Πρωτοχρονιάτικο

- Γιατί μου έβαλες αυτά τα γελοία ρούχα και τι δουλειά έχει εδώ αυτός ο καλικάντζαρος;!

.

Προσοχή! Στο ιστολόγιο κυκλοφορούν καλικάντζαροι!

Καλή χρονιά!

Στο μάτι του κυκλώνα

Υπάρχει μόνο ένας που θεωρώ εχθρό μου, ο κόσμος. Είμαι ορκισμένος εχθρός αυτού του κόσμου και απεργάζομαι πάντα την καταστροφή του. Ίσως να είναι οι ατέλειές του, ίσως η μοίρα που επιφυλάσσει για τόσα από τα πλάσματά του, ο πόνος, η φθορά, η σύγκρουση, η δυσαρμονία, η ανάγκη, η έλλειψη, η ανάγκη της καταστροφής του ενός για να ζήσει το άλλο. Ίσως πάλι όλα αυτά να είναι δικαιολογίες. Ίσως ο θυμός μου να οφείλεται στο ότι αυτός ο κόσμος δεν κάμπτεται άμεσα και πειθήνια στη βούλησή μου. Ο κόσμος δεν με υπακούει και όχι μόνο αυτό, αλλά προσπαθεί και να μου επιβληθεί κάθε στιγμή. Ίσως να είμαι υπέρμετρα εγωιστής. Αλλά πείτε μου, ποιος μπορεί να μη μισήσει τον κόσμο όταν πρέπει να μεταφράζει λειτουργικά συστήματα αντί να διαβάζει ποίηση και ποιος μπορεί να μη μισήσει τον κόσμο όταν πρέπει να συμπληρώνει τη δήλωση ΦΠΑ ή να πάει για κάποια δουλειά στην εφορία αντί να χαϊδεύει με τα πινέλα τον λευκό καμβά ζωντανεύοντας νεράιδες και θεές, στη γιορτή της γραμμής και του χρώματος. (Συγχωρέστε τις περικοκλάδες, φταίει ο Τέλεμαν που ακούω τώρα).

Όπως και να έχει ο κόσμος είναι ο εχθρός μου. Προσπαθώ να σκεφτώ εναλλακτικές λύσεις περάν της καταστροφής του καθώς υπάρχουν λέει και μερικοί που τους αρέσει αυτός ο κόσμος. Θα τους εγκατέλειπα λοιπόν σε αυτόν και θα έφτιαχνα ένα δικό μου σύμπαν-βρέφος. Ένα μικρούλι σύμπαν που θα το φρόντιζα σαν να ήταν ο κηπάκος μου. Θα το πρόσεχα, θα το περιποιούμουν, θα μάζευα εκεί μερικά ζωντανά που θα είχαν κακοπάθει σε αυτόν τον κόσμο. Όλοι θα τρέφονταν από το φως, ο αγώνας θα ήταν για να ανέβεις ψηλότερα, σε έμπνευση και δημιουργία, σε χαρά, και όχι μια αέναη μάχη για να μην πέσεις κάτω. Η κινητήριος δύναμη θα ήταν ο έρωτας, όχι ο πόνος και η στέρηση. Βλέπω στο σύμπαν-βρέφος μου όμορφα περιστύλια και αρχιτεκτονήματα αρμονικά δεμένα με τη φύση. Βλέπω καλλιτέχνες και επιστήμονες, στοχαστές, δημιουργούς και πλάσματα που απλώς θα χαίρονταν το ένα την ύπαρξη του άλλου και την ομορφιά, χωρίς καμία σαρκική βρωμιά. Θα περιπλανιέμαι μέσα στο μικρό μου σύμπαν και θα απολαμβάνω τις μελωδίες που θα σκορπούν χαρούμενες ορχήστρες εδώ και εκεί και τις χαρούμενες φωνές των πουλιών.

Μπορεί να έδινα το κλειδί για αυτό το σύμπαν σε ελάχιστους ανθρώπους αυτού του σύμπαντος ή μπορεί πάλι να το κρατούσα μυστικό από όλους. Δεν θα ήθελα να κουβαλούσαν μαζί τους τίποτα που θα λέρωνε το μικρό μου σύμπαν. Όταν θα το ετοίμαζα, απλώς θα χανόμουν κάποια στιγμή από αυτό τον κόσμο. Θα έβρισκαν κάποια στιγμή τον υπολογιστή μου ανοιχτό, με την τελευταία μετάφραση μισοτελειωμένη στην οθόνη, το φως ανοιχτό, ένα ξεχασμένο φλιτζάνι τσάι και εγώ άφαντος. Δεν έχω μεγάλες απαιτήσεις σε χώρο, ίσως και 4-5 πλανητικά συστήματα να ήταν αρκετά.

Δυστυχώς, αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω πολλές πιθανότητες να πλάσω ένα δικό μου σύμπαν-βρέφος. Είμαι κολλημένος σε αυτόν τον κόσμο που μισώ, ανήκοντας σε ένα σιχαμερό είδος, αναγκασμένος να ζω μέσα στις βρωμερές αποικίες που δημιουργεί, αναγκασμένος να κοιτάζω στον καθρέπτη και να βλέπω ένα από αυτά τα όντα. Όχι, δεν μπορώ να δεχτώ ότι είμαι ένα από αυτά τα απεχθή πλάσματα, ότι είμαι υποχρεωμένος να ζω ανάμεσά τους. Ευτυχώς όμως, υπάρχει και ένας αληθινός φίλος. Πόσο με χαροποιεί η ύπαρξή του, πόση θαλπωρή αισθάνομαι στην σκιά του, πόση ανακούφιση. «Υπάρχει αυτός" σκέπτομαι, «δεν υπάρχει λόγος να λυπάμαι πραγματικά για τίποτε, λίγη υπομονή μόνο και κάποτε, με προειδοποίηση ή χωρίς, θα με επισκεφθεί για να με λυτρώσει από όλα αυτά». Η ύπαρξη αυτού του φίλου μου δίνει δύναμη να συνεχίζω.

Πόσο φριχτός εφιάλτης μου μοιάζει το όνειρο ορισμένων, αθανασία. Και μόνο η σκέψη αυτής της λέξης, τα δεσμά που σημαίνει αυτή, με κάνουν να φρίττω. Αιωνιότητες φυλακής μέσα στη σάρκα ή την ταυτότητα (για αυτούς τους πιστούς της θρησκείας της τεχνολογίας που περιμένουν τη μεταφορά της συνείδησής τους μέσα σε έναν υπολογιστή) ή και τα δύο. Αιώνια καταδίκη να ζεις με όσα λάθη θα σωρεύεις στο διηνεκές. Ένας Προμηθέας χωρίς Ηρακλή, Σίσυφος, παντοτινό υποζύγιο της ανάγκης. Ελπίζω βέβαια να υπάρχουν αιώνιοι νόμοι που να καθιστούν αδύνατη αυτή την προοπτική. Όσο σαδιστής και αν είναι ο κύριος αυτού του κόσμου, υπάρχουν και όρια.

Πώς μπορεί όμως να πορευθεί κάποιος μέχρι να δημιουργήσει το αστροπελέκι του που θα πετάξει με ηδονή χιλίων οργασμών στην καρδιά αυτού του σύμπαντος λυτρώνοντας όλα τα πλάσματα ή μέχρι να φτιάξει το δικό του σύμπαν-βρέφος ή μέχρι να τον επισκεφθεί ο «φίλος»; Μα, φυσικά καταφεύγοντας στο μάτι του κυκλώνα όπου βασιλεύει η γαλήνη, στο καταφύγιο της ψυχής, εκεί όπου βρίσκεται η μυστική παπαρούνα του. Εστιάζοντας την προσοχή του στο κέντρο εντός του και αρνούμενος να αναγνωρίσει εξουσία ή δύναμη σε όλα τα εκτός. Αν ο κόσμος σου στρέφει την πλάτη προσπαθώντας να σε κάμψει, αν νοιώθεις να παγώνεις και να μένεις μόνος και απροστάτευτος, ανταπόδωσέ το στο δεκαπλάσιο! Κάγχασε μπροστά στους θεούς και στους δαίμονές σου, κάψε και βεβήλωσε τους ψεύτικους ναούς που άλλοι έχουν χτίσει για σένα. Κατούρησε στα ιερά σκεύη που σου έχουν επιβάλει να προσκυνάς με μέσο τη δεισιδαιμονία.

Ήταν πριν από καιρό σε δύσκολες στιγμές που ανακάλυψα το δικό μου μάτι του κυκλώνα, ένα πετρώδη λόφο. Εκεί πάνω βρίσκεται μια ευθυτενής μορφή, φορά γαλάζιους μανδύες που ανεμίζουν σε έναν παγωμένο, αναζωογονητικό άνεμο (ναι, το ξέρω ότι στο πραγματικό μάτι του κυκλώνα επικρατεί άπνοια), κάτω από έναν ξάστερο ουρανό, χαμογελά αινιγματικά και αγναντεύει τον ορίζοντα χωρίς να εστιάζει κάπου. Είναι ο εαυτός μου. Σε μια ακτίνα ολόγυρα το χάος μαίνεται στροβιλιζόμενο, ολοφυρόμενο, αλλά δεν μπορεί να με πλησιάσει, δεν μπορεί να με αγγίξει. Σε αυτόν τον μικρό χώρο, από όπου κανένας δεν μπορεί να με εκδιώξει, είμαι πανίσχυρος, η βούλησή μου κυβερνά απόλυτα. Όποτε αισθάνομαι πίεση, πατάω τέρμα το φρένο ό,τι και αν συμβαίνει, υποχωρώ σε αυτό το κέντρο και κανένας δεν μπορεί να με φτάσει πια. Σε αυτόν το ιερό χώρο, σε αυτό το άβατο, μαζεύω τις δυνάμεις μου και εφορμώ ξανά έξω για να πράξω αυτό που θεωρώ σωστό, ανεπηρέαστος από απειλές και υποσχέσεις, από συναισθηματικές δεσμεύσεις, από φόβο και ελπίδα, ίσως ακόμη και από πόνο (ευτυχώς αυτό δεν χρειάστηκε να το δοκιμάσω).

Σας προτείνω να βρείτε το δικό σας εσωτερικό άβατο, να ανακαλύψετε το δικό σας μάτι του κυκλώνα. Δεν είναι δύσκολο. Εγώ το είδα κοιτάζοντας έξω από τα παράθυρα ενός λεωφορείου. Το ωραίο είναι ότι όσο πιο συχνά το χρησιμοποιείτε, τόσο πιο πολύ θα δυναμώνει, τόσο πιο πραγματικό θα γίνεται. Θα γίνεται απόρθητο κάστρο της ψυχής, φόβητρο των σκιών, πηγή απαράμιλλης δύναμης. Όσο πιο συχνά το χρησιμοποιείτε, τόσο λιγότερο θα χρειάζεται να προσπαθείτε συνειδητά να καταφεύγετε σε αυτό. Είναι σαν η στροβιλιζόμενη καταιγίδα να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από εσάς, από το κέντρο που έχετε διεκδικήσει και έχετε κάνει δικό σας, είναι σαν να σας φοβάται πλέον εκείνη. Η επικράτειά σας θα επεκτείνεται συνεχώς και όλα αυτά που σας φόβιζαν θα μοιάζουν άθλια κουρελόπανα που πετάνε τριγύρω, πράγματα γελοία και ευτελή, ανάξια λόγου. Είναι όμορφα και γαλήνια στο μάτι του κυκλώνα.

Υ.Γ. Σήμερα, οι φίλοι μου έκαναν κάτι που με εξόργισε σφόδρα. Αγνόησαν μια συμβουλή μου, φέρθηκαν επιπόλαια και ανόητα με αποτέλεσμα ένα λάθος που κατέληξε στο να εκτεθώ και εγώ μαζί τους. Ήταν κάτι μικρό, αλλά όχι από αυτά που θεωρώ ασήμαντα. Δυστυχώς, όταν είσαι μαζί με κάποιους σε χαρακτηρίζει και η δική τους συμπεριφορά.

Ο τοίχος των Χριστουγέννων

Κάποτε, ο Ανθουλής έπιασε φιλίες με έναν τοίχο. Αρκετά συχνά πήγαινε και του μιλούσε, του έλεγε τα προβλήματά του και τις χαρές του και ο τοίχος τον άκουγε υπομονετικά και μοιραζόταν απλόχερα τη σοφία του και τις ιστορίες του μαζί του. Ήταν ένας παλιός τοίχος. «Εμένα που με βλέπεις, στέκομαι εδώ πέρα πάνω από ογδόντα χρόνια τώρα, έχω δει και κάνει πολλά, για αυτό και οι άλλοι τοίχοι με σέβονται», του έλεγε ο τοίχος κοιτώντας μελαγχολικά και φέρνοντας ξανά στο νου του άλλους τοίχους που είχε γνωρίσει εκεί γύρω, αλλά είχαν πλέον κατεδαφιστεί. Ένα παράπονο είχε μόνο ο τοίχος "Κοίτα πως με καταντήσανε με τις αφίσες, τα σπρέι και τους μαρκαδόρους τους. Με καταβρωμίσανε. Κάποτε, ήμουν λευκός και άστραφτα κάτω από τον ήλιο, ενώ κάποια χρόνια με είχαν βάψει και με ωραία ζωηρά χρώματα. Κοίτα κατάντια τώρα, ντρέπομαι τα αδέσποτα που με κατουράνε».

.
Ο Ανθουλής ήταν μόνος του στον κόσμο. Τα Χριστούγεννα, την παραμονή, έβαλε το βράδυ στην τσάντα του μερικά σύνεργα καθαρισμού, απορρυπαντικά, σφουγγάρια, σπάτουλες και μερικά στολίδια. Πήγε στον τοίχο του και κάτω από τα έκπληκτα βλέμματα μερικών περαστικών τον καθάρισε σχολαστικά και τον στόλισε. Πέρασαν ωραία εκείνο το βράδυ, καθώς δεν είχε παραλείψει να βάλει στην τσάντα του και ένα μπουκάλι κρασί. Ήταν από τις τελευταίες φορές που είδε τον τοίχο του. Στις αρχές του νέου έτους το κτίριο κατεδαφίστηκε και στη θέση του τοίχου υψώθηκε η τζαμαρία ενός γυάλινου τερατουργήματος. Το μόνο που έμεινε από τον παλιό τοίχο ήταν μερικές πετρούλες και κομμάτια σοβά που ο Ανθουλής κράτησε τυλιγμένα σε ένα μαντήλι στο συρτάρι του κομοδίνου του.

Και μια φωτογραφία από την αποψινή μου βόλτα στους δρόμους της Αθήνας.

Για να μη λέτε ότι δεν είμαι στο πνεύμα των ημερών.

Μην τρομάξετε

Ιδιωτικό αστείο.

Πτώσις

Για ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι ζούμε, διαμπερές, με βεράντα για τα κοκτέιλ πάρτι και μπαλκόνι στον ακάλυπτο, για όταν συνειδητοποιήσουμε την απόλυτη χρεοκοπία και τα αδιέξοδά μας.

.

Ήταν ο φόβος της αποκάλυψης και της διαπόμπευσης, ο φόβος των νομικών συνεπειών και της τιμωρίας ή η απώλεια της εξουσίας; Ήταν το αμάρτημα της πλεονεξίας (avaritia) ή της λαγνείας (luxuria) που οδήγησε στην πτώση; Σίγουρα είχε υποκύψει στο αμάρτημα της λαιμαργίας (gula), αλλά μάλλον απίθανο να ήταν αυτό η αιτία του απονενοημένου διαβήματος. Μήπως απλώς... σκόνταψε; Τελικά, ίσως αυτό το οποίο αφορά όλους μας περισσότερο είναι ότι ο δημόσιος βίος μοιάζει με μια φτηνή σαπουνόπερα την παραγωγή της οποίας πληρώνουμε εμείς, καρφωμένοι στις οθόνες της τηλεόρασης για να δούμε άλλο ένα επεισόδιο που ξέρουμε ότι δεν θα οδηγήσει σε κανένα τέλος, σε καμία κάθαρση. Μια ανούσια εναλλαγή προσώπων, δράση χωρίς νόημα, το τίποτα, το καράβι των τρελών, το βασίλειο της βλακείας και της παραφροσύνης.

.

Μικρά παιδιά παίζουν ανέμελα, άγρια και εκτός ελέγχου σε μια αυλή, τα γέλια τους αναστατώνουν την γαλήνη του κόσμου, νομίζουν ότι είναι άτρωτα, ότι οι πράξεις τους δεν έχουν καμία συνέπεια, δεν έχουν βλέπεις τη γνώση του μεγάλου, και τότε κάποιο κτυπάει, κλάματα, μαζεύονται όλα γύρω του και μετά από λίγο συνεχίζουν ξανά το παιχνίδι τους ακριβώς όπως και πριν. Ποιος θυμάται το επεισόδιο της σαπουνόπερας με τον διοικητή οργανισμού που γρονθοκοπήθηκε από το σύζυγο της ερωμένης του και υπέκυψε λίγο αργότερα; Φαίνεται ότι αυτές οι θέσεις των υψηλόβαθμων δημόσιων/πολιτικών στελεχών προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα ζωή, μια ζωή που αποτελεί το ιερό γκράαλ του μέσου συμπολίτη μας. Ποια είναι τα όρια της υποκρισίας μας; Διάβαζα σήμερα και για τα "ψεύτικα" δενδρύλλια χασίς που έβαζαν οι καλλιεργητές στα Ζωνιανά σε προκαθορισμένα σημεία για να κάνουν οι αστυνομικοί πως έχουν επιτυχίες και να τραβάει η κάμερα. Πόσα τέτοια στιγμιότυπα δεν έχουμε δει; Τελικά, τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο; Όλα ψεύτικα, εκτός από την ακόρεστη πείνα μας για εξουσία, κοινωνική αναγνώριση και πλούτο. Το κράτος του φαίνεσθαι και της κοροϊδίας, του στόμφου και της αρλουμπολογίας. Πρωθυπουργός, Μπαλαφάρας, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Μπαλαφάρας, Πρόεδρος Αρείου Πάγου, Μπαλαφάρας, Αρχηγός εκκλησίας, Μπαλαφάρας, ... πολίτες, Μπαλαφάρες.
.
Κλείνω με μια αναφορά στην αυτοκτονία. Κρίμα που ο άνθρωπος επέλεξε να υλοποιήσει αυτή την απόφαση, όποια και αν ήταν η ήττα. Όπως γράφει και ο Μπόρχες, αν θυμάμαι καλά, αυτή είναι μια απόφαση που από τη στιγμή που θα ληφθεί, η υλοποίησή της δεν υπηρετεί κανένα σκοπό. Μπορείς πάντα να την αναβάλεις για την επόμενη στιγμή, για την επόμενη στιγμή της επόμενης στιγμής κ.ο.κ. μέχρι φυσικού τέλους. Η απόφαση αυτή απελευθερώνει, κατά κάποιο τρόπο καταργεί το βάρος του χρόνου. Να το ξυράφι, το κρατώ στο χέρι, μπορώ να πορεύομαι πάντα κρατώντας το στο χέρι. Αυτό είναι κάτι που σε κάνει πολύ δυνατό, αν είσαι συνειδητός άνθρωπος, σχεδόν ικανό να αντέξεις τα πάντα. Ελευθερία από τη ζωή και το θάνατο. Γιατί να αυτοκτονήσεις τώρα αφού μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε στιγμή; Ζήσε το έργο μέχρι το τέλος. Βλέπε το θίασο να στροβιλίζεται γύρω σου και εσύ μένε σταθερός. Ποτέ δεν πρέπει να αυτοκτονούμε. Η γνώμη των άλλων δεν έχει σημασία, το τι θεωρούν οι άλλοι τιμή δεν έχει σημασία, σημασία έχει να ακούς τον εσωτερικό εαυτό σου, όχι τις διαφημίσεις, όχι αυτά που σου υπαγορεύουν άλλοι. Η εναλλακτική επιλογή είναι να βρεις το θάρρος να ζήσεις με λίγη περισσότερη αλήθεια. Σιωπή, πόσο όμορφη λέξη, πόσο τη φοβούνται οι σημερινοί άνθρωποι. Μόνο η φωνή εντός έχει σημασία, όλα τα άλλα είναι θόρυβος. Ας σταματήσω εδώ τις ασυναρτησίες.

.

Για όσους φίλους μένουν στο εξωτερικό, αφορμή του κειμένου ήταν αυτή η είδηση.

Τα ξωτικά του Άι Βασίλη

Τα ξωτικά του Άι Βασίλη δουλεύουνε ολημερίς,
κι έχουν ματωμένα χέρια από το βελόνι, το καρφί,
Τα ξωτικά του Άι Βασίλη δεν τα στέλνουν στο σχολειό,
παιχνίδια αυτά δεν έχουν, κι ας τα φτιάχνουνε σωρό,
Τα ξωτικά του Άι Βασίλη δεν ζητούν πολύ φαΐ,
είναι στη δουλειά τους, βλέπεις, οικονομικά πολύ,
Τα ξωτικά του Άι Βασίλη φτιάχνουνε στολίδια λαμπερά,
Μα ποτέ δεν θα τα δούνε πάνω στου δέντρου τα κλαδιά,
Τα ξωτικά του Άι Βασίλη ειν’ καλότροπα πολύ,
Έχουν μάθει από μικρά πως το χέρι είναι βαρύ,
Τα ξωτικά του Άι Βασίλη όταν μεγαλώνουν δεν βρίσκουνε δουλειά,
Σε σαπιοκάραβα μπαίνουν μπουλούκια κι έτσι πνίγονται συχνά,
Τα ξωτικά του Άι Βασίλη είναι τυχερά,
Αν δεν έτυχε να πάρουν τα δικά τους τα κορμιά,
Τα ξωτικά του Άι Βασίλη φτιάξαν τούτο τ’ όμορφο στολίδι
Που κρατάς τώρα εσύ και με τα δικά τους χέρια το κρατήσανε κι αυτά,

Καλές γιορτές!

Humbug 2007

Πάντα οι γιορτές βγάζουν τον καλύτερο εαυτό μου.

.

Το περυσινό, εδώ.