Οι μούσες οι ανησυχαστικές

Τις μούσες τις ανησυχαστικές συνάντησα μικρό παιδί στις σελίδες μιας πινακοθήκης.

Ολοφέρνηδες και Ιουδήθ και Ιωάννηδες και άλλα κομμένα κεφάλια, και εγκλήματα και σφαγές πολλές της αναγέννησης και του μπαρόκ δεν με ανησυχούσαν όσο οι μούσες οι ανησυχαστικές και πάντα με δέος, αλλά και προσμονή, γυρνούσα τις σελίδες μέχρι να φτάσω σε αυτές, προς το τέλος του βιβλίου. Ήταν οι μούσες οι ανησυχαστικές σαν φαντάσματα και σαν δαίμονες ή σαν πλάσματα υπερφυσικά που μετέφεραν ένα μήνυμα σημαντικό που δεν μπορούσα να αντιληφθώ, μα έμοιαζαν λίγο και σαν κουλουράκια που έπλαθε η μητέρα μου με πλεξούδες από ζύμη και χάραζε σε διάφορα σχήματα, με αυτό τον υπόλευκο χρωματισμό τους, ιδίως εκείνη η δεξιά, η στρογγυλεμένη.

Τόσο δυνατό το βλέμμα τους.

Μου μιλούσαν με ανύπαρκτα στόματα, με κοιτούσαν με ανύπαρκτα μάτια, με οσφραίνονταν με ανύπαρκτες μύτες, με άγγιζαν με ανύπαρκτα δάκτυλα και περπατούσαν γύρω μου με ανύπαρκτα πόδια. Πάντα φανταζόμουν τη φωνή τους, ανάμεσα σε ένα διαρκές σάλπισμα και μια σειρήνα συναγερμού και σφύριγμα καραβιού, άλλοτε βαθιά, άλλοτε ψιλή, ή και σαν εκκωφαντική σιωπή, μα πάντοτε ανησυχαστική, βγαλμένη από κοιλότητες βαθιές.

Μεγαλώνοντας, έμαθα κατά κάποιο τρόπο να αγαπώ τις μούσες τις ανησυχαστικές και τη φωνή τους την ανησυχαστική και λίγο να νομίζω ότι το μήνυμά τους καταλαβαίνω, μα μη μου ζητήσετε εγώ να σας το μεταφέρω. Μόνο οι ίδιες μπορούν να σας το πουν με τη φωνή τους την ανησυχαστική. Αν θέλετε λοιπόν να μάθετε τι έχουν οι απόκοσμες μορφές τους να σας πουν, μπροστά τους σταθείτε και αφουγκραστείτε μέχρι να ακούσετε τη φωνή τους ή τη σιωπή τους, τη σιωπή σας.

Όχι, δεν πρέπει, δεν πρέπει να συναντηθούμε…

Και κάτι σχετικό, εδώ.

Πολύ τσατίλα και σήμερα, για αυτό το έριξα στο σκίτσο, για να μην πετάω σαγιονάρες.

Οριζοντιωμένος

Εχθές πήγα στους γιατρούς για επανεξέταση. Όλα καλά τα βρήκαν, αλλά παρά το ότι επέμεινα ότι δεν χρειάζομαι πλέον τη γαστροστομία αρνήθηκαν να συμφωνήσουν στην αφαίρεσή της. Θέλουν να περιμένουν μέχρι τη μαγνητική, να είναι σίγουροι ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να χρειαστεί πάλι. Σήμερα εκνευρίστηκα σκεφτόμενος ότι αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν ότι υπάρχει περίπτωση να δεχτώ ποτέ, ακόμη και αν δεν έχω θεραπευτεί, να υποβληθώ πάλι σε όσα πέρασα, σε χημειοθεραπείες ή ακτινοβολίες, στα μεσαιωνικά βασανιστήριά τους. Λες και υπάρχει περίπτωση να δεχθώ να ξαναπεράσω έστω μία ώρα σε αυτά τα δωμάτια νοσοκομείου. Χίλιες φορές να αποσυρθώ κάπου αφήνοντας τα πράγματα στη φυσική τους πορεία. Σχεδόν έχω μετανιώσει και για όσα τους επέτρεψα να μου κάνουν ήδη, για τον έλεγχο στη ζωή μου που τους παραχώρησα τους προηγούμενους μήνες. Από το θυμό μου πέταξα τη σαγιονάρα μου στη βιβλιοθήκη και, δεν ξέρω πώς, έχασα την ισορροπία μου και βρέθηκα οριζοντιωμένος στο πάτωμα.

Στατιστικά στοιχεία

Εχθές το βράδυ, πέφτοντας για ύπνο, αναρωτήθηκα σχετικά με το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων με μαλλί ράστα.

Διπλή επίκληση

Άκουσα καβγά και κάποιον να λέει «Εμένα, ρε, είπες γερομπισμπίκη; Τώρα θα δεις!»

Σιγά, σιγά…

Σιγά, σιγά, βαδίζω προς την υγεία. Άρχισα πλέον, παράλληλα με τη σίτιση από τη γαστροστομία, να τρώω και από το στόμα. Εχθές έφαγα ένα σοκολατάκι. Έτσουξε, αλλά μου άρεσε… να λείπουν τα σχόλια. Σήμερα έφαγα και άλλο… συν μηλόπιτα με μερέντα και παγωτό. Οι γιατροί που με εξέτασαν εχθές το πρωί έμειναν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι και για πρώτη φορά δεν θα χρειαστεί να τους ξαναδώ πριν να περάσουν δύο εβδομάδες.

Σιγά, σιγά, όσα πέρασα μοιάζουν όλο και πιο πολύ σαν κάποιο όνειρο, άρχισα πάλι να κάνω τις βόλτες μου στο κέντρο, στα βιβλιοπωλεία. Ορισμένες στιγμές νοιώθω υγιής και ξεχνάω τα πάντα για αρρώστιες και τα σχετικά. Το θέμα μου τώρα είναι να δω τη βελόνα της ζυγαριάς να κινείται προς τα πάνω. Άλλοι αγωνίζονται να χάσουν βάρος, εγώ για να κερδίσω. Αυτό θα είναι το σημείο καμπής. Μόλις αισθανθώ αρκετά δυνατός, ελπίζω σύντομα, θα πω στους πελάτες μου ότι είμαι πάλι διαθέσιμος για εργασία. Η αλήθεια είναι ότι αυτό μου κακοφαίνεται λίγο. Καλόμαθα στο καθισιό. Τις τελευταίες μέρες το έχω ρίξει στο σκάκι μέσω του Διαδικτύου.

Τις προάλλες περπατούσα μαζί με κάποιον στο δρόμο. Μου έδειξε έναν άνθρωπο που, ας πούμε, δεν περπατούσε καλά και κάποια στιγμή στάθηκε εμποδίζοντας την κυκλοφορία. Θυμήθηκα τον εαυτό μου μια φορά που γυρνούσα από το νοσοκομείο. Ήμουν υπό την επήρεια της χημειοθεραπείας, ζαλισμένος, αποπροσανατολισμένος και αδύναμος. Σχεδόν παρέπαια. Κάποια στιγμή, σε ένα στενό και πολυσύχναστο σημείο μπερδεύτηκα, δεν εκτίμησα καλά την κατάσταση. Ένα μηχανάκι κορνάρισε και ο οδηγός κάτι είπε. Ποιος ξέρει, στην κατάσταση που ήμουν μπορεί να με πέρασε και για πρεζόνι. «Ξέρεις, μπορεί να είναι άρρωστος», είπα στον συνοδοιπόρο μου. Τελικά, όπου «άρρωστος» μπορείς να πεις και άνθρωπος. Όλοι πάσχουμε.

Δεν ξέρω αν ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, αλλά εμένα θα ευχόμουν η περιπέτειά μου να με κάνει λιγάκι πιο σοφό.

Επιλεκτικές ευαισθησίες(;)

Πολλοί αντέδρασαν στο Διαδίκτυο, ορθότατα, στις απειλές της Χρ. Αβγ. εναντίον της δημοσιογράφου τηςΚαθημερινής. Με λύπη μου διαπίστωσα ότι ελάχιστοι συγκινήθηκαν, όχι από τις απειλές, αλλά από την άγρια επίθεση που δέχθηκε ένας άλλος δημοσιογράφος του ίδιου δημοσιογραφικού ομίλου στα Εξάρχεια. Βεβαίως, η Χρ. Αβγ. είναι πλέον κόμμα που εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο και δεν είναι ανεκτό ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, όποιο και αν είναι αυτό, να διατυπώνει απειλές εναντίον δημοσιογράφων που το επικρίνουν. Απαράδεκτη και η στάση της αστυνομίας που είναι θέμα από μόνη της.

Από την άλλη, οι απειλές της βίας και η βία εναντίον όσων εκφράζουν μη αρεστές απόψεις για κάποιους δεν είναι θέμα που προέκυψε με την άνοδο της ακροδεξιάς. Από καιρό τα πανεπιστήμια είναι άσυλο όχι της ελεύθερης έκφρασης, αλλά της ελεύθερης άσκησης βίας εναντίον όσων, ακόμη και μελών του ακαδημαϊκού προσωπικού, εκφράζουν απόψεις που δεν αρέσουν σε κάποιους που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί, αριστεροί ή αναρχικοί. Αναρωτιέμαι ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις αν τα ίδια αυτά στοιχεία αυτοπροσδιορίζονταν όχι ως προοδευτικά, αριστερά, ακροαριστερά ή αναρχικά, αλλά ως ακροδεξιά.

Βρίσκω πολύ λυπηρό και επικίνδυνο αυτό που εκτιμώ ότι είναι επιλεκτική ευαισθησία απέναντι στη βία και που τελικά προετοίμασε το έδαφος για την εξάπλωση της βίας στην κοινωνία, χωρίζοντάς την σε μη ανεκτή και σε λιγότερο μη ανεκτή, ανάλογα με το ιδεολογικό υπόβαθρο του καθενός, όπως, για παράδειγμα, με αντιλήψεις του τύπου «εντάξει μωρέ, κακώς τον δείρανε, αλλά ποιος πάει στο πανεπιστήμιο να μιλήσει υπέρ της επιχειρηματικότητας», και «τι ήθελε και αυτός να γράφει υπέρ του μνημονίου».

Φαινόμενο της γοητείας που ασκεί η βία στην κοινωνία μας θεωρώ και την είσοδο της Χρ. Αβγ. στη βουλή. Κόμματα των άκρων που πρεσβεύουν ολοκληρωτικές ιδεολογίες υπάρχουν και άλλα, αλλά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Η Χρ. Αβγ. είναι το μόνο κόμμα στην Ελλάδα που έχει στον ιδεολογικό του πυρήνα όχι κάποιο ουτοπικό όραμα ή απλώς το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», αλλά το ίδιο το μίσος, τον ρατσισμό, της εξόντωση του άλλου, το διαχωρισμό, ακόμη και εντός της κοινωνίας (αν είσαι μαζί μας είσαι πατριώτης, αν διαφωνείς είσαι προδότης). Η γροθιά, όμως, ή ο λοστός που πέφτει σε ένα ανθρώπινο κορμί δεν πέφτει με διαφορετική δύναμη ανάλογα με την ιδεολογία του δράστη. Η βία πρέπει να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο, παντού και πάντα και χωρίς ιδεολογικά κριτήρια.

Κάποιοι ίσως να πιστεύουν ότι η βία και γενικότερα η παραβίαση των νόμων δικαιολογείται όταν καταδιώκεις αυτό που θεωρούν διάβολο/προδότη/φασίστα/μνημονιακό/ναζί, αλλά ας έχουν υπόψη ότι με αυτό τον τρόπο διευκολύνουν και τον Διάβολο να στραφεί εναντίον τους με τα ίδια μέσα. Θυμήθηκα ένα διάλογο από την ταινία «A Man for All Seasons» (σε ελεύθερη μετάφραση):

William Roper: Ώστε, λοιπόν θα παρείχες στον Διάβολο την προστασία του νόμου!
Sir Thomas More: Ναι! Εσύ τι θα έκανες; Θα υλοτομούσες το δάσος των νόμων ανοίγοντας δρόμο για να καταδιώξεις τον Διάβολο;
William Roper: Ναι, θα κατέκοβα κάθε νόμο στην Αγγλία για να το κάνω αυτό!
Sir Thomas More: Αλήθεια; Και όταν θα είχε πέσει και ο τελευταίος νόμος και ο Διάβολος στρεφόταν εναντίον σου, πού θα κρυβόσουν, Roper, με όλους τους νόμους ισοπεδωμένους; Αυτή η χώρα είναι κατάφυτη από νόμους, από τη μία ακτή στην άλλη, ανθρώπινους νόμους, όχι θεϊκούς! Αν τους κόψεις, και είσαι ικανός να το κάνεις, πιστεύεις πραγματικά ότι θα μπορούσες να σταθείς όρθιος στους ανέμους που θα λυσσομανούσαν τότε; Λοιπόν, ναι, θα επέτρεπα στον Διάβολο να προστατεύεται από τον νόμο, για χάρη της δικής μου ασφάλειας!

Την Τετάρτη, επιστρέφοντας το μεσημέρι από το νοσοκομείο με το τρόλεϊ, είδα στο κέντρο της Αθήνας, έξω από την ΑΣΟΕΕ, να διαδραματίζονται σκηνές βίας μεταξύ ατόμων με καλυμμένα πρόσωπα και άλλων ατόμων με πολιτική περιβολή και της αστυνομίας. Οι περαστικοί σχεδόν αδιάφοροι ή να παρακολουθούν με το ενδιαφέρον που παρακολουθούν αντίστοιχες σκηνές στην τηλεόραση. Η βία τείνει να γίνει στοιχείο της καθημερινότητας. Οραματίζομαι ένα νέο είδος τουρισμού: Φωτογραφικό σαφάρι στην Αθήνα, με θωρακισμένα βαν που θα περιφέρουν τουρίστες εν μέσω συγκρούσεων μεταξύ αναρχικών και ΜΑΤ, μεταξύ ακροαριστερών και ακροδεξιών, μεταξύ συνδικαλιστών και αστυνομικών, μεταξύ όποιων άλλων ομάδων θέλετε. Ζήσε τη βία στην Ελλάδα.

Τα δεινά των εκλογών

- ΜΟΥ ΗΘΕΛΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ, ΣΑΧΛΑΜΑΡΑ!

- ΜΟΥ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΣ, ΓΕΛΟΙΕ!

Η ιδέα, από εδώ (πηγαίνετε στη γελοιογραφία της 5ης Μαΐου) και για όσους δεν αναγνώρισαν το έργο του δασκάλου που ήταν η αρχική πηγή έμπνευσης, εδώ.

Οι καιροί, δύσκολοι.

Ψήφισα και εγώ εχθές.

Η καλύτερή μας ώρα... ίσως

Κλείνω τον υπολογιστή, σβήνω την τηλεόραση, βουρτσίζω τα δόντια (τώρα, με την ειδική, μαλακή σαν μετάξι οδοντόβουρτσα), κάνουμε μαζί με τον Λάρι ένα τελευταίο έλεγχο στο σπίτι (είναι σβηστός ο θερμοσίφωνας; Είναι κλειδωμένη η πόρτα;) και πηγαίνουμε στο κρεβάτι. Ο Λάρι μπορεί να με έχει προλάβει και να έχει πιάσει ήδη θέση. Παίρνω ένα βιβλίο και ο Λάρι με παρακολουθεί καθώς διαβάζω. Μέχρι να ολοκληρώσω την ανάγνωση, ενδιάμεσα, λίγο παιχνίδι και χάδια. Κλείνω το βιβλίο, το βάζω στην άκρη, ένα τελευταίο χάδι, για καληνύχτα, και σβήνω το φως. Για λίγο μένει μαζί μου, κουλουριασμένος δίπλα μου ή στα πόδια μου. Μετά, τον ακούω που πάει στο δικό του κρεβατάκι, στα πόδια του κρεβατιού, γουργουρίζει και, καθώς τα βλέφαρα βαραίνουν, αναχωρούμε και οι δυο για τα ταξίδια μας στον κόσμο των ονείρων.