Παρασκευή, Ιουνίου 23, 2006

Παντού μπορεί να κρύβεται ένα μαργαριτάρι, με την καλή έννοια


Πριν από πολύ καιρό είχα δει στην τηλεόραση (ευτυχώς όχι στον κινηματογράφο) το έργο "Η Επίλεκτη" (G.I. Jane) του Ρίντλεϊ Σκοτ - μάλλον η χειρότερη ταινία του - με πρωταγωνίστρια την Ντέμι Μουρ. Είναι μια από αυτές τις ταινίες που εξυμνούν τα ήθη και την εκπαίδευση του αμερικανικού στρατού (εγώ κατατάχθηκα για να σπουδάσω, πώς βρέθηκα στη Βαγδάτη;) και όπου κάθε αναποδιά και εμπόδιο αντιμετωπίζεται με το πείσμα και την πίστη στο στρατιωτικό ιδεώδες. Η πρωταγωνίστρια (ήδη αξιωματικός) έχει γινάτι να ενταχθεί στην πιο επίλεκτη μονάδα του αμερικανικού ναυτικού, Navy SEALS (κάπως σαν τα δικά μας Ο.Υ.Κ.). Μετά από πολλές δοκιμασίες και τρικλοποδιές από τον σκληρό εκπαιδευτή που είναι αποφασισμένος να την αναγκάσει να παραιτηθεί, τι έκπληξη, καταφέρνει να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή της κερδίζοντας το σεβασμό όλων (αφού κουρευτεί γλόμπος και γίνει σαν τον Μπρους Γουίλις, αλλά στο πιο αρρενωπό - κάποια στιγμή απευθύνεται στον εκπαιδευτή της με τη φράση "Suck my dick!" ενώ ο υπόλοιπος λόχος ουρλιάζει με ενθουσιασμό).

Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά; Από όλη αυτή την ταινία, μου είχε μείνει στο νου κάτι σαν μικρό ποίημα που είχε πει ο σκληρός εκπαιδευτής στους νεοσύλλεκτους για να τους κάνει να "ψαρώσουν". Μου είχε προκαλέσει έκπληξη καθώς ξέφευγε από το γνωστό στιλ των στρατιωτικών σλόγκαν και αποφθεγμάτων. Στριφογύριζε για καιρό στο μυαλό μου. Υποψιάστηκα ότι πίσω από αυτό πρέπει να κρύβεται μια ξεχωριστή αξία και κάποια στιγμή αποφάσισα να αναζητήσω την προέλευσή του. Δικαιώθηκα, πρόκειται για ένα πολύ μικρό ποίημα του D.H. Lawrence και έχω τη χαρά να σας το προσφέρω, ο τίτλος του είναι self pity (Αυτολύπηση):

I never saw a wild thing sorry for itself. A bird will fall frozen dead from a bough without ever having felt sorry for itself.

(Ελεύθερα: Ποτέ δεν είδα αγρίμι να λυπάται τον εαυτό του. Ένα πουλί πέφτει παγωμένο από το κλαδί χωρίς ούτε για μια στιγμή να έχει λυπηθεί τον εαυτό του.)

Η υπόλοιπη ταινία δεν σας χρειάζεται.
(Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πώς τo ξέρουμε αυτό για τα αγρίμια; να θυμηθώ να ρωτήσω τη Λώρα).
ΣΗΜΕΙΩΣΗ - 14/08/2006: Η ταινία ξαναπροβλήθηκε πρόσφατα, τυχαία έπεσα πάνω στην τελευταία σκηνή όπου πρόσεξα ότι πράγματι αναφέρεται ο ποιητής και το ποίημα (η πρωταγωνίστρια κρατά το βιβλίο και η κάμερα εστιάζει σε αυτό).

6 σχόλια:

Lion είπε...

Αγαπητε Περαστικε ειμαι λιγο επιφυλακτικος με "ποιητικες" προτασεις που προσπαθουν να αναλυσουν τον κοσμο. Το αποφθεγμα λεει κατι με ωραια, ποιητικα λογια - αλλα αυτο δεν το κανει απαραιτητα σωστο.

Ειναι πολυ μεγαλη κουβεντα, το αν τα ζωα "αισθανονται", "σκεφτονται" κλπ. Οπως πολυ σωστα λες στην τελευταια σου προταση - ουτε ξερουμε, ουτε καν θελουμε να μαθουμε.

Αντι να ερευνησουμε πως θα επικοινωνησουμε με τα ζωα (αυτο θα μας ελυνε την απορια αν αισθανονται αυτολυπηση η οχι), ερευναμε πως θα τα σκοτωσουμε πιο γρηγορα και ανεξοδα.

Περαστικός είπε...

Καλημέρα Oldskipper. Κάθε ποιητική πρόταση έχει αξία ως τέχνη και αν είμαστε δεκτικοί κάνει λίγο πιο υποφερτή τη ζωή για εμάς και μας προσφέρει ίσως κάποια έμπνευση για τη ζωή μας, χωρίς να είναι οδηγός για πρακτικά προβλήματα. Για τα ζώα, είμαι σίγουρος ότι αισθάνονται και επικοινωνούν. Πώς το ξέρω; Όπως το ξέρω και για τους ανθρώπους, από τη συμπεριφορά τους και τις αντιδράσεις τους. Αυτή την έννοια έχει η απορία μου, δηλαδή δεν αποκλείω να αισθάνονται και αυτολύπηση. Αλλά αυτό που θέλει να πει ο ποιητής εδώ είναι ότι τα ζώα έχουν ένα είδος αξιοπρέπειας, ότι είναι τόσο ριγμένα στον αγώνα ώστε δεν σπαταλούν δυνάμεις στη μεμψιμοιρία.

Περαστικός είπε...

Διορθωμένο το παραπάνω σχόλιο, τώρα σκέπτομαι λίγο καθαρότερα :)

Κάθε ποιητική πρόταση έχει αξία ως τέχνη και αν είμαστε δεκτικοί κάνει λίγο πιο υποφερτή τη ζωή για εμάς και μας προσφέρει ίσως κάποια έμπνευση για τη ζωή μας, χωρίς να είναι οδηγός για πρακτικά προβλήματα. Για τα ζώα, είμαι σίγουρος ότι αισθάνονται και επικοινωνούν. Πώς το ξέρω; Όπως το ξέρω και για τους ανθρώπους, από τη συμπεριφορά τους και τις αντιδράσεις τους. Αυτή την έννοια έχει η απορία μου, δηλαδή δεν αποκλείω να αισθάνονται και αυτολύπηση. Αλλά νομίζω ότι αυτό που θέλει να πει ο ποιητής εδώ είναι ότι τα ζώα έχουν ένα είδος αξιοπρέπειας, ότι είναι τόσο αφοσιωμένα στον αγώνα για τη ζωή ώστε δεν σπαταλούν δυνάμεις για μεμψιμοιρία όπως οι άνθρωποι.

hardrain είπε...

Μου θύμισε λοιπόν τούτο, μια ιστορία που ειχα διαβάσει πριν χρόνια. Τη μεταφέρω εδώ όπως τη θυμάμαι:

Ένας σημαντικός καθηγητής φυσικής έχει παει στο Θιβέτ. Θέλει να ξεκουραστεί, να ηρεμήσει και, ίσως, να μελέτήσει κάπως τον τρόπο ζωής των μοναχών.

Κάθε πρωί, ξυπνά γλυκά από την υπέρχοη μελωδία που παίζει ένας μοναχός στον αυλό του. Του κάνουν μεγάλη εντύπωση η μουσικότητα, η δεξιοτεχνία, οι μελωδικές γραμμές.

Έτσι μία μέρα, αποφασίζει και τον πλησιάζει.

Του λέει: Δάσκαλε, παίζεις θαυμάσια. Σκέφθηκες ποτέ να ηχογραφήσεις τόν εαυτό σου;

Και εκείνος, χαμογελαστά απάντησε:

...φαντάζεσαι κάθε πουλάκι που ΄χαιρετίζει τη μέρα με το τιτίβισμά του να θέλει να ηχογραφήσει τον εαυτό του;


αν δε με απατά η μνήμη μου, το επεισόδιο το καταγράφει ο Φ.Κάπρα στον πρόλογο του βιβλίου του "Ταό και Φυσική"

ellinida είπε...

Τα ζώα και αισθάνονται και επικοινωνούν . Αρκεί να τα κοιτάξεις στα μάτια και να ξέρεις να τα διαβάσεις . Και τα πουλιά επικοινωνούν επίσης .
Δεν μ'ενδιαφέρει πως θα σας φανεί και αν θα με πείτε ελαφροίσκιωτη αλλά εγώ επικοινωνώ με τα ζώα . Πως αλλιώς να εξηγήσω το σπουργίτι που έρχεται και με κοιτά στα μάτια και κάθεται μετά να το κάνω μπάνιο με το λάστιχο ; Η τον γλάρο που κάθεται δίπλα μου στο μπαλκόνι με κοιτάει στα μάτια , του μιλάω και απαντάει κάθε φορά . Οκ δεν ξέρω τι μου λέει ... αλλά επικοινωνεί !
Και δεν μιλάω για τα παπαγαλάκια που μεγάλωσα που καθόντουσαν στα δάχτυλα μου ! Μέσα στα μάτια με κοίταγαν και μου τιτίβιζαν .
Η για τα χρυσόψαρα που αναγνωρίζουν το χέρι που τα ταίζει ... το συγκεκριμένο χέρι !
Και δεν μιλάω για τις γάτες και τα σκυλιά που ζουν δίπλα μας . Ξέρω ανά πάσα στιγμή πως είναι η διάθεση τους . Και ναι αισθάνονται και αυτολύπηση (όταν είναι άρρωστα ή τα έχεις μαλώσει).
Οσο για την ποίηση είναι όαση , καταφύγιο , είναι τα πάντα διότι τα πάντα μπορούν να είναι ποιητικά .
Την καλησπέρα μου .

Περαστικός είπε...

Καλησπέρα Δύοντα Ανατέλλοντα. Ωραία ιστορία. Οι Θιβετιανοί βουδιστές μοναχοί έχουν και ένα πάθος με το να τονίζουν την προσωρινότητα των πάντων και τη ματαιότητα του να "προσπαθείς να κρατήσεις", αλλά ταυτόχρονα και το να ζεις, να αγκαλιάζεις κάθε στιγμή, ως έχει. Για αυτό το λόγο κατασκευάζουν από χρωματιστή άμμο και κάτι υπέροχα έργα (μαντάλες) τα οποία αφού ολοκληρώσουν με πολύ κόπο, τα καταστρέφουν με ένα σάρωμα!

Ellinida είσαι πολύ τυχερή! Μερικές φορές δείχνουν και σε εμένα συμπάθεια, νομίζω ότι αντιλαμβάνονται ποιος τα συμπαθεί και τα προσεγγίζει με αγάπη.