Όταν ήμουν παιδί, καθώς και οι δύο μου γονείς είναι από την Κρήτη, έτρωγα και εγώ τους «χοχλιούς» που η μητέρα μου μαγειρεύει εξαιρετικά. Από ό,τι θυμάμαι, είναι ένα γευστικό και θρεπτικό πιάτο που όμως σταμάτησα να τρώω όταν κάποτε, ακόμη πήγαινα στο δημοτικό, είδα να παραλαμβάνουμε ένα «φορτίο» που μας είχαν στείλει από το χωριό. Ένας μεγάλος αριθμός από αυτά τα πλάσματα ήταν στριμωγμένα το ένα πάνω στο άλλο μέσα σε μια σακούλα με τρύπες για να αναπνέουν, μια ζωντανή μάζα που αργοσάλευε, πασπαλισμένη με αλεύρι - αν δεν με απατά η μνήμη μου. Το θέαμα που προκάλεσε απερίγραπτη λύπη. Από τότε, ο οίκτος που αισθάνθηκα, και από τη συνειδητοποίηση ότι τα βράζουν ζωντανά, με έκανε να μην τα ξαναβάλω στο στόμα μου, παρά τα παρακάλια των γονιών μου. Έτρωγα το υπόλοιπο φαγητό, αλλά ποτέ αυτά. Αισθάνομαι πιο άνετα ηθικά να τραφώ με ένα ζώο που έχει θανατωθεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και σχετικά ανώδυνα, παρά με μικρά πλάσματα που έχουν περάσει όλο αυτό το μαρτύριο.Αργότερα, απορώντας για την περίεργη κόμμωση του Βούδα σε κάποια αγάλματά του (τις γνωστές μικρές «μπουκλίτσες», έμαθα για τη συγκινητική παράδοση σχετικά με τους 108 άγιους μάρτυρες. Κάποτε, καθώς ο Βούδας διαλογιζόταν, ο ήλιος ανέβηκε ψηλά και, χωρίς να το καταλάβει, καθώς ήταν ολότελα απορροφημένος στην προσπάθειά του, κινδύνευε από τις καυτές ακτίνες. Συνέβη τότε να περνούν από εκεί εκατόν οκτώ σαλιγκάρια, τα οποία, βλέποντας τον κίνδυνο και αναγνωρίζοντας της αξία της προσπάθειας του Βούδα για τον κόσμο, σκαρφάλωσαν στη ράχη του και ανέβηκαν στο κεφάλι του καλύπτοντάς το με τα υγρά σώματά τους. Τα μικρά σαλιγκάρια έδωσαν τη δική τους ζωή θυσία στον ήλιο, σώζοντας τον Βούδα και, έτσι, πολλές φορές τον συντροφεύουν και στα αγάλματά του. Ένα παράδειγμα, εδώ. Ενδιαφέρουσες πληροφορίες, εδώ.
Συμπαθώ όχι μόνο τα σαλιγκάρια, αλλά και γενικά τα μικρά πλάσματα που πολλοί θεωρούν ασήμαντα, αλλά τα οποία μάλλον δεν εκτιμούν λιγότερο τις δικές τους ζωές από ό,τι εμείς τις δικές μας. Ένας λόγος για αυτή τη συμπάθειά μου είναι όσα τραβούν από τους «μεγάλους» και ιδίως από τους ανθρώπους, χωρίς να υπάρχει κανένας να τα υπερασπιστεί. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τα παιδιά στο χωριό. Πόσα τραβούν τα ζώα, ιδίως τα μικρά, στα χέρια τους και περισσότερο τα έντομα, όπως τα τζιτζίκια, οι ξέγνοιαστοι και άκακοι βάρδοι του καλοκαιριού. Δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι σαδιστές από τα παιδιά. Αυτοί που μιλάνε για παιδική αθωότητα μάλλον έχουν ξεχάσει την παιδική τους ηλικία ή είναι εθισμένοι στην ωραιοποίηση του κόσμου. Τα παιδιά, τα περισσότερα, είναι ένα τεράστιο «Εγώ» που σχεδόν δεν αφήνει περιθώριο για τίποτε άλλο στον κόσμο. Αργότερα, το εγώ αυτό έρχεται σε σύγκρουση με τα άλλα εγώ και με την άρνηση του κόσμου να υποκύψει σε αυτό με αποτέλεσμα πληθώρα συγκρούσεων, επιτυχείς και ανεπιτυχείς προσπάθειες ισορροπίας και το μεγάλο πρόβλημα που λέγεται «άνθρωπος». Βλέπω ένα παιδί που κρατά μια πέτρα και την εκτοξεύει με ηδονή και θυμό σε μια βιτρίνα, σε ό,τι αντιστέκεται στη θέλησή του, απολαμβάνοντας τη δύναμη και τη στιγμιαία εξουσία πάνω σε ένα κομμάτι του κόσμου και δεν μπορώ να μη φανταστώ το ίδιο παιδί μετά από μερικά χρόνια να φορά μια στολή και να σηκώνει ένα όπλο και να πυροβολεί, στην ίδια κατάσταση, με διαφορετικό ιδεολογικοπολιτικό επίχρισμα, (κάποιον σαν) τον εαυτό του.
Δεν ξέρω αν θα ήμουν υπερβολικά αισιόδοξος λέγοντας ότι ο κόσμος μοιάζει να έχει αρχίσει να ψυχανεμίζεται ότι δεν θα βρει ποτέ καμία απάντηση και πραγματικό μπούσουλα σε θρησκείες, σε ιερές γραφές, σε ιδεολογίες, ακόμη και στη φιλοσοφία ή στην επιστήμη. Για να βρεις λίγη αλήθεια πρέπει να οπλιστείς με θάρρος και να βουτήξεις μέσα στην ίδια σου τη συνειδητότητα, να ασχοληθείς με αυτό που σχεδόν όλοι στη Δύση θεωρούν δεδομένο, να γίνεις πραγματικά συνειδητός άνθρωπος. Κάποτε, στην Ανατολή, κάποιοι πίστεψαν ότι δεν είμαστε ούτε οι σκέψεις μας, ούτε τα συναισθήματά μας, όλα αυτά μας δίνονται άμεσα ή έμμεσα απ' έξω και δεν είναι παρά εξαρτημένες αντιδράσεις, έξεις, αλλά δεν είμαστε ούτε καν το σώμα μας και ξεχάστε κάθε μεταφυσική, είμαστε ένα ψήγμα συνειδητότητας, με όποια φυσικά, φιλοσοφικά ή μεταφυσικά άμφια και να το ντύσετε αυτό, που κοιτάζει τον κόσμο από έξι παράθυρα, με τη μεσολάβηση ενός φλύαρου και τυραννικού νου που δεν σταματά ούτε λεπτό.
Μια άλλη φορά θα σας πω πότε έπαψα να τρώω στρείδια.
.
Άλλη ανάρτηση για σαλιγκάρια, εδώ.
- Κύριε πρόεδρε, μου παίρνετε όλα τα ψιλά, αλλά χαλάλι, το φχαριστήθηκα που το σάπισα το κωλόπαιδο!
Από 
Υπάρχουν όμως και αισθήσεις και μικρές τέρψεις, όπως αυτό το τσάι Ουλόνγκ με άρωμα πορτοκαλιού που απολαμβάνω καθισμένος στα μισά της βόλτας μου σε ένα τεϊοποτείο, γράφοντας αυτή την ανταπόκριση περιπάτου - καθισμένος μα και ταξιδεύοντας παράλληλα με ασύλληπτες ταχύτητες πάνω σε έναν κατάφορτο με ψυχές σβώλο χώματος που στροβιλίζεται σαν δερβίσης στον κοσμικό χορό του. Λίγο αργότερα παίρνω το δρόμο για το σπίτι και χαμογελώ με αναίτια ευτυχία, με μια ευτυχία που είναι όλη δική μου και αψηφά τον κόσμο. Επιτέλους, φθινόπωρο, μόλις μία εβδομάδα πριν από τον χειμώνα.
