Απολιτίκ και παρακμιακόν

OOOO,
Πίνω τσικουδιές

και παίζω WOW!

.

Για τους λιγότερο καλά ενημερωμένους, η πηγή της έμπνευσης, εδώ.

Στιγμιότυπα:

Γνωστό σύνθημα: Make love, not Warcraft

Κιλτίδης must pay!

Kill (politically speaking) Κιλτίδης, not the animals!

Σημειώστε αυτό το όνομα, Κωνσταντίνος Κιλτίδης, Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Φροντίστε να καταλάβει ότι δεν είναι οι κυνηγοί η μόνη ομάδα πίεσης.

Μην τον ξεχάσετε και στις επόμενες εκλογές, όσοι της περιφέρειάς του, ΜΑΥΡΙΣΤΕ ΤΟΝ!

Το αίμα τους επί της κεφαλής του.

Δείτε:

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=849357

Και για πρωτοβουλίες διαμαρτυρίας:

http://whispering-planet.blogspot.com/2007/11/blog-post_26.html σε συνεργασία με
http://mavrosgatos.blogspot.com/2007/11/blog-post_26.html
και

http://demasamere.blogspot.com/2007/11/k.html

Αντουανετισμού συνέχεια

Και το άκρον άωτον του αντουανετισμού - υποκρισίας. Κάποιος ο οποίος αγόρασε σπίτι σε «καλύτερη γειτονιά» για να γλιτώσει από την υποβάθμιση της γειτονιάς όπου έμενε εξαιτίας των μεταναστών και στέλνει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο υψηλών προδιαγραφών, να εξανίσταται όταν ένας γονιός που δεν μπόρεσε να κάνει το ίδιο διαμαρτύρεται για την υποβάθμιση της εκπαίδευσης και τη βία στο δημόσιο σχολείο του παιδιού του, αναφέροντας ως μια από τις αιτίες, ορθά, το μεγάλο πλήθος των αλλοδαπών μαθητών*. Βέβαια, όπως ξαναείπα, τίποτε δεν είναι απολύτως αθώο, γιατί να θέλεις να λάβει και το παιδί του άλλου, που θα ανταγωνιστεί αύριο το δικό σου στην αγορά εργασίας, αξιοπρεπή εκπαίδευση;**

Η γειτονιά όπου γεννήθηκα, μέχρι πριν από δεκαπέντε χρόνια περίπου ήταν μια περιοχή μικρο-μεσοαστικής τάξης. Σήμερα, χάρις και στα υπογειάκια και τις λογής -λογής «τρύπες» που έκαναν για να μεγιστοποιήσουν τα έσοδά τους οι εργολάβοι και οι πρώην ιδιοκτήτες των νεοκλασικών τα οποία έπεσαν ηρωικά στη μάχη της αντιπαροχής, αυτή έχει υποστεί μια ραγδαία υποβάθμιση. Οι παλιοί κάτοικοι, επαγγελματίες, επιστήμονες ή κάθε άνθρωπος που κάπως έφτιαξε τη ζωή του, την εγκαταλείπουν άρον - άρον, αφήνοντας πίσω τους ένα λούμπεν προλεταριάτο προερχόμενο από κάθε γωνιά της γης, αλλά κυρίως από τα Βαλκάνια, και μερικούς δυστυχείς που ή δεν μπορούν να μετακινηθούν ή δεν θέλουν να χρεώσουν και τα εγγόνια τους για να αγοράσουν αλλού κάποιο σπίτι που ενδεχομένως έκτισε κάποιος εργολάβος χρησιμοποιώντας παράνομη εργασία ανασφάλιστων αλλοδαπών και αφού ενδεχομένως καταπάτησε κάποια πρώην δασική έκταση που έκαψε ο ίδιος ή κάποιος άλλος.

Ομολογώ, και εγώ ανήκω στην κατηγορία όσων αποταμιεύουν, για να μη χρεωθούν για τα επόμενα σαράντα χρόνια, με στόχο να αποκτήσω μια μονοκατοικία κάπου αλλού, όπου θα μπορώ να έχω λίγη ηρεμία και γαλήνη απολαμβάνοντας ένα καλό βιβλίο ή μια όπερα του Βάγκνερ με λίγο ουισκάκι, χωρίς να εισβάλλουν στην κατοικία μου χυδαίες κακοφωνίες και χωρίς να αναρωτιέμαι τι θα αντικρίσω την επόμενη φορά που θα βγω από το σπίτι μου. Δυστυχώς, δεν μπορώ όμως να πνίξω το συναίσθημα ότι εκδιώκομαι, ότι στέλνομαι στην προσφυγιά από μια βαρβαρική εισβολή και ότι εγκαταλείπω αμαχητί τα πατρώα τσιμέντα.

Αθάνατε, άγιε Σοπενχάουερ, που γκρεμοτσάκισες εκείνη την άθλια γραία που σε ενοχλούσε με τις στριγκλιές της και μετά αναγκάστηκες να την πληρώνεις για το υπόλοιπο του φυσικού βίου της. Καταραμένες εις τους αιώνας να είναι οι ψυχές των δικαστών που σε δίκασαν και το γύναιο εκείνο να γνωρίσει με τη σειρά όλα τα μαρτύρια του πύρινου και παγωμένου τόπου και το σκυλάκι Άτμα να ροκανίζει αργά τα κόκαλά της. Καταραμένοι οι ενοχλητικοί και να μη βρίσκουν αναπαμό οι ψυχές τους ώσπερ και εκείνοι ζώντες κατέστρεφαν τη γαλήνη των άλλων.

* Τονίζω πάλι, όχι όλων, όταν όμως κρίνω ένα κοινωνικό φαινόμενο όπως αυτό της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια μου στις γενικές συνέπειες που έχει αυτό, όπως ορισμένοι άλλοι που κόβουν και ράβουν την αλήθεια σύμφωνα με τα ιδεολογήματά τους. Επίσης, είμαι υπέρ της θέσης τη σημαία στις παρελάσεις (που πιστεύω ότι καλύτερα θα ήταν να καταργηθούν) να τη σηκώνει ο πρώτος μαθητής, είτε αυτός είναι Έλληνας είτε αλλοδαπός. Αν τα Ελληνάκια το θεωρούν ντροπή αυτό, να στρώσουν τα οπίσθιά τους για να βγουν εκείνα πρώτα.

** Είμαι φανατικά υπέρ της ιδιωτικής εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες. Τα καλά ιδιωτικά σχολεία, και ελπίζω αύριο τα πανεπιστήμια, αποτελούν πρότυπο μίμησης για τα δημόσια σχολεία. Το Δημόσιο οφείλει να εξασφαλίζει, αλλά ΟΧΙ να μονοπωλεί την εκπαίδευση ή και οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα που δεν αποτελεί φυσικό μονοπώλιο (ακόμη και για τα φυσικά μονοπώλια, αν υπάρχουν απολύτως τέτοια, δεν είμαι βέβαιος ότι αυτά πρέπει οπωσδήποτε να ελέγχονται σε κάθε περίσταση από το Δημόσιο). Η απαγόρευση της εκπαίδευσης σε κάθε φορέα πέραν του κράτους είναι ολοκληρωτισμός.

Οι αντουανέτοι

Μου αρέσουν πολύ κάτι τύποι που μένουν σε προάστια ή σε ακριβές συνοικίες και προσπαθούν να πείσουν κάποιους, που τα τελευταία χρόνια έχουν δει τις γειτονιές όπου γεννήθηκαν να μετατρέπονται σε ένα απειλητικό, ακόμη πιο άσχημο μέρος, ότι η ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών/λαθρομεταναστών δεν είναι πρόβλημα και ότι "πρέπει να τους δεχόμαστε όλους". Είναι ειρωνικό ότι οι άνθρωποι αυτοί, ιδεολόγοι πολυτελείας, αλλά και άλλοι, δεν αντιλαμβάνονται ότι με τη στάση τους, να κάνουν πως κοιτάζουν αλλού και να αρνούνται να αντικρίσουν το πρόβλημα, είναι οι ίδιοι που εκκολάπτουν το «αυγό του φιδιού». Όσο απαντούν με κούφιες και αόριστες ηθικολογίες στους απεγνωσμένους οικογενειάρχες που φοβούνται να αφήνουν τα παιδιά τους να κυκλοφορούν μόνα τους ή στις γυναίκες που φοβούνται να βγουν από το σπίτι τους το βράδυ ή στον γέρο που κλειδαμπαρώνεται στο σπίτι του, τόσο ενισχύουν τα ακροδεξιά κόμματα. Φυσικά, κάποιοι «αντουανέτοι» δεν είναι αφελείς, είναι απλώς ιδιοτελείς, όπως κάτι επιχειρηματίες, εργολάβοι και λοιποί, που πάντα αναζητούν χέρια δούλων.

Κάποιους μπορεί να τους ξενίσει αυτό το κείμενο, αλλά έχω ξαναπεί, πολύ φίλος των ανθρώπων δεν είμαι και, αν ήταν στο χέρι μου, και Έλληνες θα απέλαυνα. Αναζητώ τη δική μου επικράτεια, στην οποία για να εισέλθεις θα χρειάζεσαι βίζα και εσύ, αναγνώστη.

Η τεχνική της Μέδουσας - Β΄ Μέρος (τέλος)

Πέρασε καιρός από εκείνο το βράδυ και ο Χ. δεν είχε ξαναχρησιμοποιήσει αυτή την τεχνική, ειλικρινείς τύψεις για αυτό που είχε κάνει δεν είχε, καθώς το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί όταν θυμόταν τον Σ. ήταν αυτά που είχε τραβήξει από αυτόν, «καλά του έκανα» σκεφτόταν. Εξάλλου, τώρα είχε πιο σημαντικά προβλήματα. Η μητέρα του, ο μόνος άνθρωπος που του είχε απομείνει, είχε αρρωστήσει σοβαρά. Ένας γιατρός στο δημόσιο νοσοκομείο του είπε ότι μόνο ο υπεύθυνος του τμήματος θα μπορούσε να κάνει κάτι, και συμπλήρωσε με νόημα «αν δεχόταν να αναλάβει την περίπτωση». Το τίμημα ήταν «6.000 ευρώ, επειδή ξέρω ότι δεν είστε πλούσιοι άνθρωποι και σας συμπάθησα». Ο Χ. το μόνο που είχε ήταν 200 ευρώ για να περάσει τις υπόλοιπες δέκα μέρες του μήνα και ήδη ένα όχι ευκαταφρόνητο χρέος. Με καταναλωτικά δάνεια και διακοποδάνεια και μετά από πολλές απορρίψεις κατάφερε να συγκεντρώσει τα μισά. «Λυπάμαι, αλλά υπάρχουν άλλοι ασθενείς με προτεραιότητα, θα δω τι μπορώ να κάνω, αλλά προσπαθήστε λίγο ακόμη και εσείς». Η μητέρα του «έφυγε» μετά από μερικές μέρες.

Ο Χ. περίμενε τον γιατρό στο προαύλιο που ήταν και χώρος στάθμευσης του νοσοκομείου. Τον είδε να βγαίνει κορδωτός, τόσο ικανοποιημένος με τον εαυτό του, τόσο επιτυχημένος, τόσο αξιοσέβαστος. Έκανε να κινηθεί προς το μέρος του χωρίς να γίνει αντιληπτός όταν είδε ένα μεγάλο αυτοκίνητο να σταματάει κοντά. Οδηγούσε μια γυναίκα, η πόρτα του συνοδηγού άνοιξε και ένα κορίτσι 12 - 13 ετών χαιρέτισε από το πίσω κάθισμα. Αμέσως ο Χ. έκανε πίσω. «Θα σου τα πάρω όλα γιατρέ πριν να σου πάρω τη ζωή, για εσένα δεν θα είναι τόσο εύκολο όσο ήταν για τον Σ.»

Πέρασαν μερικές εβδομάδες και ο Χ. έμαθε ό,τι χρειαζόταν για τον γιατρό. Πού έμενε, σε ποιο σχολείο πήγαινε το παιδί του, πού δούλευε η γυναίκα του. Ο Χ. φόρεσε τα καλά του ρούχα, για να μην προσελκύσει την υποψία κανενός στο ακριβό προάστιο που θα πήγαινε. Λίγο αργότερα περπατούσε αργά σε έναν ήσυχο δρόμο, κρατώντας και ένα χαρτοφύλακα στο αριστερό χέρι, για να μοιάζει με δικηγόρο που πήγαινε σε κάποια δουλειά. Από την αντίθετη κατεύθυνση την είδε επιτέλους να πλησιάζει, μετά από αρκετές προσπάθειες που είχε κάνει τις προηγούμενες ημέρες.

Το κορίτσι είχε βγει από μια βαριά μεταλλική πόρτα πηγαίνοντας να συναντήσει τις φίλες του. Ο Χ. περπατούσε προς το μέρος του εξετάζοντάς την διακριτικά. Ήταν χαρούμενη και ανέμελη, περιμένοντας να ανταλλάξει κοριτσίστικες κουβέντες με τις φίλες της. Ο Χ. τη φαντάστηκε να ζει σε μια αφθονία που ο πατέρας της έφτιαχνε απομυζώντας ανθρώπους που τύχαινε να βρεθούν στην ανάγκη του, ανθρώπους σαν και αυτόν. Φαντάστηκε τον γιατρό σαν μια μεγάλη αράχνη που έσπευδε να ρουφήξει τους χυμούς από κάθε μικρό έντομο που έπεφτε στον ιστό της. Σίγουρα αυτό το κορίτσι δεν μπορούσε να συλλάβει τίποτε από όλα αυτά και όταν θα μεγάλωνε θα τα εκλογίκευε όλα. Για εκείνη ο πατέρας της ήταν μόνο «ο μπαμπάς», μια ζεστή πατρική φιγούρα που της ικανοποιούσε όλες τις επιθυμίες, ένας «καλός πατέρας».

Ο Χ. κόντευε τώρα να περάσει από δίπλα της, δίστασε, την προσπέρασε, κοντοστάθηκε, γύρισε, «συγγνώμη δεσποινίς, μήπως ξέρετε που είναι η οδός τάδε;», το κορίτσι γύρισε πρόθυμα για να δώσει οδηγίες.

Λίγο αργότερα, ενώ είχε σκοτεινιάσει, έμπαινε κάθιδρος στο σπίτι και έπεφτε στο πάτωμα. Ξέσπασε σε λυγμούς. Σκέφτηκε το χαμόγελό της, σκέφτηκε τη μητέρα του, σκέφτηκε τον γιατρό, σκέφτηκε τον Σ., σκέφτηκε τη ζωή του, η σκέψη του είχε γίνει μια δίνη που ανακάτευε τα πάντα, ένα μίξερ, ανάκατες παραστάσεις από όλη τη ζωή του στροβιλίζονταν ανεξέλεγκτα και τον τραβούσαν σε μια δίνη, σε ένα μάελστρομ, σε μια σκοτεινή άβυσσο. Σύρθηκε μέχρι το μπάνιο, στάθηκε στον καθρέπτη ακουμπώντας τον νιπτήρα. Είχε αποτύχει, δεν είχε βγάλει το κεφάλι της Μέδουσας από το σάκο του. Είχε ακούσει τις οδηγίες που του είχε δώσει το παιδί, με την ικανοποίηση που έχουν τα παιδιά όταν μπορούν να βοηθήσουν σε κάτι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της, είχε χαμογελάσει τσακισμένα και απλώς είχε πάρει το δρόμο της επιστροφής. Στον καθρέπτη είδε να σχηματίζεται μια φρικιαστική μορφή με βοστρύχους που έμοιαζαν με φίδια. Το χέρι του κινήθηκε μόνο του. Είχε συμπληρωθεί ένας χρόνος από τότε που είχε «πετρώσει» τον Σ.

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ
Λίγο αργότερα, ενώ είχε σκοτεινιάσει, έμπαινε κάθιδρος στο σπίτι και έπεφτε στο πάτωμα. Ξέσπασε σε λυγμούς. Σκέφτηκε το χαμόγελό της, σκέφτηκε τη μητέρα του, σκέφτηκε τον γιατρό, σκέφτηκε τον Σ., σκέφτηκε τη ζωή του, η σκέψη του είχε γίνει μια δίνη που ανακάτευε τα πάντα, ένα μίξερ, ανάκατες παραστάσεις από όλη τη ζωή του στροβιλίζονταν ανεξέλεγκτα και τον τραβούσαν σε μια δίνη, σε ένα μάελστρομ, σε μια σκοτεινή άβυσσο. Σύρθηκε μέχρι το μπάνιο, στάθηκε στον καθρέπτη ακουμπώντας τον νιπτήρα. Στον καθρέπτη είδε να σχηματίζεται μια φρικιαστική μορφή με βοστρύχους που έμοιαζαν με φίδια. Το χέρι του κινήθηκε μόνο του... ή ίσως απλώς να πέτρωσε από τη φρίκη.

Σημείωση για ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ: για αυτό το εναλλακτικό τέλος, αγνοήστε την πρόταση «Προσοχή, αν εφαρμόσετε έστω και για μία φορά αυτή την τεχνική, δεν πρέπει να παραλείψετε να την εφαρμόζετε τουλάχιστον μία φορά κάθε χρόνο» από την πρώτη παράγραφο.

Η τεχνική της Μέδουσας - Α΄ μέρος

Ο Χ. έσκυψε και έσυρε το σκονισμένο βιβλίο από μια γωνιά του παλαιοβιβλιοπωλείου. Το σύννεφο σκόνης που σηκώθηκε τον έκανε να φτερνιστεί δυνατά. Το γυαλιστερό, σκληρό εξώφυλλο και τα ψυχεδελικά σχέδια του θύμισαν δεκαετία του 70. Διάβασε τον τίτλο, «Η τεχνική της Μέδουσας». Τις επόμενες μέρες το μελέτησε τόσο καλά ώστε σχεδόν το αποστήθισε. Ήταν ένα βιβλίο «μάθε μόνος σου» για πολεμικές τέχνες, μόνο που αφορούσε σε ένα και μοναδικό κτύπημα με το χέρι. «Αν μάθετε να εκτελείτε άψογα αυτή την τεχνική, δεν υπάρχει καμία άμυνα, το μειονέκτημά της είναι ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για να επιφέρει τον θάνατο. Δεν χρησιμεύει ως τεχνική άμυνας ούτε ως μέσο απλής εξουδετέρωσης του αντιπάλου. Προσοχή, αν εφαρμόσετε έστω και για μία φορά αυτή την τεχνική, δεν πρέπει να παραλείψετε να την εφαρμόζετε τουλάχιστον μία φορά κάθε χρόνο.» Αυτές ήταν οι τελευταίες γραμμές του βιβλίου.

Ο Χ. ακολούθησε πιστά τις οδηγίες του βιβλίου για μερικές εβδομάδες, μέχρι να χάσει το ενδιαφέρον του. Το μεγαλύτερο μέρος των οδηγιών αφορούσε σε αναπνευστικές ασκήσεις, σε οδηγίες διατροφής, σε κάποιες απλές φράσεις ενίσχυσης της αυτοπεποίθησης που έπρεπε να επαναλαμβάνει κάποιος στην αρχή και στο τέλος της ημέρας. Ελάχιστες οδηγίες για κάποιες ασκήσεις των χεριών, εύκολες ακόμη και για κάποιον αγύμναστο όπως ο Χ. και αυτό ήταν όλο. Το μόνο ασυνήθιστο στο βιβλίο ήταν κάποιοι περίεργοι χαρακτήρες στην αρχή και στο τέλος κάθε σελίδας. Η ιδέα της δύναμης που θα αποκτούσε μετά την εκμάθηση αυτής της τεχνικής του είχε κινήσει αρχικά το ενδιαφέρον, ιδίως καθώς δεν πήγαινε πολύ καιρός που είχε εγκαταλείψει τη σχολή πολεμικών τεχνών, καθώς γινόταν συνεχώς στόχος πειραγμάτων για την αδεξιότητά του και κάτι σαν σάκος του μποξ για τους πιο προχωρημένους μαθητές, ιδίως για εκείνον τον αντιπαθητικό, τον Σ. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι έπαιρνε τις υποσχέσεις του βιβλίου απολύτως στα σοβαρά και μη αναγνωρίζοντας στον εαυτό του κάποια ιδιαίτερη δεξιότητα μετά από εβδομάδες άσκησης, το εγκατέλειψε με απογοήτευση.

Τον Σ. τον συνάντησε πάλι τυχαία ένα βράδυ καθώς επέστρεφε από τη δουλειά. Για μια στιγμή σκέφτηκε να αλλάξει πεζοδρόμιο, αλλά το θεώρησε αναξιοπρεπές. Συνέχισε κοιτάζοντας ευθεία μπροστά, σαν να μην τον είχε αντιληφθεί αλλά ο άλλος πήδησε μπροστά του και άρχισε να χοροπηδά κάνοντας δήθεν κινήσεις του καράτε και βγάζοντας κοροϊδευτικές κραυγές. Ο κόσμος έκανε πως δεν κοιτούσε, όπως κάνει συνήθως ο κόσμος, αλλά αυτό δεν έκανε τον Χ. να νοιώθει καλύτερα και είχε πάρει τώρα το χρώμα της παπαρούνας. «Σε χάσαμε αγορίνο μου, πάνω που θα έπαιρνες και μαύρη ζώνη» συνέχισε να τον πειράζει ο Σ., χοροπηδώντας σαν μαϊμού, και έκανε να του τσιμπήσει το μάγουλο. Ο Χ. δεν κατάλαβε σχεδόν πώς πετάχτηκε το χέρι του, σαν να είχε πάρει μόνο του την πρωτοβουλία. Απλώς άγγιξε τον Σ. κάπου στο στήθος εφαρμόζοντας την τεχνική του βιβλίου. Αμέσως τρόμαξε από αυτό που έκανε, περισσότερο για το πόσο ανόητο του φάνηκε, έβαλε το κεφάλι κάτω και έκανε να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο περιμένοντας να ακούσει τα γέλια του άλλου.

Ο Σ. δεν αντέδρασε, δεν φώναξε, δεν τον απείλησε, δεν πήγε να τον κτυπήσει. Ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά προς τα πίσω, τον είδε να στέκεται στο ίδιο σημείο. Αφού διέσχισε το δρόμο και κατάλαβε ότι δεν συνέβαινε τίποτα, γύρίσε το κεφάλι για να παρατηρήσει πιο καλά τον Σ. Στεκόταν όρθιος, ακίνητος, και το πρόσωπό του έμοιαζε με μια μάσκα, ήταν σαν να είχε παγώσει ακριβώς με εκείνη τη βλακώδη έκφραση που είχε την τελευταία φορά που τον κοίταξε. Ακριβώς μπροστά του ήταν μια καφετέρια, μπήκε μέσα και κάθισε δίπλα στο τζάμι, παρήγγειλε μια μπύρα στη σερβιτόρα και έμεινε να παρατηρεί τον Σ. που είχε μείνει να στέκεται ακίνητος στο απέναντι πεζοδρόμιο, ένα άγαλμα από σάρκα. Αν ήταν βαμμένος άσπρος, θα ήταν σαν αυτούς του μίμους του δρόμου, σκέφτηκε χαιρέκακα. Ο κόσμος έρεε γύρω από το «άγαλμα» που μάλλον περνούσαν για κάποιο πρεζόνι. Όταν η μπύρα του κόντευε να τελειώσει, μια γυναίκα βγήκε από ένα κατάστημα. "Είναι έτσι για σχεδόν μια ώρα" είπε δυνατά σε κάποιον άνδρα δίπλα της. Εκείνος σκούντησε λίγο τον Σ. στον ώμο και το άψυχο σώμα σωριάστηκε σαν ένα σακί πατάτες κάτω από τρομαγμένα βλέμματα και συνοδεία γυναικείων επιφωνημάτων. Ο Χ. πλήρωσε και έφυγε βιαστικά πνίγοντας ένα δυνατό γέλιο. Αργότερα έμαθε, με κάποια ανακούφιση, ότι ως αιτία θανάτου είχε καθοριστεί η ανακοπή καρδιάς οφειλόμενη σε κάποια απίθανη αιτία, μια σειρά ακαταλαβίστικων λέξεων που είχαν ως μοναδικό σκοπό να αποφύγει ο ιατροδικαστής να γράψει δύο λέξεις "άγνωστη αιτία".

Ακολουθεί το Β΄ μέρος

Εξτρίμ σπορ

Άλλη μια νέα υπηρεσία από το ιστολόγιο Περαστικός!

Άλμα ΧΩΡΙΣ αλεξίπτωτο από τα 10.000 μέτρα!

Πιο εξτρίμ δεν γίνεται!

Ζήσε την εμπειρία μέχρι το τέλος, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς επιστροφή.

Μετά το πέρας του άλματος, αν δεν μείνετε ικανοποιημένοι και μας το δηλώσετε, σας επιστρέφουμε το διπλάσιο των χρημάτων σας.

Άνθρωπος άνω θρώσκων - Άνθρωπος έρπων

Άνθρωπος άνω θρώσκων

Η πόλη, μέσα στην ασχήμια της, κρύβει και μερικά καλά. Εχθές το βράδυ, σε ένα πατάρι μιας μπυραρίας των Εξαρχείων, παραβρέθηκα σε συζήτηση με θέμα το χάος και το τι ακριβώς νόημα έχει αυτή λέξη στα μαθηματικά, κάτι εξαιρετικά παρεξηγημένο. Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις. Κύριος ομιλητής ήταν ο Απόστολος Δοξιάδης, η συζήτηση ήταν άκρως ενδιαφέρουσα και τελικά διήρκεσε κάπου τρεις ώρες. Ο χώρος ήταν γεμάτος, η συζήτηση δεν ήταν δύσκολη στην παρακολούθηση ή και στη συμμετοχή, ακόμη και με υποτυπώδεις γνώσεις μαθηματικών. Αν πάλι κάποιος είχε περισσότερες γνώσεις, θα μπορούσε να ωφεληθεί ακόμη περισσότερο. Αυτά συμβαίνουν λοιπόν σε κάποια δρομάκια, σε πατάρια των Εξαρχείων, συνοδεία μπύρας. Ό,τι καλύτερο.

Άνθρωπος έρπων

Η πόλη αυτή έχει έναν τρόπο αυτό που σου δίνει με το ένα χέρι να στο παίρνει πάντα με το άλλο. Επιστρέφοντας από αυτή την εξαιρετική συνάντηση, με μαθηματικές και φιλοσοφικές σκέψεις στο μυαλό μου, στην Πανεπιστημίου, μπροστά από το Πολυτεχνείο, βλέπω μια σακούλα πεταμένη στη μέση του δρόμου, δίπλα από ένα ταξί. Μια γυναίκα μέσα από το ταξί κοιτάζει κάτω έντρομη. Η σακούλα κινείται αργά. Κοιτάζω καλύτερα, από τη σακούλα μοιάζουν να προβάλλουν ανθρώπινα μέλη. Είναι ένα ανθρώπινο πλάσμα, που δεν έχει πια δύναμη να σταθεί στα δυο του πόδια, ούτε καν στα τέσσερα, ένα ανθρώπινο πλάσμα ένα με το δρόμο, που σέρνεται με τα χέρια πάνω στην άσφαλτο, ίσως για να περάσει απέναντι. Είναι μια ηλικιωμένη, ξυπόλυτη, δεν μπορώ να καταλάβω καλά τι ρούχα φοράει και τι είναι όλο αυτό που βλέπω. Στα πεζοδρόμια, γύρω, δεκάδες άνθρωποι, όλοι αμέτοχοι, όλοι θεατές, και εγώ μαζί.

Σκέφτηκα πολλές ωραίες και λογικοφανείς δικαιολογίες για το ότι δεν έκανα τίποτα. Ήταν μια άστεγη, ίσως ναρκομανής, από αυτούς που συχνάζουν εκεί, πώς να την πλησιάσω και τι να πω, αν καλούσα κάποιον και την έπαιρναν με τη βία θα ήταν καλύτερα; Σίγουρα έτσι κάνει συνέχεια, σίγουρα αυτό είναι έργο της αστυνομίας που είναι βέβαιο ότι γνωρίζει την κατάσταση... Φαντάστηκα τον εαυτό μου να πηγαίνει κοντά, να στέκεται αμήχανα πάνω από αυτό το πλάσμα και να ρωτάει «θέλετε βοήθεια;», μου φάνηκε άτοπο, γελοίο. Βραχυκύκλωσα. Συγκρίνοντας αυτή τη γυναίκα με όλους εμάς, τους θεατές στο μαρτύριό της που είναι η ίδια η ζωή της, όλους εμάς, που κρυφά μισούσαμε ο καθένας όλους τους άλλους, επειδή δεν είχαν κάνει κάτι για να μας απαλλάξουν από τις ενοχές μας και το βάρος της απόφασης, ο ένας μάρτυρας της αχρειότητας του άλλου, όλοι συνένοχοι, δεν ξέρω ποιος σερνότανε πιο χαμηλά εχθές το βράδυ. Άνθρωπος έρπων εχθές ήμουν εγώ.

Έχω κρίνει πολλούς, δεν έχω δικαίωμα να μην κρίνω τον εαυτό μου. Η φιλοσοφία μου έλειπε.

Περαστικός και ηττημένος.

Το δακτυλίδι

- My precious!
- My precious!
- My precious!
- My precious!

One ring to rule them all!*

Δεν ξέρω ποιος θα ήθελα να κερδίσει, αλλά ξέρω ποιος θα ήθελα να χάσει, η οικογενειοκρατία, μια μάστιγα του πολιτικού μας συστήματος. Νομίζω ότι έχουν αρχίσει πλέον να μπαίνουν στη βουλή και αμέσως μετά το πτυχίο ή τον στρατό. Αν ο μπαμπάς σου ή ο θείος σου είναι υψηλόβαθμα στελέχη ή αρχηγοί της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, είσαι δελφίνος από τα γεννοφάσκια σου και προαλειφόμενος για αρχηγός (για υπουργός δεν το συζητάμε καν).

- Μπαμπά, τι μου αφήνεις κληρονομιά;
- 5.000 πρόβατα και 25.000 ψηφοφόρους παιδί μου, 30.000 κεφάλια.

Σε λίγο θα μας πουν ότι και αυτό είναι απαραίτητο για τη σταθερότητα του πολιτικού μας συστήματος. Το απόστημα των Ζωνιανών δε έχει και τέτοιες αποχρώσεις και αντανακλά σε μεγάλο βαθμό τη σαπίλα, την οικογενειοκρατία και τις πελατειακές σχέσεις του πολιτικού μας συστήματος, που ακόμη και την παρανομία εναγκαλίζεται. Νομίζω ότι καταλαβαίνετε, όσοι βρίσκεστε τουλάχιστον στην Ελλάδα.

* Ελπίζω να είστε εξοικειωμένοι με τον «Άρχοντα των δακτυλιδιών».

Υ.Γ. Απίστευτο, τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να πατήσω «Δημοσίευση», κτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ένα ηχογραφημένο μήνυμα από το γραφείο του Ευάγγελου Βενιζέλου, έτσι έλεγε η φωνή, παρόμοιο με αυτά των εταιρειών που προωθούν ταξίδια ή άλλα προϊόντα και υπηρεσίες. Προέτρεπε να πάω να ψηφίσω, αν εδιαφέρομαι για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, ή να πατήσω κάποιο αριθμό για να με καλέσουν προσωπικά για αναλυτικότερη ενημέρωση. O tempora o mores!

ΠΑΣΟΚοεκλογικά

- Θα με σέβεσαι μωρέ μετά;

«Εκτιμώ και σέβομαι τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Κώστα Σκανδαλίδη. Είμαστε σύντροφοι, πορευθήκαμε και θα πορευτούμε μαζί. Ελπίζω να με εκτιμούν και να με σέβονται και αυτοί.» (Ευάγγελος Βενιζέλος)

Μαντινάδα

Τα Ζωνιανά εζώσανε ούλοι οι ΕΚΑΜίτες
Μ’ αν δεν τσ’ αφήναμεν εμείς,
Θά ‘τανε μακαρίτες.
Ώπα Ώπα (συνοδεία λύρας).

Κόπι ράιτ Περαστικός, Ολ ράιτς ριζέρβντ
(Οι σοβαρές μου θέσεις στην προηγούμενη ανάρτηση).

Διάτρητη χώρα

Η τρύπα των Ζωνιανών, ένα μέρος με παρωχημένες αξίες ή με αξίες ασύμβατες με αυτές ενός κράτους δικαίου ή μιας πολιτισμένης κοινωνίας. Ένα μέρος που αντλεί πόρους από την παρανομία και που ξαφνικά όλοι αντιλαμβάνονται ότι επί δεκαετίες τελούσε υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς αυτονομίας και εξαίρεσης από τους νόμους (μόνο τα Ζωνιανά;). Καταστάσεις που νομίζαμε ότι αφορούν μακρινές χώρες, όπως Κολομβία, Αφγανιστάν. «Έξω από το χωριό μου!» ακούγεται να κραυγάζει ένας κάτοικος της περιοχής σε ένα βίντεο, με υπόκρουση πυροβολισμών, ενώ τα όργανα της τάξης πατάνε γκάζι και φεύγουν.

Αλλά δεν είναι αυτή η μοναδική τρύπα, είναι και αυτές οι τρύπες:

Η τρύπα των υψηλά ιστάμενων πολιτικών προστατών των παρανόμων και τραμπούκων, που συμβαίνει κάποιες φορές να τους χρησιμοποιούν και ως κομματάρχες. Των πολιτικών που μιλούν μια γλώσσα στην Αθήνα και στα τηλεοπτικά παράθυρα και μια άλλη γλώσσα στις εκεί συγκεντρώσεις τους, στους γάμους, στα βαφτίσια, όπου ρίχνουν και τις μπαλωθιές τους.

Η τρύπα της δικαιοσύνης, με τις δικογραφίες που χάνονται, τις στρεβλές αποφάσεις, τις πολιτικές παρεμβάσεις από τους παραπάνω πολιτικούς προστάτες, τους χρηματισμούς.

Η τρύπα της επιβολής της τάξης, με τα ανίκανα ή διεφθαρμένα και συνεργαζόμενα με τους παρανομούντες στελέχη, που τους ειδοποιούν για επικείμενες έρευνες ή άλλες επιχειρήσεις. Με τα όργανα της τάξης τα οποία φοβούνται τους παρανόμους και βγάζουν τα απωθημένα τους σε όποιον πέσει στα χέρια τους, ανατροφοδοτώντας την απέχθεια και την εχθρότητα προς το κράτος.

Η μαύρη τρύπα της υποτιθέμενης υποχρεωτικής παιδείας, με τα χωριά όπου τα παιδιά, στην πλειονότητά τους εγκαταλείπουν το δημοτικό σχολείο ή αναγκάζονται να το εγκαταλείψουν από την οικογένειά τους.

Οι τρύπες που βλέπω γύρω μου, οι μαύρες τρύπες των ανύπαρκτων ή απαράδεκτων παροχών κοινωνικής ασφάλισης που υποχρεώνομαι να πληρώνω. Οι τρύπες της διαφθοράς και των προβληματικών επιχειρήσεων, του καρκινώματος που λέγεται Δημόσιο, που υποχρεώνομαι να χρηματοδοτώ, οι τρύπες και τα γκέτο που δημιουργεί η ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Η τρύπα της ποιότητας ζωής που υποβαθμίζεται καθημερινά. Η τρύπα των τραπεζών και των λίγων επιχειρηματικών συμφερόντων που υπό καθεστώς προστασίας και ασυδοσίας, με τις πελατειακές σχέσεις, με τις αθέμιτες συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, με το κουρέλιασμα του ανταγωνισμού και της ελεύθερης αγοράς που ευαγγελίζονται, πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους, αφαιμάζοντας την υπόλοιπη οικονομία και τους πολίτες. Η τρύπα της ηθικής αυτής της κοινωνίας. Τρύπες, τρύπες παντού.

Όσο και αν είμαι αντίθετος στην τρύπα των Ζωνιανών, θα ήθελα να δημιουργήσω τη δική μου τρύπα, το δικό μου άβατο, μακριά από αυτό το απεχθές, διάτρητο κράτος, από αυτή τη διάτρητη κοινωνία, με τους διάτρητους ανθρώπους. Πόσο κοντά φτάσαμε σε ένα Γουάκο ή κάτι χειρότερο; Υπάρχει παρόμοιος κίνδυνος για το μέλλον; Πόσο πιθανό είναι να έχουμε ένα περιστατικό πυροβολισμών σε σχολείο, σε μια κοινωνία που μοιάζει να δοκιμάζεται από όλο και μεγαλύτερες αντιθέσεις και εντάσεις, να γίνεται όλο και πιο βίαιη; Ας ελπίσουμε να μην φτάσουμε εκεί, παριστάνοντας πάλι τους έκπληκτους.

Δεν χρειάζεται πολύ ευφυία για να «διαβάσει» κάποιος τα γεγονότα. Κάποιος σκάρωσε μια ψευτο-μυστική επιχείρηση, μη ενημερώνοντας τα όργανα που θα συμμετείχαν, φοβούμενος την αποκάλυψή της, κάτι όμως που προφανώς τελικά έγινε. Η διαφθορά και η ανικανότητα δεν περιορίζεται στα χαμηλά κλιμάκια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η αυτοκινητοπομπή των αστυνομικών να τύχει θερμής υποδοχής. Φυσικά, οι πιστολέρο γνωρίζουν τα όριά τους και τα πιθανά προβλήματα που θα δημιουργούσε ένα μακελειό, οπότε κάθε άλλο παρά θα ήθελαν να προκαλέσουν θύματα. Αν οι παράνομοι έριχναν στο ψαχνό, σήμερα θα μιλούσαμε για πολλούς νεκρούς.

Η σημερινή επιχείρηση, με θωρακισμένα και ειδικές δυνάμεις, που θύμιζε την είσοδο στρατού κατοχής σε εχθρική περιοχή (και εδώ που τα λέμε, κάπως έτσι αντιμετωπίζεται από μέρος των κατοίκων), δεν ήταν παρά ένα σόου που ενδεχομένως έγινε κατόπιν συνεννόησης με «παράγοντες» του χωριού, για τα μάτια του κόσμου. Βρήκαν λέει μερικά μαχαίρια και έγινε και σύλληψη για τροχαία παράβαση, κάποια στιγμή ξέσπασα μόνος μου σε γέλια. Αν πήγαιναν σε κανένα γάμο ή γιορτή, πόσα όπλα θα έβρισκαν και πόσες συλλήψεις θα έκαναν με βαρύτερες κατηγορίες; (Είμαι από την Κρήτη.) Μια επιχείρηση - θέατρο και μια προσπάθεια να το αμπαλάρουν αυτό και να μας το πουλήσουν μέσω των ΜΜΕ. Να σωθούν τα προσχήματα.

Δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει αυτά τα γεγονότα. Σίγουρα αυτό δεν είναι το τέλος αυτής της νοσηρής κατάστασης.

Αλλιώτικη Κυριακή

Πολύ δουλειά... αλλά αποφάσισα να μη δουλέψω σήμερα. Σήμερα, βίωσα παράξενα συναισθήματα.

Πέρυσι, την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου, περνούσα τη γραμμή τερματισμού του Κλασικού Μαραθωνίου. Φέτος, δεν συμμετείχα, καθώς, λόγω, νομίζω, μερικών παραπανίσιων κιλών, λόγω της απρόσεκτης συμπεριφοράς μου να τρέχω σε μεγάλες κατηφόρες και λόγω της καθυστέρησής μου να αλλάξω αθλητικά παπούτσια (όταν τρέχουμε συστηματικά, καλό είναι όχι μόνο να διαλέγουμε προσεκτικά παπούτσια, αλλά και να τα αλλάζουμε κάθε έξι μήνες ή όποτε συμπληρώνουμε 600-700 χιλιόμετρα περίπου), κατάφερα να πληγώσω τα γόνατά μου. Τίποτα όμως δεν με είχε προετοιμάσει για τα συναισθήματά μου όταν βρέθηκα στη Βασιλίσσης Σοφίας και είδα τους αθλητές που πλησίαζαν στη γραμμή του τερματισμού, όταν είδα το βλέμμα τους, τους συσπώμενους, πονεμένους μύες τους, τα σχεδόν εξαϋλωμένα σώματά τους, σαν να μην ήταν πλέον σάρκα, αλλά φλόγα, όπως οι μορφές στους πίνακες του Ελ Γκρέκο.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε φύλου, κάθε σωματικής διάπλασης, που υπέτασσαν το χώρο στη βούλησή τους... Τι σημασία έχει αν τερμάτισαν σε τρεις ή τέσσερις ή έξι ώρες... Ποιος καταλαβαίνει σήμερα το νόημα του αθλητισμού, πόσο υψηλή είναι αυτή η έννοια και πόσο φτηνός είναι ο πρωταθλητισμός, η λατρεία των επιδόσεων, όλη αυτή η ζωοπανήγυρις και το σταριλίκι με τις ντόπες που έχει στηθεί σήμερα... Θες να δεις έναν αληθινό θρίαμβο; Τράβα και στήσου στη γραμμή του τερματισμού το απόγευμα και περίμενε τον τελευταίο αθλητή που θα τερματίσει εκτός χρονικού ορίου, με τσακισμένο σώμα και ακούγοντας κοροϊδίες ή τις βρισιές των οδηγών, έχοντας έλθει από την άλλη άκρη του κόσμου ή από τα Πατήσια για να διασχίσει αυτή τη γραμμή, μετά από 41 και κάτι χιλιόμετρα, και χειροκρότησε μέχρι να ματώσουν οι παλάμες σου, το αξίζει περισσότερο από τον πρώτο!

Πήρανε λέει ένα χρυσό μετάλλιο από μια αμερικανίδα αθλήτρια που παραδέχθηκε ότι ήταν ντοπέ και θα το δώσουν σε μια δική μας ντοπέ αθλήτρια που είχε την εξυπνάδα να μην παραδεχθεί ότι ήταν ντοπέ. Να μου το πείτε ρε παιδιά όταν γίνει για να βγω να πανηγυρίσω στην Ομόνοια τυλιγμένος με τη σημαία, σαν γύρος με σημαία. Αιδώς! Στον αγύριστο η κοινωνία σας με τις ανεστραμμένες αξίες της. Εχθροί σας θα ήταν και ο Αισχύλος και ο Κυναίγειρος και εσάς θα πολεμούσαν στα αγιασμένα πεδία του Μαραθώνα αν ζούσαν σήμερα. Είθε να έλθει ο Μεγάλος Πάνας να σας διώξει από τα χώματα που βεβηλώνετε. (Δεν απευθύνομαι σε εσένα αναγνώστη, για τους άλλους λέω.)

Κάτι παρήγορο, 3.500 αθλητές πέρυσι, για 7.500 άκουσα φέτος.

Τέλος πάντων, έχω να τρέξω από τον Αύγουστο, ίσως του χρόνου, ίσως.

Από την άλλη μεριά, δεν βρέθηκα τυχαία στη Βασιλίσσης Σοφίας, Για άλλη μια φορά πήγα να δω μια έκθεση με μέτριες προσδοκίες για να εκπλαγώ ευχάριστα. Κλιμτ, Σήλε, Κόκοσκα και η εποχή τους, η έκθεση στο Μέγαρο Μουσικής. Υπήρχαν έργα και άλλων ζωγράφων. Διαπίστωσα ότι είναι τελείως διαφορετική η αίσθηση που δημιουργούν αυτά τα έργα εκ του φυσικού σε σύγκριση με τις διάφορες εκτυπώσεις τους. Τον Κλιμτ τον συμπαθούσα, σήμερα τον λάτρεψα. Τον Σήλε τον έβλεπα με καχυποψία, σήμερα παραδόθηκα, τουλάχιστον στα περισσότερα έργα του. Εντάξει, ο Κόκοσκα ομολογώ δεν είναι πολύ του γούστου μου, αλλά και τα δικά του έργα τα είδα με ενδιαφέρον. Ωστόσο, και άλλοι που δεν γνώριζα με κέρδισαν. Η έκθεση αυτή δεν είναι πολύ μεγάλη σε έκταση, αλλά είναι μεγάλη σε αξία. Ονειρικές οι αφίσες, εκπληκτικά τα σκίτσα. Ωστόσο, η επίσκεψη θα άξιζε και μόνο για ένα έργο. Για τον τυφλό άνδρα του Κλιμτ.

.

Η εικόνα που ακολουθεί, από τον κατάλογο της έκθεσης, αδικεί το έργο που πρέπει να το δει κάποιος στο πρωτότυπο για να αντιληφθεί το μεγαλείο του. Δεν ξέρω γιατί μου έκανε τόση εντύπωση, εκτός του ότι είναι τόσο ζωντανό ώστε να μοιάζει τρισδιάστατο, ότι τώρα δα ετοιμάζεται να ανοίξει το στόμα του για να μιλήσει. Αργότερα, βοηθούντος του Διονύσου, κατάλαβα, είναι ο Όμηρος, είναι ο Μπόρχες, είναι ένας που θεωρεί ότι είναι «...ανάξιος για τα πουλιά και τ’ άστρα»*.

«Ο τυφλός», Γκούσταβ Κλιμτ, από τον κατάλογο της έκθεσης (μια καλή αγορά... ο κατάλογος).

.

Μέχρι 30 Δεκεμβρίου, ΣΠΕΥΣΑΤΕ! Μετά, θα πρέπει να ταξιδέψετε στην Αυστρία.

.

* Ο πρώτος στίχος από το ποίημα «On His Blindness» του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, σε μετάφραση Δημήτρη Καλοκύρη.

.

Υ.Γ. Καθώς ήμουν έτοιμος να δημοσιεύσω αυτό το κείμενο, είδα στις ειδήσεις για τον τραυματισμό του Κενυάτη Αθλητή λίγο πριν από τον τερματισμό. Αν και σε τόσο μεγάλες διαδρομές δεν είναι δυνατόν να προβλέπεις τα πάντα, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, φέρει ευθύνη η διοργάνωση. Θυμήθηκα το περυσινό αλαλούμ στο σημείο του Τύμβου όπου οι προπορευόμενοι αθλητές, επιστρέφοντας από τον τύμβο, μπλέχτηκαν με τους αθλητές που εκείνη τη στιγμή έμπαιναν στο βρόχο που σχηματιζόταν σε αυτό το σημείο. (Έκανα πιο ήπιο αυτό το υστερόγραφο, για όσους το διάβασαν πριν).

Νέες υπηρεσίες

Τώρα, προσφέρουμε ΚΑΙ σέρβις αυτοκινήτων! Έμπειρα σκίτσα-μηχανικοί με σπουδές και πιστοποίηση σε όλες τις νέες τεχνολογίες!

Μη διστάζετε, φέρτε το αμάξι σας στο ιστολόγιό μας και ή θα το κάνουμε σαν καινούριο ή θα αναγκαστείτε να πάρετε καινούριο!

Περαστικός, το ιστολόγιο που τηρεί όσα υπόσχεται!

(Πολλή δουλειά, αλλά βαρέθηκα να βλέπω την προηγούμενη ανάρτηση τόσον καιρό.)