Ρεβεγιόν στη βιτρίνα

Δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση να γράφω τελευταιοχρονιάτικα ή πρωτοχρονιάτικα κείμενα. Απαραίτητες, αλλά ανούσιες ημερολογιακές συμβάσεις… Προτιμώ, με αφορμή άλλη μία υπόθεση παράνομου εκτροφείου κατοικιδίων ή πάπι-μιλ, αυτή τη φορά στο Αλεποχώρι (λεπτομέρειες εδώ), να υπενθυμίσω αυτή τη θλιβερή ιστορία. Η προηγούμενη σχετική ανάρτησή μου, με αφορμή άλλο παράνομο εκτροφείο, εδώ.

.

Όπως αποδείχθηκε, εκτός από την κακομεταχείριση των ζώων, τέτοιες «επιχειρήσεις» εμπλέκονται ακόμη και σε κλοπές καθαρόαιμων ζώων, όπως μπορείτε να δείτε σε αυτό το βίντεο του «παρά τρίχα».

.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι:

.

ΠΕΤ ΣΟΠ ΜΕ ΖΩΑ ΣΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ = ΖΩΑ ΑΠΟ ΚΟΛΛΑΣΤΗΡΙΑ ΤΥΠΟΥ ΠΑΠΙ ΜΙΛ Ή ΑΜΦΙΒΟΛΗΣ, ΜΗ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ (εκφράζομαι εξαιρετικά ήπια)

.

Θα ήθελα λοιπόν να σας προτρέψω, όσους θέλετε να αποκτήσετε ζώο ή ακόμη και όσους έχετε ζώα, για το νέο έτος:

.

ΚΑΜΙΑ ΑΓΟΡΑ ΑΠΟ ΠΕΤ ΣΟΠ ΠΟΥ ΠΩΛΟΥΝ ΖΩΑ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΖΩΟΤΡΟΦΩΝ Ή ΑΛΛΩΝ ΕΙΔΩΝ! Προτιμήστε για τα είδη που αγοράζετε πετ σοπ που δεν επιδίδονται σε αυτό το εμπόριο του πόνου και των ψυχών.

.

Εάν ενδιαφέρεστε να αποκτήσετε ζώο, αν αυτό πρέπει να είναι καθαρόαιμο, αγοράστε από τους νόμιμους/πιστοποιημένους εκτροφείς, οι οποίοι δεν λειτουργούν ποτέ μέσω πετ σοπ. Με αυτό τον τρόπο μπορείτε να είστε και πιο σίγουροι ότι το ζωάκι σας δεν θα εμφανίσει κάποιο πρόβλημα υγείας και, το σημαντικότερο, ότι για να φτάσει στα χέρια σας δεν υπέφεραν οι γονείς του και τα πιο άτυχα αδέλφια του.

.

Ακόμη και αν λυπάστε το ζωάκι που βλέπετε στη βιτρίνα, μην το αγοράσετε, εκτός αν είστε διατεθειμένοι να αγοράσετε και αυτό που θα το αντικαταστήσει σχεδόν αμέσως, και τα επόμενο, και το επόμενο…

.

Δεν μπορώ να μεμφθώ τους ακτιβιστές που ανήμερα των Χριστουγέννων γέμισαν με αφίσες τις βιτρίνες των εν λόγω καταστημάτων για να ενημερωθούν όσοι σταματούν ανυποψίαστοι σε αυτές για να χαζέψουν τα αξιαγάπητα, αλλά άτυχα πλάσματα (δείτε εδώ)!

Διαστημικό λεωφορείο

Περίμενε υπομονετικά στη στάση το λεωφορείο του για να πάει στη δουλειά, όπως κάθε μέρα. Όταν αυτό σταμάτησε επιτέλους μπροστά του, ανέβηκε αφηρημένα, διάλεξε μια θέση πίσω και αφέθηκε σαν σακί. Όταν το όχημα άρχισε να κινείται πάλι, ένοιωσε μια τεράστια δύναμη να τον ακινητοποιεί, όπως εκείνες τις φορές που είχε ταξιδέψει με το αεροπλάνο, αλλά ακόμη μεγαλύτερη. Έστρεψε με δυσκολία το κεφάλι και κοίταξε έξω πανικόβλητος. Το λεωφορείο απογειωνόταν σχεδόν κάθετα και βρισκόταν ήδη σε ύψος εκατοντάδων μέτρων πάνω από τη Γη. Ήθελε να σηκωθεί, να τρέξει μπροστά, στον οδηγό, και να ρωτήσει τι συμβαίνει, αλλά δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει. Πέρασαν μερικά λεπτά και ένοιωσε σιγά - σιγά τη δύναμη που τον κρατούσε ακινητοποιημένο να μειώνεται. Μπόρεσε να ανασάνει και να σηκωθεί αρπάζοντας μια χειρολαβή. Γύρω ο ουρανός ήταν σκοτεινός και μπορούσε να δει αστέρια. Στο πίσω παράθυρο, η Γη είχε απομακρυνθεί τόσο ώστε να φαίνεται σφαιρική και συνέχιζε να απομακρύνεται και άλλο. .

Το λεωφορείο συνέχιζε να τραντάζεται σαν να ανέβαινε κάποια ανηφόρα σε χωματόδρομο και αυτός, πιάνοντας τη μια χειρολαβή μετά την άλλη, κατάφερε να φτάσει μπροστά, παρατηρώντας ταυτόχρονα ότι μόνο πέντε ή έξι άλλοι επιβάτες υπήρχαν, κάπως περίεργοι, κλεισμένοι στον κόσμο τους, με ένα ή δύο να κρύβουν τα πρόσωπά τους, σκυμμένοι, κάτω από κουκούλες. Ο οδηγός έμοιαζε συνηθισμένος, ένας σαραντάρης, λαϊκός τύπος, με μουστάκι. «Συγγνώμη, αυτό δεν είναι το Α2, Ακαδημία – Βούλα;» ψέλλισε, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα το εξωφρενικό και γελοίο της φράσης του, δεδομένων των συνθηκών. Ο οδηγός απήντησε απαθής «Όχι, κύριε, αυτό είναι το Α-Α-2, Άλφα Κενταύρου – Άλφα Κασσιόπειας, δεν περνάμε πολύ συχνά και μερικοί αφηρημένοι μας μπερδεύουν… τώρα που το σκέπτομαι, εκείνος ο Πελασγός την τελευταία φορά είχε ταραχτεί πολύ.»

Ο αφηρημένος επιβάτης έμεινε να χάσκει με ανοικτό το στόμα. Ο οδηγός τον περιεργάστηκε για λίγο, κάπως υποτιμητικά, κάπως με συμπάθεια, και συνέχισε «Ακούστε, είναι αντίθετο στους κανονισμούς, αλλά όσο είμαστε ακόμη κοντά στη στάση, μπορώ να σας γυρίσω πίσω, αλλά πρέπει να το κάνουμε τώρα, όσο δεν έχουμε απομακρυνθεί, σε λίγο θα εισέλθουμε στη χωροχρονική δίοδο και θα είναι αργά». Για μια στιγμή ανακουφίστηκε, μετά δίστασε, μετά κοίταξε πίσω, το μπλε μπαλάκι που απομακρυνόταν..

Μία ώρα αργότερα έμπαινε στο γραφείο του. «Πρώτη φορά αργείς εσύ» του είπε περιπαιχτικά ένας συνάδελφος. Άνοιξε τον υπολογιστή του και σηκώθηκε να ετοιμάσει καφέ, όπως κάθε μέρα.

Κάλαντα

Επερίμενα την παραμονή ότι όλο και κάποιος θα κτυπούσε για τα κάλαντα, αλλά τελικώς δεν εφάνη κανείς, τουλάχιστον όσο ευρισκόμην εντός της οικίας μου.

Υ.Γ. Έτσι και αλλιώς δεν θα άνοιγα.

Η νέα χρονιά προβλέπεται άγρια

Μην ανησυχείς...

...θα είναι ήπια προσαρμογή!

Αθηναϊκά χριστουγεννιάτικα έθιμα και παραδόσεις

Ο εορταστικός σκουπιδοστολισμός! Επαναλαμβάνεται με συνέπεια τα τελευταία έτη.

.

Ω, σκουπίδι μου, σκουπίδι μου,

μ’ αρέσεις πώς μ’ αρέσεις…

.

Αν και η απεργία έχει λήξει, οι συσσωρευμένες οροσειρές δεν έχουν μειωθεί ακόμη στο δρόμο μου.
.
Ενημέρωση: Βιάστηκα να μιλήσω για λήξη της απεργίας. Έμαθα για νέα απεργία στον ΧΥΤΑ. Καλοφάγωτα (τα σκουπίδια).

Στοιχειώματα

Ξύπνησα τη νύχτα και περιπλανιόμουν μέσα στο σπίτι με σβησμένα τα φώτα. Μία σκέψη κυριαρχούσε στο νου μου: στοιχειώνουμε πολύ πριν να πεθάνουμε, ο θάνατος απλώς επιβεβαιώνει το γεγονός. Λέγεται προσκόλληση.

Λα πιάτσα ντε λα πρεζόνε

Έχω μάθει να τους εντοπίζω εγκαίρως πια και να τους αποφεύγω. Κάποτε σύχναζαν μπουλούκι στην Τοσίτσα, ανάμεσα στο Πολυτεχνείο και το μουσείο. Τους βλέπανε και οι τουρίστες και κάποια στιγμή φαίνεται ότι τους διώξανε. Έκτοτε, περιπλανώνται, κάπου μεταξύ Πατησίων και Πανεπιστημίου, και κάποιες φορές επιστρέφουν στο αρχικό τους λημέρι. Μερικές φορές συχνάζουν μπροστά από το Πολυτεχνείο, άλλες φορές απέναντι, άλλοτε πάλι συχνάζουν λίγο παρακάτω σε κάποια από τις σκεπαστές διόδους. Σπάνια φτάνουν και μέχρι τις αρχές της Πανεπιστημίου. Ο κόσμος τους αντιμετωπίζει με τρόμο και αποστροφή και προτιμά το απέναντι πεζοδρόμιο. Όταν η αστυνομία αποφασίζει να τους δώσει σημασία και να τους διώξει από το ένα στέκι, πάνε στο άλλο στέκι και όταν τους διώξουν από το άλλο στέκι επιστρέφουν ξανά στο πρώτο στέκι και συνέχεια το ίδιο, σισύφειο έργο. Μία-δύο φορές από απροσεξία βρέθηκα να περπατάω ανάμεσά τους.

Ήταν σαν να βρέθηκα στην κόλαση, περιτριγυρισμένος από χαμένες ψυχές. Πρόσωπα παραμορφωμένα, αλλοιωμένα, άλλα απαθή, άλλα με την ένταση του ανεκπλήρωτου πάθους. Κορμιά, το ίδιο. Άνθρωποι που λύγιζαν τα γόνατα και ακουμπούσαν τα χέρα στο πεζοδρόμιο με κρεμασμένο το κεφάλι, σε αφύσικες στάσεις, σε απόλυτη ακινησία ή που ταλαντεύονταν αργά, μερικοί πεσμένοι κάτω, σαν πεθαμένοι. Άλλοι με επιδέσμους, άλλοι σε γωνίες έκαναν την περίεργη ιεροτελεστία τους κατά μόνας, άλλοι σε πηγαδάκια έκαναν τις συναλλαγές τους.

Βρώμικοι οι περισσότεροι, ίσως και άστεγοι, με σκισμένα ρούχα, όλων των ηλικιών, αρτιμελείς και ανάπηροι, ξεδοντιάρηδες, άλλοι σε καλύτερη κατάσταση, πιο φρέσκοι στη συνήθεια. Μια αδιόρατη απειλή στον αέρα, σαν να είσαι στο κλουβί μαζί με πεινασμένα ζώα που σε ζυγιάζουν. Κάποιες φορές διαπληκτισμοί και φωνές ακατανόητες, βρισιές, σπρωξίματα. Πλάσματα εκτός ελέγχου που τα περισσότερα δεν μπορείς πια να τα πεις ανθρώπους. Ένας άνθρωπος είναι κάτι πιο σύνθετο, αυτοί υπάρχουν μόνο για την επόμενη δόση τους, ζεμένοι σε ένα ζυγό που υποτάσσει όλη τους την ύπαρξη. Μιλούν, αλλά δεν έχουν λόγο. Δεν μπορείς να τους εμπιστευθείς, δεν μπορείς να τους πιστέψεις, ξέρεις ότι όλες τους οι ενέργειες, όλες τους οι πράξεις μόνο ένα σκοπό υπηρετούν, τα πράγματα είναι πολύ απλά και ξεκάθαρα, όλα τα άλλα και όλοι οι άλλοι είναι απλά μέσα για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Ζουν για τη σκόνη που θα τους ανοίξει λίγο την πόρτα του παραδείσου και θα τους αφήσει να κλέψουν μια ματιά από τις χαρές του, μα πριν προλάβουν να βάλουν μέσα το πόδι τους, η πόρτα κλείνει και γκρεμοτσακίζονται πίσω σε μια όλο και πιο άσχημη πραγματικότητα, αφού η σκόνη καίει κάθε άλλη χαρά, και το μόνο που μένει ο αγώνας για να εξασφαλιστούν τα είκοσι - τριάντα (;) ευρώ για να τους ανοίξει ξανά λίγο την πύλη ο κλειδοκράτορας Άγιος Πέτρος ο πρεζέμπορος. Ο παράδεισος βέβαια ξεθωριάζει σιγά-σιγά και μένει μόνο η δόση και ο πόνος από τη στέρησή της.

Νοιώθεις τα βλέμματά τους πάνω σου, προσπαθούν να καταλάβουν πώς θα μπορούσες να τους χρησιμεύσεις για τον υπέρτατο σκοπό τους. Η ψυχή γεμίζει με αηδία, κάπου νοιώθεις ενοχές που δεν μπορείς να αισθανθείς οίκτο ή λες ψέματα στον εαυτό σου ότι λυπάσαι κιόλας. Πώς να λυπηθείς αυτόν που δεν λυπάται ο ίδιος τον εαυτό του, αυτόν που είναι ανίκανος να λυπηθεί οτιδήποτε;! Ταχύνεις το βήμα, μα όχι πολύ, μη δείξεις στην αγέλη ότι φοβάσαι και ξυπνήσεις το ένστικτο του κυνηγιού, και απομακρύνεσαι.

Λίγο πιο πέρα, από μια τράπεζα ξεχύνονται κάτι γραβατωμένοι και γυναίκες με εμφάνιση μπίζνες, χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα περικυκλωμένος, κοίταξα γύρω μου με φρίκη και...

Άλλη μια ιστορία δρόμου

Με πλησίασε στον πεζόδρομο της Ερμού. Ήταν μικροκαμωμένη και αδύνατη, αλλά όχι χωρίς κάποια σπιρτάδα. Είχε έλθει από την επαρχία, μου είπε, αντιμετώπιζε προβλήματα στέγασης και έμενε στο δρόμο και να μην την περάσω για «πρεζάκι». Είχε, λέει, δεκαέξι (16) ευρώ και της λείπανε τέσσερα, διότι είχε κάνει συμφωνία με ένα ξενοδόχο να της παραχωρήσει ένα δωμάτιο έναντι 20 ευρώ για να πλυθεί και να φρεσκαριστεί λίγο. Τη διέκοψε κάποια στιγμή ένας νεαρός που μας ζήτησε μερικά λεπτά, τον έδιωξε, λέγοντάς του ότι την ίδια δουλειά κάνει, «πώς φαίνεται το πρεζάκι» μου είπε γελώντας πονηρά και συνωμοτικά μόλις απομακρύνθηκε ο νεαρός. Της αντιπρότεινα αντί να της δώσω χρήματα να πάμε μαζί στο ξενοδοχείο και να πληρώσω εγώ το δωμάτιο στη ρεσεψιόν και, εννοείται, να φύγω αμέσως. Αιφνιδιάστηκε, αλλά δεν τα έχασε. Είναι, λέει, κάθαρμα ο ξενοδόχος και σε μια κυρία που είχε κάνει το ίδιο της ζήτησε μετά σαράντα (40) ευρώ, διότι αυτή είναι η κανονική τιμή του δωματίου και η κυρία είχε τσατιστεί και είχε φύγει και ότι για είκοσι (20) ευρώ το άφηνε μόνο στην ίδια.

«Εγώ πάντως ήμουν ειλικρινής!» φώναξε καθώς απομακρυνόμουν.
.
Υ.Γ. Μου κάνει εντύπωση που, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κανένας από αυτούς τους δυστυχισμένους δεν παραδέχεται την κατάστασή του, προσπαθώντας, μάταια, να σε ξεγελάσουν, με τα παραμορφωμένα κορμιά, τα παραμορφωμένα πρόσωπα, τα χαλασμένα δόντια, το ακόρεστο πάθος στα μάτια.

Τι να κάνεις...

... όταν αγαπάς και το λιοντάρι και την αντιλόπη;

Χριστουγεννιάτικο μπαζάρ για τα αδέσποτα

Και φέτος, το Stray.Gr διοργανώνει χριστουγεννιάτικο μπαζάρ για τα αδέσποτα, στις 13 Δεκεμβρίου, στο χώρο Thission Lofts, Πειραιώς 123, Αθήνα. Σίγουρα θα περάσω από εκεί, ελπίζω και εσείς.
.

- Για να κάνουμε και εμείς γιορτές!

Indymedia

- Τα στοιχεία σας!

Με τις περισσότερες θέσεις το Indymedia, δεν συμφωνώ ιδεολογικά. Το Indymedia, το ελληνικό που ξέρω περισσότερο, δεν το θεωρώ πηγή αμερόληπτης ή έστω αξιόπιστης πληροφόρησης. Το μεγαλύτερο μέρος των άρθρων του στερούνται αντικειμενικότητας, είναι γεμάτα με εμπάθεια, παρουσιάζουν τα γεγονότα από τη μία μόνο πλευρά. Ωστόσο, είναι περίπου το μόνο μέρος στο οποίο θα βρεις αυτή την «άλλη» πλευρά των πραγμάτων. Το Indymedia το διαβάζω συχνά, αφού περιδιαβώ στους επίσημους ειδησεογραφικούς τύπους, των portal των μεγαλοεκδοτών. Ξέρω ότι με ένα κριτικό μάτι μπορείς να ξεχωρίσεις το 5-10% των ειδήσεων που μετά από μερικές μέρες θα δεις να εμφανίζονται και στα ψευτο-αντικειμενικά τηλεοπτικά κανάλια της χυδαιότητας και της χειραγώγησης (των καταδικασμένων αμετάκλητα σε φυλάκιση καναλαρχών που σουλατσάρουν σε κοσμικές εκδηλώσεις), όταν πλέον θα έχουν φουσκώσει τόσο, ώστε να μην χωρούν κάτω από το χαλί, όταν πλέον θα έχει βουίξει το ανεξάρτητο Διαδίκτυο, τα ιστολόγια, οι διάφορες άλλες πλατφόρμες δικτύωσης, οι ανεξάρτητοι ιστότοποι.

Δεν ξέρω πώς έφτασε στο σημείο να πάρει τόση δημοσιότητα η υπόθεση Κούνεβα, αλλά, εγώ τουλάχιστον, για πρώτη φορά από το Indymedia την πληροφορήθηκα, όταν για τα άλλα μέσα της σειράς ή δεν υπήρχε ή ήταν απλώς μια ασήμαντη ξένη που μάλλον της επιτέθηκε ο φίλος της ή τρέχα γύρευε τώρα σε τι ήταν μπλεγμένη. Το Indymedia επίσης είναι το μέρος όπου πολλές φορές δημοσιεύονται για πρώτη φορά περιστατικά αστυνομικής βίας και κατάχρησης εξουσίας, παρουσιάζεται η άσχημη πραγματικότητα σε πολλούς χώρους εργασίας, ακούγονται οι αφιλτράριστες μαρτυρίες του δρόμου που αλλού αποσιωπούνται.

Πρόσφατα, στα πλαίσια αυτής της νέας Ιεράς Συμμαχίας κατά των ελευθεριών που διαμορφώνεται διεθνώς και με την εκστρατεία κατά της ανωνυμίας/ψευδωνυμίας και της ελευθερίας της έκφρασης (ναι, όταν υπάρχει τόση ασυμμετρία πόρων και μέσων μεταξύ του ισχυρού εργοδότη/επιχείρησης/εξουσίας/κράτους, κατάργηση της ανωνυμίας ισούται με καταδίωξη της αντίθετης άποψης) και εναντίον των ανεξάρτητων και εναλλακτικών μέσων, είδαμε τη δικαιοσύνη να στρέφεται εναντίον της πρυτανείας του ΕΜΠ λόγω της φιλοξενίας του ιστοτόπου του Indymedia στους εξυπηρετητές του ιδρύματος. Η δίωξη αυτή ακολουθεί σχετικές καταγγελίες του Λαϊκίστικου Απολυταρχικού Ομοφοβικού Σχηματισμού που εκπροσωπείται στη Βουλή και είχαν γίνει το περασμένο καλοκαίρι. Το πιθανότερο είναι ότι αυτή η υπόθεση θα ξεφουσκώσει, όπως τόσες άλλες διεθνώς και ότι πρόκειται για άλλη μια προσπάθεια της εξουσίας να διερευνήσει τα όριά της και το πόση πίεση μπορεί να ασκήσει.

Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες δύσκολα καταργούνται από τη μία στιγμή στην άλλη. Ροκανίζονται όμως σιγά - σιγά από τα τρωκτικά, με τις κατάλληλες συγκυρίες, μετά από μια τρομοκρατική επίθεση που μουδιάζει τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, μετά από μια δραπέτευση από τον Κορυδαλλό που με στέλνει τώρα να δηλώνω το καρτοκινητό μου τηλέφωνο για να το σώσω. Διαβάζω τις ειδήσεις και ακούω κάθε μέρα το ροκάνισμα, χρατς, χρουτς, χρατς, δουλεύουν υπογείως οι τυφλοπόντικες (ζητώ συγγνώμη από τα ζώα) που προσπαθούν να υπονομεύσουν τις ελευθερίες, που πιστεύουν ότι όταν η κοινωνία αρχίζει να στρέφεται εναντίον του συστήματος, τότε πρέπει να μπαίνουν οι γύψοι. Σήμερα, έχουν τελειοποιήσει τις μεθόδους τους. Δουλεύουν διακριτικά, υποβάλλουν μηνύσεις, γνωμοδοτούν, ασκούν διώξεις, προτάσσουν την ασφάλεια, βολιδοσκοπούν αντιδράσεις. Δεν πειράζει αν προηγηθούν δέκα αποτυχίες, κάποια στιγμή θα καταφέρουν να ανοίξουν άλλη μια τρυπούλα στο πουκάμισο των ελευθεριών και των δικαιωμάτων μας. Έτσι, τρυπούλα την τρυπούλα, κάποια στιγμή δεν θα τολμάς να το φορέσεις του πουκαμισάκι.

Κάποτε, ο χαφιές και ο χωροφύλακας έκανε παρέα στον ψιλικατζή για να μαθαίνει και να βλέπει τη εφημερίδα αγοράζει ο καθένας. Σήμερα, ζητάει να μάθει τα IP αυτών που επισκέπτονται το Indymedia και απαγορεύει μάλιστα να γίνει και αναφορά σε αυτό του το αίτημα. Τι πειράζει που σήμερα αποτυγχάνει; Κάποια στιγμή θα του περάσει. Ομοίως, κάποιοι παραπονιούνται στην Ελλάδα για την ανωνυμία των ιστολογίων. Πώς θα βρεις αυτόν που παρανόμως δημοσίευσε μια δημοσκόπηση που προοριζόταν μόνο για τους αρχόντους και τους προεστούς; Πώς θα βρεις τον ασήμαντο που ενοχλεί; Πώς θα βρεις τον αλήτη που έθαψε τόσο τεκμηριωμένα την ταινιάρα της Οχετών A.E. να τον σαπίσεις στη μήνυση; (Δεν πειράζει και αν δικαιωθεί στο τέλος, θα έχει τιμωρηθεί αρκετά.)

Ίσως να έχουν δίκιο, είναι δυνατόν ο καθένας να γράφει ό,τι θέλει;

Ε λοιπόν, όσο εσείς θα είσαστε μπάτσοι, εμείς θα είμαστε Απάτσι!
.
Αφορμή το πολύ καλό άρθρο του Greek Rider, εδώ.

Περισσότερα στοιχεία για το Indymedia, εδώ και εδώ.

Εθισμοί

Με πλησίασε κρατώντας αγκαλιά ένα μπλε τετράδιο. «Καλησπέρα σας, σας τρόμαξα;» «Όχι, καθόλου.» (Το περίμενα ότι θα με πλησίαζε από τότε που την είδα, από πολλά μέτρα μακριά.) «Ξέρετε, είμαι μαθήτρια, πηγαίνω σε φροντιστήριο (Στην πλατεία Κάνιγγος γαρ) και χρειάζομαι μερικά ψιλά για να τηλεφωνήσω στο σπίτι μου, μήπως θα μπορούσατε να με βοηθήσετε;» (Τα σημάδια του εθισμού παντού, και στο παραμορφωμένο της πρόσωπο) «Λυπάμαι, δεν έχω». Υποθέτω ότι καθώς αρκετοί προσφέρονται πλέον να βοηθήσουν σε είδος, αγοράζοντας φαγητό, και όχι προσφέροντας χρήματα, ένα πρεζόνι πρέπει να είναι ευρηματικό στις μέρες μας για να εξασφαλίσει τα προς τη δόση του.

Απέκτησα νωρίτερα μια φιάλη Beaujolais Nouveau, τρίτη Πέμπτη του Νοεμβρίου γαρ. Η ζωή είναι ένα ταξίδι πόνου και όλοι προσπαθούν να βρουν τα παυσίπονά τους, τους εθισμούς τους. Απολαμβάνω και εγώ τη ρουμπινί δόση μου, με το φρουτώδες άρωμα που μου θυμίζει μπανάνα. Είμαστε όλοι πρεζόνια, ακόμη και αν πιστεύουμε το αντίθετο, εθισμένοι σε πολλά αυτού του κόσμου, άλλοτε αποδεκτά από τους άλλους και άλλοτε όχι. Εξαίρεση οι ελάχιστες αυτές ψυχές που έχουν αφήσει κάτω το σάκο με όλες τις πέτρες, τους Βούδες, και αυτοί δεν θα σήκωναν ποτέ το δάχτυλο, δεν θα κοιτούσαν ποτέ υποτιμητικά ένα πρεζόνι. Πιείτε λοιπόν άφοβα!

Le Beaujolais Nouveau est arrivé!

Εδώ Πολυτεχνείο...

...εκεί Πολυτεχνείο, πού είν' το Πολυτεχνείο;

Να είναι άραγε στους φοιτητές που τρώνε ξύλο στα αμφιθέατρα και στις βιβλιοθήκες, όχι από χωροφύλακες και παρακρατικούς, αλλά οργανωμένους κομματικούς στρατούς γενιτσάρων εξωκοινοβουλευτικών παρατάξεων και κοινοβουλευτικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων και των δύο κομμάτων εξουσίας; Να είναι στο φόβο του φοιτητή κάθε φορά που εισέρχεται στο πανεπιστημιακό άσυλο των παρανόμων, των μικροεγκληματιών, των βιαστών, των μικροπωλητών, των κάθε λογής εξω/ενδοπανεπιστημιακών τρελαμένων και αφιονισμένων φονταμενταλιστών κάθε είδους; Να είναι στο ματσό περιβάλλον ελεύθερης ανταλλαγής κλωτσομπουνιδίων; Να είναι στο κτίσιμο των γραφείων των καθηγητών, στις απειλές και στις επιθέσεις; Να είναι στην ελευθερία κάποιων να τρομοκρατούν και να φιμώνουν, να καταλαμβάνουν και να οικειοποιούνται, και ας είναι και εξωπανεπιστημιακοί; Να είναι στα εργαστήρια κατασκευής μολότοφ; Να είναι στη βρωμιά, στα πτυχία χωρίς αντίκρισμα; Να είναι στους αιώνιους φοιτητές;

Στη μεταπολίτευση, μέχρι έφηβος, θυμάμαι ότι πήγαινα στο Πολυτεχνείο με συγγενείς ή φίλους. Σήμερα, τέτοιες μέρες, αποφεύγω να περάσω και από την περιοχή. Με ενοχλούν οι στομφώδεις, ξύλινες ανακοινώσεις των νεολερών που σε κάνουν να νοιώθεις κρατούμενος σε κομουνιστικό στρατόπεδο αναμόρφωσης, οι στριγκές ντουντούκες που τρίζουν και τσιρίζουν γδέρνοντας τα αυτιά στην προσπάθεια να εκπέμψουν επαναστατικά εμβατήρια, τα κοριτσάκια-κράχτες και τα λερά αγοράκια της ΚΝΕ που προσπαθούν να σου πασάρουν κουπόνια και το Ριζοσπάστη κάθε πέντε μέτρα, με ύφος οπαδών θρησκευτικής αίρεσης που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου. Με ενοχλεί η βρωμιά και τα πανό από μουσαμά που κρέμονται παντού. Με ενοχλεί αυτό το πανηγυράκι της βρωμιάς, των κρωξιμάτων, της μιζέριας.

.
Το μόνο μέρος στο οποίο μπορώ να βρω λίγο Πολυτεχνείο, να έλθω λίγο σε επαφή με εκείνα τα γεγονότα, με εκείνη την ατμόσφαιρα, είναι κάποιες παιδικές αναμνήσεις. Είχα γράψει για κάποιες από αυτές, πέρυσι, εδώ.

Άλλη μια πληγή της πόλης

Άμουσοι μουσικοί του δρόμου, με ενισχυτές, ηχεία, ακόμη και με εξοπλισμό καραόκε, για να βασανίζουν και συνοδεία ορχήστρας.

Η ηθική των ζώων

Στο Βήμα της προηγούμενης Κυριακής υπήρχε αυτό το ωραίο άρθρο σχετικά με τη συμπεριφορά που εκδηλώνουν τα ζώα και η οποία είναι ενδεικτική ότι αυτά ή τουλάχιστον κάποια από αυτά έχουν μια ηθική αντίληψη. Ζώα που βοηθούν τους αδύναμους, ζώα που καταλαβαίνουν πότε αδικούνται, ζώα που παραμερίζουν το δικό τους, ατομικό όφελος για να μην βλάψουν κάποιο άλλο ζώο. Θυμήθηκα κάποιες ιστορίες που είχα αναφέρει εδώ, μεταξύ αυτών και την αυταπάρνηση με την οποία ένας σκύλος έσωσε από μια λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας έναν άλλο τραυματισμένο σκύλο.

Όπως αναφέρει και ο συγγραφέας του άρθρου, καλό θα ήταν να μη βιαστούν κάποιοι να τα βάλουν στην άκρη αυτά αποδίδοντάς τα σε κάποιους μηχανισμούς που αναπτύχθηκαν κατά την εξέλιξη και απλώς ωφελούν την ομάδα, διότι η απάντηση, με τη μορφή ερώτησης, ακολουθεί αυτόματα. Πιστεύετε ότι στη δική σας περίπτωση ισχύει κάτι άλλο; Μήπως θέλετε να πείτε ότι η ηθική του ανθρώπινου ζώου προέρχεται από κάποια «θεϊκή σπίθα», είναι κάποιας άλλης, ανώτερη, μεταφυσικής ποιότητας, ενώ η ηθική του ζώου είναι απλώς αποτέλεσμα εξελικτικής διαδικασίας, κάποιου ενστίκτου- κάτι που δεν ισχύει για εσάς;

Κάποτε αναρωτιόμουν πώς είναι να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός ζώου. Δεν με προβληματίζει πια αυτό ιδιαίτερα. Η αντίληψή μας είναι η αντίληψη ενός ζώου. Είμαστε ζώα, οι ζωές μας και οι αντιλήψεις μας ορίζονται από τις ίδιες βασικές παραμέτρους, φόβο, επιθυμία για αναπαραγωγή, πείνα, ευχαρίστηση, συντροφικότητα και άλλα. Είμαστε άλλο ένα είδος του ζωικού βασιλείου και αν το κάναμε συνείδησή μας αυτό ίσως να είχαμε μια ελπίδα να γίνουμε κάτι καλύτερο από αυτό που είμαστε τώρα, ένα ξιπασμένο, καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό ζώο.

Το να διαχωρίζεις το είδος σου από τα υπόλοιπα είδη τοποθετώντας το σε κάποιου είδους διαφορετικού, μεταφυσικού ή άλλου τύπου βάθρο ανωτερότητας έτσι, ώστε να συμπεριφέρεσαι στα άλλα είδη με σκληρότητα και χωρίς ηθική δεν είναι παρά η αρχή του καταστροφικού μονοπατιού που ακολουθεί στην ιστορία της η ανθρωπότητα. Είμαι άνθρωπος και είμαι εκλεκτός του θεού/ανώτερος, είμαι άνδρας και είμαι εκλεκτός του θεού/ανώτερος, είμαι Έλληνας/Γερμανός/Τούρκος/Εβραίος και είμαι εκλεκτός του θεού/ανώτερος και έχω δικαίωμα να εκμεταλλευθώ, να κακομεταχειριστώ, να χρησιμοποιήσω, να εξαφανίσω τους άλλους που έχουν λιγότερη θεϊκή φύση, που είναι κατώτεροι.
.
Στο κάτω, κάτω, αν έχεις δικαίωμα να κακομεταχειριστείς ένα ζώο επειδή δεν μιλάει τη γλώσσα σου, επειδή είναι διαφορετικό από εσένα, γιατί να μην έχεις δικαίωμα να κάνεις το ίδιο με έναν άνθρωπο που δεν μιλάει τη γλώσσα σου, που είναι διαφορετικός από εσένα; Η κατωτερότητα του άλλου είναι πάντα εύκολο να αποδειχθεί, κοίτα τον, είναι όντως γεμάτος ελαττώματα...

Κλείνοντας το άρθρο, ο αρθρογράφος παραδέχεται ότι, πράγματι, τα ζώα συμπεριφέρονται και με σκληρότητα, αλλά πάλι, κανένα από αυτά δεν έφτασε στο σημείο να δολοφονήσει δεκάδες εκατομμύρια άλλα μέλη του είδους του μέσα σε πέντε χρόνια.

Ερωτόλογα

Περπατώ από πίσω τους, είναι ένα νέο ζευγάρι. Εκείνος σκύβει και της λέει στο αυτί, αλλά τόσο δυνατά που ακούω «Είσαι σκατοκέφαλη!» Εκείνη δεν μένει πίσω «Εσένα το κεφάλι είναι γεμάτο σκατά!» όσο πιο δυνατά μπορεί μέσα από τα δόντια, με φωνή βιτριόλι.

Τα ζευγαράκια στο δρόμο μου δημιουργούν διάθεση για σαρκασμό, ακόμη και αν κρατιούνται από το χεράκι και στάζουν σιρόπια ή μάλλον ιδιαίτερα τότε. Μερικές φορές αισθάνομαι απελπισία, είναι οι υπεύθυνοι που αυτή η αθλιότητα διαιωνίζεται. «Σταματήστε άφρονες, δεν ξέρετε τι κάνετε;!» μου έρχεται μερικές φορές να τους φωνάξω.

Ο έρωτας, αυτή η τόσο δημοφιλής και εύθραυστη υπαρξιακή κρεμάστρα. Ένα στήριγμα που πολύ σύντομα αφήνει όσους κρεμιούνται από αυτό να πέσουν στο κενό. Τι παράλογο, ένας άνθρωπος να αναζητά τη δικαίωση της ύπαρξής του σε έναν άλλο άνθρωπο. Αυτό που ξεκινάει μοιάζοντας μαγικό, ενώ είναι τόσο κοινότοπο, για να καταλήξει βαρετό, αποπνιχτικό, πολύ συχνά σχεδόν αηδιαστικό, απωθητικό, εξοργιστικό. Ένας χρυσαφί τενεκές. Ένα πλαστικό ποτηράκι που στην αρχή μοιάζει με το Άγιο Δισκοπότηρο. Η τάφρος όπου ακινητοποιείται το πνεύμα. Η χαύνωση. Η παγίδα που στήνουν από κοινού ζωή και θάνατος. Η αρχή του πόνου και του θανάτου. Αρχαίος τάφος.

Αρχαίος τάφος

Υ.Γ. Εμ... παρακαλούνται όσοι νομίζουν ότι θίγονται να είναι συγκρατημένοι στα σχόλιά τους.

Αγγελίαν

Σκίτσον παραδοσιακόν, παλαιών αρχών, σοβαρόν, ευσταλές, ευειδές, ανδροπρεπές, αποζητεί γνωριμίαν με σοβαρήν, εμφανίσιμον νέαν, καλής οικογενείας, με σκοπόν τον πειραματισμόν εις το σεξ. Δεκταί και εξ επαρχίας.

Σμείωσις: Ζητείται συγγνώμη από τους επισκέπτας. Μας απείλησε ότι αν δεν το ανεβάζαμε θα μας έσπαζε τα παΐδια με τη μαγκούρα.

Η εξουσία των «αντιεξουσιαστών»

Επεισόδια και πάλι στο Φλοράλ από κάποιους που, αυτή τη φορά, δεν φορούσαν στολή. Σε παρουσίαση βιβλίου, ομάδα ατόμων «του χώρου» εισέβαλε και πετώντας αυγά θέλησε να διακόψει την εκδήλωση, απαιτώντας την αποχώρηση της συγγραφέως, στην οποία μάλιστα υπέδειξαν εφεξής να κάνει τις παρουσιάσεις της στο Κολωνάκι. Αν καταλαβαίνω καλά, η συγγραφέας είναι επίσης κάτοικος Εξαρχείων και κατά το παρελθόν έχει δεχθεί απειλές, όπως ότι θα πάθει ό,τι έπαθε η Κούνεβα (τόσος αντιεξουσιασμός οι αντιεξουσιαστές) και άλλα νόστιμα.

Δεν περιμένω, ΑΠΑΙΤΩ από την Αριστερά, τους προοδευτικούς, τους γνήσιους αντιεξουσιαστές να πάρουν σαφή θέση και να δημιουργήσουν τον ίδιο σαματά, τουλάχιστον, με αυτό που είχαν δημιουργήσει όταν στο Φλοράλ είχαν εισβάλει ένστολοι πριν από μερικές μέρες.

Έχω ξαναπεί ότι οι αυθαιρεσίες της αστυνομίας δεν είναι συγκρίσιμες με τα έκτροπα μεμονωμένων ατόμων ή ομάδων, καθώς στη δεύτερη περίπτωση πρόκειται για εξορισμού παρανόμους των οποίων οι πράξεις εμπίπτουν στο ποινικό δίκαιο και δεν έχουν αντίστοιχο πολιτικό βάρος, δεν επηρεάζουν τη σχέση κάθε πολίτη με το κράτος και την εξουσία. Για αυτό το λόγο επέκρινα και όσους ζητούσαν δηλώσεις νομιμοφροσύνης από την Αριστερά όταν έγιναν τα επεισόδια του προηγούμενου Δεκεμβρίου. Ωστόσο, περιπτώσεις όπως η παραπάνω είναι σαφέστατα προσπάθειες μιας δράκας αληταράδων να εγκαθιδρύσουν τη δική τους ντε φάκτο απολυταρχική και τυραννική εξουσία σε μια περιοχή όπου και εγώ συχνάζω και αγαπώ για τα βιβλιοπωλεία της, τα καφέ της, το κλίμα της των πνευματικών και πολιτικών αναζητήσεων και τους ενδιαφέροντες ανθρώπους που μπορείς να συναντήσεις - και που δυστυχώς έχει και πολλά αρνητικά και θλιβερά. Δεν μπορώ να βλέπω να αντικαθίσταται η ελευθερία από την τρομοκρατία της κάθε ομάδας, δεν μπορώ τους κουκουλοφόρους, είτε φέρουν εθνόσημο είτε καίνε τη σημαία. Δεν αντέχω να βλέπω την ανοχή, τη διαφορετικότητα των απόψεων και το διάλογο που προκύπτει από αυτή να αντικαθίστανται από το φονταμενταλισμό, την εξουσία, την τρομοκρατία, τη βία, τη βλακεία των χουλιγκάνων.

Κακά τα ψέματα, φίλοι αριστεροί. Τρέμετε για το αυγό του φιδιού και το φασισμό, αλλά δεν βλέπετε τη δοκό στο μάτι σας. Στη μακαριότητά σας, δεν βλέπετε ότι το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται στο δικό σας κόρφο. Δεν ήταν, ιδεολογικά, φασίστες αυτοί που οργάνωσαν τον ξυλοδαρμό καθηγητή την ώρα που έκανε δημόσια ομιλία (περίπτωση Πανούση), δεν ήταν φασίστες αυτοί που έκτισαν πρύτανη μέσα στο γραφείο του, δεν είναι φασίστες αυτοί που καλλιεργούν κλίμα τρομοκρατίας και βίας στα πανεπιστήμια, δεν είναι φασίστες αυτοί που χωρίς καμία νομιμοποίηση επιβάλλον την εξουσία και τη θέλησή τους στους άλλους σε τόσους χώρους με την πιο σκληρή αυταρχικότητα και την απειλή της βίας. Υποτάσσοντας τα πάντα, συνειδητά ή ασυνείδητα, στην επαναστατική σας ιδεολογία και τυφλωμένοι από τις σκοπιμότητες και την πίστη ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, σκάβετε το λάκκο όλων μας. Δεν ζούμε στον 19ο αιώνα και θα έπρεπε να είχατε διδαχθεί κάτι από την ιστορία. Για να νικήσεις, πρέπει πρώτα να κερδίσεις τα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων. Αυτό είναι το αληθινό πεδίο της επανάστασης. Εάν αντιδράτε όταν φασίστες δέρνουν ανθρώπους για τις απόψεις τους, και πολύ σωστά, το ίδιο οφείλετε να κάνετε και όταν αναρχικοί/αριστεροί κάνουν το ίδιο. Οφείλουμε να αντιδρούμε όποτε κάποιος πέφτει θύμα βίας για τις απόψεις του και ιδεολογικές υποσημειώσεις δεν χωρούν.

Είναι ανάγκη να αντιδράσετε, να αποδοκιμάσετε και να τα ξεριζώσετε αυτά τα φαινόμενα, διαφορετικά θα είστε συνυπεύθυνοι για τις όποιες συνέπειες και για το αν κάποιοι χρησιμοποιήσουν αυτά τα φαινόμενα ως πάτημα για τον περιορισμό των ελευθεριών όλων μας και τη δική σας καταδίωξη.

Ως ελεύθερος πολίτης, αρνούμαι τα ψευτοδιλήμματα της ανοχής της αλητείας, της τρομοκρατίας και της βίας ανεξέλεγκτων ομάδων άλογων ανθρώπων ή της αποδοχής της αυταρχικής και ανεξέλεγκτης εξουσίας. Είναι ευθύνη του καθενός από εμάς να αρνηθούμε να εισέλθουμε σε αυτές τις συμπληγάδες και να αντιδράσουμε.
.
Την κλούβα και τα ΜΑΤ στην πλατεία μπορείς να τα αποσύρεις με μια διαταγή, από τον όχλο, όμως, πώς μπορείς να απαλλαγείς;

Υ.Γ. Το σκίτσο ξαναζεσταμένο, αλλά αφενός δεν είχα χρόνο και αφετέρου μου φάνηκε ταιριαστό.

Παλιογκουρμέδες

- Γουστάρεις ρε σκατοκαρ*όλη;! Σου αρέσει ρε γ*μογκουρμεδιάρη;! Θα σου δώσω μια κλωτσιά στη σαπιοκοιλιά να σκάσεις ρε κ*λογκουρμέ!

Ένα αναγκαίο χαρακτηριστικό του ηθικού ανθρώπου είναι η ικανότητα διαχωρισμού αυτών που επιβάλλει η ανάγκη από αυτά που συνιστούν υπέρμετρη, μη αναγκαία σκληρότητα, με αποκλειστικό σκοπό την τέρψη.

Προσωπικά, δέχομαι ότι η κρεατοφαγία δύσκολα μπορεί να εγκαταλειφθεί εντελώς από όλους (θα μπορούσαμε να μην παρέχουμε κρέας ούτε στα παιδιά;), αν και φυσικά μπορεί να περιοριστεί σημαντικά, με μάλλον ευεργετικά αποτελέσματα για την υγεία μας, ενώ οι συνθήκες εκτροφής και θανάτωσης των ζώων μπορούν και πρέπει να βελτιωθούν δραματικά. Σίγουρα όμως δεν μπορώ να δεχθώ με κανένα τρόπο πρακτικές όπως αυτές που χρησιμοποιούνται στην παραγωγή του φουά γκρα, όπου οι χήνες ή πάπιες υφίστανται εξαναγκαστικό τάισμα με την εισαγωγή σωλήνα στον οισοφάγο τους ώστε το συκώτι τους να γίνει υπερτροφικό και να αποκτήσει τη σωστή υφή, για να ικανοποιήσει τις ευαίσθητες γευστικές παλέτες κάποιων συνανθρώπων μας. Αυτό όμως είναι το λιγότερο, πολλά άλλα διαρρέουν για τα μαρτύρια που υφίστανται αυτά τα πτηνά. Περισσότερες λεπτομέρειες θα βρείτε εδώ και, αν έχετε πολύ γερό στομάχι, δείτε αυτό το βίντεο.

Ένας ηθικός, ένας ελεύθερος άνθρωπος είναι καθ' όλα συνειδητός και εξετάζει κάθε πτυχή της ζωής του μη αποδεχόμενος τίποτε παθητικά. Ένας τέτοιος άνθρωπος προσπαθεί να ελαχιστοποιεί τον πόνο που προκαλεί το πέρασμά του από τον πλανήτη στους συνταξιδιώτες του, τα άλλα πλάσματα. Κατά πόσο μπορεί να είναι ηθικός ένας άνθρωπος που αποδέχεται αυτή τη μεταχείριση των ζώων, όχι για να τραφεί, αλλά για να απολαύσει μια λιχουδιά;

Χαιρετώ σας γκουρμεδιάρηδες του Διαδικτύου!

Υ.Γ.1. Αφιερώνεται στη γκουρμεδιάρα που για ένα διάστημα χρησιμοποιούσε το αβατάρ που της είχα φτιάξει.

Υ.Γ.2. Αφιερώνεται και σε ένα φίλο που, καθώς είναι εναντίον της σκυλοκατοχής (κατά το οπλοκατοχής), χρησιμοποίησε σήμερα, τσαντισμένος, καθώς είδε τον σκύλο της καφετέριας, το επιχείρημα ότι τα ζώα μολύνουν, επειδή χέζουν, και όταν του αντέταξα ότι οι άνθρωποι χέζουν πολύ περισσότερο, μου αντέταξε το ανυπέρβλητο επιχείρημα ότι τα σκατά των ανθρώπων υφίστανται, πλέον, επεξεργασία. Έμεινα άφωνος με τη λογική του. Συμφωνώ, έχει δίκιο, θα ήταν κέρδος για τον πλανήτη αν όλα τα ζώα που χέζουν εξαφανίζονταν, από τη στιγμή που έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στον πλανήτη μας, μερικά (δισ-)εκατομμύρια χρόνια πριν. Κάποιες φορές αναρωτιέσαι αν αξίζει να κάνεις το μα*άκα για να έχεις φίλους... μπα, με τίποτα.

Υ.Γ.3. Ο λόγος που κάνω τις αναφορές στα πλάσματα του Υ.Γ.1 και του Υ.Γ.2. είναι τα δύο διπλά ουισκάκια που μόλις ήπια. Δεν θα αφιέρωνα χρόνο διαφορετικά.

Υ.Γ.4. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να κάνεις συμβιβασμούς. Λυπάμαι που πολλές φορές δεν μπορώ να κάνω τους ανθρώπους να καταλάβουν αυτά που καταλαβαίνω. Το θεωρώ δική μου αδυναμία και πιστεύω ότι με αυτό τον τρόπο αδικώ αυτούς και τον κόσμο. Ας είμαστε ειλικρινείς εδώ μέσα, ποιος δεν αισθάνεται έτσι: «Είμαι πολύ ενάρετος για αυτό το συφερτό που με περιβάλλει»; (αυτοειρωνικό αυτό).

Δεν θα δεχθώ κανένα σχόλια για τα παραπάνω υστερόγραφα.

...and the pursuit of happiness*

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή δυστυχίας από το κυνήγι της ευτυχίας.

Όσα επιτεύγματα και να σωρεύει κάποιος επίδοξος εραστής της ευτυχίας πάντα θα απέχει από το στόχο του, σαν σε ένα εφιάλτη που τρέχεις να φτάσεις κάπου μα όσο και αν τρέχεις δεν φτάνεις ποτέ. Συνήθως, όσο πιο αμάθητος στη στέρηση και στην αποτυχία είναι κάποιος τόσο πιο ευάλωτος θα είναι στην πρώτη αναποδιά, στο πρώτο όχι, όσο ασήμαντα και αν μοιάζουν αυτά σε κάποιον άλλο. Έπειτα, ακόμη και όταν καρφώνεις τη σημαία σου στην κορυφή, αμέσως ξεπροβάλλει πιο πέρα, πάνω από τα σύννεφα, ένα ακόμη πιο ψηλό βουνό και όσο πιο παθιασμένος είσαι, τόσο θα ξεθωριάζουν τα μέχρι τώρα επιτεύγματά σου μπροστά στον νέο στόχο, τόσο θα τρώγεσαι, τόσο θα μελαγχολείς μένοντας μακριά ή περιμένοντας να πραγματοποιήσεις τον νέο στόχο, ξέροντας ότι η αμείλικτη φθορά και ο βλοσυρός θεριστής που φέρνει ο χρόνος σε ακολουθούν. Κακό πράγμα η προσκόλληση, η επιδίωξη της ευτυχίας μέσω..., δηλαδή, ο δρόμος που οι πολλοί ακολουθούν.

Υπάρχει και ένα άλλο μονοπάτι. Η ευτυχία, όπως πολλές γυναίκες, περιφρονεί αυτούς που τρέχουν ξοπίσω της, αλλά συχνά πλησιάζει πικαρισμένη, προσπαθεί να σαγηνεύσει και τελικά δίνεται σε αυτούς που την αγνοούν. Αγνόησέ την, φίλος. Αρνήσου τα όλα. Λέγε συνέχεια στον εαυτό σου ότι δεν σου ανήκει τίποτα, ούτε η περιουσία σου, ούτε οι αγαπημένοι γύρω σου, ούτε όσα έχεις κάνει, καλά ή κακά, ούτε καν το σώμα σου ή η σκέψη σου. Αντί να ρωτάς τη στιγμή του πόνου «γιατί σε εμένα;», θύμιζε στον εαυτό σου «γιατί όχι σε εμένα;». Λέγε συνέχεια μέσα σου ότι η υπόστασή σου είναι μια χούφτα χώμα και λίγο νερό που πήραν μορφή και είναι ήδη στο δρόμο τους για να γίνουν κάτι άλλο. Άσε την ψεύτρα σκέψη και άνοιξε τη συνείδησή σου στον κόσμο, όπως είναι.

Ποθείς την αιωνιότητα, την αθανασία, τη θέωση, ξεχνώντας το πιο μικρό, το πιο ταπεινό συστατικό της ύπαρξης, το μόνο που σου ανήκει: τη στιγμή, το παρόν, το εδώ και τώρα. Η ζωή, ευτυχώς, μας δίνεται σε αυτά τα μικρά πακετάκια, είναι τόσο εύκολο να τα κουβαλήσεις στην τσέπη, μα εμείς επιμένουμε να κουβαλάμε διαρκώς στις αδύναμες πλάτες μας το σακί ολόκληρης τη ζωή μας, αν όχι και όλη την ιστορία, όλο τον κόσμο, ακόμη και φανταστικούς κόσμους πέρα από αυτόν, χάνοντάς τα με αυτό τον τρόπο όλα. Ζούμε με φαντάσματα, βλέπουμε, ακούμε, αγγίζουμε, οσφραινόμαστε, αντιλαμβανόμαστε μόνο φαντάσματα, πλάσματα ενός νου που είναι απλώς το προϊόν κάποιων περιστάσεων. Είναι σαν να κοιτάμε τον κόσμο διαρκώς πίσω από μια γκρι, σκονισμένη κουρτίνα, ένα άθλιο παραπέτασμα που φοβόμαστε να παραμερίσουμε.

Τι ζωή θέλεις να κάνεις καημένε άνθρωπε όταν δεν είσαι ποτέ στο εδώ και στο τώρα; Άσε τα μεγαλεπίβολα και αντί να πασχίζεις για την αιωνιότητα, δες το θησαυρό που κρατάς στο χέρι, το μόνο που σου ανήκει και θα σου ανήκει ποτέ, κατάκτησε τη στιγμή, ξέχνα όλα τα άλλα και ίσως να πάρεις και μια γεύση, ένα κομματάκι τόσο δα, ένα κοψίδι αιωνιότητας, ... the intersection of the timeless with time**. Ο θάνατος και η φθορά είναι εγγενή σε αυτό που είμαστε, όσο πιο πολύ παλεύουμε να ξεφύγουμε από αυτή τη μοίρα, τόσο πιο πολύ μπλέκουμε στα βρόχια της δυστυχίας, σαν τα ψάρια που σπαρταράνε πιασμένα στο δίχτυ, στο υπαρξιακό δίκχτυ. Οι ίδιοι είμαστε ένα παροδικό φαινόμενο, όμοιοι με τη βροχή που πέφτει. Γεννηθήκαμε σε ένα σύννεφο και η ζωή μας είναι η πτώση προς τη γη. Ο άνθρωπος είναι τραγικός. Το «Εγώ ειμί ο Ων» είναι μόνο για το ένα, δηλαδή, για το όλο. Εμείς είμαστε το μερικό, το γίγνεσθαι, αλλά είμαστε και κομμάτι του όλου. Αν θέλουμε να γευθούμε το Ον, δεν πρέπει να παραχωρούμε στο γίγνεσθαι τίποτε περισσότερο από αυτό που του ανήκει, δηλαδή από τη στιγμή, δηλαδή το τίποτα. Είναι ωραίο να γεύεσαι τη γλυκάδα του κενού. Χαρές και λύπες γίνονται ένα μεθύσι, ένας χορός.

Αλλά οι λέξεις δεν βοηθούν πολύ σε αυτά. Θα κλείσω με μια μικρή ζενική ιστοριούλα που είχα διαβάσει πριν από χρόνια.

Περπατούσε κάποιος στην ερημιά, όταν του επιτέθηκε μια άγρια τίγρη. Φτάνοντας στο άκρο ενός γκρεμού, άρχισε να σκαρφαλώνει κάτω αρπάζοντας μια κληματίδα. Πλησιάζοντας κάτω, διαπίστωσε ότι τον περίμενε μια άλλη τίγρη, εξίσου επιθετική με την πρώτη. Κοιτάζει ο ανθρωπάκος πάνω και διαπιστώνει ότι δύο καθάρματα αρουραίοι έχουν αρχίσει και ροκανίζουν την κληματίδα από την οποία κρέμεται. Κοιτάζει τότε στο πλάι και βλέπει μια ωραία, ώριμη, κατακόκκινη, λιμπιστή φράουλα. Χωρίς να σκεφτεί τίποτε άλλο, την κόβει και την βάζει στο στόμα του με μεγάλη απόλαυση. Αυτή είναι η ζωή μας, μια αιώρηση ανάμεσα σε γέννηση και θάνατο. Το θέμα είναι, μπορείς να απολαύσεις τη φράουλα; Μπορείς να γευθείς τη ζουμερή στιγμή ή θα σπαταλήσεις όλη σου τη ζωή σε ελπίδες και φόβους;

* Life, liberty, and the pursuit of happiness (από τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών)

** Από τα Τέσσερα Κουαρτέτα, Τ. Σ. Έλιοτ.

Ζεν πρεμιέ

Άλλος ένας λόγος για τον οποίο δεν είμαι αριστερός

Είχα γράψει στην προπροηγούμενη ανάρτηση ότι η έλλειψη διακριτικής/κριτικής ικανότητας των αριστερών κομμάτων είναι ένας λόγος για τον οποίο δεν θα τα ψήφιζα ποτέ. Τι πειράζει αν ένας λιμενεργάτης έχει μεγαλύτερες αποδοχές από ένα υψηλόβαθμο τραπεζικό στέλεχος ή έναν επιτυχημένο μικρομεσαίο επιχειρηματία; Η ταξική του ταυτότητα, του προλετάριου (ενδεχομένως λόγω ενδυματολογικού κώδικα;), σημαίνει ότι πρέπει να υποστηρίζουμε όλα τα άδικά του. Υποτάσσουν τα πάντα στις σκοπιμότητες του ταξικού πολέμου και περιμένουν με θρησκευτική προσήλωση την αποκαλυπτική στιγμή της επανάστασης που θα φέρει τη χρυσή βασιλεία του Κυρίου, συγγνώμη, εννοούσα τη χρυσή σοσιαλιστική/κομουνιστική/αναρχοκομουνιστική κοινωνία.

Αξίες όπως αυτές της δικαιοσύνης, της τιμιότητας, της ευσπλαχνίας είναι μικροαστικές ανοησίες που εμποδίζουν την επανάσταση, η δικαιοσύνη έχει εφαρμογή μόνο με ταξικούς όρους. Ο γνήσιος, ο αγωνιστής αριστερός οφείλει να εντείνει τις αντιθέσεις στην κοινωνία, να μην είναι ειρηνοποιός, αλλά προβοκάτορας. Ό,τι ενδιάμεσο επιτυγχάνεται, στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος, δεν είναι παρά ένας πονηρός τρόπος για να κατευναστούν τα πνεύματα, στάχτη στα μάτια, αντιπερισπασμός, ψίχουλα που πετούν οι καπιταλιστές στις μάζες για να τις διατηρούν υποταγμένες. Μέχρι την έλευση της ιδανικής κοινωνίας, ο αγωνιστής αριστερός ζει σε εχθρικό έδαφος, σε εχθρικό κόσμο, σε ένα διαρκή πόλεμο... Κατά τα άλλα, απορεί όταν οι άλλοι τον κατηγορούν για στείρα, αρνητική στάση.

Η δική μου άποψη διαφέρει θεμελιωδώς. Ο καλύτερος κόσμος αποκτά υπόσταση όταν αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι εδώ και τώρα με τον τρόπο που θα συμπεριφερόσουν αν ζούσες ήδη στην ουτοπία. Αυτή είναι η υποχρέωση κάθε ελεύθερου και έντιμου ανθρώπου, να ζει πάντα στον κόσμο της ψυχής του, πάντα σε ειρήνη. Όποιος περιμένει ένα ιδανικό κόσμο για να συμπεριφερθεί ιδανικά, θα ζει πάντα σε μια κόλαση, πάντα μίζερα, πάντα δυσκοίλια, θα έχει μπροστά του δάση και θα βλέπει στάχτες. Όσες επαναστάσεις και να γίνουν, οι αφορμές για σκληρότητα, για υπολογισμούς, για σκοπιμότητες, για καχυποψία, για σαμποτάζ, δεν θα εκλείψουν.

Δεν πιστεύω σε κάποιο καθήκον επιδίωξης της αποσταθεροποίησης της υποτιθέμενης ανάποδης πυραμίδας (αυτή η άθλια πυραμίδα όλο ανάποδα πάει και στέκεται, ακόμη και μετά την επανάσταση πήγε και στάθηκε σε έναν Στάλιν) και της καταστροφής για να κτιστεί κάποιος υποτιθέμενος νέος, ιδανικός κόσμος από τα συντρίμμια του παλιού. Σέβομαι τη δημιουργία και όχι την καταστροφή. Πιστεύω στη δύναμη του ηθικού ανθρώπου να δημιουργεί και να θεραπεύει, να αντιστέκεται στην άδικη εξουσία, να υπερασπίζεται αμετακίνητος τις αρχές του και να συμπεριφέρεται σύμφωνα με αυτές, να λέει τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι, να αρνείται να αναγνωρίσει τη νομιμότητα της τυραννίας, της ανηθικότητας, της αδικίας και να μεταλλάσσει την κοινωνία δρώντας σαν καταλύτης, να οικοδομεί παραπλεύρως και να πείθει. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επανάσταση που ξέρω, η πιο επικίνδυνη και αποτελεσματική επανάσταση, η επανάσταση του ενός, του καθενός. Όλες οι άλλες επαναστάσεις δεν είναι παρά στροφές στο καρουζέλ της φρίκης και του αίματος όπου περιστρέφεται η ανθρωπότητα με την ψευδαίσθηση ότι προοδεύει.

Βέβαια, αν και είμαι φίλος της ειρήνης, αναγνωρίζω ότι ένας άνθρωπος ενδέχεται να βρεθεί σε θέση που δεν θα έχει πολλά περιθώρια για να αποφύγει τη σύγκρουση, ακόμη και τη βία και τον πόλεμο. Ωστόσο, δεν τα δέχομαι αυτά ως στόχους, έστω ενδιάμεσους, ως αναπόφευκτα στοιχεία κάποιου ιστορικού προγράμματος μετεξέλιξης της κοινωνίας. Δεν μπορείς να κτίσεις μια καλύτερη κοινωνία με ιδανικά την καταστροφή, τη βία και στη σφαγή, παίρνοντας το όπλο για να κτυπήσεις τον αδελφό σου, το γείτονά σου, που διαφωνούν μαζί σου ή έστω σπάζοντας τη βιτρίνα ενός μεροκαματιάρη ή γενικά συμπεριφερόμενος σαν κόπανος στη δουλειά σου όταν δεν έχεις άλλη αιτία πέρα από το ταξικό σου μίσος, δηλητηριάζοντας συνεχώς την ψυχή σου και απαγορεύοντάς της να αγαπά. Ναι, μπορείς με αυτό τον τρόπο να επηρεάσεις την ιστορία, αλλά να δημιουργήσεις κάτι καλύτερο; Αμφιβάλλω. Δεν δημιουργείς ένα καλύτερο κόσμο κάνοντας τον εαυτό σου χειρότερο. Πόσες επαναστάσεις δεν έφεραν χειρότερη τυραννία και καταπίεση, δεν εκφυλίστηκαν σε απολυταρχίες;

Τα γράφω αυτά διότι πολλές φορές έχω ακούσει και διαβάσει, και εδώ, στα μπλογκ, ότι είναι καθήκον η αποσταθεροποίηση του συστήματος, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Ότι πρέπει να δείχνουμε ανοχή στη βία και στην αδικία, αρκεί αυτή να προέρχεται από τη «σωστή» πλευρά. Ότι καλά κάνει η τάδε ή η δείνα συντεχνία που έχει ιδιοποιηθεί δημόσια περιουσία και τη χρησιμοποιεί για δικούς της σκοπούς και εκβιάζει το κοινωνικό σύνολο, καλά κάνει ο μπαχαλάκιας και σπάει ή δέρνει τον καθηγητή που έχει αντίθετη με αυτόν άποψη, καλά κάνουν οι μαθητές και καταλαμβάνουν τα σχολεία τους μη αφήνοντας τους «φύτουλες» που ενδιαφέρονται για μπανάλ και άχρηστα πράγματα, όπως η απόκτηση γνώσης πριν από την πράξη, να κάνουν μάθημα κ.ο.κ., αφού τέλος πάντων ζούμε σε αυτή την άθλια κοινωνία. Κατ΄ εμένα, αυτό είναι μεγάλο λάθος. Όλη μου η φύση αντιδρά σε αυτή την άποψη. Ο άνθρωπος που υιοθετεί την αδικία ωθούμενος από τους άλλους, από την κακούργα κοινωνία, έχει ήδη υποστεί τη μεγαλύτερη ήττα, την ήττα εντός του, και ας ανατρέψει το όποιο σύστημα, ας επικρατήσει η όποια επανάσταση.

Ας με συμπαθούν οι αριστεροί δικτυακοί και εξωδικτυακοί φίλοι, τα γράφω αυτά ακριβώς γιατί πολλούς τους σέβομαι και τους εκτιμώ πολύ και γνωρίζω ότι κάποιοι είναι εξαιρετικοί άνθρωποι. Κατανοώ και συμφωνώ σχεδόν πάντα με τη διάγνωσή τους, διαφωνώ με τη συνταγογράφησή τους. Με τους ακροδεξιούς δεν θα καταδεχόμουν ποτέ να ασχοληθώ, κερδίζουν σταθερά ως χώρος το στέμμα στα καλλιστεία της βλακείας.

Αν πιστεύετε σε ένα καλύτερο κόσμο, ζήστε τον τώρα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη και δυσκολότερη επανάσταση. Εναλλακτικοί τρόποι αντίδρασης και δημιουργίας υπάρχουν πολλοί, από την πολιτική ανυπακοή, μέχρι τη σύσταση παράπλευρων θεσμών και εναλλακτικών κοινοτήτων*.

Κάθε αντίλογος δεκτός.

* Ρίξτε μια ματιά σε αυτό. Η μεγαλύτερη απειλή για το σύστημα μερικές φορές δεν είναι να το πολεμήσεις, αλλά να του γυρίσεις την πλάτη.

Φιλία επί χάρτου

Marin, για να μη λες ότι δεν το προσπάθησα ;)

Blue collar golden boys

Πρέπει να προσέχει τι υπόσχεται ένα κόμμα ως αντιπολίτευση, διότι τα βρίσκει μπροστά του ως κυβέρνηση, και άντε να εξηγεί τώρα στους ξεσηκωμένους συνδικαλοστρατούς ότι η αλλαγή κυβέρνησης δεν παρέχει κανένα δικαίωμα αθέτησης των συμβάσεων που έχει ήδη υπογράψει η χώρα σου και ότι οι αντισυμβαλλόμενοι δεν χαμπαριάζουν από προεκλογικά συνθήματα και έχουν κάθε δικαίωμα να σε σύρουν σε διεθνή δικαστήρια, να καταγγείλουν συμβάσεις και να εισπράττουν ποινικές ρήτρες και αποζημιώσεις, ενώ διασύρεσαι διεθνώς και αποκτάς τη φήμη του αναξιόπιστου εταίρου. Αυτά, ενώ ήδη οι επενδυτές σε αντιμετωπίζουν σαν λεπρό και η οικονομία σου είναι στα τελευταία της, τρεκλίζοντας κάτω από ένα τεράστιο καρκίνωμα κρατισμού, διαφθοράς, πελατειακών σχέσεων, γραφειοκρατίας κ.λπ κ.λπ.

Είναι λυπηρό να βλέπεις μια χώρα να γίνεται, για άλλη μια φορά, όμηρος ενός μικρού, κλειστού, καλά οργανωμένου συνδικαλοστρατού. Ποια είναι τα γκόλντεν μπόιζ αν όχι εργαζόμενοι που είναι μόνιμοι, ακριβώς όπως και οι δημόσιοι υπάλληλοι, και των οποίων οι μέσες ετήσιες αποδοχές φτάνουν τα 70.000 - 80.000 ευρώ περίπου, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις τα 140.000; Αλλά όχι, πρόκειται για εργάτες, για αγνούς προλετάριους και, συνεπώς, νόμος είναι το δίκιο τους. Δυσκολεύομαι βέβαια να αντιληφθώ αυτό το δίκιο όταν οι άνθρωποι αυτοί απεργούν χωρίς ΚΑΝΕΝΑ απολύτως αίτημα που να έχει οποιαδήποτε σχέση με τις συνθήκες εργασίας τους ή οποιαδήποτε άλλη παράμετρο των εργασιακών τους σχέσεων. Το αρνούνται μάλιστα αυτό ευθαρσώς οι ίδιοι. Η διεκδίκησή τους είναι να καθορίσουν αυτοί το ποια θα είναι η διοίκηση, το ιδιοκτησιακό ή διοικητικό καθεστώς της επιχείρησης στην οποία απασχολούνται. Κάποιος έχει μπερδέψει το ρόλο του.

Ο ξένος επενδυτής, μάλιστα, προκειμένου να υλοποιηθεί η σύμβαση, έχει αναγνωρίσει τα «κεκτημένα» τους και είναι πρόθυμος, να συζητήσει και για άλλα. Ποιο λοιπόν είναι το πρόβλημα αυτών των ανθρώπων που κλείνουν το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και στραγγαλίζουν το εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριό της; Παιδεύτηκα πολύ, αλλά το βρήκα. Η απάντηση είναι, φυσικά, ο άδολος πατριωτισμός! Αυτοί ξέρουν καλύτερα τι συμφέρει τη χώρα. Αυτοί, ξέρουν ότι δεν χρειαζόμαστε τις επενδύσεις των κακών αυτών Κινέζων και ότι τους παραχωρήσαμε πάρα πολλά. Δεν χρειαζόμαστε την παλιοπροβλήτα που θα κατασκευάσουν, την τεχνογνωσία τους, και ας πρόκειται ίσως για την κορυφαία εταιρεία του κόσμου στον κλάδο, και ούτε τις επενδύσεις τους έχουμε ανάγκη. Η συντεχνία ξέρει καλύτερα και προκειμένου να μας κάνει να αποδεχθούμε το δίκιο της είναι πρόθυμη να οδηγήσει επιχειρήσεις σε χρεοκοπία, να δημιουργήσει ανέργους σε άλλους κλάδους, να καταστρέψει επαγγελματίες.

Ελπίζω, βέβαια, να μην εμφανιστεί κάποιος και να αρχίσει να διασπείρει ανυπόστατα ψεύδη, όπως ότι ο πραγματικός λόγος είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι λυμαίνονται τον λιμένα σαν μαφία, ότι εκτός από τις παχυλές αμοιβές τους εισπράττουν και «πουρμπουάρ» για να βγάζουν γρήγορα εμπορεύματα, ότι τις υπερωρίες 24/24 7/7 τις καταφέρουν βάζοντας άλλους εργάτες - δούλους να δουλεύουν στο πόδι τους έναντι πενιχρής αμοιβής (στην πραγματικότητα όλες τις υπερωρίες τις βγάζουν οι ίδιοι, καθώς είναι κάτι μεταξύ τερμινέιτορ και ρόμποκοπ), ότι για να γίνεις δεκτός σε αυτή την προνομιούχα συντεχνία προϋπόθεση είναι να δουλεύει εκεί και ο μπαμπάς σου, ότι αν έλθουν οι σχιστομάτηδες και φτιάξουν επιπλέον προβλήτες θα χαθούν τα πουρμπουάρ, οι υπερωρίες, θα σπάσει το κύκλωμα και θα προσληφθούν και άλλοι εργαζόμενοι, για να βγαίνει κανονικά η δουλειά. Όλα αυτά είναι βρωμερά ψέματα και, επιπλέον, δεν μπορείς και να τα προβάλεις ως λόγο για απεργία. Πρέπει να τηρούνται και κάποια προσχήματα για να δουλεύουμε την υφήλιο.

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και ένα από τα δίκια του φαίνεται πως είναι και η εκμετάλλευση άλλων, λιγότερο προνομιούχων ομάδων εργαζομένων. Το βλέπουμε παντού το ίδιο έργο, με τις εταιρείες καθαριστριών και με άλλους τρόπους. Αν καταφέρεις να τρυπώσεις σε κάποιες ελίτ αληταράδων, έπιασες την καλή. Αλίμονο στους απέξω. Εξάλλου, κάποιος πρέπει να δουλεύει κιόλας για να διασφαλίζονται τα δικά σου κεκτημένα.

Ο κόσμος τα έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι. Αναρωτιέται μετά η Αριστερά γιατί δεν λένε να ξεκολλήσουν τα ποσοστά της, εν μέσω μάλιστα κρίσης του επάρατου καπιταλισμού. Το ένα κόμμα της, αυτό που ξέχασε ο χρόνος, έχασε μερικές μονάδες, αλλά επέτυχε να παραμείνει τρίτο κόμμα, πολύ σπουδαίο αυτό, ενώ οι ocean's eleven θεωρούν θρίαμβο ότι τελικά δεν βρέθηκαν εκτός βουλής. Όσο τα κόμματα αυτά θα κρατούν τα μάτια τους ερμητικά κλειστά στην πραγματικότητα, όσο θα είναι ανίκανα για κοινή λογική, για διάκριση μεταξύ των καταστάσεων, όσο θα τρέχουν σαν αυτόματα να συμπαρασταθούν σε κάθε μαφία, όσο θα τους αρκεί μια ταξική ετικέτα για να ταχθούν στο πλευρό του κάθε γκόλντεν μπόι με μπλε κολάρο, θα έχουν μια ομάδα που θα τους ακολουθεί, μάλλον φθίνουσα, αλλά θα είναι για πάντα στο περιθώριο και απλώς θα προσπαθούν όλη την ώρα να κάνουν αισθητή την παρουσία τους ενοχλώντας με την επαναστατική γυμναστική τους ανθρώπους που προσπαθούν να εργαστούν στα αλήθεια, σαν ξινές γεροντοκόρες που το παίζουν και πασσιονάριες πανάθεμά τις. Για κάθε σωστό που λένε θα πετάνε άλλες δύο μπαρούφες αποξενώνοντας μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Η υποκρισία είναι από τα πράγματα που δύσκολα κρύβονται. Να γιατί δεν θα μπορούσα να ψηφίσω αριστερό κόμμα, όπως με ρώτησε φίλος πρόσφατα.

Η ζωή στην Ελλάδα είναι άσκηση στην αποδοχή και την υπομονή, ίσως και στην αταραξία. Τα πράγματα είναι κρίσιμα, αλλά δεν είμαι διατεθειμένος να θυμώσω, να αγανακτήσω, να ανησυχήσω. Έχω συνηθίσει πια. Μου αρκεί να παρατηρώ τα όσα γίνονται, όπως και ένα οποιοδήποτε φυσικό φαινόμενο, προσπαθώντας να μένω έξω από το μονοπάτι της λάβας. Δεν βλέπω και κανέναν άλλο να νοιάζεται. Χρόνια διαβάζω άρθρα στον Τύπο για καταγγελίες για τα όσα συμβαίνουν στο λιμάνι, έγινε ποτέ καμία έρευνα; Κινήθηκε η δικαιοσύνη; Δε βαριέσαι βρε αδελφέ! Ας συνεχίσω εδώ να βαράω στο πληκτρολόγιο τις μεταφράσεις μου, χωρίς να μου χρωστούν και να χρωστάω σε κανέναν, και όσο κρατήσει η ησυχία μου, μετά, βλέπουμε, μπορεί να το διασκεδάσω κιόλας. Πάντα υπάρχει μια ελαφριά πλευρά στα πράγματα όταν κουβαλάς μόνο το τομάρι σου.

Ας κάνω λοιπόν εφεξής τον Κινέζο.

Η καύτρα

Περνώντας φουριόζος από το βρώμικο παρκάκι, τίναξε την καύτρα από το τσιγάρο του. Λίγο πριν να πέσει η σβησμένη στάχτη της στη γη, την είδαν δυο ερωτευμένες κατσαρίδες να διαγράφει τη φωτεινή τροχιά της και έκαναν μια ευχή.

Τρύπες

Υπάρχουν φορές που παρακολουθώντας κάποιο κινηματογραφικό έργο ή διαβάζοντας ένα βιβλίο εντοπίζω ένα κενό ή παράλειψη κάποιας «προφανούς εξέλιξης» στο σενάριο, στην πλοκή. Ομολογώ ότι όσο και αν είμαι πρόθυμος να αποδεχθώ ότι ο δημιουργός δεν είναι δυνατόν να χωρέσει σε ένα έργο τα πάντα και να αναστείλω τη δυσπιστία μου, εντούτοις, όταν το σημείο το οποίο παραλείπεται είναι τόσο σημαντικό ώστε η συμπερίληψή του να έδινε άλλη πορεία ή σημαντικές νέες διαστάσεις στην εξέλιξη, ενοχλούμαι. Το διαβολάκι δεν λέει να με αφήσει, ψιθυρίζοντάς μου συνέχεια «αν...» και εμποδίζοντάς με να απολαύσω στο μέγιστο το κινηματογραφικό ή λογοτεχνικό έργο.
.
Μερικές φορές μου συμβαίνει αυτό ακόμη και με έργα τόσο καταξιωμένων συγγραφέων, ώστε να διστάζω να αναφέρω σε άλλους τις ενστάσεις μου. Αυτό μου συνέβη πριν από αρκετό καιρό με το βιβλίο «Περί Θανάτου» του Ζοζέ Σαραμάγκου. Το βιβλίο είναι εξαιρετικό (προσοχή: αν και δεν αναφέρομαι στο τέλος του βιβλίου, στη συνέχεια ίσως να αναφέρω στοιχεία που να μη θέλετε να μάθετε αν δεν έχετε διαβάσει ακόμη το βιβλίο) και αναφέρεται σε μια χώρα όπου ο (ή μάλλον «η») θάνατος κατεβαίνει σε απεργία, σταματάει να λειτουργεί. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να γερνούν, να αρρωσταίνουν, να τραυματίζονται φρικτά και να ακρωτηριάζονται, αλλά αδυνατούν να διασχίσουν τη γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο. Το αποτέλεσμα; Μετά από μια αρχική εφορία, τα προβλήματα, μεγάλα και μικρά, αναδύονται και αρχίζουν να συσσωρεύονται. Τα νοσοκομεία γεμίζουν, τραυματισμένοι και βαριά άρρωστοι μένουν να αιωρούνται μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, άνθρωποι υποφέρουν βλέποντας αγαπημένα πρόσωπα να βασανίζονται αδυνατώντας να βρουν λύτρωση, υπερήλικες συνεχίζουν μια άχαρη ύπαρξη χωρίς ελπίδα ανάπαυσης. Ωστόσο, στις όμορες χώρες ο κύκλος ζωής και θανάτου συνεχίζεται κανονικά! Τότε, δημιουργείται μια περίεργη παράνομη δραστηριότητα τράφικινγκ του θανάτου, μαφιόζικα κυκλώματα αναλαμβάνουν να μεταφέρουν ανθρώπους πέρα από τα σύνορα για να βρουν επιτέλους την πολυπόθητη ανάπαυση και το βιβλίο συνεχίζει με τρόπο που δεν θα αναφέρω.
.
Εδώ βρίσκεται το πρόβλημά μου το οποίο δεν ξέρω αν υποψιαστήκατε. Τι άλλο περίμενα να διαβάσω; Μα, φυσικά για το κύμα μεταναστών, νόμιμων και παρανόμων, από τις άλλες χώρες που θα ήθελαν να εισέλθουν στη χώρα για να κατακτήσουν την πολυπόθητη αθανασία, για να ξεφύγουν από το φόβο του θανάτου, για να παρατείνουν την ύπαρξή τους. Πού είναι οι οικογένειες από τις άλλες χώρες που θα προσπαθούσαν να βάλουν παράνομα τα άρρωστα παιδιά τους μέσα στην «ευλογημένη» χώρα, χαρίζοντάς τους ζωή, αλλά και την ευκαιρία να περιμένουν την ανακάλυψη μιας θεραπείας; Πού είναι οι ηλικιωμένοι, οι σοβαρά άρρωστοι ή ακόμη και οι υγιείς που κυριαρχούμενοι από το φόβο του θανάτου θα έκαναν ουρές στα σύνορα; Πού είναι το αντίστροφο ρεύμα δυστυχισμένων ψυχών που θα προσπαθούσαν να αποφύγουν αυτό που οι άλλοι έμαθαν να εύχονται;
.
Δεν υπάρχει αυτή η αναφορά πουθενά στο βιβλίο, το οποίο, όσο και αν απήλαυσα, ήταν αδύνατο να μη μου δημιουργήσει μια αίσθηση ενός μεγάλου κενού, μιας μαύρης τρύπας, που κάποιες στιγμές με έκανε να αναρωτιέμαι αν έλειπαν κεφάλαια ή αν εγώ παρέβλεπα κάτι σημαντικό που απαντούσε στην απορία μου (και το οποίο δεν βρήκα). Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο φαντασίας ή έστω σουρεαλισμού, αποδέχεσαι στο πλαίσιο της ανάγνωσης το φανταστικό κόσμο που οικοδομεί ο συγγραφέας, αλλά ακόμη και τότε περιμένεις μια συνέπεια και συνοχή. Πώς μπορείς να γράφεις για το τι θα συμβεί σε μια χώρα εάν σταματήσουν να πεθαίνουν οι άνθρωποι εντός των συνόρων της και να μην κάνεις οποιαδήποτε αναφορά στις αντιδράσεις των ανθρώπων των άλλων χωρών, αναφέροντάς τις μόνο ως απρόθυμους προορισμούς των ανθρώπων που θέλουν να πεθάνουν. Νομίζω ότι η πιο προφανής συνέπεια θα ήταν ότι αυτή η χώρα θα βούλιαζε από τα πλήθη που θα συνέρεαν σε αυτή.
.
Με άφησε αυτό το βιβλίο με μια ανολοκλήρωτη αίσθηση. Εννοείται πως ο Σαραμάγκου είναι μεγάλος συγγραφέας και το "Όλα τα ονόματα" περιμένει τη σειρά του στη βιβλιοθήκη μου.
.
Απόψεις αναγνωστών - ιδίως του συγκεκριμένου βιβλίου - και συγγραφέων ευπρόσδεκτες.

4 Οκτωβρίου

Με τους αγίους, γενικά, δεν τα έχω πολύ καλά, αλλά υπάρχει ένας που ξεχωρίζω και συμπαθώ ιδιαίτερα, και είναι και καθολικός. Είναι ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, ο άγιος που κήρυττε στα πουλάκια, ο άγιος που έκανε ειρήνη μεταξύ μιας πόλης και ενός λύκου, ο άγιος τον θάνατο του οποίου έκλαψε ένα γαϊδουράκι, ο χαρούμενος άγιος που γιόρταζε όλη τη φύση, μαζί με τον Ήλιο, τη Σελήνη και τα αστέρια και όλα τα πλάσματά της.

Ήταν φυσικό, καθώς φαίνεται να υπάρχει μια παγκόσμια ημέρα για ο,τιδήποτε, ακόμη και για τη μετάφραση (που τόσο με κάνει να υποφέρω καθημερινά), να οριστεί ως παγκόσμια ημέρα των ζώων η μέρα εορτασμού αυτού του αγίου, η 4η Οκτωβρίου (να λείπουν σχόλια συσχέτισης με τους Έλληνες ψηφοφόρους και που υποτιμούν τα ζώα).

Νομίζω ότι θα μας χρειαζόταν σήμερα ένας τέτοιος άγιος, να μας υποχρεώσει να συνάψουμε ειρήνη, ως ανθρωπότητα, με τη φύση και όλα τα πλάσματά της - όπως έκανε κάποτε ο άγιος με την πόλη Γκούμπιο και το λύκο - και, κατ' επέκταση, με τους εαυτούς μας. Ίσως αν υπήρχε ένας αντίστοιχος ορθόδοξος άγιος να ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα για τα ζώα στη χώρα μας, όπου τραβούν τα πάνδεινα.

Σκέφτομαι ότι θα πρέπει μια ημέρα να αναγείρουμε οι άνθρωποι μνημεία στις πόλεις μας για το «άγνωστο ζώο», το ζώο που μας βοήθησε να επιβιώσουμε, το ζώο που δούλεψε για εμάς, το ζώο που έγινε τροφή μας, το ζώο που σκοτώθηκε και υπέφερε στους δικούς μας πολέμους, το ζώο που μαρτύρησε στα χέρια μας και στα επιστημονικά εργαστήριά μας, το ζώο το είδος του οποίου εξαφανίσαμε, το ζώο που μας αγάπησε και μας προστάτεψε και απέμεινε μοναδικός μας φίλος όταν όλοι οι άνθρωποι μας είχαν εγκαταλείψει.

Αφιερώνω την ανάρτηση στη σκυλίτσα της οποίας την πρωινή φροντίδα ο παιδικός φόβος με εμπόδισε να ανταποδώσω με ένα μικρό χάδι και σε όλα τα άλλα πλάσματα, τα αδέλφια μας, στα οποία προξενούμε τόσο πόνο και τόσο λίγο σεβόμαστε, σαν ένας κακομαθημένος, σαδιστής, μεγαλύτερος αδελφός.

Laudato sie, mi Signore cum tucte le Tue creature...
Δοξασμένος να είσαι Κύριε μέσα από όλα τα πλάσματά σου - από το «Άσμα στον Ήλιο», που συνέθεσε ο Άγ. Φραγκίσκος, ο φτωχούλης του Θεού, που κάποτε ήταν και τροβαδούρος και γλεντζές νέος, και στο οποίο κάνει την πολύ γνωστή αναφορά στον αδελφό ήλιο και στην αδελφή σελήνη.

Δείτε και τη Διεθνή Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων στο ιστολόγιο του Greek Rider.
.
Δεν πιστεύω να νομίζατε ότι θα έγραφα για τις εκλογές... ωστόσο, είναι λυπηρό ότι αύριο, την ημέρα των ζώων, θα διεκδικούν την είσοδό στους στη βουλή πολιτικοί όπως ο Φίλιππος Πετσάλνικος, απροκάλυπτος υπερασπιστής των γουναράδων, αυτού του ματωβαμένου και απάνθρωπου επαγγέλματος, που μόνο σκοπό έχει την ικανοποίηση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και που πλέον θα έπρεπε να εκλείψει. Θυμηθείτε και τον Kill-τίδη, προστάτη άγιο των κυνηγών, εχθρό των φιλόζωων. Όχι σταυρό σε τέτοιους ανθρώπους.

Ο μανάβης του διαστήματος

Ο μπάρμπα-Ζόινκ ήταν από τον πλανήτη Γκούλκου, γνωστό για τις λαϊκές αγορές του. Γυρνούσε όλο τον γαλαξία με το τρίκυκλο-ούφο του φορτωμένο με τελάρα με όλα τα καλά και άμα έβρισκε κάνα κατοικημένο πλανήτη κατήρχετο στην ατμόσφαιρά του, έστηνε τον πάγκο του και άρχιζε να διαλαλεί την πραμάτεια του «ζουμερά μεγαπέπονα από τον Ντραλ-26 έχωωωωω, κεράσα-γίγαντες από την Υπέρνια έχωωωωωωω, γλυκές υπερντομάτες από τον Πρεν έχωωωωωω, μήλα Άλφα-Κενταύρου έχωωωωωω, σέληνα από τη σελήνη του Μούριν έχωωωωω, καρότα βιολογικής καλλιέργειας από τον πλανήτη Ζούνικ έχωωωωω, και κοκκινόχωμα από τον Άρη έχωωωωωω» και τέτοια. Φόρτωνε το σαραβαλάκι ούφο του με τα τελάρα με τα μαναβικά που αγόραζε από την κεντρική λαχαναγορά του Γκούλκου, τα έδενε καλά με σύρμα και άνοιγε και κάτι πεδία σαν αυτά που έχουνε στο στάρ-τρεκ και άλλες τέτοιες ταινίες και γυρνούσε από σύστημα σε σύστημα και από αστερισμό σε αστερισμό βιοποριζόμενος.
.
Κάποτε, σε μια απότομη στροφή που έκανε για να αποφύγει ένα αστεροειδή, του έφυγε ένα τελάρο με κάτι σάπια που δεν είχε δέσει καλά και έπεσε σε ένα πλανήτη. Έτσι, έγινε η ζωή στη Γη και κάθομαι εγώ τώρα και σας γράφω αυτά. Τι καλά να τα είχε δέσει καλύτερα τα βρωμοτελάρα...
.

Το έγραψα με αφορμή το ότι θυμήθηκα έναν περίεργο γέρο στη λαϊκή κάτω από το σπίτι μας, στις αρχές της δεκαετίας του 70, που είχε το πιο σαραβαλιασμένο τρίκυκλο που έχω δει ποτέ και το οποίο φόρτωνε με τελάρα σε απίθανο ύψος. Έφευγε τελευταίος από τη λαϊκή, καθώς έμενε ώρα πολύ να δένει το φορτίο του με αμέτρητα κομματάκια σύρματα και σπάγκους, μετατρέποντας το μηχανάκι του σε ένα ακανόνιστο και ασταθές σύνολο από σίδερα και τελάρα, ενώ εγώ τον χάζευα από ψηλά, με απορία για αυτή την τόσο διαφορετική από τη δική μου, παιδική, ύπαρξη.

Διάφορα

1) Στις 11 Οκτωβρίου, στο πάρκο Νέας Φιλαδελφείας, μια ομάδα από φιλοζωικά σωματεία διοργανώνουν μια καταπληκτική εκδήλωση με τίτλο Wag-A-Thon. Δείτε εδώ. Μπορείτε στο πλαίσιο ενός αγώνα βαδίσματος ζώου-συνοδού να «στοιχηματίσετε» σε κάποια ομάδα. Μπορείτε να το κάνετε αυτό ακόμη και αν εμφανιστείτε εκεί την ημέρα της εκδήλωσης, στο πάρκο Νέας Φιλαδελφείας. Όλα τα έσοδα θα διατεθούν για την περίθαλψη αδέσποτων ζώων,
.
2) Γνωρίστε μια εξαιρετική κυρία, εδώ.
.

3) Δεν τιμά κανέναν αυτό που έγινε στην 113 Πτέρυγα Μάχης, με το σαφάρι αδέσποτων σκυλιών με καραμπίνα. Εδώ, και εδώ. Απαράδεκτο. Η κοινωνία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στα αδέσποτα και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τρόπο ηθικό και φιλεύσπλαχνο. Με στειρώσεις, με περίθαλψη, με υιοθεσίες και με δημοτικά κυνοκομεία. Δύσκολο να πιστέψω ότι οι άνθρωποι της αεροπορίας δεν μπορούσαν να βρουν άλλη λύση για το πρόβλημα αν προσπαθούσαν ειλικρινά, αν επικοινωνούσαν με φιλοζωικά σωματεία ή αν διέθεταν κάποιους λίγους πόρους για να στειρώσουν αυτοί τα ζώα και να φροντίσουν για τη μεταφορά ή τον περιορισμό τους σε κάποιο χώρο ή, έστω, βγάζοντάς τα εκτός του αεροδρομίου (εκτός πια αν τα πολεμικά αεροδρόμιά μας δεν έχουν ούτε καν μια περίφραξη της προκοπής - καθόλου καθησυχαστικό). Κρίμα για τους ανθρώπους της αεροπορίας που δίνουν μάχες πάνω από το Αιγαίο να συνδέονται με τέτοιες υποθέσεις. Άλλος ένας λόγος για τον οποίο θέλω να δω τους Οικολόγους Πρασίνους στη βουλή είναι ότι το κόμμα αυτό έχει στην ατζέντα του το θέμα «δικαιώματα ζώων».
.
4) Βγήκα μια βόλτα μετά το κυριακάτικο γεύμα. Κάπου στην Κάνιγγος με σταματάει ένας τύπος. Θέλει, λέει, φαγητό, έχει σαράντα λεπτά και θέλει να μαζέψει και άλλα για να πάρει ένα σουβλάκι. Προσφέρομαι να πάμε να του το αγοράσω εγώ. Κομπιάζει, «Δεν με αφήνει αυτός στο μαγαζί του, με έβγαλε έξω», «Μην ανησυχείς, πες μου τι θες και θα πάω εγώ να το πάρω», του λέω. Ξανακομπιάζει «Δεν έχω δόντια, καλύτερα μια μπουγάτσα.» «Ωραία, πες μου σε ποιο μαγαζί έχει μπουγάτσα και πάμε εκεί» του λέω. «Είναι μακριά, εκεί κάτω. Θα σε ταλαιπωρήσω» «Δεν υπάρχει πρόβλημα, πάμε εκεί.» «Άσε, βλέπω ότι δυσκολεύεσαι.» «Καθόλου δεν δυσκολεύομαι, πάμε να σου την αγοράσω». Απομακρύνεται. Μάλλον τελικά δεν πεινούσε τόσο. Πιο πέρα, άλλος ένας κείτεται πάνω στο πεζοδρόμιο, σαν να αναπαύεται σε μεταξωτά σεντόνια. Βλέπω πλέον και από έναν τέτοιο σχεδόν κάθε φορά που περπατάω στο κέντρο. Δεν κοντοστέκομαι καν πια.

Κλοπή ταυτότητας

Παρακαλούνται οι επισκέπται να μη δίδουν τα προσωπικά τους στοιχεία εάν τους τα ζητά κάποιο σκίτσο! Κανένα σκίτσο δεν είναι εξουσιοδοτημένο για τη συλλογή οποιωνδήποτε προσωπικών δεδομένων!

Τι θα ψηφίσω

Δαγκωτό στα μικρά κόμματα!

Πολλοί άνθρωποι διστάζουν να ψηφίσουν μικρά, νέα κόμματα, καθώς τα θεωρούν αναξιόπιστα, άγνωστα, ύποπτα και, γενικά, μένουν εγκλωβισμένοι στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας αποδεχόμενοι την άποψη που οι αγγλοσάξονες εκφράζουν με το ρητό «Better the devil you know» (καλύτερα ο διάβολος που γνωρίζεις). Διαφωνώ με αυτή τη λογική. Κατ΄ αρχάς, πρέπει να τοποθετούμε τις επιλογές που έχουμε κάτω από το φακό του πραγματισμού. Ψηφίζοντας ένα μικρό κόμμα, κάνεις μια πολιτική επιλογή, αλλά δεν ψηφίζεις κυβέρνηση. Τα κριτήρια είναι διαφορετικά, τα περιθώρια ανοχής σε διαφωνίες, σε ενστάσεις σε επιμέρους θέσεις άλλα. Το να συγκρίνει κάποιος ένα κόμμα του 1% ή του 2% με ένα κόμμα εξουσίας ως προς την ετοιμότητά του να πάρει υπεύθυνες πολιτικές αποφάσεις, να στελεχώσει θέσεις εξουσίας, να συνεισφέρει σε πείρα, να διαχειριστεί την καθημερινή πραγματικότητα της διακυβέρνησης είναι μεγάλο σφάλμα. Είναι περίπου σαν να συγκρίνεις ένα νήπιο με έναν ενήλικο.

Τα κόμματα δεν γίνονται σε μια στιγμή και μετά ψηφίζονται διεκδικώντας να κυβερνήσουν, σαν έτοιμα από καιρό, με έτοιμα στελέχη για να αναλάβουν υπουργεία, με κατασταλαγμένες απόψεις και συγκεκριμένες προτάσεις για όλα τα θέματα, από την εξωτερική πολιτική μέχρι το πού πρέπει να γίνει πάρκινγκ. Τα κόμματα, τουλάχιστον αυτά που ξεκινούν χωρίς κάποια προϊστορία ή κληρονομιά (αποσχίσεις από υπάρχοντα κόμματα και παρόμοια σχήματα), πρώτα ψηφίζονται και μετά γίνονται! Ένα νέο κόμμα συνήθως ξεκινάει από κάποιες βασικές αρχές, μια ιδεολογία, ένα κοινό όραμα όσων συμμετέχουν σε αυτό και, αν όλα πάνε καλά, αν αρχίσει να μαζεύει ψήφους, αν κερδίσει την είσοδό του στο κοινοβούλιο, αρχίζει να τρίβεται με την πραγματικότητα της πολιτικής, να διαμορφώνει περαιτέρω την ταυτότητά του, να μαζεύει ή και να αποβάλλει στελέχη. Ένα κόμμα ωριμάζει καθώς μεγαλώνει, όπως κάθε άλλος οργανισμός, ακόμη και μια επιχείρηση, που ξεκινάει από το όραμα κάποιου επιχειρηματία και μετά από κάποια χρόνια γίνεται κάτι που ίσως ούτε ο ιδρυτής του να μην είχε φανταστεί. Σκεφθείτε τις θέσεις και την ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ, ενός κόμματος που σίγουρα δεν ξεκίνησε καν από το μηδέν, και πόσο αυτές άλλαξαν με το χρόνο. Πόσες φορές μας έβγαλε από την Ευρώπη, πόσα τουρκικά σκάφη βύθισε, πόσες από τις αρχικές εξαγγελίες του υλοποίησε όταν κυβέρνησε;

Η ψήφος σε ένα μικρό κόμμα είναι ψήφος διαμαρτυρίας, αλλά είναι ταυτόχρονα, εάν αυτή η ψήφος είναι συνειδητή και όχι τυχαία, θετική ψήφος για κάτι νέο, έκφραση μιας απαίτησης για να ωριμάσει και να υπάρξει μια νέα επιλογή. Ένα μικρό κόμμα χρειάζεται ψήφους όπως ένα βλαστάρι χρειάζεται πότισμα. Με τις ψήφους θα δείξει τι προοπτικές έχει, θα ωριμάσει, θα αποκτήσει συγκεκριμένη ταυτότητα πέρα από γενικές διακηρύξεις και θα δοκιμαστεί στην πράξη. Αν στην πορεία, νωρίτερα ή αργότερα, αποδειχτεί λίγο... πάμε για άλλα. Για κόμματα μιλάμε και όχι για ποδοσφαιρικές ομάδες στις οποίες μένει κάποιος πιστός ισοβίως.

Ίσως να μοιάζουν αυτονόητα αυτά, αλλά κουράστηκα να ακούω στα ΜΜΕ (όχι χωρίς σκοπιμότητα) ή και άλλους να επιτίθενται σε μικρά κόμματα προσπαθώντας να πείσουν ότι δεν είναι αξιόπιστες επιλογές διακυβέρνησης ή ότι είναι ανώριμα, ανέτοιμα, έχουν ασαφείς ή λανθασμένες απόψεις για το τάδε ή το δείνα ζήτημα. Μα, φυσικά ισχύουν αυτά, αλλά δεν είναι αυτοί οι λόγοι για τους οποίους δεν θα ψηφίσεις ένα μικρό κόμμα, ιδίως από τη στιγμή που, όπως εγώ, δεν μπορείς πλέον να ψηφίσεις κάποιο από τα μεγάλα κόμματα εξουσίας! Ψηφίζεις ένα μικρό κόμμα ακριβώς για να του επιτρέψεις να γίνει αξιόπιστη επιλογή, αλλιώς, μένεις με τους «αξιόπιστους», με τα τζάκια και τους «καταλληλότερους» που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή τους.

'Οσο για το ερώτημα του τίτλου, θα ψηφίσω Οικολόγους Πρασίνους. Θα είναι πολύ κρίμα αν μείνουν έξω από τη βουλή μένοντας λίγο κάτω από το 3%. Έξάλλου είναι ένα κόμμα που έχει άποψη για συγκεκριμένα ζητήματα που μας αφορούν, που μπορεί να βάλει στην πολιτική ατζέντα το περιβάλλον, που υποθέτω ότι ενδιαφέρει πολλούς από εμάς, και που έχει διακηρύξει ότι μπορεί να συνεργαστεί σε μια κυβέρνηση εφόσον γίνει δεκτή η οικολογική του ατζέντα. Είναι ειρωνικό ότι για αυτή την τελευταία θέση τους κάποιοι τους κατηγορούν για καιροσκοπισμό, ενώ άλλοι ή ίσως και οι ίδιοι, σε άλλες περιπτώσεις, επιτίθενται στα μικρά κόμματα για αδιαλλαξία και στείρο αρνητισμό που μπορεί να οδηγήσει σε αδιέξοδα. Τελικά, γιατί δεν πρέπει να ψηφίσουμε μικρότερα κόμματα, γιατί συνεργάζονται ή γιατί δεν συνεργάζονται; Από την άλλη πλευρά, αν ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης ζε σέλουν να μοιλάζονται την εξουσία που τους τάξανε όταν ήτανε μωλάκια και μας απειλούν με ακυβερνησία, ουδόλως με ενδιαφέρει, είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι που μπορούν να αντικαταστήσουν αυτούς τους μεγάλους ηγέτες.

Μόνο στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις συνεργασίας παρουσιάζονται σαν εθνική καταστροφή, όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι ο κανόνας. Το πολιτικό μας σύστημα είναι ή γίνεται αυτό που εμείς υπαγορεύουμε, για αυτό το λόγο λέγεται και δημοκρατία, διαφορετικά, ας πέσουν οι μάσκες και ας καθιερώσουν το εκλογικό σύστημα «ο νικητής έστω και με μία ψήφο παίρνει όσες έδρες του υπολείπονται για να φτάσεις τις 151» έτσι, ώστε να έχουμε πάντα την πολυπόθητη και τόσο καβλ*τική για εκκολαπτόμενους πρωθυπουργούς αυτοδυναμία.

Με την κατάσταση όπως έχει, μετά από τόσες διαψεύσεις εδώ και δεκαετίες, θα πίστευα ότι μια ανάρτηση όπως η παραπάνω θα ήταν περιττή. Στις εκλογές θα κατέβουν πάλι καμιά 35αριά - 40αριά κόμματα. Αν και εσείς έχετε απηυδήσει από αυτό το πελατειακό και σάπιο σύστημα που, δυστυχώς, φαίνεται ότι πρώτα θα οδηγήσει εμάς σε κατάρρευση και μετά θα καταρρεύσει το ίδιο, κάντε μια άλλη επιλογή. Οι Οικολόγοι Πράσινοι είναι ένα κόμμα που έχει κάποιες σοβαρές πιθανότητες να εισέλθει στη βουλή και να τους πάρει μερικές έδρες. Η άποψή μου είναι ότι καλό θα ήταν να τους δοθεί μια ευκαιρία. Το διακύβευμα δεν είναι αν θα γίνει ο Τρεμόπουλος πρωθυπουργός, αλλά αν θα υπάρχει κάποιος που θα προωθεί σοβαρά την οικολογική αντίληψη και θα ασκεί έλεγχο μέσα στο κοινοβούλιο για την υλοποίηση εξαγγελιών όπως η πράσινη ανάπτυξη, για να μη γίνει και αυτή, τουλάχιστον χωρίς αντίδραση, όπως τόσες άλλες υποσχέσεις, πράσινα άλογα και ψιλές ελιές.

Μα,

... πάλι εσείς;

Ορίστε,

... τι θέλετε τέτοια ώρα;