπλουργό της περιοχής, ενώ ετοίμασε και μεγάλη συνοδεία. Πήρε επίσης μαζί του πολλά συγγράμματα περί την στρατιωτικήν τέχνην καθώς και απομνημονεύματα μεγάλων στρατηλατών, όπως οι Γαλατικοί Πόλεμοι και οι Εμφύλιοι Πόλεμοι του Γαΐου Ιουλίου Καίσαρος, χωρίς να παραλείψει βεβαίως κάποιας στοιχειώδεις ανέσεις, όπως την χρυσοποίκιλτη σκηνή του, τον σεφ του με τα αναγκαία υλικά δια την παρασκευήν εκλεκτών λιχουδιών και μεζεκλικίων, καθώς και τον σομελιέν του με μια στοιχειώδη κάβαν. "Πώς θα εορτάσομεν την άλωσιν βρε αδελφέ", "Ο πόλεμος θέλει καλοπέρασιν και αρχοντιάν", "Ευγενείς είμεθα και ουχί τίποτε τυχάρπαστοι κοντοτιέροι και στραντιότι" ήτο μερικές από τις φράσεις που αντέτεινε σε όποιον του προέβαλε αντιρρήσεις σχετικά με όλας αυτάς τας προετοιμασίας.

Φευ, η μοίρα άλλα σχέδια είχε δια τον λαμπρόν αυτόν ιππότην. Ήτο την παραμονήν της πρώτης μάχης όταν ο Σιορ Μπαλαφέτο, μετά από ένα γερό ντερλίκωμα, εμελετούσε ένα στρατιωτικό σύγγραμα δια να προετοιμαστεί ψυχολογικώς, ότε μια αποφράς σελίς προεκάλεσε βαθύ τραύμα εις το δάκτυλόν του, συνοδευόμενη από μια γενικήν αδιαθεσίαν και δυσφορίαν μετά άλλων τινών συμπτωμάτων, αναγκάζοντάς τον να αποχωρήσει άρον άρον από το στράτευμα, με βαριά καρδιάν. "Ήτο εκείνη η αποφράς σελίς που από εμέ εστέρησε δόξαν τρανήν και από τον βασιλέαν την νίκην*" έλεγε αργότερα ο σιορ Μπαλαφέτο εις τας κοινωνικάς συγκεντρώσεις που εδιοργάνωνε, ατενίζων μελαγχολικώς την πανοπλίαν και την σπάθην, που ουδέποτε εχρησιμοποίησε, αλλά εταίριαξαν θαυμασίως εις μιαν γωνίαν του σαλονίου του πύργου, δίπλα από κάτι έπιπλα με σεμεδάκια. Μερικοί βέβαια κακόβουλοι τον απεκάλουν πίσω από την πλάτην του με διάφορα διόλως κολακευτικά επίθετα.
.
* Ο βασιλεύ Αλφόνσο ο Άχαρος και το στράτευμά του ητήθησαν κατά κράτος και ηναγκάσθησαν να λύσουσι την πολιορκίαν μετά από αιφνιδιαστικήν, νυκτερινήν επιδρομήν του τρίτου τάγματος υπερηλίκων της Αυαγουλέτης, οίτινες τους εμαύρισον εις το ξύλον με τας μαγκούρας των και τους έτρεψαν εις άτακτον φυγήν.

Τους κουκουλοφόρους πολλοί εμίσησαν...

...τα κουκουλώματα ουδείς!

Κάποιοι επιμένουν να αντιμετωπίζουν τα διάφορα σκάνδαλα σαν να επρόκειτο πράγματι για υποθέσεις που αφορούν πρόσωπα και όχι για εγγενή φαινόμενα του πελατειακού δικομματικού μας συστήματος, φαινόμενα που δεν πρόκειται να εξαλειφθούν με την εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία. Δεν πρόκειται για παρεκτροπές του συστήματος, αλλά για τον τρόπο λειτουργίας του. Αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας δεν είναι παρά η κορυφή της κορυφής του παγόβουνου. Με πιο τρόπο νομίζετε ότι χρηματοδοτούνται και μένουν στην εξουσία τα δύο μεγάλα κόμματα; Ευφυής άνθρωπος που πραγματικά θα ψήφιζε «κατά συνείδηση» δεν έχει θέση σε αυτή τη βουλή, σίγουρα όχι στα έδρανα των δύο μεγάλων κομμάτων*. Ένα σύστημα αναδεικνύει το είδος των ατόμων που το εξυπηρετούν. Να δεχθώ ότι δεν είναι όλοι διεφθαρμένοι, υπάρχουν και οι γλάστρες, δεν ξέρω αν υπάρχει και κάποιος πραγματικά αφελής, το κορόιδο που κάνει τα θελήματα των διεφθαρμένων χωρίς να αποκομίζει ο ίδιος οφέλη. Αλλά το ψάρι βρωμάει και από την ουρά, μήπως ο Έλληνας ψηφοφόρος δεν ψηφίζει με βάση το ρουσφέτι του, το πραγματοποιηθέν ή/και αυτό στο οποίο ελπίζει; Θα ψήφιζε ποτέ αυτόν που θα του έλεγε όχι ή θα είχε συνείδηση;

Ο καιρός της αθωότητας έχει παρέλθει προ πολλού. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν ούτε για τον πιο εύπιστο ψηφοφόρο. Δεν είμαστε πολίτες, είμαστε ανδράποδα και εμπορεύματα.

ΟΧΙ ΝΔ, ΟΧΙ ΠΑΣΟΚ, ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ, ΟΧΙ ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΚΑΙ ΑΚΤΕΣ!

* Δεν πιστεύω, φυσικά, ότι τα κακώς κείμενα περιορίζονται στα δύο μεγάλα κόμματα, αν και αυτά είναι οι κατεξοχήν διαχειριστές της εξουσίας. Είδαμε και το αίσχος του να μοιράζονται σταυρωμένα ψηφοδέλτια στους βουλευτές του ΛΑΟΣ. Δεν αντέδρασε κάτι μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους; Έστω σε έναν; Να πει ένα όχι, ότι θα σταυρώσει ο ίδιος το ψηφοδέλτιό του ακόμη και αν επρόκειτο να ψηφίσει το ίδιο; Τόσο ασπόνδυλα; Κάποιος να πέθαινε από αηδία...

Σκιτσάροντας για τα σκίτσα

Δεν είναι δύσκολο να ικανοποιείς τις επιθυμίες τους...