Ασχημοσύνη στον ακάλυπτο

Ένας ενοχλητικός ήχος καταφέρνει να διαπεράσει τα διπλά τζάμια. Κάτι τόσο άσχημο μόνο ανθρώπινη ομιλία μπορεί να είναι. Με μισή περιέργεια και μισή ενόχληση, το παράθυρο ανοίγει. Ένα από τα "αξιαγάπητα" πλάσματα αυτής της γης, φορώντας μια μαύρη φόρμα, ξυπόλητο, αποφάσισε για κάποιο ανεξήγητο λόγο ότι πρέπει να διεξαγάγει την τηλεφωνική επικοινωνία μέσω του κινητού του στο μπαλκόνι του. Με φωνή που επιτρέπει σε όλους τους ενοίκους του τετραγώνου να ακούσουν με κάθε λεπτομέρεια αυτά που λέει, αναπτύσσει τις απόψεις του και εκθέτει τα παράπονά του για τη ζωή. Μεταφέρω κάποια από τα λόγια του, όσο καλύτερα μου επιτρέπει η μνήμη μου:

"Ναι μωρέ, δεν την ξέρεις την Ελλάδα; Δεν υπάρχει ποιότητα ζωής, παντού βαρβαρότητα, όλοι κοιτάνε να σε γα**ουν."

Παύση

"Χάος παντού σου λέω. Για να εργαστεί ως ***** (αποκρύπτω το επάγγελμα) πρέπει να κάνει και εκείνο, να κάνεις και το άλλο, σου γα**νε τον Χρ****, σου γα**νε την Πα*****, πρέπει να τους παίρνεις και πί*ες."

Το παράθυρο κλείνει. Τα λόγια του ξαναγίνονται θόρυβος μέχρι που επιτέλους η κλήση φτάνει στο τέλος της.

Αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος αυτός, ο παραπονούμενος για τη "βαρβαρότητα" και τα στραβά του τόπου του θα ήταν ποτέ σε θέση να συνειδητοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο αφόδευσε μέσα στη ζωή των γειτόνων του. Αναρωτιέμαι εάν ο άνθρωπος αυτός θα ήταν ποτέ σε θέση να αντιληφθεί τη δική του συνεισφορά στη βαρβαρότητα για την οποία παραπονιόταν. Φοβάμαι ότι αυτή η τύφλωση στα ίδια παραπτώματα είναι εξαιρετικά συνηθισμένη στη χώρα μας όπου ο αυτοέλεγχος και η κοινωνική συνείδηση (το να σκέπτεσαι αυτόματα τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς σου στους γύρω σου) απουσιάζουν, εν αντιθέσει με τα παράπονα και τη γκρίνια, που συχνά εκπορεύονται από αυτούς που, λόγω της διαγωγής τους, δεν δικαιούνται δια να ομιλούν. Πόσο δύσκολα βλέπουν πολλοί τη δοκό στο μάτι τους.

Δεν μου αρέσει που βρίσκομαι εδώ.

Το σφυρί και το αμόνι - ενημερωμένο

Είχε ζητήσει εκεχειρία με το πρόσχημα ότι θα διαβουλευόταν με την αυτοκράτειρα για την παράδοση του κάστρου στον σφετεριστή. Ως εγγύηση για αυτό, είχε παραδώσει τον εξάχρονο γιο του ως όμηρο. Αντί για αυτό, εκμεταλλεύθηκε την εκεχειρία για να ενισχύσει και να εφοδιάσει το κάστρο. Τώρα, απειλούσαν να κρεμάσουν το γιο του μπροστά στα τείχη. Δεν δίστασε πολύ να δώσει την απάντησή του "Εξακολουθώ να έχω το αμόνι και το σφυρί για να σφυρηλατήσω πολλούς και καλύτερους γιους".

Κατόπιν αυτού, κάποιος πρότεινε να στείλουν "συστημένο" τον μικρό στον πατέρα του εκσφενδονίζοντάς τον πάνω από τα τείχη του κάστρου με τον καταπέλτη, αλλά, τελικά, ο σφετεριστής λυπήθηκε το μικρό αγόρι. Τι να κρυβόταν πίσω από αυτή τη στάση του πατέρα, ο οποίος σε κάποιο βαθμό μπορεί να υπολόγιζε ότι οι απειλές ήταν μπλόφα; Ήταν ένας άνθρωπος που δεν έκανε συμβιβασμούς σε θέματα ηθικής ή μήπως ένας αδίστακτος συμφεροντολόγος που δεν υπολόγιζε ακόμη και τη ζωή του γιου του, σε εποχές που σίγουρα η ζωή δεν ήταν τόσο πολύτιμη; Εξάλλου, δεν ήταν καν ο πρωτότοκος. Ίσως κάποτε να κάνω περισσότερη έρευνα για αυτό το θέμα. Πάντως, ο μικρός μεγάλωσε και αποκλήθηκε "ο μεγαλύτερος ιππότης που έζησε ποτέ".

Το όνομα αυτού, William Marshall.

Άλλη βιβλιογραφία:
Andrea Hopkins, KNIGHTS, London 1990

Από εκεί εδώ

Σήμερα το απόγευμα πήγα στην Κηφισιά για καφέ με φίλους. Όταν τελείωσε η συνάντηση, καθώς οι βροχές της εβδομάδας είχαν σαν αποτέλεσμα να κλειστώ μέσα, δεν άντεξα στον πειρασμό να επιστρέψω στο σπίτι μου (Πλατεία Αμερικής) με τα πόδια. Ακολούθησα μια διαδρομή που δεν είναι η συντομότερη, αλλά έχω ξανακάνει μία ή δύο φορές, πριν από χρόνια, μέσω Κηφισίας και Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Εντυπώσεις

Είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαδρομή. Το να είσαι πεζός σου δίνει άλλη προοπτική και δυνατότητες παρατήρησης που δεν σου προσφέρει το αυτοκίνητο, έστω και αν είσαι επιβάτης. Σε όλο τον άξονα της Κηφισίας έχουν γίνει πολλά έργα και έχουν ανεγερθεί πολλά τερατουργήματα που εντυπωσιάζουν. Σε πολλά σημεία οι γυφτομπαρόκ επιρροές είναι εμφανείς. Τα οικολογικά, άριστα προσαρμοσμένα στο ελληνικό περιβάλλον γυάλινα κτήρια κυριαρχούν (ειρωνική αναφορά για όσους δεν το έπιασαν).

Η διαδρομή δεν είναι για λιπόψυχους, σε πολλά σημεία, κυρίως μεταξύ Κηφισίας και Αμαρουσίου, υπάρχουν δυσκολίες για τον πεζό, όπως σχεδόν ανύπαρκτα πεζοδρόμια, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται κάποιος να περπατά δίπλα από τα ταχέως διερχόμενα οχήματα, ή πεζοδρόμια που είναι κατειλημμένα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα αναγκάζοντας τον πεζό να κατέβει στο δρόμο. Σε κάποια σημεία, είναι αναγκαίες μικρές έξοδοι σε παράπλευρες ανισόπεδες διαδρομές. Σε ένα μεγάλο κόμβο, κοντά στο κτήριο του ΟΤΕ (η Αττική οδός δεν είναι εκεί;) παραλίγο να κάνω λάθος ακολουθώντας την Αττική οδό αντί την Κηφισίας (θα με ψάχνατε ακόμη). Ευτυχώς το αντιλήφθηκα σχεδόν αμέσως (δεν θυμόμουν την Κηφισίας να έχει ηχοπετάσματα). Από το Ψυχικό και μετά τα πράγματα γίνονται αρκετά ευκολότερα.

Γενικά, καθώς είμαι σκληροπυρηνικός πεζοπόρος, το ευχαριστήθηκα. Λυπήθηκα που δεν φορούσα φόρμα, θα μπορούσα να τρέξω - υπάρχει όμως το πρόβλημα της ποιότητας του αέρα, αρκετό καυσαέριο.

Χρόνος

Μου πήρε κάτι λιγότερο από τρεις ώρες, από την πλατεία της Κηφισιάς μέχρι την πόρτα του σπιτιού μου, με γρήγορο βήμα. Πάντως, δεν παρέλειψα να χαζέψω σε μερικές βιτρίνες. Έχετε υπόψη όμως ότι υπάρχουν συντομότερες διαδρομές, όπως για παράδειγμα μέσω Φιλαδέλφειας.

Μελλοντικά σχέδια

Να πάω στη Θεσσαλονίκη με πατίνι.

Dogs of War

Η μισθοφορική σταδιοδρομία τους ήτο σύντομος και, οι κακές γλώσσες έλεγον, ουχί ιδιαιτέρως επιτυχημένη. Όποτε γινόταν αναφορά στο τελευταίο συμβάν, ισχυρίζοντο ότι επρόκειτο για συντεταγμένη υποχώρηση. Εξάλλου, κάποιος πρέπει να είχε εξοπλίσει άρτια εκείνες τις καλόγριες.

Το κέρασμα

Το παρακάτω κείμενο βασίζεται σε περιστατικό που μου αφηγήθηκαν.

Βράδυ, σε ένα μπαράκι. Μερικοί ξεχασμένοι θαμώνες κάθονται εδώ και εκεί, σε κατάσταση χαύνωσης από το ποτό και τον καθημερινό κάματο, όταν κάνει την εμφάνισή του ένας επαίτης με όλα τα σύνεργα του επαγγέλματος, ατημέλητη εμφάνιση, παλιά ρούχα, αχτένιστα μαλλιά, κακόμοιρο ύφος. Στέκεται ανάμεσα στα τραπεζάκια και αρχίζει να λέει μηχανικά και κουρασμένα το ποίημά του (μάλλον θα ήταν η τελευταία του στάση). Μια κεφάτη από το ποτό παρέα γκριζαρισμένων και καλοζωισμένων "μούτρων", επιχειρηματιών/στελεχών, μεταξύ της οποίας και ο αφηγητής, αντί να δώσει κάποιο κέρμα, καλεί τον άνθρωπο για ένα κέρασμα, βλέποντάς τον σαν μια ευκαιρία για να εμπλουτίσουν μια συνηθισμένη βραδιά.

Ο επαίτης ξαφνιάζεται, κοιτάζει διστακτικά, αλλά τελικά υπερισχύει η επιθυμία για ένα ποτάκι και μάλιστα κερασμένο. Κάθεται λοιπόν επιφυλακτικά και, αφού έρχεται και το ποτό του, οι άλλοι του πιάνουν την κουβέντα, προσπαθώντας να εκμαιεύσουν την οπτική αυτού του ανθρώπου, με την τόσο διαφορετική καθημερινότητα, για τη ζωή. Τα ποτά διαδέχονται το ένα το άλλο και ο άνθρωπος αρχίζει να λύνεται, αποβάλλοντας λίγο-λίγο το ρόλο του επαίτη και νοιώθοντας όλο και πιο πολύ μέλος της παρέας. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι όσο συντελείται αυτή η μεταβολή, τόσο πιο δυσβάστακτος γίνεται ο ρόλος του αξιολύπητου κακομοίρη και τόσο πιο πιεστικές γίνονται άλλες ανάγκες που μέχρι τότε βρισκόντουσαν σε βαθιά νάρκη.

Τα ποτήρια αδειάζουν για άλλη μια φορά, μερικοί κοιτάζουν τα ρολόγια τους και η βραδιά δείχνει να φτάνει στο τέλος της. Κάποιος κάνει να βγάλει το παχύ, δερμάτινο πορτοφόλι του για να πληρώσει το λογαριασμό, όταν ο φίλος μας απλώνει το χέρι του με μια έντονη, αποτρεπτική κίνηση. "Δικά μου", δηλώνει με ύφος, βγάζοντας ένα μάτσο χαρτονομίσματα.

Οι όψιμοι βάρβαροι

Έφτασαν ένα βραδάκι με το μικρό σκάφος τους. Έδεσαν στον Πειραιά, ανάμεσα σε κάτι ταχύπλοα, και αποβιβάστηκαν με άγριες διαθέσεις. Άρπαξαν μερικά μικροαντικείμενα από περίπτερα (πλαστικούς αναπτήρες, πατατάκια, γκοφρέτες και συναφή), έβαλαν φωτιά σε κάτι σκουπίδια και καμώνονταν πως έτσι λεηλατούσαν την πόλη. Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος τους έκανε χάζι, με τα γυαλιστερά κράνη τους, τα περίεργα ρούχα τους και την παράξενη συμπεριφορά τους, μα βρέθηκε κάποιος που φώναξε ένα χωροφύλακα και τους μάζεψε. Τους ανέλαβαν οι κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου και τελικά κάπου τους βολέψανε όλους. Άλλον τον βάλανε να μαζεύει τα σκουπίδια στο πάρκο, άλλον τον έβαλαν να κλαδεύει τα δέντρα με το τσεκούρι του, άλλον να κάνει τον τροχονόμο στα σχολεία και κάποιος έγινε διευθυντής μάρκετινγκ.

Τα βράδια, μετά τη δουλειά, συναντιόντουσαν πάλι μεταξύ τους, λέγανε ιστορίες για μακριά πέλαγα και περιπέτειες και κοιμόντουσαν μέσα στο σκάφος τους αποκαμωμένοι. Απορίας άξιο ήταν που δεν σαλπάρανε για τις θάλασσες που λέγανε πως λαχταρούσαν, μα ήτανε σαν να μην ήταν πια οι ίδιοι και να αναπολούσαν τις ζωές κάποιων άλλων. Κανένας δεν τολμούσε να πιάσει τα κουπιά και το τετράγωνο πανί σάπιζε παρατημένο σε μια γωνιά. Μερικοί τους δείχνανε και γελούσαν, άλλοι τους λυπόντουσαν και κάποιοι μελαγχολούσαν βαθιά μέσα τους, γιατί ήταν πια φανερό πως, πλέον, ούτε οι βάρβαροι ήσαν μια κάποια λύσις.

Α πα πα!

Ένα φαινόμενο για το οποίο τόσο συχνά ακούτε, αλλά ποτέ δεν έχετε δει. Στην εικόνα βλέπετε τους γείτονες του κ. Παρλαπήδη να πέφτουν από τα σύννεφα μετά τη δημοσιοποίηση της είδησης ότι αυτός δεν διαθέτει τηλεοπτικόν δέκτην εις την οικίαν του.

"Φαινόταν ήσυχος άνθρωπος, από μένα δεν αγόραζε τίποτα ο καρμοίρης. Να βρίζεις την τηλεόραση το καταλαβαίνω, αλλά να μην έχεις τηλεόραση... ανωμαλία." δήλωσε ο περιπτεράς της γειτονιάς του, "Πέσαμε όλοι από τα σύννεφα, ποιος ξέρει τι κάνει τον ελεύθερο χρόνο του, μπορεί να είναι και σατανιστής" δήλωσε γειτόνισσά του που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία της. "Το γεγονός είναι σίγουρα ύποπτο, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι δύναται να διανοείται κάποιος ο οποίος δεν παρακολουθεί τηλεοπτικά προγράμματα" δήλωσε ο Υφυπουργός Δημοσίας Τάξεως. "Είναι σίγουρα αλαζονικόν και τον αποξενώνει από το κοινό σύνολον ενδιαφερόντων και αντιλλήψεων στο οποίο οφείλει να μετέχει ένα υγιές μέλος της κοινωνίας μας. Θα τον συνεβούλευα να αποκτήσει δέκτην τον ταχύτερον δυνατόν και να αφιερώνει ικανόν χρόνον εις την παρακολούθησίν του" δήλωσε γνωστός ψυχίατρος-κοινωνιολόγος. "Η τηλεόραση, μέσω της παρακολούθησης σοβαρών εκπομπών σεξολογίας, συμβάλλει σε μια υγιή και ισορροπημένη ερωτική ζωή, με ειλικρινές δόσιμο στον ερωτικό σύντροφο, με αληθινή επικοινωνία, για τη διεκδίκηση του δικαιώματος στο σεξ και στην ευτυχία και, κατ' επέκταση, για έναν καλύτερο ψυχισμό. Είμαι βέβαιος ότι ο άνθρωπος αυτός θα αντιμετωπίζει προβλήματα στην ερωτική ζωή του" δήλωσε γνωστός σεξολόγος. Ο κ. Παρλαπήδης ηρνήθει να κάνει δηλώσεις.

Μνημονικός θάνατος

Στον πλανήτη Παλ. υπάρχει ένας πολιτισμός με ένα αξιοσημείωτο σύστημα ποινών. Η εσχάτη των ποινών ονομάζεται "μνημονικός θάνατος". Ο καταδικασμένος τοποθετείται σε μια συσκευή που καταστρέφει οριστικά κάθε μνήμη της προηγούμενης ζωής του και της ταυτότητάς του, αφήνοντας άθικτες μόνο τις βασικές δεξιότητες. Ο καταδικασμένος (η προηγούμενη προσωπικότητά του) κηρύσσεται τότε επίσημα νεκρός. Στον "νέο άνθρωπο" (τα έλλογα πλάσματα του πλανήτη Παλ. μας μοιάζουν αρκετά) δίδεται νέο όνομα, νέα στοιχεία ταυτότητας και, μετά από μια αλλαγή των χαρακτηριστικών του με μια διαδικασία ανάλογη της πλαστικής εγχείρισης και ένα πρόγραμμα προσαρμογής/εκπαίδευσης, αυτός επανεντάσσεται στην κοινωνία σαν να μην είχε κανένα παρελθόν.

Κατά τη σύντομη παραμονή μου εκεί, εξέφρασα την απορία μου "Καλά όλα αυτά, αλλά τι αποτρεπτική ισχύ μπορεί να έχει ένα τέτοιο είδος ποινής;". Ο ΥΔΚΑ (Υπουργός Διαχείρισης Κοινωνικής Αστοχίας) με κοίταξε σαν να έπρεπε να εξηγήσει κάτι αυτονόητο "Όλοι τρέμουν τον μνημονικό θάνατο. Ο καταδικασμένος, χάνοντας οριστικά τη μνήμη του, χάνει κάθε σύνδεση με το προηγούμενο εγώ του, οι πράξεις του εφεξής παύουν να συνδέονται με τις προηγούμενες πράξεις του. Η αλυσίδα των γεγονότων της ζωής του σπάει οριστικά. Πρακτικά, αυτός που ήταν πριν είναι νεκρός. Αυτά που χάνει, είναι ουσιαστικά αυτά που θα έχανε και αν τον τουφεκίζαμε. Χάνει κάθε χάδι που έχει δεχθεί ποτέ, χάνει το χαμόγελο της μητέρας του, χάνει τα ηλιοβασιλέματα που έχει δει, τους έρωτές του, τα ερωτικά αγγίγματα, τα ταξίδια του, κάθε τι που έχει αντικρίσει κάθε παράσταση, κάθε βίωμα, κάθε εμπειρία, κάθε τι καλό και κάθε τι κακό που έχει ζήσει.". "Κάθε τι κακό;" ρώτησα "Αυτό μπορεί να είναι κίνητρο για να υποστεί κάποιος τον μνημονικό θάνατο.". "Μα..." συνέχισε ο υπουργός "Αν κάποιος έγινε εγκληματίας έχοντας υποστεί τα πάνδεινα στη ζωή του και όντας θύμα ο ίδιος, ε, πάλι κατά κάποιο τρόπο αποδίδεται δικαιοσύνη, δεν νομίζετε κύριε γήινε; Σκοτώνουμε τον εγκληματία και αφήνουμε τον άνθρωπο να ζήσει".

Πριν από το τέλος της συνάντησής μας ρώτησα "Με την απώλεια της μνήμης, ακόμη και σε τόσο βαθύ επίπεδο, χάνονται οι παράγοντες που καθιστούν κάποιον εγκληματία;". "Υπονοείτε ότι ο εγκληματίας είναι κάποιος ειδικός τύπος ανθρώπου, ενδεχομένως γενετικά προδιαγεγραμμένος για αυτή τη συμπεριφορά, περισσότερο από κάθε άλλον που δεν φτάνει στη διάπραξη ενός εγκλήματος;" με ρώτησε με τη σειρά του ο υπουργός κάνοντάς με να σωπάσω. "Εσείς πιστεύετε ότι το Εγώ είναι η μνήμη;" ρώτησα μετά από λίγο, πατσίζοντας βλέποντας τον υπουργό να συνοφρυώνεται μένοντας σιωπηλός. Μετά από λίγο όμως μίλησε "ίσως το Εγώ να είναι κοινό για όλους, ίσως να ανήκει σε κάποιον "θεό" που για κάποια αιτία ενδύθηκε την πολλαπλότητα, παίζοντας υπαρξιακά παιχνίδια με τον εαυτό του". Περπατήσαμε για λίγο στο πάρκο ακούγοντας μόνο τα θροΐσματα των πορφυρών κωνοφόρων του πλανήτη Παλ., για μια στιγμή μου φάνηκε ότι όλα ψιθύριζαν "εγώωωω, εγώωωω, εγώωωω". Έξω από μια πύλη ΣΜ (Σκωληκότρυπα Μετάβασης) χωρίσαμε φιλικά. Λίγα λεπτά μετά, κάπως ζαλισμένος, βρέθηκα να περπατάω στην Πατησίων, πλησίον της οικίας μου.

Αλλαγή εποχής

Πέρασε απερχόμενο το καλοκαιράκι και μου εξέθεσε τας αντιρρήσεις του δια το post της 12ης Αυγούστου. Είχε βαρύ χέρι.