Η στιγμή που ήλθε, η στιγμή που έφυγε

Βγήκε να αγοράσει παπούτσια. Μπήκε στο πολυκατάστημα, βρήκε ένα ζευγάρι που του άρεσε σε μια γωνία όπου δεν υπήρχαν άλλοι πελάτες, ήταν και σχετικά αργά το βράδυ, λίγο πριν το κλείσιμο. Παρατήρησε με φευγαλέο ενδιαφέρον ότι η πωλήτρια ήταν μια όμορφη γυναίκα με ζεστό χαμόγελο. «Θα μπορούσα να δοκιμάσω αυτά; Το 43" είπε. Εκείνη προθυμοποιήθηκε να τα φέρει. Ήταν άνετα και η τιμή καλή, «Θα τα αγοράσω" είπε. Εκείνη τα έβαλε πίσω στο κουτί, «Θα τα πάρετε από το ταμείο, καλό σας βράδυ, διότι μάλλον δεν θα με δείτε άλλο». Εκείνος ξαφνιάστηκε από αυτή τη φράση, αυτό το «...διότι μάλλον δεν θα με δείτε άλλο», του φάνηκε σαν ένα απεγνωσμένο κάλεσμα. «Περιμένετε, δεν χρειάζεται να είναι έτσι, σε λίγο σχολάτε. Θα περιμένω στη γωνία, μπροστά,» και γυρνώντας στον ενικό συμπλήρωσε «αν θέλεις...». Τα μάτια της άστραψαν και απήντησε και εκείνη στον ενικό «Ναι, δεν θα αργήσω πολύ, να με περιμένεις».

Η πραγματική ιστορία τελειώνει στη λέξη «κάλεσμα». Το υπόλοιπο εκτυλίχθηκε στη φαντασία του. Ίσως να έκανε λάθος, ίσως να παρερμήνευσε, δεν θα το μάθει ποτέ τώρα, η στιγμή ήλθε και έφυγε, έμεινε η φαντασία να συμπληρώνει τα «αν», εύκολη, ακίνδυνη, ανέξοδη, μελαγχολική.