THIS BLOG
OCCUPIED BY KALIKANTZAROI
Το ομολογώ ανερυθρίαστα, υπήρξα και εγώ καλικάντζαρος
κάποτε. Ήταν στην πρώτη δημοτικού, σε καιρούς άνευ βουλής και εκλογών, που τα Χριστούγεννα
μας είχαν ντύσει καλικαντζάρους μερικά παιδιά από την τάξη και είχαμε
τραγουδήσει ένα τραγουδάκι στη χριστουγεννιάτικη σχολική παράσταση. Θυμάμαι
κάπως το ρυθμό, μα όχι πια τα λόγια. Ξεκινούσε πάντως με το «Οι καλικάντζαροι,
οι καλικάντζαροι…» και συνέχιζε κάπως. Θυμάμαι και την ολόσωμη, ολόμαυρη εφαρμοστή
στολή, με κουκούλα και ουρά. Θυμάμαι μετά τους γονείς μου να με υποδέχονται χαμογελαστοί,
καθώς κατέβαινα από τη σκηνή και να μου φορούν λίγο μετά, μάλλον αφού είχα
αλλάξει, ένα παιδικό παλτό και ένα ζεστό καπέλο με κάλυμμα για τα αυτιά, διότι
έκανε πολύ κρύο (ήταν η εποχή πριν από την υπερθέρμανση του πλανήτη). Κάθε χρονιά, αυτές τις μέρες, με πιάνω πού και πού να επαναλαμβάνω
από μέσα μου με ρυθμό «Οι καλικάντζαροι, οι καλικάντζαροι…» και να χαμογελώ.
Καλή Πρωτοχρονιά εύχομαι σε όλους.