Πέμπτη, Δεκεμβρίου 22, 2011

Η ζωή συνεχίζεται

Για να μη γίνει σίριαλ, υπάρχει ένα πρόβλημα υγείας, ωστόσο, δεν θεωρώ ότι χρήζει ιδιαίτερης αναφοράς εδώ. Δεν θέλω το μπλογκ μου να γίνει σαπούνι, ριάλιτι ή πλατφόρμα έκφρασης συμπαθείας. Θα συνεχίσω με αναρτήσεις για ό,τι μου έλθει, όπως πάντα, κάπως χαλαρά ίσως, και ελπίζω ότι αν αναγκαστώ να διακόψω κάποια στιγμή αυτό θα είναι προσωρινό.

Όταν σου συμβαίνει κάτι, μη ρωτάς ποτέ «γιατί σε εμένα», αλλά να σκέφτεσαι «γιατί όχι σε εμένα» και να αποδέχεσαι. Ο τίτλος του μπλογκ τα λέει όλα.
Με ειλικρινείς ευχές για όλους.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 19, 2011

Ενημέρωση


Περιπέτειες υγείας με εμποδίζουν να ανεβάσω αυτές τις μέρες κάποια ανάρτηση. Ένα σκιτσάκι το παράτησα εχθές στο τραπέζι μισοτελειωμένο. Θα επανέλθω μόλις αισθανθώ καλύτερα.

Υ.Γ. Πόσα μαθήματα μας διδάσκει, για εμάς και για τους άλλους, το να νοιώθουμε ξαφνικά αδύναμοι και να σερφάρουμε στα κύματα του πόνου.

Βάλ’ το να παίξει, μάστορα!

Κυριακή, Δεκεμβρίου 11, 2011

Καθρέπτισμα


Στο δρόμο ρίξανε νερά,
Κοίταξα κάτω και είδα να πετούν πουλιά.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 05, 2011

Μια πολυκατοικία


Μια παλιά πολυκατοικία στην Κυψέλη.
Κοίταξα τη σκοτεινή είσοδο, την πόρτα του ασανσέρ, το κλιμακοστάσιο.
Μια πολυκατοικία σαν τόσες άλλες των Αθηνών.
Είχε γίνει κάποτε ένα παιδικό πάρτι εδώ και ήμουν καλεσμένος και εγώ.
Καθώς κοιτούσα, έπεσε πάνω μου ένα κίτρινο φύλλο.

Τρίτη, Νοεμβρίου 29, 2011

Παλαβομάρα

 
Είδαν κάποιον παράξενα ντυμένα
Και γελάσανε πολύ
Και ας φορούσαν με καμάρι και οι δυο
Από μια θηλιά περασμένη στο λαιμό.

Υπενθύμισις: Και να μην ξεχάσουμε:

Παρασκευή, Νοεμβρίου 25, 2011

Τώρα μας χρειάζονται περισσότερο

 Έφτασε πάλι η εποχή των μπαζάρ των φιλοζωικών σωματείων. Άλλες χρονιές, με την προοπτική των εορτών, αυτή ήταν μια χαρούμενη περίοδος, με ανοικτές καρδιές και ανοικτά πορτοφόλια. Ωστόσο, σε τίποτα και σε καμία κρίση δεν πρέπει να επιτρέπουμε να κλείνει τις καρδιές μας… ούτε τα πορτοφόλια μας, εφόσον υπάρχει σε αυτά κάτι που ακόμη περισσεύει για όποιον το έχει ανάγκη. Ας ενισχύσουμε λοιπόν τα φιλοζωικά σωματεία που βασίζονται σημαντικά σε αυτές τις εκδηλώσεις για να προσφέρουν, όσο μπορούν, το έργο που κανονικά και με τον νόμο θα έπρεπε να προσφέρει η πολιτεία.


Οι φίλοι μου, του Stray.gr, διοργανώνουν το δικό τους μπαζάρ στις 4 Δεκεμβρίου, στο Thission Lofts, Πειραιώς 123, 10:00 π.μ. έως 20:00 μ.μ.


Μην ξεχάσετε όμως και αυτό το μπαζάρ, αυτό το σαββατοκύριακο. Όλοι οι καλοί χωράνε στην καρδιά, και, έτσι και αλλιώς, γιορτές έρχονται, τα χρήματα που έτσι και αλλιώς θα ξοδέψουμε για δώρα ας πιάσουν τόπο.

Αγοράζοντας από τα φιλοζωικά μπαζάρ ωφελούμε και την τσέπη μας και τα ζώα, ενώ μπορεί και να ανακαλύψουμε κάτι ενδιαφέρον και αξιόλογο που δεν είχαμε σκεφτεί ή δεν γνωρίζαμε. Ήταν σε ένα μπαζάρ του Stray που αγόρασα ένα βιβλίο με ενδιαφέρον εξώφυλλο και έτσι γνώρισα το έργο του Haruki Murakami.

Υ.Γ. Όπως βλέπετε στο σκίτσο, και ο Άγιος Βασίλης προσεφέρθη να συμβάλει οικειοθελώς.

Τρίτη, Νοεμβρίου 22, 2011

Ο φερετζές...

... του Αντωνάκη.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 18, 2011

Isis Unveiled


Η αλήθεια γυμνή.

Η επανάσταση της μίας, του ατόμου, πέρα από σκοπιμότητες, εναντίον των κοινωνικών αντιλήψεων και των λόγων των ιερέων, η πιο αληθινή επανάσταση που υπάρχει.

Η επανάσταση της γυναίκας μέσα στο άντρο του σωβινισμού και της πατριαρχίας.

Μου έδωσε λίγη αισιοδοξία για τον άνθρωπο αυτή η είδηση το πρωί.

Ορίστε και το μπλογκ της.
Της άφησα ένα σχόλιο συμπαράστασης, αν θέλετε, κάντε το ίδιο.

Φυσικά και η πράξη της αντλεί την αξία της από το σε ποια κοινωνία έγινε.

Ελπίζω να μην έχει τύχη παρόμοια με της Υπατίας.


Υ.Γ. Πόσο μεγάλη απειλή είναι ένα γυμνό γυναικείο κορμί για την τάξη των εθνών σας και τα ιερά και τα όσιά σας…

Δευτέρα, Νοεμβρίου 14, 2011

Πρωινά ακροβατικά


Με σάλτα πάνω από το κεφάλι,
ο Λαράκης με ξυπνά και μια νέα μέρα αρχινά.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 09, 2011

Περιμένοντας


Είχαμε δώσει ραντεβού με μια φίλη πριν από μέρες στην Κοραή. Παριστάνοντας τον ευγενικό κύριο, πήγα και την περίμενα πρώτος. Λόγω της στάσης του μετρό, το σημείο είναι τόπος ραντεβού και πέρασμα, αλλά τελευταία και πιάτσα επαιτών κάθε είδους, όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω. Στο διάστημα που περίμενα μου ζήτησαν χρήματα διαφορετικά άτομα, το καθένα με το δικό του στυλ και προσέγγιση. Κοστουμαρισμένοι, κουρελήδες, ντυμένοι κάζουαλ επαίτες, άλλοι με ευγενικό στυλ, μιλώντας στον πληθυντικό, άλλοι με λαϊκό/street/«φιλικό» στυλ. Κάποια στιγμή απηύδησα, η φίλη μου με ειδοποίησε από το κινητό ότι θα αργούσε, «έλα γρήγορα της είπα, δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται εδώ».

Κάποια στιγμή είδα και ένα γνώριμο πρόσωπο, ντυμένο με ένα ελαφρύ μπουφάν και φορώντας κουκούλα. Δέχθηκα να πάμε στο περίπτερο να της πάρω κάτι για να φάει και να καπνίσει. Τη αναγνώρισα πρώτος εγώ, σχεδόν αμέσως. «Εσύ είσαι… η Δήμητρα, σωστά;» Η αναγνώριση της προξένησε ευχάριστη έκπληξη, με θυμήθηκε και εκείνη μόλις με πρόσεξε, και από τη φωνή, όπως είπε. Ακόμη άστεγη, κοιμάται στο κρύο, περιμένει τις διατυπώσεις για να της χορηγηθεί μεθαδόνη στον τόπο καταγωγής της, για να γυρίσει στην επαρχία και να εγκαταλείψει τους δρόμους της Αθήνας. Μιλήσαμε αρκετά. «Αν δεν έχει έλθει η φίλη σου όταν ξαναπεράσω, θα σε πάρω εγώ για καφέ» μου είπε χαμογελώντας.

Οι από εδώ και οι από εκεί, όλες οι διαχωριστικές γραμμές είναι μια ψευδαίσθηση.

Σκέφτομαι μερικές φορές τη Δήμητρα, έτσι αδύνατη, να κοιμάται στο κρύο. Ίσως το Λονδίνο του Ντίκενς να ωχριά μπροστά στην Αθήνα του σήμερα και οι άθλιοι του Ουγκώ δεν ξέρω αν είναι περισσότερο ή λιγότερο άθλιοι σε σύγκριση με τους αθλίους των Αθηνών. Αν εκπλήσσεσαι με αυτή τη διαπίστωση, αναγνώστη, σε διαβεβαιώνω ότι σκέφτηκα καλά αυτό που έγραψα. Σκέψου τις γωνιές και τους δρόμους όπου δεν τολμάμε να πατήσουμε πόδι και που έχουν γίνει στο μυαλό μας μαύρες τρύπες στο χάρτη, τόποι εγκλήματος, σωματεμπορίας και ναρκωτικών, χώροι αποθήκευσης ψυχών που στοιβάζονται κατά δεκάδες μέσα σε μικρά διαμερισματάκια και ερειπωμένα σπίτια. Πόσα δράματα, πόσοι Όλιβερ Τουίστ και Φέιγκιν, πόσες Τιτίκες, πόσοι Αγιάννηδες και Ιαβέρηδες, χωρίς αντάξιό τους συγγραφέα, και η φτώχεια να εξαπλώνεται σαν μεσαιωνικός λοιμός.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 04, 2011

Το κλοτσοσκούφι


Τις κλοτσιές των μέτρων βέβαια εμείς τις τρώμε, αλλά χαλάλι, με ηγέτες τέτοιου βεληνεκούς, είμαι βέβαιος ότι οι θυσίες θα πιάσουν τόπο...

Κυριακή, Οκτωβρίου 30, 2011

Τρίτη, Οκτωβρίου 25, 2011

Η βία ως τιμωρία


Η βία δεν μπορεί να είναι ποτέ αποδεκτή τιμωρία, ανεξαρτήτως του τι έχει κάνει κάποιος . Η υπόσταση ενός ανθρώπου είναι ανεξάρτητη των πράξεών του. Οι πράξεις μας ανήκουν στο πεδίο των φαινομένων και υπόκεινται στους νόμους της αιτιότητας (ακόμη και αν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή αυτή η αιτιότητα), η ύπαρξή μας ανήκει στο πεδίο του είναι, του όντος. Η βία και η θανάτωση, λοιπόν, δεν μπορούν να είναι ποτέ αποδεκτές σε μια πολιτισμένη κοινωνία ως ποινές, καθώς τιμωρούν το ον. Δεν πρέπει λοιπόν να ασκούμε ποτέ βία; Δεν λέω αυτό, η βία είναι η έσχατη λύση στο βαθμό που απαιτείται για να διακόψεις την αδικοπραξία εν τη τελέσει της. Ως ποινή, αποδεκτά είναι μόνο τα αναγκαία μέτρα για να μην έχει ο παραβάτης τη δυνατότητα - ή τη θέληση - να επαναλάβει την πράξη του, μέσω του περιορισμού ή/και, ιδανικά, μέσω του σωφρονισμού.

Γνωρίζω ότι μέρος της κοινωνίας περιμένει από την ποινή ανταπόδοση, εκδίκηση, δικαίωση, την ικανοποίηση κάποιου περί δικαίου αισθήματος. Αυτά τα πράγματα είναι φενάκη. Ο άνθρωπος είναι ένα φυσικό φαινόμενο όπως όλα τα άλλα. Όπως έγραψα και παραπάνω, υπακούει στους νόμους της αιτιότητας. Έννοιες στις οποίες βασίζονται οι κοινωνίες μας, όπως δικαιοσύνη, ευθύνη, καλό και κακό, είναι επινοήσεις για την αναπλήρωση της ανθρώπινης αδυναμίας να κατανοήσει την ανώτερη τάξη ή να αποδεχθεί την αταξία, αντικαθιστώντας τη με απλοϊκά παραμυθάκια. Ως φαινόμενα είμαστε, όπως κάθε άλλο φαινόμενο, απλώς μορφές, σχήματα, χρώματα, κίνηση, ήχος… βιολογικά συστήματα που τροφοδοτούνται με ενέργεια από τον ήλιο και αφού λάβουν την οριστική τους μορφή φθίνουν υπακούοντας στον αδυσώπητο νόμο της εντροπίας που τόλμησαν να αψηφήσουν για λίγο, επιστρέφοντας στο άμορφο και στο ασχημάτιστο. Αν υπάρχουν κάποια περιθώρια ελευθερίας, όπως και αν εννοηθούν αυτά, ειρωνικά, αυτά διεκδικούνται μόνο αφού φτάσουμε σε αυτή την παραδοχή, όσο αναζητούμε ερμηνείες και μύθους και θεωρούμε εαυτούς φορείς κάποιας θείας θέλησης, ιστορικού γίγνεσθαι και δεν ξέρω τι άλλο, θα είμαστε απλώς ένα φυσικό φαινόμενο, μια κατολίσθηση, κοτρόνια.

Το σώμα του στυγνού δικτάτορα που κακοποιείται από τον όχλο δεν είναι λιγότερο αξιολύπητο από το σώμα ενός αθώου που κακοποιείται. Θα τσινήσουν πολλοί, αλλά ένοχη είναι μόνο η σκέψη, ο νους, και ο νους είναι απλώς ένα φαινόμενο. Το ον, ο πυρήνας της ύπαρξης, είναι πάντα αθώο, ουδείς εκών κακός. Είναι άλλο πράγμα η μάχη, άλλο το λυντσάρισμα και η εν ψυχρώ εκτέλεση, ακόμη και αν αυτή έχει τη νομιμοποίηση μιας δικαστικής απόφασης.

Είμαστε, ακόμη, όλοι παιδιά που παίζουν, τρέχουμε κυνηγώντας το ένα το άλλο στην αυλή του νηπιαγωγείου φωνάζοντας «Μπανγκ! Μπανγκ!»

Ο άνθρωπος είναι τραγικός.

Αν θέλουμε να ζήσουμε κάποτε σε έναν κόσμο σχετικής ειρήνης, αυτή είναι μια αναγκαία συνειδητοποίηση. Διαφορετικά, με όλο αυτό το κυνήγι της δικαιοσύνης, θα ζούμε σε ένα κόσμο αυξανόμενης αδικίας, βίας και πολέμου.

Είδατε του διαδηλωτές να χτυπιόνται μεταξύ τους στην Πλατεία Συντάγματος; Με πόσο δίκαιο και πεποίθηση ξεχείλιζαν και οι δύο πλευρές… ίσως πιθανά σπέρματα για άλλο ένα αιματοκύλισμα. Παρατάξεις, πλευρές, αφορμές, ιδέες, θρησκείες, ελάχιστη σημασία έχουν.

Ίσως να χρειαζόμαστε λίγο υγιή μηδενισμό.

Το νοσηρό κλίμα αυτών των ημερών μόνο τα σκοτεινά αριστουργήματα του Γκόγια συλλαμβάνουν.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 20, 2011

Στρατηγοί της καρπαζιάς


Αρέσκονται οι κυβερνώντες στις παρομοιώσεις περί πολέμου. Αυτό που αποσιωπούν είναι η τύχη των στρατηγών που το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι ήττες:

Αντικαθίστανται/εκπαραθυρώνονται με συνοπτικές διαδικασίες.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 14, 2011

Τα λάθος σπασμένα αβγά, η λάθος ομελέτα


Γράφω με αφορμή αυτό το κείμενο, το οποίο θα ευχόμουν να διαβάσουν οι Έλληνες πολιτικοί και πολλοί άλλοι που ζουν στον κόσμο τους και, κρίνοντας ίσως εξ ιδίων τα αλλότρια και τα γενικά, νομίζουν ότι έκτακτες εισφορές, φόροι και χαράτσια σημαίνουν απλώς λιγότερες πολυτέλειες, πιο απλή ζωή και «έλα μωρέ τώρα ποιος πεινάει» καθώς και ότι περίπου όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι μεγαλοεισοδηματίες που φοροδιαφεύγουν.

Λοιπόν, για πολλούς ανθρώπους αυτά τα μέτρα σημαίνουν χαμό, καταστροφή, ίσως ακόμη και αίμα και θάνατο, ενώ η χρεοκοπία και η καταστροφή γίνονται για ορισμένους τρέχουσα πραγματικότητα, ακριβώς εξαιτίας αυτών των μέτρων.

Από την άλλη μεριά, ο ανορθολογισμός και η προκλητική ασυλία των παιδιών του συστήματος, των συντεχνιών, ζει και βασιλεύει. Κάποιοι μας θάβουν στα σκουπίδια ατιμώρητοι (ξέρω τι λέγεται, αλλά να δούμε στην πράξη), κάποιοι φοιτητές και μαθητές θεωρούν φυσικό και δημοκρατικό δικαίωμά τους να αποκλείουν τους άλλους μαθητές και φοιτητές (τα φυτά) από το δικαίωμα στην εκπαίδευση, να ξυλοφορτώνουν τους διαφωνούντες και να κρατούν φυλακισμένους τους καθηγητές τους στα γραφεία τους όταν δεν τους κάνουν τα χατίρια.

Η παλαβομάρα και η αλητεία πάνε σύννεφο και συγκυβερνούν.

Ποια στάση πρέπει να τηρήσει ένας στοιχειωδώς λογικός άνθρωπος; Με ποια πλευρά να ταχθεί; Από τη μία η Σκύλα της ανάλγητης φορομπηχτικής και από την άλλη η Χάρυβδη της συνδικαλοσυντεχνιοαλητοπαλαβομάρας. Στην πραγματικότητα, φυσικά, πρόκειται για τις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Να την πληρώσουν όλοι οι άλλοι, όλοι οι απέξω, εκτός από τα καλόπαιδα/κωλόπαιδα.

Μετά, κάποιοι απορούν γιατί η κοινωνία δεν εξεγείρεται. Ίσως διότι πολύς κόσμος έχει πάρει πρέφα το παιχνίδι και δεν βλέπει ακόμη κάποια συγκροτημένη εναλλακτική διέξοδο, ενώ παράλληλα βυθίζεται στην απελπισία. Οι μεν μας θέλουν για να μας αρμέγουν και να συντηρούν την πελατεία τους, οι δε προσπαθούν να πλασαριστούν ως κοινωνικοί αγωνιστές ενώ είναι μέρος ακριβώς αυτής της πελατείας. Οι μεταξύ τους συγκρούσεις δεν είναι παρά το παζάρι, (- Δώσε τόσα και δικό σου - Όχι, κόψε κάτι - μα δεν βλέπεις; Με πιέζουν οι απέξω.). Όσο για τους υπόλοιπους, είμαστε το εμπόρευμα.

Ούτε τα μέτρα μπορώ να αποδεχθώ, αλλά, λυπάμαι, ούτε και να επαναστατήσω για τα κεκτημένα ΣΑΣ.

Δεχθείτε ότι θα πρέπει επιτέλους αυτός ο τόπος να κυβερνάται με κάποια στοιχειώδη λογική, ότι η τράπουλα θα πρέπει να ξαναμοιραστεί, ότι δεν είναι δυνατόν ο δημόσιος υπάλληλος και να είναι μόνιμος και να αμείβεται καλύτερα από τον ιδιωτικό, και να είναι υπεράνω αξιολόγησης. Δεχθείτε, ότι δεν μπορεί η τίμια εργαζόμενη υπάλληλος του δημοσίου ή των ΔΕΚΟ με τον παχυλό μισθό να παίρνει δύο μήνες άδεια τοκετού μετ’ αποδοχών και η «κλέφτρα», επί ξύλου κρεμάμενη ελεύθερη επαγγελματίας που γέννησε να πρέπει να συνεχίσει να πληρώνει το ΤΕΒΕ έναντι ενός εξευτελιστικού ποσού που την αναγκάζει να συνεχίζει να εργάζεται κανονικά από την επόμενη εβδομάδα και μετά τα συζητάμε. Δεν μπορεί η ανύπανδρη κόρη αποθανόντος δημοσίου υπαλλήλου να λαμβάνει ισοβίως σύνταξη (τι είδους νόμοι του 19ου αιώνα είναι αυτοί; Έχει ακούσει κανένας για τη χειραφέτηση της γυναίκας;) και η άλλη να πετιέται στο δρόμο γιατί αδυνατεί να πληρώσει τα χαράτσια και την εισφορά αλληλεγγύης που συντηρεί την αργοσμισθία της πρώτης! Είναι αυτό κοινωνικό συμβόλαιο;! Και ναι, είναι καιρός να αντικρύσουμε την πραγματικότητα ότι τα παράλογα κεκτημένα και η αυθαιρεσία του ενός είναι το ξεζούμισμα και η καταπίεση που υφίσταται ο άλλος.

Ποτέ πριν η παρανομία και η έλλειψη σεβασμού απέναντι σε αυτό το κράτος δεν έμοιαζε, όχι απλώς ελκυστική, αλλά και αναγκαία για να διαφυλάξει κάποιος την αξιοπρέπειά του.

Τα γράφω αυτά αισθανόμενος πλέον όχι πολίτης, αλλά δουλοπάροικος του ελεεινού ελληνικού φέουδου και προτεκτοράτου που έχει το θράσος να αυτοαποκαλείται δημοκρατία.

Εννοείται πως, παρά την όποια παραπομπή, το κείμενο αυτό απηχεί αποκλειστικά δικές μου απόψεις και ερμηνείες.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 10, 2011

Χαμένος στο διάστημα


Όταν ήμουν πολύ μικρός μου άρεσε να χώνομαι σε μικρούς χώρους, κάτω από γραφεία, σε ντουλάπες, μέσα σε κούτες, και να φαντάζομαι ότι βρίσκομαι στο πιλοτήριο ενός διαστημοπλοίου με πλήρωμα μόνο τον εαυτό μου, μοναχικός ταξιδιώτης του διαστήματος. Το διαστημόπλοιό μου ήταν αυτάρκες και μπορούσε να με συντηρήσει για όλη μου τη ζωή, παρέχοντάς μου όλα όσα θα χρειαζόμουν. Το πιλοτήριο διέθετε μια μεγάλη διαφανή καλύπτρα και όλη μου η αποστολή ήταν να περιπλανιέμαι για πάντα στο άπειρο, με σκοπό να θαυμάζω, να θαυμάζω τα νεφελώματα, τα πλανητικά συστήματα, τα άστρα, τους γαλαξίες, απόκοσμα τοπία που η ανθρώπινη φαντασία δεν μπορεί καν να συλλάβει και που γεμίζουν την ψυχή με θάμβος και δέος.

Υποθέτω ότι το διαστημοπλοιάκι μου αψηφούσε τη θεωρία της σχετικότητας και τους νόμους της φυσικής, κινούμενο με ασύλληπτες ταχύτητες μέσα στο σύμπαν, υπακούοντας μόνο στους νόμους της παιδικής φαντασίας. Ποιο ήταν το έναυσμα για αυτές τις φαντασιώσεις σε τόσο μικρή ηλικία; Ίσως ένα παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο αστρονομίας που μου είχε δώσει ο πατέρας μου, σε συνδυασμό με τις πρώτες τηλεοπτικές σειρές επιστημονικής φαντασίας στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Κάποιες τάσεις φυγής και ο εσωστρεφής χαρακτήρας μου μπορεί να έπαιξαν επίσης το ρόλο τους.

Τα θυμήθηκα αυτά κάποια στιγμή αυτές τις μέρες και χαμογέλασα με αυτές τις παιδικές φαντασιώσεις. Έπρεπε να μεγαλώσω για να καταλάβω πόση αλήθεια έκρυβαν, καθώς αυτό ακριβώς είμαστε, μοναχικοί ταξιδιώτες του απείρου, μέσα σε μαγευτικά και απόκοσμα τοπία. Πού είναι το πλήθος; Πού είναι οι άλλοι; Πού είναι το πεζό και το συνηθισμένο; Παντού ένα μόνο εγώ, πανδαισία των αισθήσεων και το απέραντο κενό να σε γεμίζει με δέος και θαυμασμό. Αρκεί η συνειδητοποίηση για να αποκτήσεις το δικό σου διαστημόπλοιο.

Και κάτι επείγον, εδώ.

Τρίτη, Οκτωβρίου 04, 2011

Το μνημείο του αγνώστου ζώου

Ίσως να είναι σημάδι ότι η ανθρωπότητα έχει αρχίσει να προοδεύει όταν σε κάθε πρωτεύουσα θα υπάρχει και ένα μνημείο «του άγνωστου ζώου», του ζώου που μας έθρεψε, του ζώου που μας προστάτεψε, του ζώου πάνω στο οποίο κάναμε πειράματα για να βρούμε φάρμακα που μας έσωσαν, του ζώου στο οποίο κάναμε πειράματα για να βρούμε ασφαλή καλλυντικά για να στολίσουμε τη ματαιοδοξία μας και την εσωτερική μας ασχήμια, του ζώου που βασανίσαμε και κακοποιήσαμε για τους ανούσιους ή ανόσιους σκοπούς μας ή απλώς από σαδισμό, επειδή δεν μιλάει, επειδή είναι ανυπεράσπιστο και στο απόλυτο έλεός μας, του ζώου χωρίς το οποίο δεν θα υπήρχαμε.

Σήμερα ήταν η παγκόσμια ημέρα των ζώων. Τι αξία έχουν τέτοιες μέρες; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι δεν μου άρεσαν τα σημερινά αστεία και συνειρμοί των διαφόρων γελοίων σατιρικών και κωμικών σχολιαστών των ΜΜΕ που, κάνοντας φτηνά αστεία, συνέδεαν τη μέρα αυτή με τους αθλίους που μας κυβερνούν οδηγώντας μας στον όλεθρο.

Ας μην ξεχνάμε ότι, αν θέλουμε να κυριολεκτούμε, την ημέρα των ζώων κανονικά γιορτάζουμε όλοι μας, καθώς το ανθρώπινο είδος ανήκει στα ζώα. Η λέξη ζώο δεν θα έπρεπε να είναι βρισιά και την ημέρα των ζώων δεν τιμώνται τα τέρατα. Για αυτούς που μας κυβερνούν και καθορίζουν τις τύχες αυτού του κόσμου, ας οριστεί κάποια ημέρα των τεράτων.

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε τέρατα.

Και καλοκαιρνός Λάρι:

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 30, 2011

Το ροκ του φορολογούμενου


Να μελοποιηθεί σε στυλ grundge.

In the bank I paid the tax, I paid the fucking tax, in the bank,
I am Greek, I owe the world the air I breathe, every single cell in me,
I owe to the bank, I owe to the state,
I owe for the glory of Hellas,
Kiss my ass,
Kiss my ass,
Kiss my ass,

They said it on the TV,
I lived on borrowed money,
On borrowed time,
A borrowed life,
I’ve got to give them back,
And buy a new jeep,
It is my sacred duty,
.
Christine Lagarde, take it easy on the tan,
Please don’t talk us down,
Dominique Stross Kan, please don’t screw our sorry ass,
Please don’t screw our sorry ass,
Please don’t screw our sorry ass,
We’ re just some worthless prats,

Will pay what’s due to the EU,
The square is empty, we submit now, we all know,
What we must do,
What we must pay,
What we must say,
EU, EU, I owe you,
EU, EU, I owe you,
EU, EU, I owe you,
IMF, IMF,
I am falling
I am fading,
I am faking,

Please don’t hit me,
I’ll pay,
The fascist police shall see to it,
They just put a cocktail molotov in my bag, it looks convincing to the judge,
See you in hell,
Bankrupt country,
Bankrupt nation,
Now I go in hibernation.
Pray to Goldman Sachs for our salvation.