Kαλημέρα περαστικέ. Κι εγώ έχω μια φοβία απέναντι στα έντομα ειδικά όσα είναι μεγάλα και ιπτάμενα. Στην κυριολεξία μπορεί να βάλω τα κλάματα στη θέα τους και πολλές φορές προσπαθώ να σκεφτώ "μα γιατί, είναι τόσο μικρά, δεν ντρέπεσαι λίγο" κτλ κτλ αλλά το κόλπο δεν πιάνει. Νομίζω πως αυτή η απέχθεια προς τα έντομα (κυρίως των γυναικών) είναι κάτι βαθύτερο και πολύ θα μού άρεσε να ξεδιαλύνω τι ακριβώς :)
Γεια σου Regina. Νομίζω ότι το αντίδοτο είναι η συνειδητοποίηση ότι είναι και αυτά πλάσματα που βρέθηκαν να αγωνίζονται για την επιβίωσή τους σε αυτό τον πλανήτη. Και εγώ κάποτε είχα σχεδόν φοβία και δεν λέω ότι την έχω ξεπεράσει τελείως, αλλά όταν για πρώτη φορά λυπήθηκα για έναν γαιοσκώληκα που είδα να αργοπεθαίνει στην άσφαλτο, ξεπέρασα την απέχθεια και έπιασα το πλάσμα και το έβαλα στο χώμα. Προς έκπληξή μου, στην αφή μου θύμισε μετάξι και ένιωσα ακόμη περισσότερη συμπάθεια αισθανόμενος το σώμα του να σκιρτά στο χέρι μου. Ομολογώ ότι δεν θα ήθελα να δω κατσαρίδα στο σπίτι μου βέβαια. Σκέψου όμως τις πασχαλίτσες, σε τρομάζουν και αυτές; :)
α οχι οι πασχαλίτσες οχι, ειναι πολυ μικρές για κάτι τετοιο. ακριδες, τζιτζίκια, κατσαρίδες,χρυσόμυγες (αυτες οχι και τοσο βέβαια) ειναι οι μεγάλοι μου εφιάλτες!
Αχαχα! Πολύ πετυχημένο. Αυτό το γλυκό πικρο χιούμορ κάτι μου θύμισε αλλά δε θυμάμαι τί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ, μου αρέσει αυτό το ύφος, o Τιμ Μπάρτον νομίζω έχει πολλές φορές αυτό το γλυκόπικρο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό πράγματι!
ΑπάντησηΔιαγραφή...αντίστοιχο μαγαζάκι για να γίνονται οι άνθρωποι συμπαθείς στους ανθρώπους υπάρχει άραγε?
Γεια σου Γαϊδάρα, δυστυχώς, δεν νομίζω. Λυπηρό όμως δεν είναι να μεταμφιέζεσαι για να γίνεις συμπαθής;
ΑπάντησηΔιαγραφήλυπηρό και πολύ "συνηθισμένο"...
ΑπάντησηΔιαγραφήεντυπωσιακός ο πληθυντικός του συνθήματος...
ΑπάντησηΔιαγραφήτόση ευγένεια τα έντομα !
Έτσι είναι, Γαϊδάρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουν ανατροφή τα έντομα του ιστολογίου, Aerostatik.
Ο κόσμος των εντόμων που παρουσιάζεις μου θυμίζει τον κόσμο των ανθρώπων
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, και κάποιος παλιότερα είχε γράψει για έναν άνθρωπο που μεταμορφώθηκε σε κατσαρίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήKαλημέρα περαστικέ. Κι εγώ έχω μια φοβία απέναντι στα έντομα ειδικά όσα είναι μεγάλα και ιπτάμενα. Στην κυριολεξία μπορεί να βάλω τα κλάματα στη θέα τους και πολλές φορές προσπαθώ να σκεφτώ "μα γιατί, είναι τόσο μικρά, δεν ντρέπεσαι λίγο" κτλ κτλ αλλά το κόλπο δεν πιάνει. Νομίζω πως αυτή η απέχθεια προς τα έντομα (κυρίως των γυναικών) είναι κάτι βαθύτερο και πολύ θα μού άρεσε να ξεδιαλύνω τι ακριβώς :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Regina. Νομίζω ότι το αντίδοτο είναι η συνειδητοποίηση ότι είναι και αυτά πλάσματα που βρέθηκαν να αγωνίζονται για την επιβίωσή τους σε αυτό τον πλανήτη. Και εγώ κάποτε είχα σχεδόν φοβία και δεν λέω ότι την έχω ξεπεράσει τελείως, αλλά όταν για πρώτη φορά λυπήθηκα για έναν γαιοσκώληκα που είδα να αργοπεθαίνει στην άσφαλτο, ξεπέρασα την απέχθεια και έπιασα το πλάσμα και το έβαλα στο χώμα. Προς έκπληξή μου, στην αφή μου θύμισε μετάξι και ένιωσα ακόμη περισσότερη συμπάθεια αισθανόμενος το σώμα του να σκιρτά στο χέρι μου. Ομολογώ ότι δεν θα ήθελα να δω κατσαρίδα στο σπίτι μου βέβαια. Σκέψου όμως τις πασχαλίτσες, σε τρομάζουν και αυτές; :)
ΑπάντησηΔιαγραφήα οχι οι πασχαλίτσες οχι, ειναι πολυ μικρές για κάτι τετοιο. ακριδες, τζιτζίκια, κατσαρίδες,χρυσόμυγες (αυτες οχι και τοσο βέβαια) ειναι οι μεγάλοι μου εφιάλτες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟυάου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυφυέστατο φιλέ!! :-D
Ευχαριστώ :)
ΑπάντησηΔιαγραφή