Σε αναζήτηση κοινωνικών αιτημάτων

- Είμαι ο Ομπάμα της Ελλάδος, ψηφίστε με, μη με μαυρίσετε!

Κάτι που συγκρατώ από τις αμερικανικές εκλογές είναι η διατύπωση από την αμερικανική κοινωνία, που πολλοί θεωρούν πιο απαθή και αδιάφορη για την πολιτική από τη δική μας, ενός κοινωνικού αιτήματος για αλλαγή, "Change we can believe in". Κάτι μας θυμίζει αυτό. Σε αντιδιαστολή, μου κάνει εντύπωση ότι η Ελληνική κοινωνία, με τις τόσες παθογένειες, τα τόσα συσσωρευμένα προβλήματα, αποτυγχάνει στο να διαμορφώσει ένα αίτημα ή σειρά αιτημάτων για την πολιτική και την ίδια και αναλώνεται σε μια ανούσια και περιστασιακή σκανδαλολογία, αγνοώντας τα σοβαρά νοσήματα που βρίσκονται κάτω από την επιφάνειά της. Καλά είναι να τιμωρείται ο Χ ή ο Ψ που πιάστηκε στα πράσα, αλλά από εκεί και πέρα; Δεν πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά με το πελατειακό πολιτικό σύστημα που δημιουργεί τέτοιες καταστάσεις; Δεν πρέπει να δούμε, πέρα από το αν το τάδε ή το δείνα μοναστήρι οικειοποιήθηκε περιουσία του δημοσίου, συνολικά το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας και το θέμα της σχέσης του κράτους με την εκκλησία; Δεν πρέπει να εξετάσουμε συνολικά το πού βαδίζει αυτή η κοινωνία;

Κάποτε, και η δική μας κοινωνία συσπειρωνόταν πίσω από κάποια αιτήματα, έστω και αν αυτά τα εκμεταλλεύονταν δημαγωγοί, έστω και αν οι προσδοκίες διαψεύδονταν. Μετά τη μεταπολίτευση, ήταν η εδραίωση της δημοκρατίας, λίγο αργότερα, η εθνική συμφιλίωση, η αλλαγή, το τέλος των διακρίσεων με βάση τις πολιτικές πεποιθήσεις. Σήμερα, η πολιτική έχει ξεπέσει σε επίπεδο ριάλιτι, διεξάγεται με κασέτες, με βίντεο, με κουτσομπολιά, με εισαγγελείς που παραιτούνται και ξεπαραιτούνται. Μέχρις εκεί, με την ουσία των προβλημάτων ελάχιστοι ασχολούνται και σίγουρα όχι οι πολιτικοί. Αυτό είναι που με απογοητεύει, ότι μοιάζει πια να ζούμε σε μια εγκεφαλικά νεκρή κοινωνία, καπελωμένη από ένα παγιωμένο δικομματικό, οικογενειοκρατικό σύστημα που δεν αφήνει καμία υγιή δύναμη να βγει στην επιφάνεια, που ενδεχομένως σκόπιμα μετατρέπει κάθε πολιτικό ζήτημα, σε συνεργασία με τα ΜΜΕ, σε φτηνό σήριαλ. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για τη διόρθωση των κακώς κειμένων, ενδιαφέρεται για να "βρει άκρη", για να "χωθεί στα κόλπα", για "να βρει βύσμα".

Υποτιθέμενους σωτήρες και δημαγωγούς, γιαλαντζί Ομπάμα αλά ελληνικά δεν χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε όμως πολίτες με διάθεση να καταστήσουν σαφές ότι η πολιτική τους εκπροσώπηση έχει μείνει πολύ πίσω, ότι δεν μαντρώνονται σε ένα ψεύτικο γίγνεσθαι, που παρέχουν τα ΜΜΕ και ωρυόμενοι δημοσιογράφοι, και έτοιμους να σηματοδοτήσουν ότι η ανάδυση νέων και υγιέστερων πολιτικών δυνάμεων είναι όχι μόνο εφικτή, αλλά και αναγκαία. Η τιμωρία και καταψήφιση και των δύο μεγάλων κομμάτων είναι αναγκαία και η τελευταία ελπίδα για όσο το δυνατόν πιο ομαλές ανακατατάξεις, έστω και μέσα από προσωρινή αστάθεια. Η "σταθερότητα" δεν μπορεί να αποτελεί επιχείρημα όταν τρέχουμε με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα και μπροστά μας βρίσκεται ένας τοίχος, η καλύτερη ελπίδα μας είναι ένας ελιγμός. Όσο πιο σύντομα γίνει, τόσο λιγότερο απότομος και επικίνδυνος θα είναι. Αν οι πολιτικοί μας αρνούνται πεισματικά να ακούσουν και να εκφράσουν τα αιτήματά μας, υπεκφεύγοντας και υποτιμώντας μας, αν αρνούνται να εκσυγχρονίσουν τα κόμματά τους, να τα ανοίξουν και να τα κάνουν ελκυστικά και σε άλλους εκτός από γόνους πολιτικών τζακιών, μισθοφόρους δημοσιογράφους, άρπαγες, γλάστρες και χειραγωγίσιμα ανθρωπάκια, θα πρέπει να τους δείξουμε ότι διαπράττουν ένα πολύ μεγάλο σφάλμα.

.
ΟΧΙ ΝΔ, ΟΧΙ ΠΑΣΟΚ, ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΚΑΙ ΑΚΤΕΣ.

.
Υ.Γ. Περπατούσα το μεσημέρι της Παρασκευής στο κέντρο, στην Πανεπιστημίου, επιστρέφοντας από μια δουλειά, όταν αντιλήφθηκα κάτι να γίνεται στο απέναντι πεζοδρόμιο. Η συνηθισμένη ροή και ατμόσφαιρα του δρόμου διαταράχθηκαν. Μια παγωμάρα, μερικές τρομαγμένες γυναικείες φωνές, ένας ή δύο να διαμαρτύρονται για την απουσία της αστυνομίας και ένας ήχος σαν να σπάνε πολλά αυγά, το ένα μετά το άλλο. Μια ομάδα ατόμων, με κουκούλες, μπουγέλωναν με μπογιές το κτίριο του Συμβουλίου της Επικρατείας. Έπιασα ένα μέρος του εαυτού μου να χαίρεται. Κάποιος αντιδρούσε, μπορεί να ήταν οι λάθος άνθρωποι, με λάθος τρόπο, για λάθος λόγους, αλλά κάποιος έκανε κάτι, έστω αυτό. Μόνο για το ωραίο κτίριο που βάφτηκε λυπήθηκα, τον θεσμό (της δικαιοσύνης) τον έχουν ήδη βανδαλίσει αυτοί που υποτίθεται ότι τον υπηρετούν και οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους.