Έφτασαν ένα βραδάκι με το μικρό σκάφος τους. Έδεσαν στον Πειραιά, ανάμεσα σε κάτι ταχύπλοα, και αποβιβάστηκαν με άγριες διαθέσεις. Άρπαξαν μερικά μικροαντικείμενα από περίπτερα (πλαστικούς αναπτήρες, πατατάκια, γκοφρέτες και συναφή), έβαλαν φωτιά σε κάτι σκουπίδια και καμώνονταν πως έτσι λεηλατούσαν την πόλη. Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος τους έκανε χάζι, με τα γυαλιστερά κράνη τους, τα περίεργα ρούχα τους και την παράξενη συμπεριφορά τους, μα βρέθηκε κάποιος που φώναξε ένα χωροφύλακα και τους μάζεψε. Τους ανέλαβαν οι κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου και τελικά κάπου τους βολέψανε όλους. Άλλον τον βάλανε να μαζεύει τα σκουπίδια στο πάρκο, άλλον τον έβαλαν να κλαδεύει τα δέντρα με το τσεκούρι του, άλλον να κάνει τον τροχονόμο στα σχολεία και κάποιος έγινε διευθυντής μάρκετινγκ.Τα βράδια, μετά τη δουλειά, συναντιόντουσαν πάλι μεταξύ τους, λέγανε ιστορίες για μακριά πέλαγα και περιπέτειες και κοιμόντουσαν μέσα στο σκάφος τους αποκαμωμένοι. Απορίας άξιο ήταν που δεν σαλπάρανε για τις θάλασσες που λέγανε πως λαχταρούσαν, μα ήτανε σαν να μην ήταν πια οι ίδιοι και να αναπολούσαν τις ζωές κάποιων άλλων. Κανένας δεν τολμούσε να πιάσει τα κουπιά και το τετράγωνο πανί σάπιζε παρατημένο σε μια γωνιά. Μερικοί τους δείχνανε και γελούσαν, άλλοι τους λυπόντουσαν και κάποιοι μελαγχολούσαν βαθιά μέσα τους, γιατί ήταν πια φανερό πως, πλέον, ούτε οι βάρβαροι ήσαν μια κάποια λύσις.
7 σχόλια:
"Έχω μείνει μαλάκας" λέει ο γιος μου σε τέτοιες περιπτώσεις.
Είναι τόσο τέλειο που δεν θα το χαλάσω με κανένα σχόλιο, μόνο ήθελα να σου πω για αυτή τη θλίψη που είδα τη φωτογραφία μου στο κείμενό σου...
Ευχαριστώ Nyktipolos για τα καλά σου λόγια. Νομίζω ότι η θλίψη είναι το τελικό υπόλοιπο της ζωής, αλλά δεν χρειαζόταν να υπάρχει στις ποσότητες που υπάρχει στην κοινωνία μας...
έχεις την ικανότητα με τα γραπτά σου να βγάζεις συναισθήματα απο μέσα μου... έτσι και τώρα... μια γλυκιά νοσταλγία και πικρία... για όσα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν... για όσα θα ήθελαν να κάνουν και δεν έκαναν... για όσα λαχταρούσαν να ζήσουν και γίναν κάποιοι άλλοι...
O gios tou nyktipolis me kalypse!
Για άλλη μια φορά, θα σου ξεπαστρέψω το μπλογκ σου:
Διευθυντής μάρκετινγκ έγινε η τύπισσα;(Άρα, διευθύντρια)
:-D
Περαστικέ, γιατί ο τύπος δίπλα στην τύπισσα έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από τους άλλους βαρβάρους και μάλιστα μου θυμίζει και κάποιο δημόσιο πρόσωπο;
Ή είναι η ιδέα μου;
Είμαι πλέον σίγουρη ότι με τα κουλά που κατεβάζει η κούτρα μου όταν βλέπω τα σκίτσα σου, θα προτιμούσες να μην είχα πέσει πάνω στο μπλογκ σου. Δεν φταίω εγώ! Ο cyrus!
;-)
Mα τι βάρβαροι ήταν αυτοί; Μονο σκουπίδια έκαιγαν και έκλεβαν γκοφρέτες; Ε,για αυτο δεν ηταν λυση.Xρειάζονταν πιο σκληροπυρηνικά κόλπα :)
Καλημέρα σας!
Φοβούμαι πως όλοι λίγο ή πολύ υποδυόμαστε κάποιον άλλο Γαϊδάρα.
Μερσί Sousourada.
Artanis, τώρα που το λες δεν έχεις άδικο, αλλά σε διαβεβαιώ δεν ήταν σκόπιμο. Είσαι πάντα ευπρόσδεκτη με τα σχόλιά σου :)
Ρεγγίνα, μάλλον ήταν βάρβαροι lite, αλλά θα έλεγα ότι σε μια εποχή που οι κλίμακες έχουν αλλάξει, δεν υπάρχει χώρος για βαρβάρους, τουλάχιστον αυτού του είδους, που κάποτε ίσως να εκπροσωπούσαν, μαζί με όλα τα άλλα, ένα νέο σφρίγος, την ελπίδα για μια ανανέωση της κοινωνίας. Δυστυχώς όμως, υπάρχει άφθονος χώρος για βαρβαρότητα.
Δημοσίευση σχολίου