Ιστορίες παραιτηθέντων υπουργών

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή», ο Β.Μ. κατέχει πολεοδομική άδεια για αναψυκτήριο, βάσει της οποίας έχει χτίσει την κατοικία του στο Κορωπί.

- Σας παρακαλώ κύριε, τι θέτε εντός της οικίας μου;
- Μια τεκίλα σανράιζ παρακαλώ, και σβέλτα!

Νά ‘ναι καλά οι υπουργοί ανέκδοτο που μας κάνουν και γελάμε, να μην ήτανε και όλη η κυβέρνηση ανέκδοτο, καλά θά ‘τανε. Τύφλα να έχει το “Yes Minister”!

Αναρωτιέμαι, μήπως τώρα, με όλο το παμπλίσιτι, θα ήταν καλή στιγμή να το λειτουργήσει το αναψυκτήριο;

Παραλίγο να το ξεχάσω, όσοι αγαπάτε τα αδέλφια μας τα ζώα, στο Θησείο.

Σημείωση: Κείμενο και σκίτσο υπό την επήρεια γαλλικού κονιάκ Rémy Martin.

ΔΕΝ ΑΠΕΡΓΩ

Και να ήθελα δεν θα μπορούσα. Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, δηλαδή, μια από τις κατηγορίες ελλήνων εργαζομένων χωρίς κανένα κεκτημένο, υποκείμενος σε ένα από τα πλέον άδικα συστήματα ασφάλισης (ΟΑΕΕ, κοινώς ΤΕΒΕ) και δεν ανήκω σε κανέναν κατευθυνόμενο συνδικαλοστρατό, από αυτούς που βαραίνουν στις κομματικές ζυγαριές και πωλούνται και αγοράζονται ή διεκδικούν να ελέγχουν τομείς της οικονομίας, υποτάσσοντάς τους στις ονειρώξεις των ουτοπιών τους. Και παλαιότερα πάντως, τότε που ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος, και τότε δεν με έπαιρνε να απεργήσω. Εργαζόμενος σε επιχείρηση των 20-30 ατόμων, η εργασία του καθενός μετρούσε και ο αντίκτυπός της στη βιωσιμότητα της επιχείρησης ήταν καθημερινά ορατός. Οι προθεσμίες, οι πελάτες και εσύ στην πρώτη γραμμή, χωρίς περιθώρια ασφαλείας, κράτος - προστάτη και αερόσακο. Δουλεύεις - η επιχείρηση ζει, δεν δουλεύεις - βλέπεις της συνέπειες, όχι σε μήνες, όχι σε εβδομάδες, αλλά σήμερα. Ο πελάτης στο εξωτερικό δεν καταλαβαίνει ούτε από απεργίες ούτε από κοινωνικούς αγώνες, παίρνει τη δουλειά του και τη δίνει αλλού, στη στιγμή. Ένα άλλο σύμπαν από τις παχύσαρκες ΔΕΚΟ, το Δημόσιο, τις μεγάλες επιχειρήσεις «στρατηγικού χαρακτήρα» και τα μονοπώλια.

Και να μπορούσα, δεν θα ήθελα. Είμαι αντίθετος σε όλους σχεδόν τους σκοπούς για τους οποίους γίνονται συνήθως οι απεργίες, και η σημερινή. Λέξεις όπως «κεκτημένα», «επιχειρήσεις στρατηγικού χαρακτήρα», «εξίσωση προς τα πάνω», «προστασία των υγιών ταμείων» δεν είναι παρά ευφημισμοί. Ευφημισμοί για να μην θίγονται τα προνόμια, μικρά ή μεγάλα ορισμένων κατηγοριών εργαζομένων που πιάσανε τον Θεό από τα α***δια και πέτυχαν το γκρικ ντριμ του βολέματος στο Δημόσιο ή έστω σε μια ΔΕΚΟ ή επιχείρηση «στρατηγικής σημασίας», δηλαδή, σε κάποιο από τα καρκινώματα που διαλύει κάθε δημιουργικότητα, που μας κρατά δέσμιους, που απομυζά κάθε ζωτική δύναμη και εξουθενώνει κάθε υγιή πρωτοβουλία εν τη γενέσει της. Όχι, δεν με ενδιαφέρει η τύχη των ταμείων που είναι υγιή με τα νταβατζιλίκια επί συγκεκριμένων τομέων της οικονομίας (βλ. αγγελιόσημα, εισφορές / χαρτόσημα σε συμβόλαια κ.λπ. κ.λπ.), αλλά που βέβαια, οφείλουμε επίσης να εγγυόμαστε όλοι ως φορολογούμενοι σε περίπτωση που πάψουν να είναι υγιή. Μόνο μία υγιή λύση ξέρω για το ασφαλιστικό, ΕΝΙΑΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΙ Ή ΙΣΟΔΥΝΑΜΟΙ ΟΡΟΙ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ Ή - ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ: ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ, να μπει επιτέλους ένα τέλος σε αυτή την κοροϊδία όπου όλα είναι δωρεάν και όλα πληρώνονται δύο φορές, τη δεύτερη φορά μαύρα.

Θέλω την ελευθερία μου και την αξιοπρέπειά μου, δώστε μου τα χρήματά μου να ασφαλιστώ όπως εγώ θέλω. Στην Αγγλία εφαρμόζεται πλέον ένα σύστημα όπου είσαι υποχρεωμένος να ασφαλιστείς, το πώς και πού, το επιλέγει ο εργαζόμενος. Αυτό όμως που θεωρώ ως ιδανική λύση πάντως το έχω περιγράψει αλλού, εδώ και εδώ: Μία σύνταξη για όλους μετά από μία ηλικία, ανεξαρτήτως το πού, πώς κα πόσο έχουν εργαστεί, θεώρηση της κοινωνικής ασφάλισης ως κοινωνικού αγαθού με χρηματοδότηση από αύξηση της φορολογίας (ώστε να συνεισφέρουν όσοι παράγουν πλούτο και να αποδεσμευτεί το σύστημα από την εργασία) και κατάργηση όλων των εισφορών και των ταμείων (με τεράστιες οικονομίες κλίμακας, οικονομίες από την κατάργηση της γραφειοκρατίας, την απαλλαγή των επιχειρήσεων από αυτό το βάρος κ.λπ.).

Θα κατέβαινα ίσως να διαδήλωνα αν το αίτημα ήταν το κράτος να κάνει επιτέλους σωστά αυτό που οφείλει, το “raison d’ etre” του (το λόγο της ύπαρξής του), την τήρηση των νόμων και των κανόνων με τον ίδιο τρόπο για όλους και έπαυε να καταδυναστεύει, να μονοπωλεί, να κάνει τον επιχειρηματία με τις τσέπες μας και να συντηρεί από τους φόρους όλων εθνικά καρκινώματα. Θα διαδήλωνα αν το αίτημα ήταν η απελευθέρωση από τα νταβατζιλίκια των συντεχνιών, τη γραφειοκρατία, το να μην πληρώνω φόρους για να πίνουν άλλοι εις υγείαν των κορόιδων, εναντίον των κρατικών μονοπωλίων, των καρκινωμάτων στρατηγικής σημασίας, αλλά και των προστατευόμενων ιδιωτικών μεν - κρατικοσυντήρητων και κρατικοπροστατευμένων δε - επιχειρήσεων-καρτέλ και συγκυβερνώντων εθνικών επιχειρηματιών - μαφιόζων.

Τι θα προτιμούσα για τη σημερινή απεργία; Να αποτύχει παταγωδώς. Αυτό θα έδειχνε ότι κάτι αλλάζει, ότι δεν μένουμε στα ίδια σύνδρομα και συμπλέγματα, σε αυτό το κράμα αριστεροσύνης που χρησιμεύει ως φερετζές της κουτοπονηριάς και της ιδιοτέλειας. Ίσως αυτό να μην είναι εφικτό, αλλά πάλι, είπαμε, δεν μετράμε όλοι το ίδιο στη ζυγαριά, αυτοί που θα απεργήσουν είναι γνωστοί όπως γνωστοί είναι και αυτοί που δεν θα απεργήσουν. Πάντα λοιπόν σχετικές είναι οι μετρήσεις και τα νούμερα συμμετοχής σε πανελλαδικές απεργίες. Εξάλλου, οι συνέπειες μιας απεργίας δεν είναι καν συνάρτηση του πλήθους των εργαζομένων που απεργούν ή αντιδρούν σε κάποια μέτρα. Υπάρχουν και τα καλόπαιδα που έχουν στη διάθεσή τους τους «διακόπτες» και αλίμονό μας αν πάει κάποιος να τους πειράξει.

Τέλος πάντων, εγώ κάπως ταμπουρώθηκα στο επαγγελματικό μου καλύβι, αυτόνομος όσο μπορώ και ανεξάρτητος, όπως και ο προϊστορικός κυνηγός, κυνηγώ τα θηράματά μου και τρώω, έχοντας μόνο το τομάρι μου να συντηρήσω, να μη μου άρπαζαν τόσο μεγάλα κοψίδια και αυτός ο Κράτος και ο ΟΑΕΕς, καλά θα ήταν. Πηγαίνετε να διαδηλώσετε για τα κεκτημένα σας και τα νταβατζιλίκια σας ή τα κεκτημένα και τα νταβατζιλίκια άλλων, περνώντας ακόμη περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό σας, υποστηρίζοντας ένα σύστημα που έχει ήδη τελματωθεί και υπερβεί τα όριά του και οραματιζόμενοι συστήματα που μόνο εξαθλίωση έφεραν. Μην παραπονιέστε όμως μετά για τις αποκλίσεις από τις άλλες ανεπτυγμένες χώρες, για τους μικρούς μισθούς, για την έλλειψη επενδύσεων, για τα καρτέλ, για τις κακές υπηρεσίες, για τη διαφθορά. Για μια σκοτεινή γωνιά, ένα κω**γραφειάκι και έναν κω**μισθούλι, για αυτά αγωνίζεστε, για μια μερίδα από τις σάπιες σάρκες ενός πτώματος αγωνίζεστε, αυτά είναι τα ιδανικά σας και καλό είναι να το συνειδητοποιήσετε.

Μου θυμίζει η κατάσταση με το ασφαλιστικό στην Ελλάδα το ανέκδοτο με τον τύπο που πέφτει από έναν ουρανοξύστη. Έχοντας περάσει καμιά εκατοστή ορόφους, βρίσκεται στο ύψος του πρώτου ορόφου και σκέφτεται «ε εντάξει, καλά τα πάμε μέχρι εδώ». Μη σας στο χαλάσω όμως. Πηγαίνετε στη διαδήλωσή σας, κάνει και καλό καιρό.

Παράκλησις: Την άλλη φορά προσέξτε παρακαλώ που βάζετε τις αφίσες για απεργίες και διαδηλώσεις. Διαπίστωσα ότι πολλές από αυτές έκρυβαν φανάρια και έθεταν τις ζωές των πεζών σε κίνδυνο. Με κάθε σεβασμό το λέω, γνωρίζω ότι εσείς οι συνδικαλοτραμπούκοι έχετε υψηλά ιδεώδη.

Αστειότητες

- Εγώ ρε τον Μπάρμπα Θωμά;! Φίλος από την Αφρική είναι ο άνθρωπος και τον φιλοξενώ στη φυτεία μου.

Γεια όσους δεν κατάλαβαν, εδώ.

Το τέρας στην ντουλάπα

Όταν ήταν μικρός είχε πάντα ένα φόβο όταν έσβηνε το φως και έμενε μόνος του στο δωμάτιό του το βράδυ. Αυτό που φοβόταν περισσότερο ήταν η ντουλάπα που τη μέρα περιείχε τα ρούχα του, αλλά ποιος ξέρει τι να έκρυβε τη νύχτα στη μαύρη άβυσσό της. Τι θα γινόταν αν η πόρτα της άνοιγε στο σκοτάδι και ξεχυνόταν έξω κάποια άγνωστη φρίκη; Πόσο τρομοκρατούνταν όταν κάποια φορά, πριν να τον πάρει ο ύπνος, την άκουγε να τρίζει ή, ακόμη χειρότερα, άκουγε κάποιο ήχο, κάποιο ρούχο ή κρεμάστρα που μετακινούνταν στο εσωτερικό της. Κουκουλωνόταν τότε με τα σκεπάσματα και έκλεινε σφιχτά τα μάτια. Το πρωί, η ντουλάπα γινόταν πάλι απλώς η ντουλάπα, που περιείχε τα ρούχα του για το σχολείο. Όταν μεγάλωσε, έπαψε να φοβάται το σκοτάδι και έμαθε να φοβάται αυτά που γίνονται την ημέρα και με δυνατά φώτα. Αυτή τη φορά ο φόβος του ήταν δικαιολογημένος. Σιγά, σιγά, πρώτα πούλησε τον εαυτό του και μετά άρχισε να αγοράζει και να πουλάει άλλους.

Ένα βράδυ είδε έναν εφιάλτη. Ήταν σε ένα σκοτεινό, κλειστοφοβικό μέρος, σχεδόν δεν μπορούσε να ανασάνει. Νόμισε ότι ήταν σε φέρετρο και τον είχαν θάψει ζωντανό. Με πολλή προσπάθεια και σπρώχνοντας με όλη του τη δύναμη, κατάφερε να ανοίξει κάτι σαν πόρτα. Βγήκε έξω και βρέθηκε σε ένα παιδικό δωμάτιο. Ένα μικρό αγόρι ήταν ολόκληρο σκεπασμένο με το πάπλωμα στο κρεβάτι. Μπορούσε να διακρίνει τα μικρά δάκτυλά του να σφίγγουν το πάπλωμα. Στο λιγοστό φως που έμπαινε από το παράθυρο κοίταξε γύρω, τα παιχνίδια, τις αφίσες, το παιδικό γραφείο, την τσάντα πάνω στην καρέκλα του γραφείου, που περιείχε τα βιβλία και τα τετράδια, έτοιμα για τα μαθήματα της επόμενης μέρας στο σχολείο. Σίγουρα στο διπλανό δωμάτιο κοιμόντουσαν οι γονείς του, μερικές δεκαετίες νεότεροι. Στάθηκε για λίγο σκεπτικός πάνω από το παιδικό κρεβάτι. Στράφηκε και επέστρεψε στην σκοτεινή ντουλάπα από όπου είχε βγει, κλείνοντας όσο πιο αθόρυβα μπορούσε την πόρτα. Επιτέλους, είχε μάθει ποιος ήταν ο μπαμπούλας.

Quando judex est venturus*

Είχε ζήσει μια καλή ζωή, ήταν σίγουρος για αυτό. Είχε βοηθήσει ανθρώπους και ζώα. Η συνείδησή του ήταν καθαρή. Γιατί λοιπόν αυτή η περίεργη ανησυχία καθώς περίμενε να βρεθεί μπροστά στον τελικό κριτή του; Κοίταξε αμήχανα γύρω του, του είχε πάρει καιρό να συνηθίσει αυτή την αχανή αίθουσα που δεν υπάκουε σε κανέναν από τους γνωστούς κανόνες της προοπτικής. Πώς να είναι άραγε ο θεός, σκέφτηκε. Τι τον περίμενε, θα έβλεπε κάποιο αυστηρό γέροντα ή έναν καλοσυνάτο παππούλη, μια φωτεινή οντότητα ή μήπως ένα τεράστιο πλάσμα με πλοκάμια, κάποια από τις εφιαλτικές και απόκοσμες θεότητες του Λάβκραφτ; Αυτή η τελευταία σκέψη τον έκανε να αναπηδήσει, τι θα γινόταν αν Εκείνος που τα γνωρίζει όλα τη θεωρούσε βλάσφημη και τον καταδίκαζε για αυτήν;

Οι σκέψεις του διακόπηκαν όταν με ένα σάλπισμα άνοιξε μια τεράστια πύλη. Στην αίθουσα άρχισαν να μπαίνουν σειρές από φωτεινά όντα που τον έκαναν να αισθανθεί θαυμασμό για την ομορφιά τους, αλλά και δέος, ενώ ακουγόταν μια θεσπέσια μουσική. Άγγελοι, σκέφθηκε. Οι σειρές των πλασμάτων παρατάχθηκαν μέσα στην αίθουσα και ξαφνικά κυριάρχησε η σιωπή, η σιωπή της αναμονής.

«Μπα, δεν έχω να φοβηθώ τίποτα» σκέφτηκε. «Ήμουν τόσο καλός, έκανα τόσες καλές πράξεις και ακόμη και έτσι πάντα ήμουν ταπεινός, μέχρι το τέλος, που μετανόησα ειλικρινά για τυχόν παραπτώματά μου. Τι πειράζει που τώρα οι σκέψεις μου δεν είναι πολύ ταπεινές; Η σφυρίχτρα του διαιτητή ακούστηκε πια, το ματς τελείωσε, για τη ζωή μου θα κριθώ, οι τωρινές μεταθανάτιες σκέψεις μου δεν μετράνε». Μετά από λίγες στιγμές που του φάνηκαν σαν αιωνιότητα (τι κλισέ), ο κριτής εισήλθε στην αίθουσα.

Παρά τη μεγάλη απόσταση, μπόρεσε να διακρίνει μια μικρή κουκίδα να μπαίνει από την πύλη και να κινείται γρήγορα στο δάπεδο. Ήταν ένα έντομο, μια αράχνη. "Μα καλά, έχουν και εδώ πρόβλημα καθαριότητας;" Ήταν η πρώτη του σκέψη. Η αράχνη κινήθηκε απτόητη μπροστά του και πήδησε αποφασιστικά πάνω σε ένα θρόνο που δεν μπορούσε να διακρίνει πριν. Όταν συνειδητοποίησε ποιος ήταν ο ρόλος αυτού του εντόμου, παραλίγο να σωριαστεί κάτω.

Το έντομο έμεινε ακίνητο και τον κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και εκείνος αμέσως θυμήθηκέ ότι αυτή δεν ήταν η πρώτη συνάντησή τους. Θυμήθηκε όταν πριν από αρκετά χρόνια έκανε μια βόλτα στην εξοχή και είχε δει την αράχνη να διασχίζει το δρόμο μπροστά του. Εκείνος όχι μόνο δεν απέφυγε το έντομο, αλλά εσκεμμένα το πάτησε και το έλιωσε με το πόδι του. Ήταν μια πράξη χωρίς κανένα σκοπό, σημαντικό ή ασήμαντο, είχε σβήσει τη σπίθα ζωής αυτού του εντόμου όπως κάποιος σβήνει με το πόδι τη γόπα ενός τσιγάρου. Δεν ήταν στο σπίτι του, ήταν στην εξοχή, το έντομο δεν τον ενοχλούσε, δεν το σκότωσε από φόβο ούτε από λάθος, ήταν μια στιγμή σαδισμού, ήταν μια στιγμή καθαρού, ανόθευτου κακού. Ακόμη χειρότερα, θεωρώντας το περιστατικό εντελώς ασήμαντο, το ξέχασε σχεδόν την ίδια στιγμή που το έκανε, ούτε μία στιγμή μετάνοιας. Είχε αφήσει αυτόν τον μικρό λεκέ πίσω του και συνέχισε με την υπόλοιπη ζωή του, με τα μεγάλα και σημαντικά έργα του.

Κανένας, δεν μίλησε, κανένας δεν κινήθηκε, η ίδια ησυχία συνέχισε να επικρατεί στην αχανή αίθουσα, εκείνος απλώς χαμήλωσε το κεφάλι, έκανε μεταβολή και απομακρύνθηκε. Η κρίση είχε τελειώσει.

Σημειώσεις:
Αφορμή για αυτό το ποστ ήταν μια ιστοριούλα Ζεν, ένα Κοάν. Σε αυτή την ιστορία, ένας σκληρός στρατηγός, ένας σφαγέας, βασανίζεται στην κόλαση, η μόνη καλή πράξη της ζωής του, η μόνη φορά που έδειξε έλεος, ήταν όταν λυπήθηκε τη ζωή μιας αράχνης και άλλαξε το βήμα του για να μην την πατήσει. Η αράχνη πάει λοιπόν σε ένα πηγάδι, πάνω από την κόλαση, και αρχίζει να χαμηλώνει ένα νήμα από τον ιστό της για να σκαρφαλώσει ο κολασμένος και να γλιτώσει. Αυτός, αρπάζει τον ιστό και αρχίσει να σκαρφαλώνει, οι άλλες ψυχές πίσω του, βλέποντάς τον, τρέχουν να σωθούν και αυτές σκαρφαλώνοντας στον ιστό του εντόμου. Ο στρατηγός, ακόμη και τότε σκληρός και εγωιστής, φοβούμενος ότι ο ιστός δεν θα αντέξει το βάρος, τραβάει το σπαθί του και κόβει τον ιστό από κάτω του και οι άλλοι κολασμένοι γκρεμίζονται πίσω στην κόλαση. Όμως, αυτή η πράξη σκληρότητας επισφράγισε την καταδίκη του, το νήμα σπάει ταυτόχρονα και από πάνω του και πέφτει και αυτός. Σκέφτηκα ότι αν μια «μικρή» καλοσύνη μπορεί να μας σώσει, ίσως, αντίστροφα, και μια «μικρή» κακία να μπορεί να μας καταδικάσει. Ίσως τα μικρά, αυτά που δεν απαιτούν σχεδόν καμία προσπάθεια και εμπλοκή, να έχουν ακριβώς για αυτόν το λόγο τη σημασία τους ως ενδείξεις για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου.

*(Όταν έλθει ο κριτής - από το Ρέκβιεμ)

Έμφυτη κλίση

Επιτύμβια στήλη του 5ου αιώνα π.Χ., απεικονίζεται αρχαίος μπλόγκερ. Ανευρέθη σε ανασκαφές στο ιστολόγιο Περαστικός. (Αρχαιολογικό Μουσείο Περαστικού, έκθεμα Δ15678)*

Όταν ξύπνησα απρόθυμα το πρωί, για να ζευτώ στην ανάγκη, και με προσπάθεια πολλή άνοιξα τα μάτια μου και κίνησα τα μέλη μου, νοσταλγώντας τη λήθη του ύπνου και το σκοτάδι, σκέφτηκα πως έχω, ίσως, μια έμφυτη κλίση προς το θάνατο.

*τα σκίτσα με διαβεβαιώνουν για τη γνησιότητά της, ελπίζω να μη με εκθέτουν για άλλη μια φορά.

Τα γειτονάκια - Ενημερωμένο

Οι μόνοι γείτονες που συμπαθώ είναι αυτοί που άλλοι ίσως να θεωρούσαν τους περισσότερο ενοχλητικούς. Κατέφτασαν πριν από λίγα χρόνια και, χωρίς κανένα συμβόλαιο ή μισθωτήριο, εγκαταστάθηκαν στον φωταγωγό που βλέπει σε έναν ακάλυπτο χώρο και εκεί έκαναν τις φωλιές τους, πάνω στα τσιμεντένια δοκάρια της πολυκατοικίας. Είναι εριστικοί, βρίζουν χυδαία, τσακώνονται και αφοδεύουν όπου να ‘ναι. Για χάρη τους προσέχω τα βράδια να μην ανάβω πολύ συχνά το φως στην κουζίνα, καθώς κοιμούνται νωρίς, και καθαρίζω τα περβάζια του μπάνιου και της κουζίνας από τα προϊόντα της πέψης τους δύο φορές την εβδομάδα. Παρόλα αυτά τους συμπαθώ αυτούς τους τύπους, που κάποιες φορές την αράζουν και στα περβάζια μου, παρατηρώντας με με επιφυλακτικότητα και ενδιαφέρον καθώς κάνω διάφορες δουλειές στην κουζίνα ή πίνω λίγο νερό, αναρωτώμενοι ίσως τι να θέλει αυτό το παρείσακτο και περίεργο χοντροκομμένο πλάσμα στα χωράφια τους.

Οι άλλοι γείτονες, οι χωρίς πούπουλα και αντιπαθητικοί, ευτυχώς, για τους ίδιους, δεν έχουν πει τίποτε ούτε έχουν ζητήσει να απομακρυνθούν οι φωλιές τους. Θυμάμαι μόνο κάποτε, τότε που η υστερία με τη γρίπη των πτηνών είχε φτάσει στη κορύφωσή της, που η γειτόνισσα του από πάνω διαμερίσματος (που λόγω θέσης δεν είχε πρόβλημα από κουτσουλιές) μού εξέφρασε μια ανησυχία για τον μαντράχαλο το γιο της. Λες και θα κολλούσε την ασθένεια με κάποιο τρόπο από τα περιστέρια του φωταγωγού που, με κάποιο απίθανο τρόπο, στο κέντρο της Αθήνας, θα είχαν έλθει σε επαφή με άγρια μεταναστευτικά πουλιά που θα ήταν φορείς της ασθένειας. Όλα τα πιθανολογούμενα κρούσματα στην Ελλάδα ήταν ένα ή δύο και αυτά κάπου σε παραμεθόριες περιοχές. Αλλά ναι, ο μπούλης της ανόητης κινδύνευε από τη γρίπη των πτηνών εξαιτίας των περιστεριών του φωταγωγού μιας πολυκατοικίας στο κέντρο της Αθήνας και ήταν αυτό πηγή ανησυχίας και όχι, π.χ. η πιθανότητα να κολλήσει ο μπούλης AIDS από καμιά π***άνα ή κάποια άλλη μεταδοτική νόσο από άλλο άνθρωπο. Ίσως να έπρεπε να του φορούσε και ζώνη αγνότητας (για έφηβο μιλάμε) ή στολή προφύλαξης από μολυσματικούς παράγοντες όταν έβγαινε από το σπίτι. Τέλος πάντων, έλαβε τη δέουσα απάντηση.

Αντίθετα, ευχάριστα με εξέπληξαν οι ξένοι εργάτες του συνεργείου που πέρυσι έβαψε και συντήρησε την πολυκατοικία, αυτοί έστησαν σκαλωσιές παντού και ανησύχησα πραγματικά για τις φωλιές των γειτόνων μου, που είχαν και αβγά μέσα. Αδίκως, οι άνθρωποι έκαναν τη δουλειά τους και όταν έφτασαν στα συγκεκριμένα σημεία, χωρίς να τους πάρω χαμπάρι, μετακίνησαν προσεκτικά τις φωλιές και τις ξανατοποθέτησαν στη θέση τους με μεγάλη φροντίδα.
.
Καλές πτήσεις εύχομαι λοιπόν στους μικρούς μου γείτονες με τους πουπουλένιους πρωκτούς και τέλος κακό σε αυτούς που δηλητηριάζουν πουλιά και ζώα.

Η μία πλευρά...

και η άλλη πλευρά...